Op sommige dagen lijkt het alsof ik geen huid heb. Dan kan ik huilen om Z-films (dat zijn héle slechte films), een brok in mijn keel krijgen als ik een ouder met kind zie knuffelen, en - zoals vanavond - zit ik met tranen in mijn ogen te kijken hoe een hardloopster op een geweldige manier wint en daar voluit van geniet. Zet ik mijn favoriete muziekjes op en verdwijn er helemaal in, kan extatisch worden van een basloopje of een tekstregel. Vriendje begrijpt vooral van dat laatste niets, hij vindt muziek wel leuk, vooral als ie erop kan pogo-en, maar ik geloof niet dat melodie of tekst hem veel zegt (en vriendje, als je het er niet mee eens bent, moet je maar eens over je reactietool-angst heenstappen...). Dus dan zit ik: 'Hoor dan!! Hóór dan!!! HOOR DAN!!!' terwijl ik het stukje muziek 40 keer laat horen. Intussen zie ik hem dan naar de afstandsbediening gluren, braaf ja knikken, en in zijn ogen zie ik de verbijstering.
Ik geef toe dat ik op zulke momenten wat sektarisch met muziek omga. Ik ben in staat om één nummer een uur of wat in de herhaling te gooien. Waarbij ik dan deels gelukzalig ben, en deels o zo vreselijk ziedend jaloers: dat wil ik ook kunnen!!
Maar zelfs dat jaar blokfluitles is lang, lang geleden. En toen ik tien jaar na die lessen mijn blokfluit terugvond, kon ik alleen maar schelle piepgeluiden maken, meer geschikt voor een griezelfilm dan voor de categorie mooie muziek.