Vanmiddag werd ik trouwens helemaal blij: als ik naar dat tuincentrum fiets, moet ik over een spoorviaduct heen. Het is een hellinkje van niks, maar als ik erg benauwd ben, red ik het niet. Dan moet ik afstappen, en het o zo leuke en altijd weer originele commentaar van passanten in ontvangst nemen: een dikke vrouw die naast haar fiets loopt, dat stimuleert de grapklieren. Ja, ik kan die helling in één keer opfietsen, ook met mijn overgewicht, en nee, ik kan het niet als ik bijna geen lucht heb - wat dan weer weinig met dat overgewicht te maken heeft, maar alles met astma.
Lang verhaal kort: ik zoefde zomaar over de helling heen, terwijl ik drie dagen terug nog niet in staat was naar mijn werk te fietsen.
:-))