En zo ontdek je nog eens wat. Tijger, die uisnippers die vallen graag opvreet en dol is op knoflook, lust géén uiensoep. Tom slobberde een lepeltje op en keek bijzonder zielig omdat ie niet méér kreeg ;-)

Vaag verhaal van die Nigeriaan in dat vliegtuig. Eerst zou ie rotjes hebben afgestoken, nu is het een complete aanslag.
Explosieven op zijn been geplakt en die laten ontsteken via een injectiespuit met chemicaliën klinkt niet erg rotjes-achtig...

Vanmiddag (en nu nog) kon ik prima horen dat de snelweg verderop goed berijdbaar was. Auto's die hier voor op de weg langskwamen, deden nog knap rustig aan.
Het is nu bijna 5 graden, het schijnt in De Bilt geonweerd te hebben (hier niet).
En ik hompel nog braaf door m'n huis, flink minder hoestend gelukkig. Het grootste nadeel nu: door die Prednison slaap ik nauwelijks, en door de antibiotica loopt alles dat ik naar binnen werk nogal rap door, dus ook m'n anti-epileptica. En weinig slapen en een te snelle darmpassage is een zeer slechte combinatie - maar ja, er is even niks aan te doen.
Ben moe moe moe, maar wákker :-(
Sommige mensen vinden me enorm zielig omdat dit met kerst gebeurt, maar eigenlijk heb ik niet zoveel met kerst. Oudjaar vind ik leuker.
Vroeger, toen ik op plekken werkte waar 24/7 gewerkt werd, meldde ik me ook altijd voor kerstdienst (in de verpleging); ik heb één keer met oudjaarsnacht gewerkt (bij een telefonische vindservice), partners mee, lekkers mee, en de hele nacht mensen aan de foon die gelukkig nieuwjaar wensten of die een taxi wilden maar te dronken waren om nog te weten waar ze precies uithingen ;-)

Het heeft flink geregend en het is al een tijd boven nul. De tuin zit weer vol vogels, Tom durft zowaar weer de tuin in ook al ligt er nog steeds een flinke laag sneeuw.
Ik wilde tonijnsalade maken maar ik kan geen blikopener vinden (ik had er ooit 10, juist omdat ik ze altijd kwijtmaak - de botste heb ik destijds opgeruimd maar er moeten er nog zeker 3 zijn).
En Tanja, mijn Artisheldin, is niet meer :-(

En nu dan weer een ijzelalarm. Dan hebben we alles wel gehad hè?

Dit wordt de vreemdste kerst sinds tijden. De bronchitismedicatie slaat wel aan: de koorts zakt, ik hoest nog flink maar ik heb nog maar pakweg 1 keer per dag het gevoel dat ik stik in plaats van continu, en vooral: qua lucht kan ik weer in huis drentelen.
Nadeel: door de ontstekingsreactie is de liesblessure weer opgevlamd, en doordat ik toch meer lig en niet braaf buiten rondjes kan lopen of stukjes kan fietsen, gaat de hele boel vastzitten. Het voelt aan alsof m'n been gegipst is maar dan in gips dat te kort is, zodat ik het niet helemaal kan strekken. Het kan wel, maar dat is geen fijne ervaring. En toch moet het, anders wordt het alleen maar erger.
Dus ik hoop dat het buiten snel weer wat begaanbaarder is, dat ik domweg rondjes om het blok kan lopen, want eenmaal in beweging neemt die pijn ook ietwat af.
Gedoe allemaal :/

Idiote katten. Ze moeten en zullen naar buiten, vooral Tom. Dan vriest het niet meer maar ligt er nog wel sneeuw, ik doe het raam open en Tijger springt óver Tom heen naar buiten, Tom parkeert zichzelf in de kattenkier en gaat er weer eens diep over nadenken.
Uiteindelijk besloot ik het raam maar even open te laten. Tom is wel even buiten geweest, maar lag al heel snel weer op bed te slapen, Tijger ragde naar buiten naar binnen naar buiten naar binnen.
De weg hiervoor is aan de fietsers te zien nog steeds slecht begaanbaar, hoewel waarschijnlijk beter dan maandag toen ik probeerde naar de huisarts te gaan en wel 20 meter door de sneeuw kloste voor ik het letterlijk kotsend van uitputting opgaf. (De huisarts kwam dapper naar mij toe, en nu zit ik weer braaf aan een Prednison-antibioticacombikuur tegen bronchitis.)
Wat me wel opvalt: het is licht (die sneeuw reflecteert nogal), dus geen donkere dagen voor kerst (en we hebben de kortste dag al gehad). En: vandaag hoorde ik voor het eerst weer meer vogelgeluiden dan alleen de merelalarmroepjes en overtrekkende ganzen. Ik hoorde mussen en mezen. Het wordt lente ;p

Een paar dan, snel vanuit het raam toen Tijger naar buiten wilde:








En uiteraard de dame zelf die het toch maar niks vond dat ze zelfs op de plekken met de minste sneeuw tot haar buik wegzakte, en let ook op die staart ;-)

Nu is het boven nul. Het sneeuwt niet meer. Tom wil al een dag lang naar buiten. Doe ik het raam open, spurt Tijger de tuin in, Tom zet drie stapjes op de besneeuwde vensterbank en gaat het eens goed overdenken. Na een minuutje springt ie de sneeuw in, racet naar zijn struikjes en ik denk: die gaat z'n rondje doen.
Dus ik ga rustig zitten. Daar gaat wel wat tijd overheen omdat ik me nu beweeg als een omaatje van 80 met alle mogelijke kwalen, maar toch.
Ik zit, en er wordt hysterisch aan het raam gekrabd. Tom weer naar binnen, en Tijger kwam toen ik riep (die zit alleen onder de conifeer te kijken, dus ach).
Vanmiddag viel er na een flinke laag sneeuw ineens ijsregen, waarna de sneeuw het weer overnam. Echt een topcombinatie.
Ga niet met de auto op pad, ga niet met de trein op pad... Ik denk dat veel kerstvakanties misschien wat eerder gaan beginnen. Want die treinen die nu niet rijden, komen dus ook niet op hun vertrekpunt voor morgen aan.