Ze is twee. Wakker worden is niet echt haar favoriete bezigheid. Dus als ze al een tijd in bed ligt ga ik naar boven, deur open, hm...
Hummel ligt nog in dromenland, diep in slaap.
Later weer eens gaan kijken: naar boven, beetje geluid maken. Hummel ligt op haar zij. Knijpt de oogjes nog eens extra dicht, draait op de buik. Ik pulk een beetje aan de favoriete knuffel, en ze graait 'm weg en stopt de knuffel onder zich.
Beetje rondrommelen, tegen haar praten, en na een tijdje zet ik haar rechtop in haar bedje.
Ze blijft zo zitten, in een uitdrukkelijk semi-verlepte houding met het koppie naar beneden: 'Ik slááp nog hoor! Ik slááp!!'
Ik rommel nog wat verder, kleertjes pakken, en af en toe draai ik me om. Dan zie ik dat koppie heel snel wegkijken. Ze twijfelt een beetje tussen het koppie laten hangen ('Ik slaap!') of koppie wegdraaien ('Ik zie jou niet dus jij ziet mij niet').
Ze kijkt wel steeds langer, en als ik haar uit bed til geeft ze het op. Ze is dan wel wakker, en ze weet dat ik het weet, maar dat houdt nog niet in dat ze het leuk moet vinden.
Even later breekt de lach door en is het weer helemaal goed.