Week van Kinderen Veilig

Vanmiddag zag ik Malou Gorter van het Noord Nederlands Toneel, die 'Mama' speelde. (Artikel hierover van vorig jaar.)
Een confronterend stuk over kindermishandeling, fysiek en psychisch, en de vraag: wat doen we daaraan?
Het was verwarrend, want hele stukken kon ik zo op mijn eigen jeugd plakken, terwijl ik als toeschouwer nu goed zag hoe het mechanisme werkt. Als kind raakte ik in de war van 'Doe dit, doe dat, ik zeg toch dat je DIT moet doen, ben je nou zo stom of doe je het expres om mij te pesten?' bijvoorbeeld, en ik besefte (veel later!) wel dat per definitie alles fout was wat je ook deed, domweg omdat de opdrachten te tegenstrijdig zijn of volstrekt onmogelijk voor een kind, dat het helemaal niet de bedoeling was dat je iets goed zou doen, dat het er alleen maar om ging dat je zou falen zodat je op je donder kon krijgen. Terwijl je als kind zó je best doet om aan al die eisen te voldoen. Haarscherp uitgebeeld was het ineens zo logisch, zo inzichtelijk gemaakt. (Niet als in logisch gedrag, maar als: duidelijk hoe het systeem werkt.)
Het enge is dat je als kind wel denkt dat het niet overal zo is, maar toch - als er bezoek is, is je ma ook een lieve moeder. Misschien gaat het bij die andere kinderen precies zo als er verder niemand bij is. En ze heeft ook goeie dingen, en je bent nu eenmaal een rotkind dat niet luistert en onhandig is en niks kan, het is heel begrijpelijk dat ze er spijt van heeft dat ze je ooit geadopteerd hebben, dus eigenlijk is het gewoon je eigen schuld dat je moeder zo doet.
En gek genoeg besefte ik ineens iets dat nooit eerder tot me doordrong. Simpelweg gezegd was ik nergens veilig - op school werd ik gepest en thuis was het ook vaak erg onveilig. Maar vanmiddag besefte ik ineens dat school mijn vluchtplek was van thuis, en thuis mijn vluchtplek van school. Niet zo gek dat dat niet heel lang goed ging. (Geen zorgen, het gaat nu een stuk beter met me!)
De actrice zocht nog een figurant (voor als de medespeler niet op tijd zou arriveren), ik was er niet erg happig op, maar ik durf dan ook niet goed nee te zeggen. Tot ze zei dat ik het niet moest doen als ik zelf 'een historie' had. Toen ik zwetend in het publiek zat was ik erg blij dat ze die waarschuwing had gegeven, want ik denk niet dat ik het had getrokken (diegene speelde het kind in kwestie, waar de actrice als moeder tegen tekeer ging).
Gezien de stilte bij het publiek denk ik dat het bij veel mensen flink aankwam, ook al waren dit allemaal mensen 'uit het vak'.

Deze week is het de Week van Kinderen Veilig. Van de site: "Jaarlijks worden 119.000 kinderen mishandeld. Dat zijn drie op de 100 kinderen, gemiddeld 1 in iedere schoolklas."
Per jaar overlijden 50 tot 70 kinderen aan de gevolgen van mishandeling.
Bij hoeveel van die 119000 kinderen zouden mensen uit de omgeving twijfels gehad hebben? En hoeveel van die mensen die iets vermoeden, trekken aan de bel?
Hoe dan ook: merk je iets in je omgeving? Vermoed je iets dat niet pluis is? Heeft een kind vaak blauwe plekken, met steeds een prima verhaal over hoe vaak z/hij valt of zich stoot? Ken je zo'n kind dat altijd stil en gezeglijk is, op een rare manier? Zie je een ouder zijn/haar kind vernederen? Spreek je uit! Bemoei je ermee. Vraag advies wat je kunt doen. Maak melding van verdachte gevallen. Misschien ben je de enige die dat doet. Maar misschien ben jij ook de enige kans die ouders en kind hebben om normaler met elkaar om te leren gaan, om hulp te krijgen.
Laat die kinderen, én hun ouders, niet in de kou staan.

Emoties

Ik begrijp niet goed waarom mensen anderen willen voorschrijven wat ze moeten voelen of vinden. Nou ja, vinden, dat wel ;p
Ik hoorde iemand zeggen dat het "ongeluk" een soort luxeprobleem was, als 'ze' niet waren gaan vliegen hadden ze nu nog geleefd.
Dus als iemand geld heeft om naar Kuala Lumpur te vliegen, is het gerechtvaardigd dat zijn/haar vliegtuig als een kleiduif uit de lucht geschoten wordt? We weten nauwelijks iets van die mensen. Een deel was voor werk onderweg, een deel voor toerisme of studie of familiebezoek, of om de kinderen te laten zien waar ze vandaan kwamen.
Ze hadden niets met de oorlog daar te maken. Sterker, het is sowieso een afschuwelijke 'vergissing', want het lijkt erop dat de rebellen dachten dat ze een Oekraïens vliegtuig hadden neergehaald (alsof dat wel gerechtvaardigd was).
Je mag niet meerouwen als je niemand kende in het vliegtuig. Mag je wel geschokt zijn? Mag je je wel voorstellen hoe het voor de achterblijvers is?
Ik ging gisteren naar het transport kijken, moeite doend me niet voor te stellen wat er in die kisten met loden binnenbekleding lag. Is dat ramptoerisme? Het voelde als iets dat moest, net zoals ik op 4 mei 2 minuten stil ben.
Er werd niet geklapt gisteren op de brug waar ik stond. Het gebabbel, met soms een lach, verstomde geheel toen de stoet eraan kwam. Het werd letterlijk en figuurlijk doodstil.
Gezien de reacties is de rest van de wereld onder de indruk van hoe dit is aangepakt. Ik hoop dat de nabestaanden, zowel in Nederland als elders, er nu en/of later een beetje steun aan ontlenen.
Ik ben geen Rutte-fan, maar als je zo'n crisis aan je broek krijgt, heb je het maar te regelen - en dat is naar mijn gevoel goed gedaan. Hij heeft mazzel dat ie Timmermans als rechterhand heeft, die zowel slim, diplomatiek als handig is, Russisch spreekt en de Russische manier van doen kent. En als je dat uit, vallen er weer mensen over je heen om je uit te maken voor VVD'er of PvdA'er. Ik ben geen van beide, maar dat betekent niet dat ik niet mag vinden dat ze iets goed doen.
De rimpelingen van de schokgolf zullen afnemen voor de niet-direct betrokkenen, steeds weer even heftiger wordend als er nieuws komt. Voor de nabestaanden zal het veel langer duren voor het verdriet zelfs maar hanteerbaar wordt.
Laten we elkaar de ruimte geven om hiermee om te gaan zoals we dat zelf het beste achten. Of je nu ergens bloemen legt, naar de rouwstoet kijkt, of niets doet: het is goed.

