Ik kijk naar buiten, wegens de mooie maan.
Langs de tuin loopt een schutting, ongeveer halverwege staat een kronkelwilg die daar heel handig staat, omdat ie precies in de baan van het licht van de lantaarnpaal staat. Op de schutting dus een zee van licht, dat verstrooid raakt in de wilg.
Wat zie ik? Tijger, lekker op het randje van de schutting, in het licht. En ik zie ook mensen aankomen. Die mensen zien Tijger. Mompelen onderling wat, en draaien dan om: 'Ik ga niet langs zo'n kat lopen! Die zit daar gewoon te wachten!'
Ik _noem_ ze weleens waakkatten, maar ik heb niet de indruk dat ze dat tot nu toe erg serieus namen. En: als die mensen doorgelopen waren, was Tijger of de tuin in gedoken, of kalmpjes blijven zitten met de 'jullie bestaan voor mij niet, plebs'-blik.
Nu maar hopen dat ik er geen klachten over krijg ;-)