De moeder van mijn moeder is overleden. Als je dat tegen mensen zegt, condoleren ze je met je oma. Maar ze was mijn oma niet.
Als adoptiefkind zit het allemaal wat anders in elkaar. Mijn oma's, dat waren de moeder van mijn (adoptief-)vader, en de stiefmoeder van mijn (adoptief-)moeder. Gewoon, omdat mijn (adoptief-)ouders mijn _ouders_ zijn.
Daarnaast heb ik dus een (natuurlijke) moeder. Met haar heb ik sinds een aantal jaar contact, we hebben elkaar maar ??n keer gezien want we wonen zo ver bij elkaar vandaan als maar mogelijk is. En we zijn niet zo rijk dat we eventjes op en neer kunnen.
Mijn moeder heeft nog een dochter, mijn halfzus. En ze had een moeder - met wie het ook niet allemaal even lekker liep, en over wie ze alleen met bitterheid en verdriet kon praten.
Nu is die moeder dood. En ik vraag me af hoe mijn moeder zich voelt - en ik vind het jammer dat ik in het Engels niet hetzelfde kan zeggen als in het Nederlands. Dat ik niet gewoon kan bellen en gedurende het gesprek voorzichtig kan aftasten hoe het met haar gaat.
Ik spreek wel Engels, maar de nuances van gewoon taalgebruik beheers ik onvoldoende. En ik wil niet als een olifant in de porseleinkast tekeer gaan - vooral niet omdat ik misschien niet goed en/of snel genoeg oppik waar haar grenzen liggen.
Ik heb een mail teruggestuurd waarin ik dat probeer uit te leggen, en ik wacht maar weer af...