Treinen

Misschien klinkt het raar, in elk geval reageren mensen er soms raar op. Ik woon in een wijk grenzend aan een spoorweg. Dat heeft z'n voordelen, hoewel het altijd sneller is om de bus naar Centraal te nemen dan om op het wijkstation de trein te nemen, maar er zit voor mij nog een heel specifiek voordeel aan.
Met dit weer staat het raam open, en dan hoor ik de treinen langskomen, vooral in de avond en nacht, als het verder stil is.
Thuis hadden we een auto, en ik zat niet zo vaak in de trein - een paar keer per jaar, als mijn moeder en ik naar de grote stad gingen om bijvoorbeeld schoenen te kopen. De trein was iets spannends en iets magisch, je kon zomaar instappen en eigenlijk overal heen. De vader van een buurmeisje werkte 'bij het spoor', en zij gingen elk jaar met de trein op vakantie, naar Italië bijvoorbeeld. Dat klonk voor mij als heel ver weg en als een compleet avontuur.
Er was een korte periode dat ik reizen per trein eng vond: rondom de Molukse kapingen, want omdat er in ons stadje veel Molukkers woonden, stapte er ook altijd wel een Molukker in, destijds standaard met een indrukwekkend afrokapsel. Als bang kind keek ik dan altijd goed naar wat ze bij zich hadden. Het nieuws rond de treinen en de school had veel indruk gemaakt, en in die tijd was de Molukse wijk naast ons zo ongeveer afgegrendeld door soldaten. Maar die onrust en de angst verdween langzaam en de trein werd weer iets magisch.
Als ik dus een trein hoor langskomen, droom ik weg: waar zou ie heen gaan? Is het een goederentrein, die je de hele nacht hoort doorrijden, vol met van alles en nog wat? (Toen ik zelf bij ProRail werkte, heb ik me eens verdiept in de coderingen op die treinen zodat ik al snel wist wat er vervoerd werd als ik die plaatjes op de wagons kon zien.) Of is het een internationale trein, vol mensen onderweg naar zaken, vakantie, familie, vrienden? Waarbij ik terugdenk aan m'n eigen Interrailreis in '92, toen ik in Utrecht opstapte en letterlijk overal heen kon, net zoals m'n pet stond. Ik treinde door Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, heel even door Finland, ik zakte af naar toen nog Tsjechoslowakije, Oostenrijk en strandde in Venetië toen ik struikelde. Anders had ik nog een stuk Italië gedaan of misschien wel Griekenland, ik kon nog een week reizen. Zomaar op de bonnefooi rondreizen per trein, gemengd met veel veerboten: ik was gelukkig. En iets daarvan komt altijd terug als ik nu in die zoele nachten een trein hoor rijden.

