Wegens het 'een kwartier voor het eten en een half uur na het eten niet drinken' ben je soms vooral op de klok aan het kijken. Het niet drinken bij of direct na het eten mis ik echt - ontbijt met een bak koffie of thee, een glas water bij het avondeten...
Afgelopen zaterdag ging er duidelijk iets mis: ik was naar de winkels gefietst, wat geen enkel probleem is. Maar het was warm, ik moest in beide winkels lang staan wachten, en op de terugweg heb ik nog lang met iemand staan praten. Tijdens dat gesprek werd ik 'zwabberig', dus ik heb het gesprek beëindigd en ben weer op de fiets geklommen. Pakweg 150 meter verder ging het mis: het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde me of ik elk moment van m'n stokje kon gaan. Geen goed idee als je op een hoger gelegen weggetje langs een sloot fietst. Afstappen dus, maar lopen was ook nauwelijks te doen.
Ik wankelde naar zo'n plastic paaltje en ging daar op zitten, hangend over m'n fiets, energie verzamelend om uit m'n tas een Sultana te halen. Dat was er bij ons ingehamerd: altijd iets te eten en te drinken bij je hebben.
Een man vroeg of het wel goed ging, ik piepte NEE en hij bleef bij me, in de veronderstelling dat ik suiker had. Ik kwam niet verder dan zeggen: 'Ik ben geopereerd', maar waarom ik zo slap was kon ik niet goed duidelijk maken. Ik nam wat hapjes Sultana en bedacht dat dat allemaal veel te lang zou duren. Inmiddels was er ook een vrouw langsgekomen die de bewaking overnam, want de man moest dringend weg.
Ik besloot ook wat water te drinken en langzaam, heel langzaam knapte ik op.
Uiteindelijk kwam de wereld weer helemaal in beeld, tolde mijn hoofd wat minder en durfde ik weer op de fiets te stappen.
Naar huis, in m'n stoel ploffen, verder bijkomen.
Voortaan neem ik van die zakjes knijpfruit mee, appel-perenmoes met wat sap, zonder toegevoegde suikers. Maar het bevat genoeg fruitsuikers en vocht om in nood razendsnel bij te trekken. Los van dat ik dit soort geintjes uiteraard probeer te voorkomen.
Ik ben inmiddels één kilo (1) verder afgevallen. Maar ja, sommigen vallen de eerste maand 20 kilo af, sommigen 10, en ik was de eerste 10 dagen al 10 kilo kwijt.
Met dit mooie weer zit ik regelmatig buiten, rommel dan wat in de tuin (denk aan: twee takken van de vlinderstruik zagen, zitten, vogelvoer bijvullen, zitten, dorre stengels uit planten halen, zitten - u krijgt een idee).
Ook alweer een keer in de bus gezeten omdat ik nog huiverig was om te fietsen. Rijden over verkeersdrempels en vooral die noodstop: dat voelde ik behoorlijk.
Rondjes rond het blok lopen gaat prima.
De meeste wonden zijn mooi genezen, alleen de wond die was gaan bloeden ziet er niet zo mooi uit: de andere plekken zijn dunne streepjes, dit ziet eruit alsof het een lelijke openstaande vleeswond is geweest. Ook steekt er nog een stukje (inwendige) hechtdraad uit. Zal ik tzt wel laten zien bij de controle bij de chirurg (volgende maand pas). Ik trek er liever niet zelf aan ;-)
De paarse plekken worden steeds kleiner, de randen zijn aan het vergelen, dus dat gaat ook goed.
Boven het wondje iets linksboven m'n navel (met nog wat blauwe plekken), het is ongeveer 2,5 cm lang. Zo zitten er drie op een rij, plus nog een kleinere er linksboven, een wondje van een paar millimeter onder mijn linkerborst en een wondje van een centimeter net links van mijn borstbeen (van bovenaf gezien).
De onderste foto is van de wond die open was gegaan, die ziet er duidelijk iets minder mooi uit. Je ziet ook de striae die ik kreeg toen ik heel snel heel veel dikker werd. En je ziet dat de huid al heel licht rimpelt omdat m'n buik niet zo strak meer staat ;-)
Hoe dan ook zijn het minieme plekken als je bedenkt dat daardoor mijn maag met tweederde is verkleind en dat afgeknipte stuk naar buiten is gehaald. Die laparoscopische techniek is echt een wonder.
