Blijk ik gisteren zomaar The blue lagoon gemist te hebben. Toen ie uitkwam, was ik 12, en mijn moeder nam me mee naar de bioscoop in Utrecht. Zaten we samen een avond enorm te zwijmelen, want o, wat was ik onder de indruk. Wijselijk mijn ma niet verteld dat ik Brooke Shields minstens zo leuk vond als Christopher Atkins (ja, toe zeg, ik was 12, inmiddels is mijn smaak wat veranderd, zowel wat mensen betreft als op filmgebied).
Ik zag de film later nog eens op TV. Eigenlijk moet je dat niet doen, jeugdsentiment terugkijken. Er blijft vaak zo weinig over, behalve een soort weemoed.