Indië-veteraan

De afgelopen tijd was op Radio 1 regelmatig een spotje te horen, waarin Gerdi Verbeet vertelt dat haar vader een Indië-veteraan was, en oproept om naar de Veteranendag te gaan.
Ook mijn vader was een Indië-veteraan. Dat wist ik omdat in oude fotoboeken foto's zaten: mijn vader in uniform in een tropisch decor, met zijn maten. Ook waren er nog kaarten en brieven uit die tijd.
Hij heeft er één keer iets over gezegd. We liepen in de V&D, er lag een boek over Java, en ik zei: 'Daar heb jij toch gezeten?' Antwoord: ' Ja. Dat was niet leuk'.
Mijn vader was van 1924. Toen de Tweede Wereldoorlog begon was hij 16, een schriel, mager jochie, te jong om direct voor iets ingeschakeld te worden, oud genoeg om iets te willen doen. Af en toe vertelde hij er iets over, met name als hij flink wat alcohol op had. Verhalen over hoe er in de kelder joden zaten, en op zolder Duitsers, want het was een strategisch gelegen huis, vlakbij de rivier. Hoe hij ooit bijna betrapt werd als gezochte jongen, en hoe zijn zus toen noodgedwongen een soldaat op de trap afleidde met een kus, zodat hij weg kon komen.
Hoe hij tot drie keer toe naar Duitsland werd gestuurd om te werken, en drie keer terugkwam. Eén keer sprong hij uit de trein om vervolgens recht in de armen van een hoge Duitse pief te lopen, die daar wandelde met zijn vrouw. Zijn toch al magere bouw, versterkt door voedselgebrek, redde hem die keer: de echtgenote vond dat zulke 'kinderen' niet aan het werk gezet mochten worden, ze namen hem mee naar huis, stopten hem vol eten en zetten hem op de trein terug naar Nederland, met een verklaring zodat hij veilig kon reizen. Over de andere keren heb ik niets gehoord.
Ik weet dat hij, toen het zuiden al bevrijd was,  heen en weer koerierde tussen bezet en bevrijd gebied om informatie over te brengen. Dat deed hij niet alleen, wel was hij een keer de enige die overleefde.
Ergens eind jaren zeventig ontstond er contact met een oude maat, die regelmatig op bezoek kwam. Dan werd er stevig gedronken, en werden er herinneringen opgehaald. Ik herinner me een verhaal dat de maat vertelde als 'bewijs' hoe zachtaardig (hij gebruikte de term 'slap') mijn vader was: het was in de hongerwinter, het eten was op, ook al werd er wat extra verstrekt aan het gezin wegens die Duitsers die ingekwartierd zaten. Maar voor mijn vader en voor de onderduikers werd natuurlijk geen voedsel verschaft, en alle voorraden waren op. De maat en mijn pa wisten ergens nog een schaap te staan, dus ze gingen erop af met een mes. Het schaap moest afgemaakt worden. De grote grap (volgens de maat) was dat mijn vader het niet kon. Ondanks de honger, ondanks de mensen die afhankelijk waren van dat voedsel. De maat moest het schaap de hals afsnijden, en dat vond hij decennia later nog steeds een geweldige mop - mijn vader niet.
Rond de stoel van mijn vader lagen stapels boeken over WO2. Hij las niets anders. Jaren later begreep ik pas waarom ik vanaf mijn zevende elke nacht droomde over oorlog: als ik mijn pa welterusten kuste, zag ik altijd wel een boek op zijn schoot, met foto's. Soms vrij onschuldige foto's, soms foto's uit concentratiekampen.
Het gekke is dat het in mijn dromen altijd nacht was. Op de een of andere manier was oorlog donker. Op mijn 16e las ik een citaat uit een dagboek van Hans Warren, die als ik het me goed herinner beschrijft dat hij met vrienden op de dijk is, op een stralende zonnige dag, en dat ze ineens het bericht krijgen dat het oorlog is. Waarop ik automatisch dacht: 'Dat hadden ze kunnen weten, dan was het donker geworden - wacht eens... Dat kan natuurlijk helemaal niet!'
Na 5 jaar was de oorlog voorbij. Nu zou het altijd vrede blijven - zoals men ook dacht na wat tot deze oorlog de Grote Oorlog had geheten, WO1.
Men probeerde het leven weer op te pikken, rouwde om wie men verloren was, botvierde de woede op verraders en moffenhoeren (een mooie bewijs van de vreedzaamheid...), en maakte plannen voor de toekomst.
En toen moest mijn vader naar Indië. Ik weet niet in welk jaar. Ik weet wel dat hij ging met het idee dat dat gebied bevrijd moest worden, zoals Nederland bevrijd was van de Duitsers. Ik weet ook dat hij al vrij snel het besef kreeg dat de Nederlanders daar de rol van de Duitsers speelden: bezetters, verkrachters, moordenaars. Na die vreselijke oorlog moest hij nog een oorlog uitvechten, in een rol waar hij van walgde. En toen die oorlog voorbij was, kwam het niet meer goed in zijn hoofd. Hij was de oorlog uit, maar de oorlog verdween nooit uit hem. Ze kwamen ook niet als heldhaftige overwinnaars terug, dat zal ook niet meegeholpen hebben.
Zodra hij de kans had, vertrok hij met zijn vriendin naar zo ver mogelijk weg: Nieuw-Zeeland. Dat gebied zou nooit bij een oorlog betrokken raken, redeneerden ze. Dan zouden ze de oorlog achter zich kunnen laten. Dat bleek een illusie, en het beloofde land was het ook niet: in '71 kwamen ze terug, met twee kinderen, en vestigden zich weer in de oude woonplaats van mijn vader.
De oorlog was altijd aanwezig in ons gezin. Buren gingen naar Duitsland op vakantie: prachtig land, mooie natuur, oude steden - mijn vader trok altijd wit weg als er weer zo'n lofzang op dát land kwam.
Later gingen we vaak op vakantie naar Zeeland: lekker dichtbij, erg mooi, meestal mooi weer, alleen wel erg veel Duitsers, dus elke vakantie was er een tijdje dat mijn pa zich terugtrok in zichzelf. 'Laat 'm maar', zei mijn moeder dan. We kenden dat wel, want het gebeurde vaak.
Mijn vader was geknakt door de oorlog. Misschien was één oorlog al genoeg geweest, in elk geval was hij mentaal in die oorlog blijven hangen. Ik kan niet inschatten of hij een betere kans had gehad als hij niet daarna die andere oorlog ingestuurd was. Ik weet ook niet of zijn zwijgen over die oorlog een teken was dat dat trauma nog dieper was, of dat het alleen dat van de eerste oorlog versterkt heeft.
En ik vraag me steeds af of de kinderen van de huidige en toekomstige veteranen over x tijd ook zo'n verhaal zullen schrijven...

