Soms werkt het enorm in je nadeel als je niet kunt opruimen. Meestal zijn dingen terug te vinden via een archeologische truc: het was net na kerst, dus even doorgraven tot ik de kranten van rond die tijd vind, dáár moet het bij in de buurt liggen.

Soms ben je dapper en ga je wat ruimen. Waardoor lagen verschuiven en alles veel moeilijker vindbaar wordt, want gehusseld.

Resultaat: grote hopen 'nog niet uitgezocht' naast het bed.

Dan is het ochtend. Je steekt een arm uit naar je bril, en je hoort 'm vallen: kling, doet ie. Hij valt dus ergens tegenaan.
Probleem: zonder bril je bril zoeken in een teringzooi.

Aanpak: alle losse rotzooi uitzeven - bewaarspul zolang op bed, echte rommel in de vuilniszak. Je hebt al gezocht naar je reservebril, maar die heb je een tijd geleden een logische plek gegeven, die je vergeten bent.

Resultaat: nihil. Geen bril. Wat niet kan, want hij is op die plek gevallen die je net hebt ontruimd - daar moet ie gewoon liggen. Alleen ligt ie er niet.

Geen paniek. Geen paniek. Een bril heeft wel pootjes, maar kan niet lopen. Het zou wel fijn zijn als je niet meer elke tweede minuut dacht: 'Even m'n bril opzetten, dan zie ik het beter.'

Je zeeft nog een keer de inhoud van de inmiddels al twee vuilniszakken - het zal je toch niet gebeuren dat je 'm per ongeluk weggooit...

Dan opeens een briljante ingeving: het kan natuurlijk ook dat je de bril al bij de eerste spullen die je op bed legde, hebt meegenomen. Dat ie gewoon op bed ligt.
Alles wat op bed ligt opnieuw uitzoeken. En jawel: daar is ie. Veilig in een plooi van het dekbed.

Inmiddels heb je ook ontdekt dat uren turen zonder bril resulteert in hoofdpijn als je die bril weer opzet. Dat die hoofdpijn vanzelf weer verdwijnt. En dat opluchting een mooi gevoel is.