En dat was de laatste dag als datatypiste voor de invoer van alle 12,5 miljoen UWV-dossiers (baan die tot april zou duren).
Bij de deur werden we opgewacht: of we naar de kantine wilde gaan, baas Hans zou een speech geven. Toen wisten we al genoeg.
UWV heeft bedacht dat de registratie anders moet - allemaal hetzelfde in plaats van per vestiging verschillend (ik zeg niks). Daartoe moet een systeem ontworpen worden (ik zeg niks).
Dus kan er wel verder gewerkt worden aan de afgesloten dossiers, maar komt het werk tot stilstand.
Daarnaast was er bedacht dat het gebouw niet geschikt was (ik zeg niks). Ze kregen klachten omdat muren beschadigd werden door de kratten, de lift was al een paar keer stuk geweest, en elke dag 750 meter dossiers naar binnen en 750 meter naar buiten was toch minder makkelijk dan gedacht (ik zeg niks).
Dus daar zaten we met z'n allen, en er werd meegedeeld dat gisteren besloten was wie van de avondploeg mochten blijven - die konden kiezen of ze naar de vroege of de middagshift wilden, indien mogelijk. "Ik ga nu de namen voorlezen, die mensen moeten hier blijven zitten voor een gesprek met hun intercedente en hun teamleider - word je niet genoemd, dan kun je naar beneden en aan het werk." Direct natuurlijk commentaar of dat nou wel fatsoenlijk was, maar hij deed het toch zo.
En tot mijn verbazing: van 'onze tafel' werd alleen mijn buurman niet genoemd. Die duidelijk de langzaamste is van ons vieren. De twee overbuurvrouwen, die het snelste zijn van iedereen, werden wel genoemd. En ik dus ook.
Tijdens het gesprekje met een andere teamleider dan de onze (waardoor veel 'dat weet ik niet want ik ben niet jullie teamleider', onzin, hij was er minimaal de helft van de tijd) zag ik op de lijst staan: 'Deze drie werken het hardst maar zijn kletserig" - en dat zou dus de reden zijn dat we niet verder mogen. Vreemd, want we hebben 1 keer een opmerking in die richting gehad, en verder hadden wij meer last van de tafel achter ons (de teamleiders, daar zaten we helaas erg dichtbij) dan zij van ons. Na wat pulken gaf de teamleider toe dat het aan onze houding lag: we kletsten weleens en vooral: we waren kritisch. Oftewel: ze hebben nu een soort proeftijd van drie weken gehad, gekeken wie snel en zorgvuldig waren en nooit commentaar hadden.
We krijgen een goede referentie mee en onze intercedente gaat hard zoeken naar iets anders.
Ik heb net vanochtend een weekabonnement voor de bus gekocht, en ik heb geëist dat ik dat geld terugkrijg - ook omdat de intercedenten gisteren al op de hoogte waren.
Extra cynisch is dan dat je bij thuiskomst wederom een bevestiging in de bus krijgt (omdat op de vorige de reiskostenvergoeding niet goed vermeld stond).
We krijgen vandaag in elk geval uitbetaald (dat hadden ze eens moeten proberen!) en grote baas Hans beweert dat ie in overleg is met de Raad van Bestuur om 5 dagen uit te betalen. De RvB was akkoord met hoe dit allemaal gegaan is - dus dan is ook al langer bekend dat we kunnen gaan, maar goed.

Het komt er dus op neer dat ze met 240 mensen begonnen zijn, en dat ze nu minder dan de helft over hebben.
En ik vraag me af wat ze gaan doen als dat nieuwe systeem er is en er weer tempo gemaakt moet worden: ik zie ze ertoe in staat om ons dan te bellen of we terug willen komen.