Ze zijn er weer. De wespen, in de spouwmuur. Tussen tuindeur en huiskamerraam zit een kier in de muur (van de grond tot en met 4 hoog), en het zoemt er letterlijk van de wespen.
De eerste keer dat ik gestoken werd, jaren terug, was er niets aan de hand: een bultje dat snel weg was en niet te vergelijken was met de pijn en ellende die dazensteken me gaven.
Toen kwam de tweede keer. Ik deed m'n rugzak af in het postkantoor, en AUWWWWWWW. Dat dacht die wesp waarschijnlijk ook, die klem was geraakt tussen de band van m'n rugzak en m'n arm. Terwijl ik nog bezig was te beseffen wat er was gebeurd, voelde ik al meer dan alleen de steek. M'n arm zwol op, van de pols tot aan de oksel. En zwol. En zwol. Ik werd licht in m'n hoofd en sjouwde direct door naar de huisarts. Wespenallergie. Sja. Dat is iets raadselachtigs: het kan zijn dat een volgende steek geen enkel probleem is. Het kan zijn dat een volgende steek tot een shock leidt. En als ik in hals of hoofd gestoken word, moet ik sowieso naar de EHBO, al is het maar voor de zekerheid.
Die opgezwollen arm deed pijn, de druk op m'n vel was naar, ik kreeg koorts en voelde me hondsberoerd.
Op zich ben ik nooit bang geweest voor wespen. Als je ze niet lastigvalt, vallen ze jou ook niet lastig, en opletten of je er niet op gaat zitten en of er niet een in je glas zit deed ik altijd al. Maar nu onduidelijk is hoe ik op een steek zal reageren, en ze letterlijk huisdieren zijn geworden, weet ik het zo net nog niet.
Misschien toch maar een Epipen aan de huisarts vragen (zo'n ding waarmee je de effecten van de overmatige adrenaline die je lijf afgeeft, enigszins afzwakt), of desnoods immunotherapie (steeds een beetje meer wespengif binnenkrijgen tot je lijf er aan gewend is en niet meer overmatig reageert).
En intussen extra goed opletten.