Gezellig naar het ziekenhuis, in een bus met zo'n chauffeur die denkt dat ie een touringcar rijdt. Die bij elke passagier die betaalt, zegt: nee, we zijn wel eerlijk, en het wisselgeld in losse centen teruggeeft.
Trapjes op naar het ziekenhuis (au), ziekenhuis in, gauw jas uit wegens smeltgevaar. Er is één lift, en daar staat een meneer in rolstoel te wachten tot iemand de deur voor hem openhoudt, want er zit een nogal sterke dranger op, en alleen kan hij het niet. Samen naar boven, deur weer open wrikken.
Melden bij de balie. Niemand te zien. Dan maar gaan zitten. Uiteindelijk komt er iemand. Je gaat je weer melden en moet wachten. Niemand in de wachtkamer, maar misschien is het koffiepauze of zo.
Na een tijdje wordt je opgehaald. In zo'n claustrofobisch hokje mag je je broek en schoenen uittrekken. Dan mag je in de röntgenkamer op een tafel gaan liggen, op je linkerzij, half overhellend, ene been languit maar wel je voet optrekken, andere been er bevallig overheen gedrapeerd zodat je bijna van de tafel flikkert en jezelf in een heel eigenaardige houding moet zien vast te zetten. Intussen moet je hoesten, en de dame grapt: nou, we zullen straks ook maar even een longfoto maken, want dat klinkt niet goed.
Leerlinge krijgt uitgelegd hoe dit en dat moet, terwijl je ligt te verkrampen in die rare houding.
Foto één wordt gemaakt. Dan op de andere zij, en de ellende begint overnieuw. Alleen dan iets sneller.
Foto drie moet staand, op een trapje, en dan voeten bij elkaar, benen tegen een plaat aandrukken, dan wordt die plaat even bijgesteld waardoor je een zet naar voren krijgt en net op tijd wordt er gemeld dat er boven je een beugel is waaraan je je kunt vasthouden. Je wordt opnieuw in de houding gezet, daarna wordt er gedebatteerd over of de fotoplaat er in de breedte of in de lengte in moet.
Klik, klaar.
Even wachten in de wachtkamer of ze goed zijn. Je hebt er geen goed gevoel over, dus je laat je schoenen nog maar even uit.
Inderdaad, er is iets mis gegaan met het apparaat (welk? geen idee), dus alles moet over.
Daarna blijkt er iets mis te zijn met de ontwikkelvloeistof. Dus alles moet weer over.
Daarna blijkt er iets mis te zijn met de platen, dus alles moet wéér over.
Tegen die tijd heb je al bijna overal spierpijn van het half in- en half uitgevouwen liggen, je knie doet pijn van alle rare bewegingen en je bovenlijf was al zerig van het hoesten, dus je bent het spuugzat.
Gelukkig blijkt bij de vierde keer dat twee van de drie foto's gelukt zijn. Alleen de staande moet over, want je knieschijf staat er maar half op.
Als ook die foto gelukt is, loop je het omkleedhokje weer uit, en hé! Verrassing! Hele wachtkamer is intussen volgelopen! Ze kijken allemaal naar je, maar als je een hoestbui krijgt, denkt iedereen waarschijnlijk dat je daarom gefotood moest worden.
Je knie gloeit inmiddels van de verbuigingen en draaiingen. Helaas is het inmiddels spitsuur en moet je dus staan in de bus.
Ik ben zielig.