Schroefjes indraaien kan erg vermoeiend zijn. 12 schroefjes, van de scharnieren van de tuindeur, omdat ik geen zin had langer te wachten. Keurig voorgeboord met een fretboortje, bovenste scharnier deels vastgezet. Volop commentaar van schuinbovenbuurman Bert (van het type: ik zit hier met een pilsje en ik vind het heerlijk om naar mensen te kijken die werken - en dat zegt ie dan ook gewoon).
Deur intussen vasthoudend op de juiste hoogte klemmend, in een rare bocht gaan staan om plek voor het onderste scharnier te bepalen en gaatjes te prikken met de fretboor.
Deur loslaten, gaatjes voorboren, commentaar van Bert: dat scharnier moet naar boven hoor, bij het vierde draadje, niet het derde. Waarop buurvrouw van vierhoog geïrriteerd riep: als je het zo goed weet Bertus, doe jij het dan effe.
Bert even stil, ik draai door met de fretboor, schroefjes in m'n mond, deur weer optillen, scharnier op z'n plek, schroefjes erin. Vooral de schroefjes waarbij je eigenlijk helemaal geen plek hebt om de schroevendraaier om te draaien zijn vervelend (diegenen die helemaal
tegen de rand van de schutting zitten).
Beide scharnieren op hun plek, deur draait fantastisch.
Enige probleem is dat ie niet dicht wil. Ik denk dat het onderste scharnier te strak staat. In ieder geval geen zin om weer aan dat scharnier te gaan prutsen. De deur sluit nu niet met een schuifje, maar met een baksteen tegen de onderkant.
Morgen kijk ik wel weer verder.