Weer wakker en helder en vlaagvrij - wat een opluchting is dat steeds weer. Maakt je dankbaar voor iets dat gewoon zou moeten zijn.
Ik ben gegaan, was veel te vroeg en heb buiten een shagje gerookt, in de bushalte waar een oude man me vertelde dat ie vorig jaar september een jongen in een kroeg zag die verschrikkelijk zat te zuipen. De man vroeg waarom, en de jongen meldde dat ie er vanavond een einde aan ging maken. De man nam 'm mee naar huis, heeft de ouders van de jongen gewaarschuwd en inmiddels gebruikt de jongen medicijnen, voelt zich een stuk beter, komt elke week schaken met de oude man, en gaat mee op de seniorenreisjes naar Duitsland en zo. De oude man was erg tevreden, het enige probleem was dat zijn vriend zo jaloers was ;-)
Dus ik ging gesticht naar binnen toen mijn tijd daar was. Helaas: tien minuten na tijd zag ik dat 'mijn' dame een nieuwe klant ontving, en dankzij de privacy-maatregelen van het CWI wist ik al snel dat dit lang ging duren. Na een kwartier wachten meldde ik bij de balie dat ik ging, en dat de dame me kon mailen voor een nieuwe afspraak - waarna er een jongen letterlijk aan kwam _rennen_ voor me. Hij putte zich uit in excuses.
Uitgelegd dat ik nogal onder invloed was en waarom, waarna hij nog inschikkelijker werd.
Na een gesprek van een uur (hij was zooooo positief over het GAK, "dat dat gebouw nog niet tot de grond toe is afgebrand is een wonder") ben ik vertrokken met een stel vacatures. Ook meldde hij dat rond oktober de sollicitatie-eis aangepast wordt van 1 keer per week naar 4 keer per 4 weken (dus allemaal in 1 week is geen probleem) en dat die werkbriefjes alleen maar door de computer gescand worden op 'zijn ze ingevuld' - maar niet op inhoud.
Het gaat goed met de solidariteit tussen GAK en CWI...
Daarna ben ik naar huis gezoefd en om twaalf uur lag ik in bed. Zes uur geslapen en weer veilig boven water.