Wooneenheid opgericht voor suïcidalen

EINDHOVEN - Na 23 zelfmoordpogingen hield Jolanda Soethout op. Ze hoefde niet meer dood, al wilde ze ook niet per se te leven. Haar wens was vooral ergens te zijn waar ze niks meer hoefde. De 47-jarige Eindhovense bedacht daarom 'het bezinningshuis', een plek waar mensen met een chronische doodswens elkaar in leven houden.
'Het is vandaag een gekkenhuis, al weet ik dat dat vreemd klinkt uit mijn mond', zegt Soethout lacherig. Ze is assistent-coördinator cliëntenbelang geestelijke gezondheidszorg Eindhoven en de Kempen. Ze doelt op de vele reacties die ze heeft gekregen op de oprichting van deze speciale woongroep voor suïcidalen . Er blijkt veel behoefte aan te zijn, stelt ze nuchter vast.
Zelf spreekt ze liever niet van 'bezinningshuis', maar van 'klaverblad', leunend op het begrip uit het wegverkeer. 'Het is geen knooppunt waar je vast komt te zitten', aldus Soethout. 'Bij een klaverblad kun je veel verschillende afslagen nemen, en net zo lang rondjes rijden tot er eentje bevalt. Mocht die ook niet bevallen, dan kom je zo weer terug in het parcours.'
In Het Klaverblad, zoals de echte naam dan ook wordt van de woongroep in Eindhoven, komen maximaal zes mensen met 'een chronische doodswens'. Het gaat om patiënten die al lange tijd meedraaien in het psychiatrisch circuit en op wie bestaande behandelingen geen effect meer hebben. Het Klaverblad heeft een proeftijd van een jaar en wordt niet als mislukt beschouwd als een van de zes alsnog zelfmoord pleegt. Zorgverzekeraar CZ Groep financiert het experiment.
Het hebben van een doodswens leidt tot een eenzaam bestaan, meent Soethout. 'Je moet het allemaal zelf doen. Als je met hulpverleners praat, verval je vaak in protocol en procedurele zaken, zoals wat je moet doen in bepaalde benarde situaties. En van familie en bekenden krijg je goedbedoelde, maar vooral ongevraagde adviezen. In Het Klaverblad kan je je verhaal kwijt aan gelijkgestemden.'
Soethout zelf deed haar eerste zelfmoordpoging al op jonge leeftijd. Na een jeugd van mishandeling en seksueel misbruik slikte ze op 12-jarige leeftijd tien kinderaspirientjes in de veronderstelling dat ze dit niet zou overleven. Ze kwam weer bij, net zoals na de volgende 22 pogingen. Vier jaar woonde ze in een psychiatrisch ziekenhuis, en al zeker twintig jaar loopt ze mee in het 'psychiatrisch circus'.
'Op vroege leeftijd word je bang gemaakt voor Zwarte Piet, je vader die thuiskomt of meneer pastoor. En tegelijkertijd wordt de dood verheerlijkt. Ze zeggen niet voor niks dingen als: ze heeft niet geleden en is nu bij de engeltjes. Of: ze ligt er zo rustig bij. De dood brengt rust, dat is zeker, en ik zocht altijd naar die rust.'
Nu zoekt ze niet meer naar de dood. Ze zegt 'een ruimte' te hebben gevonden tussen leven en dood waar ze kan 'bestaan'. Al heeft ze Het Klaverblad zelf bedacht, ze gaat er dan ook niet zelf wonen. Ze kan haar verhaal kwijt bij 'een kennis' en heeft haar katten om voor te zorgen. 'Soms, heel soms, ben ik zelfs tevreden.'
(Bron)