Het nadeel van hangen in de bios en de volgende dag met rugpijn toch een stukje lopen (hoe kort dat stukje ook was): ik verga nu van de pijn in mijn rug.
Ik heb een wervel die na een val ooit besloot dat ie helemaal niet altijd op z'n plek wilde blijven. Hij danst en wiebelt en schuift en schurkt gezellig tegen z'n buren aan. Destijds werd er gezegd dat er eventueel wat aan te doen was, een operatie om die wervel aan de wervels ernaast vast te zetten. Zou de rug wat stijver maken - niet zo'n probleem - en er was een kans op complicaties. Vooral de rolstoelvariant van die complicaties stond me niet aan, dus ik rommelde maar door. Af en toe bijna m'n bed niet uitkunnend, maar soms ook zonder al te veel last. Een rugcorset was ook een optie maar zou tot verslapping van de spieren leiden en zichzelf zo steeds meer noodzakelijk maken.
Toen ik bijkwam na een auto-ongeluk, was het eerste wat ik deed m'n benen bewegen en kijken of ze ook ècht bewogen. Want die wervel kan verder verschuiven, met alle gevolgen vandien. M'n rug heeft toen wel een klap gehad - ik heb een paar jaar géén rugpijn gehad. Niet, niks, geen. Alleen spierpijn na zware inspanning, zoals iedereen dat weleens heeft.
Langzaamaan ging het weer mis. Ik ben ook veel te dik, wat een extra belasting is. Ik zou m'n rug- en buikspieren moeten oefenen, maar ik weet niet goed hoe. Dus zit ik nu met spierpijn hoog in mijn rug wegens scheeflopen en scheefzitten om minder pijn te hebben. Kan ik alleen kleine stapjes zetten omdat het nu fysiek even onmogelijk is grote stappen te zetten. En ben ik doodmoe en wil ik niet naar bed omdat dat ook zeer doet (ja, zitten doet ook zeer, maar dan kan ik makkelijker even wiebelen om de boel nog iets te ontspannen).
Dus wat nu? Afvallen, dat zeker. En proberen die spieren te versterken zonder intussen de wervelkolom extra te belasten. Moed houden. Niet zeiken want er zijn ergere dingen.
En voor nu direct: weer eens de oude rek- en strekoefeningen doen, zodat ik misschien toch kan slapen.
Welterusten.