Het wortelbakje. Toen ik kind was, hadden zowat al mijn klas- en buurtgenootjes in de winter wortelbakjes, maar als ik die term nu ergens laat vallen, of beschrijf wat het is, dan kijken mensen me altijd glazig aan.
Was het iets regionaals? Ik kan het me haast niet voorstellen.
Eigenlijk wilde ik wel weer eens zo'n bakje maken, maar ik zag in de winkel altijd alleen winterwortels liggen die al gescalpeerd waren, waarmee het vast niet zou kunnen.
Mijn eigen chaoterigheid heeft gezorgd dat het tegendeel bewezen is.
Ik had een winterwortel laten zwerven op het aanrecht, waar ie onder afwas terecht gekomen was. Die afwas wil bij mij nogal eens lang blijven staan, maar vanmorgen is het grootste deel gedaan. En hé! Een winterwortel, aan het uitlopen! Ondanks dat ie gescalpeerd gekocht was.
Ik heb een variant van het wortelbakje gemaakt.
Vroeger sneed mijn moeder een flink stuk van de kop van de grootste wortel af, waarna je vanaf de snijkant "Voorzichtig! Pas op!" de wortel kon uithollen, zodat er een bakje ontstond. Daarna pakte mijn moeder een stopnaald en ijzergaren, prikte drie gaatjes in de rand van het bakje en maakte met het garen een ophangdraad.
Vervolgens werd het geheel voor het raam gehangen, waarna het bakje met water gevuld werd. Zolang je zorgde dat de wortel niet uitdroogde (elke dag wat water bijgieten), bleef het loof doorgroeien - soms tot hele bossen groen.
Aan het gaatjes prikken en ophangen heb ik me niet gewaagd, ik heb het bakje tussen de verhoute stengels van een vetplant gezet, zodat het rechtop blijft staan.
Ik ben benieuwd of de gele uitlopers alsnog groen worden, en of het bakje nog veel uitlopers zal maken.