Al m'n hele leven worstel ik met overgewicht. Mijn moeder had heel wat met me stellen - niet alleen was ik lang, maar ik was ook dik, en dus paste ik nooit in standaardkinderkleding. Maten die voor mijn lengte goed waren, waren niet goed voor mijn breedte en andersom. Gelukkig kon mijn moeder goed naaien, en zomerbroeken en dergelijke maakte ze zelf: keurig passend en geen hoog water.
In m'n puberteit ontwikkelde zich een forse eetstoornis, die flink bijdroeg aan het uitdijen.
In gespecialiseerde winkels voor grote maten kon ik meestal terecht bij de grootste maten. Ooit was 56 daar de grootste maat, maar ik was duidelijk niet de enige die groeide en groeide, want tegenwoordig gaan zulke winkels vaak standaard tot en maat 62, en soms tot 66. Wat opvalt: shirts en blouses gaan vaak tot 66, broeken niet. Terwijl ik toch veel vrouwen zie met mijn bouw: een flink 'onderstel' en een bovenkant die fors is maar niet zo fors als de onderkant.
Een andere 'klerenprobleem' is de keuze die je hebt. Ik ben niet zo van de woeste prints, ook door de neiging niet nóg opvallender te willen zijn dan ik al ben. Maar de meeste XL-kleding in Nederland is oorspronkelijk Duits. Dan is het speuren naar kleding zonder 'vrolijke' prints (denk aan Hawaii meets psychedelica) of glitters of stenen ('charmante siersteentjes').
Zie bijvoorbeeld hier, hier, hier, hier, hier, of hier. U heeft een idee ;-)
Die kleding is natuurlijk maar een klein onderdeel.
Een groter probleem is dat afvallen steeds moeilijker wordt.
Ik woog na behandeling van mijn eetstoornis 130 kilo, en eigenlijk kon ik alles - lekker een dagje fietsen, gewoon waarheen de wind me voerde, 150 kilometer was geen probleem. Wandelen kostte meer moeite, maar lukte wel.
Ik kwam weer aan, en na een tijd woog ik 195 kilo. Mijn grootste omvang kwam in de buurt van mijn lengte en het was genoeg. Misschien ben ik een paar kilo zwaarder geweest, maar niet veel meer. De 200 heb ik nooit gehaald. Maar het lukte me niet er wat af te krijgen, en ik was ontmoedigd: als ik nu weer 30 kilo af zou vallen en er weer 50 kilo aan zou komen, dan werd het alleen maar erger.
Ik werd ziek en dat was een aanslag op mijn conditie: naar de bushalte lopen (100 meter) was vermoeiend, en het was een overwinning toen ik weer naar de bouwmarkt kon fietsen (misschien 7 kilometer heen en terug).
Je wereld verandert: voorheen ging ik regelmatig naar een museum, nu liet ik dat want zou ik daar wel kunnen zitten als het niet meer ging? Een afspraak met een vriendin in een café - hebben ze daar bankjes, want in een stoel pas ik niet?
Toen bij een standaardcontrole mijn nierwaardes verslechterd leken, was dat de druppel. Ik meldde me aan voor een maagverkleining. Mede omdat een vriendin daar goede resultaten mee behaald had. Het is geen wondermiddel, je valt niet magischerwijze af zonder daar iets voor te doen - je moet nog steeds op je eten letten en extra bewegen. Maar dat opletten wordt op zichzelf iets makkelijker, en eenmaal wat lichter zal bewegen ook weer makkelijker gaan.
Bij nader inzien was die nierwaarde waarschijnlijk een effect van een ander medicijn. Maar het was het zetje dat ik nodig had.
Vreemd genoeg ben ik nu zonder er iets extra's voor te doen ineens 15 kilo afgevallen - broeken beginnen te slobberen en het valt me op dat ik bij de bushalte steeds sta te wachten in plaats van direct amechtig hijgend op het bankje te ploffen.
Morgen is het zover.
De vriezer zit vol groenvoer en vlees dat gepureerd kan worden (voor de eerste 2 weken). Ik vind het doodeng maar we zullen zien...