Buiten is het grijs en grauw, de vogels zijn uitgezongen, ik ga een dag tegemoet met een hoop verhalen over wat mijn afdeling nou eigenlijk doet, met borrel na (zou ik kunnen drossen tussen het vaststellen dat ik ben gearriveerd en de borrel? Gewoon de stad in?), en ik ben de dag maar begonnen met Pink Floyd. De muziek waar ik vroeger direct van op zoek ging naar een hoog gebouw, een lang touw, of een flinke pot pillen. Ik werd er echt acuut zeer depressief van. En ineens hoorde ik 'Shine on you crazy diamond' weer eens op de radio, jaren terug. Daarvoor ging die radio dan direct uit, maar die keer vond ik het zomaar mooi. Ik moet in de stemming zijn voor het pathos, maar toch.