Hart

Voor de operatie moest ik naar de anesthesist, voor een pre-operatieve controle. Medicatie doornemen, van alles controleren, uitleg over de narcose.
Twee maanden daarvoor was ik gecontroleerd door de internist, die geen afwijkingen vond behalve een blaasontsteking.De anesthesist was tevreden over mijn bloeddruk, maar meldde dat hij een hartruis hoorde. Niks bijzonders, zeker geen hindernis voor de operatie, geen probleem. Normaal gesproken zou ik gevraagd hebben wat ie precies hoorde, en wat dat betekende. Maar ik was al zo gespannen, en ik liet het maar.
Eenmaal weer thuis ging de telefoon: de anesthesist. Hij had even overlegd, en het leek toch raadzaam als ik naar de cardioloog ging. Nee, dat had geen invloed op de operatie, maar gewoon ter controle.
Ik maakte een afspraak voor een ECG. De dame die dat afnam, vroeg waarvoor die controle was, en ik legde uit dat ik geopereerd moest worden. Toen ze vroeg wat voor operatie, dacht ik: 'Hm, dat ga jij niet begrijpen, jij bent zo slank...', maar toen ik het vertelde, pakte ze haar telefoon, bladerde naar wat foto's en liet ze zien. Een behoorlijk stevige dame - zijzelf, voor haar eigen maagverkleining. Zo word je eens met je neus op je eigen vooroordelen gedrukt. Maar het was wel een opsteker :-)
Een tijdje na de operatie kreeg ik een hartecho. Wonderbaarlijk als je dan je hart kunt bekijken, en kunt horen. Ik meende iets te zien dat volgens mij niet klopte, maar hé, ik weet niet hoe ik zo'n echo moet beoordelen, en ik wist wel beter dan het aan de echodame te vragen - die mag het niet beoordelen en zeker geen uitspraken doen.
Wachten op het telefoontje van de cardioloog dus.
De ruis die ik heb, is een zogenaamde systolische ruis. Als je een hart beluistert, hoor je als het goed is: tik - stilte - tik - stilte. De eerste tik is het sluiten van de kleppen tussen boezems en kamers (mitralis- en tricuspidaalklep), de tweede tik is het sluiten van de kleppen bovenin het hart (de aorta- en de pulmonaalklep). Daartussen hoort stilte te zijn. Bij mij is het bonk - ruis - bonk - stilte.
Een systolische ruis komt vaak voor en kan allerlei oorzaken hebben. Zo kan hij optreden bij flinke spanning: het hart moet dan meer bloed wegpompen dan anders, de bloeddruk is hoger door de stress, en je hoort een soort 'inspanningsruis'. Geen enkel probleem, zodra iemand meer ontspannen is, is de ruis weg.
Er is een heel rijtje andere mogelijke oorzaken, variërend van totaal nietszeggend en ongevaarlijk, tot levensbedreigend. De gevaarlijkste oorzaak van een ruis is een probleem met de aortaklep. Die klep zit tussen de linkerkamer van het hart en de aorta, hij opent zich gedurende de systole om bloed door te laten naar de aorta, en hij sluit als de kleppen onderin het hart opengaan, waarbij hij voorkomt dat er bloed uit de aorta teruglekt naar de linkerkamer.
Hieronder zie je de werkende aortaklep van een varken, in een zoutoplossing (geleend van Wikipedia).

Je ziet dat de klep drie 'slippen' heeft, die netjes open en sluiten. Dat gaat automatisch: als de druk van het bloed toeneemt (omdat de kamer zich samentrekt), openen de slippen zich; als de druk wegvalt omdat de kamer grotendeels leeg is, vallen ze vanzelf weer dicht.

Ik blijk een verkalkte aortaklep te hebben, die tweeslippig is. Wat oorzaak is en wat gevolg, is onduidelijk. Het zou kunnen dat ik ben geboren met een tweeslippige klep, waardoor de doorstroming niet helemaal perfect is en zich kalk is gaan afzetten op de klep.
Het kan ook zijn dat door een andere oorzaak de klep is gaan verkalken en daardoor twee slippen zijn vergroeid tot één. In elk geval sluit de klep niet helemaal goed meer, wat tot lekkage leidt (en een verklaring _zou_ kunnen zijn voor mijn tromboses en de TIA's - maar dan is het  vreemd dat die ruis nooit eerder is opgemerkt). Ook opent ie niet helemaal goed meer, waardoor de doorstroming van het bloed niet perfect is.
Heel dramatisch is het allemaal (nog) niet. Maar er zijn veel vragen: is die tweevoudige klep aangeboren? Waarom is dat dan nooit eerder opgevallen? Is het een vergroeiing door verkalking? Zou kunnen, dat komt veel voor, maar de vragen die dat oproept zijn: waarom is dat gebeurd? Als ik in de zeventig was, zou het niet zo gek zijn, maar ik ben 46. En: als dit pas later is ontstaan, wanneer dan? Met andere woorden: hoe _snel_ is het gebeurd? En wat zegt dat over de toekomst?
Het is niet gerelateerd aan overgewicht. Het is vermoedelijk wel de verklaring voor de zeer lichte hartritmestoornis die ik heb. Ook daarvoor geldt: pas sinds een jaar of twee. Overige klachten heb ik niet. Die zouden wel kunnen komen: flauwtes en/of pijn op de borst, vooral bij inspanning; duizeligheid; ernstige vermoeidheid.
Zodra ik daar last van krijg, moet ik me gelijk melden voor controle, omdat dat duidt op hartfalen - als de doorstroming steeds moeilijker wordt, moet de linkerkamer steeds meer kracht zetten. De wand verdikt, waardoor er minder ruimte is voor bloed, waardoor er meer en vaker gepompt moet worden om de zuurstofvoorziening op peil te houden, waardoor de klep zwaarder belast wordt, en zo verder. Zo niet, dan moet ik (voorlopig) elke twee jaar een nieuwe echo laten maken. Het kan zijn dat het zo blijft, dan is er niets aan de hand. Het kan zijn dat het langzaam erger wordt met het stijgen van de leeftijd. Dat hoeft ook nog geen problemen te geven, tenzij de hartritmestoornis erger wordt. Het kan flink verergeren, op korte of lange termijn, en de uiterste oplossing is een nieuwe hartklep - dat lost het probleem direct op. Maar een hartoperatie is niet echt zonder risico, dus ik hoop maar dat het hierbij blijft.
In elk geval is gewichtsverlies al winst, want dan wordt het hart minder zwaar belast. Stollingsremmers slik ik al, en daar moet ik vooral mee doorgaan.
Zo zit je een half jaar in de zenuwen voor een maagverkleining, en uiteindelijk beland je bij de cardioloog. Maar goed, het probleem bestaat, en dan kun je het maar beter weten. Ook al heeft het nu geen consequenties en hoef ik er verder geen rekening mee te houden.

