"Later vandaag vooral in het oosten kans op pittige buien." Ik moet naar een instantie, die een geheel vernieuwde, verbeterde en gemoderniseerde site heeft, die alleen via 3 omwegen te vinden is en waar geen openingstijden op vermeld staan. Ik besluit om dan maar vroeg te gaan, ondanks dat ik vannacht niet geslapen heb omdat ik gisteren overdag sliep (logisch toch?).
Tis een stukkie fietsen en het is er vaak druk, dus ik ga op tijd weg. Voor de zekerheid m'n regenjack aan, waarvan ik nog niet weet hoe effectief de waterdichtmaakactie was. Eenmaal buiten schat ik dat de temperatuur zo'n 23 graden is, en de relatieve vochtigheid ligt zeker weten boven de 90%, want ik stik zowat. Maar kijkend naar de lucht besluit ik m'n jack toch maar aan te houden, want het is grijs en donkergrijs en het kolkt. Feitelijk word je dan met of zonder jack net zo nat - of je regent kletsnat of je gaat druipen van het zweet.
Okee, op weg, fiets fiets fiets. Ergens onderweg word ik compleet bedwelmd: er staan lindes te bloeien, en er pal naast is een merkwaardige haag aangelegd met om en om liguster en jasmijn. Ik vraag me wel af wat de voorbijgangers dachten van die afgestapte fietser die daar met de ogen dicht en een brede grijns stond te snuiven...
Intussen wordt het opvallend donker. Ik fiets langs een bouwsite en verdorie, in beide ogen waait stof of wat het ook is (m'n rechteroog prikt nu nog).
Vlakbij waar ik wezen moet gaat het dan mis: REGEN. Snel de fiets op slot, het gebouw inrennen, pfoe, het wordt nog erger. Het is iets over negen, het "later" uit het weerbericht is vrij vroeg naar mijn mening - ik moet straks ook nog terug. Goed teken: de druppels rollen vlot van m'n jack af, de waterdichtspray lijkt te werken.
De instantie is zelf ook geheel verherbouwd en ik neem de lift naar boven. Waar het opvallend rustig is. En de portier me meldt dat de boel om 10 uur opengaat, en dat er vanaf kwart voor tien nummertjes verstrekt worden. Zul je altijd zien: net dan heb je geen boek bij je. Gelukkig is er een tv, de herhaling Brazilië-Australië begint net. Ik lever commentaar en de portier vuurt een lading vragen op me af: kijk ik voetbal? Wat vind ik hiervan? En daarvan? Had dat nou niet toch een penalty moeten zijn? En die ene overtreding, dat was toch gewoon rood?! En wat vind ik van Oranje? Enne, wat denk ik nou van de scheidsrechters? Ik zie 'm opklaren want we zijn het redelijk eens.
Zo kom ik de tijd door tot ik om kwart voor tien een nummertje krijg, om tien uur ben ik direct aan de beurt, en tien over tien sta ik weer buiten, waar het niet meer zo hard regent. Helaas moet ik een lang stuk onder bomen door, en het waait wel, dus steeds een douche - maar op weg naar huis is dat toch minder erg, ook al is het jack nu ineens niet meer geheel waterdicht. De terugweg lijkt ook veel korter, ik had ergens iets gezien wat ik op de foto wilde zetten maar ik ben er blijkbaar onoplettend langsgefietst in de overtuiging dat ik er nog niet was.
Ik steek de weg over als het licht op groen staat en weer prijs ik me gelukkig met de remmen van m'n fiets: ik kan net voorkomen dat ik geschept word door een krankzinnige die plotseling en keihard vanuit de bocht door rood knalt.
Eenmaal weer in de wijk is het echt droog. En als ik de sleutel in het slot steek, word ik aangesproken door twee keurige heren, beide met Turkse namen op hun naambordjes, maar met een zwaar Amerikaans accent. Ze komen een blijde boodschap brengen. Ik poeier ze redelijk beleefd af, stap naar binnen, trek m'n jas uit, schuif het raam open - en de zon breekt door.
Timing, dat is het dagwoord geloof ik.