Vage uit eten-plannen, die in steeds meliger sfeer besproken werden. Waarbij ook de naam V&D viel. We vermijden de V&D een beetje: het restaurant is verbouwd. En nu zijn we bang dat ons luikje weg is.
Je haalde je eten en/of drinken, zocht een tafel, werkte het spul weg en dumpte je dienblad op een lopende band. Die lopende band verdween de muur in, op weg naar de afwasruimte (lijkt me).
Vriendje en ik zaten een keer in een hoek van het restaurant, beetje te balen, want het leukste aan die plek is het uitzicht op de stad, en dat heb je nou eenmaal niet bij een muur. Maar in die muur zat een luikje. Pathologisch nieuwsgierig als ik ben, schoof ik dat luikje open - en daar was de lopende band. Met alle dienbladen, en halfvolle koppen koffie, nauwelijks aangeroerde taart, broodjes waar alleen de salade uit gegeten is...
We besloten ter plekke dat dit onze vaste plek zou worden als het ooit heel slecht met ons zou gaan. Als we helemaal aan de grond zouden zitten, zou het de moeite lonen om te investeren in 1 bakje koffie, zolang je maar bij het luikje ging zitten. En het zou minder opvallend zijn dan uit vuilnisbakken eten.
We zitten niet aan de grond en zien dat ook niet echt gebeuren, maar toch... dat luikje had wat.
Nu is de boel verbouwd, en zelfs de restaurantheren van het Volkskrantmagazine waren blij verrast. Maar wij zijn bang dat het luikje weg is...