Afvallen

Maar weer eens een update.
Mijn weegschaal gaf vanochtend 160,1 aan, uit ervaring weet ik inmiddels dat hij 2,2 kilo meer aangeeft dan de geijkte weegschaal in het ziekenhuis (157,9 zou dat zijn).
Vergeleken met vorig jaar mei ben ik 37 kilo kwijt.
Het gekke is: ik merk het aan alles en iedereen ziet het, behalve ik.
De eerste twee maanden verloor ik 4 cm heupomvang per maand, de laatste maand 2. Ik pas broeken die 4 maten kleiner zijn, blouses die 5 maten kleiner zijn (en eigenlijk al wat erg ruim vallen). Opvallend genoeg kan ik ook schoenen aan die een maat kleiner zijn, wat waarschijnlijk vooral te maken heeft met vocht in m'n voeten dat nu weg is.
Mensen melden opvallend vaak exact hetzelfde: 'Je gezicht ziet er zoveel frisser uit', en dat zal wel als compliment bedoeld zijn ;p Ik merk dat er veel meer ruimte is tussen de randen van mijn gezicht en de brillenpootjes, maar nogmaals: ik _zie_ geen verschil. Ik zie mezelf natuurlijk te vaak, en ik weet dat mensen in hun hoofd dik blijven ook al hebben ze inmiddels een volstrekt normaal figuur.
Ik loop wat makkelijker, hoewel dat na een tijdje echt nog moeite kost, en dat 'tijdje' moet je nog steeds zien als een paar honderd meter. Maar voorheen liep ik naar de bushalte, 100 meter verderop, en moest ik soms halverwege even pauzeren en zodra ik er was, plofte ik op het bankje. Nu betrap ik me erop dat ik blijf staan wachten en alleen ga zitten als ik moe ben.
Eten en drinken gaat makkelijker, ik ben gewend aan eten van een ontbijtbordje met kinderbestek, ik ben gewend aan het ritme. Rundvlees valt nog steeds erg zwaar, kip en vis gaat makkelijker en dat eet ik dus veel vaker. Soms is er een dag dat het allemaal niet vlot gaat, dan merk ik bij het ontbijt al dat de standaardboterham met kaas teveel is. Tijger ontfermt zich dan over een halve plak kaas, de vogels krijgen de halve boterham die over is, en ik schakel een dagje over op beschuit, yoghurt, kwark en 's avonds een klein beetje lichtverteerbaar eten. De volgende dag is er dan niets meer aan de hand.
Een andere rare gewaarwording is dat water, gewoon kraanwater, als lood in m'n maag aankomt. Ik voel het naar beneden zakken, en zodra het in m'n maag is, voel ik me overvol, moet ik heftig boeren en kan er niets meer bij. Ik hoor het van veel mensen met een maagverkleining, en ik gebruik dan ook het standaardtrucje: gooi een klein beetje suikervrije limonadesiroop in het water en het gaat wel. Niemand die weet waarom, maar dan levert drinken geen problemen op. Het water moet niet te koud zijn, anders voel ik m'n maag direct verkrampen.
Laatst heb ik ijs gegeten - dat ging best, als ik het maar in m'n mond liet smelten. Waar ik eerst rustig een grote beker Ben & Jerry's leeglepelde (waarbij het na een tijdje niet eens meer lekker was, maar wel op 'moest'), kocht ik nu een klein bekertje choco-noten-ijs, schepte twee lepels op een bordje, deed er een schep kersen uit de vriezer bij en ik genoot. En ach, roomijs is zuivel, die kersen zijn fruit, noten zijn goed voor me, dus het was best gezond ;-) En na dat bordje zat ik ook echt vol.
Inmiddels doe ik een keer per week aquarobics, in een groepje speciaal voor dikke mensen. Dat gaat me goed af, en het voelde als een overwinning om na 31 jaar weer naar het zwembad te gaan.
Een normaal gewicht zou in mijn geval rond de 80 kilo zijn, maar de kans dat ik dat ooit zal wegen is niet groot. Dan moet ik nog 80 kilo afvallen. Maar alles dat eraf gaat is goed.
Volgens het appje 'Monitor je gewicht', dat keurig een lijntje in tijd en gewicht tekent met gepland gewichtsverlies, plus een veel steiler lijntje met werkelijk verlies :), ben ik in 5,57% van de geplande tijd 23,28% van mijn overgewicht kwijt. Dat is al een vijfde, vanaf mijn gewicht in februari. Volgens de app zou ik mijn streefgewicht bereiken op 23 maart 2018; als ik zo doorga als nu komt de doorgetrokken lijn van de grafiek uit bij 3 juli 2015. Dat is vertekend natuurlijk, omdat je de eerste twee maanden heel hard gewicht verliest en het daarna langzamer gaat, maar toch. Mijn BMI is gezakt van 57,8 vorig jaar naar 47,3 nu. Nog steeds veel te hoog natuurlijk, maar ik ben onderweg.

