Tis weer zo ver. Tegen de tijd dat ik er aan gewend ben hoeft het niet meer.
Elke keer als ik iets verderop langs een enorme krentenboom fiets, schrik ik me wild. De merels die eruit komen stuiven zijn geen probleem, maar de houtduiven die ook opvliegen hebben de gewoonte dwaars door alles heen te raggen en zo een enorme herrie te maken - tenminste, veel meer herrie dan er doorgaans uit zo'n struikachtig geheel komt.
Elk jaar denk ik weer: nu al? Zijn die bessen nu al rijp? En tegen de tijd dat ik aan kom fietsen en denk: zometeen vliegen de duiven me om de oren, dan is de struik leeggevreten en is het weer gewoon rustig als ik langsfiets.