Ik kan het wel uitstellen, maar ooit zal er toch iets moeten gebeuren met de inhoud van die doos met bollen.
Het zijn er veel. En ze moeten echt geplant, ik kan ze niet gewoon uitstrooien en hopen dat ze dan wel zelf begrijpen wat de bedoeling is. Ik weet dat dat niet werkt.
Ik las een slimme tip over de grasmat losmaken, bollen de grond induwen, grasmat er weer over. Maar mijzelf kennende zou dat eindigen in een grasmat in 361 stukken, die ik dan weer in elkaar moet puzzelen. Dan is het idee van 200 kleine gaatjes maken geloof ik toch aantrekkelijker.
In de lente zal ik er ongetwijfeld blij mee zijn (want jullie komen vast wel op bolletjes, ik doe moeite om jullie te planten, dan doen jullie de moeite om op te komen en mooi te gaan bloeien, toch?). En als ze inderdaad vrolijk verwilderen, ben ik volgend jaar rond deze tijd nog veel blijer. (Klopt niet geloof ik, want of ze aanslaan weet ik volgende lente, maar of ze het jaar daarna terugkomen kan ik natuurlijk in de herfst niet voorzien.)

Soms kan ik overal een probleem van maken. Wat me er dan weer van weerhoudt om iets praktisch te _doen_ . Alleen maar omdat ik alle beren van de wereld op alle mogelijke afslagen van alle mogelijke wegen eerst de revue laat passeren.