Kleding

Shock 1... Kennis, een paar maanden geleden een sleeve gehad, besloot haar te grote kleding, maat 54 en maat 54/56 aan mij te doneren. Dat zouden twee dozen zijn, blouses en broeken. Nou, graag! Broeken zouden misschien ooit eens passen, want ik had 64/66 als broekmaat en heb me al heel lang geleden bekeerd tot joggingbroeken met een touwtje, knoopje in het uiterste stukje en dat ging goed. Voor de operatie was ik al 15 kilo afgevallen, erna ruim 10 kilo. Dus waarschijnlijk zou de boel nog niet passen, maar dan had ik maar vast wat redeneerde kennis.
Komen ze net, met VIJF dozen! Ik demonstreerde m'n joggingbroek en hé... Ik kon dat touwtje ineens wel erg ver aantrekken, dat was me nog niet opgevallen. Zittend bijna 40 cm, oké, m'n taille is duidelijk smaller dan m'n heupen dus dat vertekent, maar toch... zo ver kon het eerst niet.
Ze hadden nog een prachtig boeket meegenomen ook *shock 2*
Kennis weer op pad, en ik duik in de dozen. De broeken laat ik nog maar even, die passen echt niet. Maar al die prachtige blouses, shirts, jasjes, vrijwel gloednieuw, maat 54 en maat 54/56: ze passen!!  Shock 3! Hoe kan dat nou? Vorig jaar kocht ik nog shirts (van dezelfde winkel) in maat 62/64... En jasjes maat 60 pasten nog niet.
Even bijkomen... Van de enorme gift en van de ontdekking dat ik kennelijk al veel meer in omvang aan het afnemen ben dan ik zelf doorhad.

Rondje rond het blok

Prunus in de wind

Speenkruid langs het pad

Het speelveld staat op een plek vol met maarts viooltje (Viola odorata)

De kronkelwilg loopt al groen aan

Witte Japanse kers

Roze Japanse kers

Narcis in m'n tuin

De pioenroos groeit flink

De aucuba zit vol rode bessen, nooit zoveel bessen gezien!

Drie weken na de operatie

Het voelt als langer geleden dan drie weken. Inmiddels ben ik aardig bijgetrokken, gewoon de hele dag op, en ik eet weer vast: als ontbijt en lunch driekwart boterham met smeersel en beleg (1 keer kaas, 1 keer vlees). 's Avonds een klein beetje groente, wat krieltjes en een klein stukje vlees/kip/vis (vlees ongeveer 40 gram, vis iets meer). En daar tussendoor twee keer fruit, een keer yoghurt, plus anderhalve liter drinken waarvan een deel yoghurtdrank zonder suiker.
Wegens het 'een kwartier voor het eten en een half uur na het eten niet drinken' ben je soms vooral op de klok aan het kijken. Het niet drinken bij of direct na het eten mis ik echt - ontbijt met een bak koffie of thee, een glas water bij het avondeten...
Afgelopen zaterdag ging er duidelijk iets mis: ik was naar de winkels gefietst, wat geen enkel probleem is. Maar het was warm, ik moest in beide winkels lang staan wachten, en op de terugweg heb ik nog lang met iemand staan praten. Tijdens dat gesprek werd ik 'zwabberig', dus ik heb het gesprek beëindigd en ben weer op de fiets geklommen. Pakweg 150 meter verder ging het mis: het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde me of ik elk moment van m'n stokje kon gaan. Geen goed idee als je op een hoger gelegen weggetje langs een sloot fietst. Afstappen dus, maar lopen was ook nauwelijks te doen.
Ik wankelde naar zo'n plastic paaltje en ging daar op zitten, hangend over m'n fiets, energie verzamelend om uit m'n tas een Sultana te halen. Dat was er bij ons ingehamerd: altijd iets te eten en te drinken bij je hebben.
Een man vroeg of het wel goed ging, ik piepte NEE en hij bleef bij me, in de veronderstelling dat ik suiker had. Ik kwam niet verder dan zeggen: 'Ik ben geopereerd', maar waarom ik zo slap was kon ik niet goed duidelijk maken. Ik nam wat hapjes Sultana en bedacht dat dat allemaal veel te lang zou duren. Inmiddels was er ook een vrouw langsgekomen die de bewaking overnam, want de man moest dringend weg.
Ik besloot ook wat water te drinken en langzaam, heel langzaam knapte ik op.
Uiteindelijk kwam de wereld weer helemaal in beeld, tolde mijn hoofd wat minder en durfde ik weer op de fiets te stappen.
Naar huis, in m'n stoel ploffen, verder bijkomen.
Voortaan neem ik van die zakjes knijpfruit mee, appel-perenmoes met wat sap, zonder toegevoegde suikers. Maar het bevat genoeg fruitsuikers en vocht om in nood razendsnel bij te trekken. Los van dat ik dit soort geintjes uiteraard probeer te voorkomen.
Ik ben inmiddels één kilo (1) verder afgevallen. Maar ja, sommigen vallen de eerste maand 20 kilo af, sommigen 10, en ik was de eerste 10 dagen al 10 kilo kwijt.
Met dit mooie weer zit ik regelmatig buiten, rommel dan wat in de tuin (denk aan: twee takken van de vlinderstruik zagen, zitten, vogelvoer bijvullen, zitten, dorre stengels uit planten halen, zitten - u krijgt een idee).
Ook alweer een keer in de bus gezeten omdat ik nog huiverig was om te fietsen. Rijden over verkeersdrempels en vooral die noodstop: dat voelde ik behoorlijk.
Rondjes rond het blok lopen gaat prima.
De meeste wonden zijn mooi genezen, alleen de wond die was gaan bloeden ziet er niet zo mooi uit: de andere plekken zijn dunne streepjes, dit ziet eruit alsof het een lelijke openstaande vleeswond is geweest. Ook steekt er nog een stukje (inwendige) hechtdraad uit. Zal ik tzt wel laten zien bij de controle bij de chirurg (volgende maand pas). Ik trek er liever niet zelf aan ;-)
De paarse plekken worden steeds kleiner, de randen zijn aan het vergelen, dus dat gaat ook goed.

