Eens in de zoveel tijd heb ik een dropverslaving. Meestal is er dan maar één dropje wat er mee doorkan, zo heb ik honingdropperiodes gehad, wybertjesweken, dubbelzoute droptijden, enzovoorts. Ik vrees dat een nieuwe droptijd aangebroken is. Ik ben ineens gevallen voor Sneker zoethoudertjes, zoethoutdrop. Ik kan nooit 'normaal' eten of snoepen, ik ben zo iemand die een zak sinaasappels haalt en 'm dan in twee dagen voor driekwart wegkaant, waarna de rest verlept. Een zak chips gaat in één keer op, ik eet of helemaal geen brood of een half brood per dag - vaak meer voor het beleg dan voor het brood. Hoewel ik jaren terug me ongans kon eten aan een bepaald brood van de Appie. Ze hebben het allang niet meer, maar dat heeft niet aan mij gelegen.
Ik geloof eigenlijk dat ik helemaal niet kan eten. Ik kan schrokken, of ik kan walgend mijn gezicht afwenden (Baaaah! Broccoli!), maar er zit zelden wat tussen. Of ik moet 'uit' zijn, met anderen erbij. Dan kan ik heel netjes eten.
Surprise: er moet flink wat gewicht af. Een kwart zou mooi zijn, maar zelfs een halvering zou niet echt tot ongerustheid over mijn gewicht hoeven leiden. Wat betekent dat mijn huidige gewicht dat wel doet. Als ik daar over nadenk, krijg ik weer vreselijk zin in eten. Eten helpt tegen enge dingen, en maakt alles uiteindelijk nog veel enger.