Een verlaten station, windkracht 6 bij 0 graden, voelt aan als -16. Daar sta je dan, je gympen te verwisselen voor je sollictatieschoenen. Moeizaam veters knopend met verstijfde vingers.
Instructie lezend: rechtdoor, trap af, links, links, links, andere trap op, brug over, links, rechts, rechtdoor, omlopen, pad uitlopen, hoek om.
Het lijkt dichtbij, je kunt vanaf het station zien waar je wezen moet, vandaar op het station maar vast je nette schoenen aan.
Even later loop je op een brug over een snelweg heen, wind pal tegen en horizontale sneeuwjacht. Onder het spoor door. Links, rechts, helemaal verkleumd behalve je gloeiende hielen - had die schoenen nou toch zoals gebruikelijk pas op de hoek bij het gebouw aangetrokken :-( Het gebouw is alleen te bereiken via een verlaten doolhof van opgebroken wegen: zand, modder, sneeuw.
Je bent te vroeg waar je wezen moet, krijgt koffie van een attente receptionist, kunt even zitten om die hielen een beetje te ontzien en je schoenen wat te fatsoeneren, en je weet dat je paars aanloopt wegens het verschil tussen die winderige kou buiten en het behoorlijk goed verwarmde gebouw binnen.
Het gesprek liep wel en niet. Prettig gesprek, maar ik weet niet of ik ben wat zij zoeken. En die suggestie dat ze 10% van de gesprekskandidaten uiteindelijk aannemen, na nog een gesprek, twee psychologische tests en drie examens, gaf ook niet erg veel reden voor optimisme.
Eenmaal weer buiten, om de hoek, direct m'n ouwe schoenen weer aan, sokken losgetrokken van m'n hielen (open bloederige blaren), teruggesurvivald naar het station, half uur wachten op de vertraagde trein.
Zo'n dag ;-)