Boven het wondje iets linksboven m'n navel (met nog wat blauwe plekken), het is ongeveer 2,5 cm lang. Zo zitten er drie op een rij, plus nog een kleinere er linksboven, een wondje van een paar millimeter onder mijn linkerborst en een wondje van een centimeter net links van mijn borstbeen (van bovenaf gezien).
De onderste foto is van de wond die open was gegaan, die ziet er duidelijk iets minder mooi uit. Je ziet ook de striae die ik kreeg toen ik heel snel heel veel dikker werd. En je ziet dat de huid al heel licht rimpelt omdat m'n buik niet zo strak meer staat ;-)
Hoe dan ook zijn het minieme plekken als je bedenkt dat daardoor mijn maag met tweederde is verkleind en dat afgeknipte stuk naar buiten is gehaald. Die laparoscopische techniek is echt een wonder.

Operatie en daarna

Zondagmiddag thuisgekomen, dagje later dan gepland.
Operatie stond gepland voor 13.30 maar om 12 uur kwam het bericht dat ik verwacht werd. Op naar de voorbereiding, operatiejak aan, zetpil paracetamol en wachten maar.
Voor mijn gevoel na een half uur richting OK, met een anesthesist die mijn hand zowat brak met zijn stevige handdruk ;p Naald in m'n hand, gesprekje met chirurg, nog wat controles en me daarna druk liggen maken over die drie mensen rond m'n bed die zeurden dat ik m'n ogen open moest doen en houden. Vrij snel weer naar de kamer, waar een lieve vriendin op me wachtte.
Ik was moe moe moe, herinner me nog wel dat de chirurg 's avonds even geweest is om te melden dat het een sleeve geworden was, overeenkomstig de afspraak: een GBP als het zou kunnen, een sleeve als dat geen optie was.
De pijn viel me erg mee, er hing wel een paracetamolinfuus en later slikte ik 2x 2x500 paracetamol, maar ik voelde geen verschil toen het infuus eruit ging of toen ik stopte met paracetamol slikken.
Ik mocht op m'n zij liggen, en omdat ik altijd op m'n linkerzij draai tot ik bijna slaap, deed ik dat nu ook.
Toen een pleeg kwam kijken werd er alarm geslagen: een van de wonden was gaan bloeden, en goed ook. Het halve bed was doorweekt, dat werd verschoond terwijl ik braaf een handdoek tegen de wond perste. Dok werd opgeroepen voor een uitwendige hechting, en ik werd gecontroleerd: buik zacht dus waarschijnlijk alleen een wondbloeding naar buiten toe, maar erg lage bloeddruk en hoge pols en verdere tekenen die al richting shock gingen.
Hb werd ter plekke bepaald om te besluiten of ik wel of niet een bloedtransfusie nodig zou hebben, maar hoewel m'n Hb gezakt was van 8 naar iets boven de 5, werd besloten pas bij onder de 5 bloed te geven, juist omdat de wond uitwendig bloedde.
Ondanks de hechting gulpte er nog steeds flink wat bloed uit de wond als ik bewoog of als er ter controle op gedrukt werd. Of ik maar stil wilde liggen voor de rest van de nacht, tot ze weer bloed zouden prikken.
Het kon me allemaal weinig schelen, als ik maar mocht slapen.
De volgende ochtend was de wond redelijk dicht.
Ik mocht dus ook een dag langer blijven, ter controle. En weer bloedprikken, en ik was al zo bont en blauw ;-)
Intussen mocht ik ook 'gladgemalen' voer eten. Ik kan u meedelen: gemalen sperzies gaan best. Aardappelpuree met wat kruiden smaakte uitstekend. De rundvleesmousse heb ik geproefd maar dat was voldoende. En vla viel beter dan yoghurt, meestal is dat andersom. Ik kreeg ook een bakje griesmeel, maar het minihapje dat ik nam voelde ik als een baksteen naar beneden vallen, dus nee.
Verdund appelsap smaakte ook niet zo, bouillon wel.
Toen ik barstende koppijn kreeg (ondanks de paracetamol) bleek ik wat uitgedroogd, meer drinken dus.
Probleem: je neemt een slokje drinken (of een hapje eten) en je zit minutenlang te boeren voordat je nog een slokje/hapje kunt nemen. Je moet 3 maaltjes en 3 tussendoortjes nemen (denk aan: paar happen yoghurt als ontbijt, glas melkspul als tussendoor, enz), en je mag een half uur voor en na het eten niet drinken.
Je bent dus de hele dag aan het eten/drinken/boeren ;p
Zondag beek m'n Hb ééntiende gestegen, dus ik mocht weg.
Vrienden pikten me op en brachten me thuis, waar de katten uit narrigheid samen in 1 van beide bakken hadden gepoept en toen die te vies werd, lekker op het zeil gescheten hadden. Vriendin ruimde het op, de schat.
Tom stond intussen loeiend bij het raam: hij wou al zo graag naar buiten en nou kwamen er ineens ook nog 3 mensen binnen die hij niet kende! Gauw het raam open en hij is pas laat in de avond weer binnengekomen, en pas vanochtend liet ie zich achterdochtig weer aanhalen.
Tijger vergaf me dezelfde avond al, die wilde vooral veel aan me snuffelen en kopjes geven.
En toen ik lusteloos wat eten lepelde uit een Olvaritpotje, werd Tijger zelf heel erg blij - er zat kip in! Zij heeft er meer van op dan ik. Vanavond nog een paar hapjes als diner, en dan voer ik de rest wel aan de katten ;-)
Vandaag heerlijk op m'n stoel gezeten, in de zon, met het raam op de kattenkier, vogels buiten aan het zingen, en vloog van alles voorbij. Allerlei lieve acties van vrienden maken me steeds weer aan het huilen (de tranen zitten heel hoog, op een soort PMS-achtige manier).
Intussen heb ik nog steeds geen pijn, de pleisters kriebelen wat, de wonden trekken soms een beetje als ik me te wild beweeg, en het enige dat vervelend is, is die moeheid. Ik voel me alsof het winterslaaptijd is. Maar ik slaap steeds een paar uur, dan word ik wakker, drentel wat rond, en na anderhalf uur is het wel op, dan moet ik weer slapen of minstens een tijdje zitten suffen in de stoel. Doe ik dat niet, dan gaat m'n hoofd tollen, lijkt me een duidelijk signaal: nu rust nemen.

