Kirmizi biberli piliç, door mij oneerbiedig omgedoopt in 'kikkerkip'. Kippenbouten bakken met peper en chilipoeder, sjalotten en uien bakken, blik tomatenblokjes erbij, kip er weer bij, vlak voor het gaar is blik kikkererwten erbij. En ik heb er nog wat verse tomaat bijgedaan, en groene paprika voor het contrast en de beet.
Al tijdens het bakken liepen er twee onrustige wezens met enorme ogen te drentelen.
Tijdens het eten sprongen ze bijna in onze borden. We zijn gewend dat ze bij lekker ruikend eten pal voor onze neus zitten, met grote ogen en naarmate het bord leger wordt, een steeds paniekerige blik: 'Je vergéét me toch niet?!'. Tom legt bij wijze van hint (of dreigement?) af en toe een pootje op vriendjes knie.
Maar dat ze tegen je op klimmen en in je bord gaan loeren, nee, dat is nieuw. Hard 'NEE!!' roepen werkt nog steeds, maar misschien moeten we toch weer wat duidelijker maken wat de grenzen zijn...
(Vriendje tijdens het eten: 'Als ze zelfs maar twee keer zo groot waren, zouden we geen schijn van kans hebben'.)