Al m'n hele leven worstel ik met overgewicht. Mijn moeder had heel wat met me stellen - niet alleen was ik lang, maar ik was ook dik, en dus paste ik nooit in standaardkinderkleding. Maten die voor mijn lengte goed waren, waren niet goed voor mijn breedte en andersom. Gelukkig kon mijn moeder goed naaien, en zomerbroeken en dergelijke maakte ze zelf: keurig passend en geen hoog water.
In m'n puberteit ontwikkelde zich een forse eetstoornis, die flink bijdroeg aan het uitdijen.
In gespecialiseerde winkels voor grote maten kon ik meestal terecht bij de grootste maten. Ooit was 56 daar de grootste maat, maar ik was duidelijk niet de enige die groeide en groeide, want tegenwoordig gaan zulke winkels vaak standaard tot en maat 62, en soms tot 66. Wat opvalt: shirts en blouses gaan vaak tot 66, broeken niet. Terwijl ik toch veel vrouwen zie met mijn bouw: een flink 'onderstel' en een bovenkant die fors is maar niet zo fors als de onderkant.
Een andere 'klerenprobleem' is de keuze die je hebt. Ik ben niet zo van de woeste prints, ook door de neiging niet nóg opvallender te willen zijn dan ik al ben. Maar de meeste XL-kleding in Nederland is oorspronkelijk Duits. Dan is het speuren naar kleding zonder 'vrolijke' prints (denk aan Hawaii meets psychedelica) of glitters of stenen ('charmante siersteentjes').
Zie bijvoorbeeld hier, hier, hier, hier, hier, of hier. U heeft een idee ;-)
Die kleding is natuurlijk maar een klein onderdeel.
Een groter probleem is dat afvallen steeds moeilijker wordt.
Ik woog na behandeling van mijn eetstoornis 130 kilo, en eigenlijk kon ik alles - lekker een dagje fietsen, gewoon waarheen de wind me voerde, 150 kilometer was geen probleem. Wandelen kostte meer moeite, maar lukte wel.
Ik kwam weer aan, en na een tijd woog ik 195 kilo. Mijn grootste omvang kwam in de buurt van mijn lengte en het was genoeg. Misschien ben ik een paar kilo zwaarder geweest, maar niet veel meer. De 200 heb ik nooit gehaald. Maar het lukte me niet er wat af te krijgen, en ik was ontmoedigd: als ik nu weer 30 kilo af zou vallen en er weer 50 kilo aan zou komen, dan werd het alleen maar erger.
Ik werd ziek en dat was een aanslag op mijn conditie: naar de bushalte lopen (100 meter) was vermoeiend, en het was een overwinning toen ik weer naar de bouwmarkt kon fietsen (misschien 7 kilometer heen en terug).
Je wereld verandert: voorheen ging ik regelmatig naar een museum, nu liet ik dat want zou ik daar wel kunnen zitten als het niet meer ging? Een afspraak met een vriendin in een café - hebben ze daar bankjes, want in een stoel pas ik niet?
Toen bij een standaardcontrole mijn nierwaardes verslechterd leken, was dat de druppel. Ik meldde me aan voor een maagverkleining. Mede omdat een vriendin daar goede resultaten mee behaald had. Het is geen wondermiddel, je valt niet magischerwijze af zonder daar iets voor te doen - je moet nog steeds op je eten letten en extra bewegen. Maar dat opletten wordt op zichzelf iets makkelijker, en eenmaal wat lichter zal bewegen ook weer makkelijker gaan.
Bij nader inzien was die nierwaarde waarschijnlijk een effect van een ander medicijn. Maar het was het zetje dat ik nodig had.
Vreemd genoeg ben ik nu zonder er iets extra's voor te doen ineens 15 kilo afgevallen - broeken beginnen te slobberen en het valt me op dat ik bij de bushalte steeds sta te wachten in plaats van direct amechtig hijgend op het bankje te ploffen.
Morgen is het zover.
De vriezer zit vol groenvoer en vlees dat gepureerd kan worden (voor de eerste 2 weken). Ik vind het doodeng maar we zullen zien...