Jaaaa, nu zijn de katten gewend aan een raam dat altijd openstaat als ik thuis ben. Dus als ik dat 's avonds dichtdoe omdat het ongeveer horizontaal naar binnen regent, krijg ik beledigde blikken en van die snuifjes. Van die snuifjes die regelrecht op het schuldgevoelknopje drukken.
Nou ja, raam dan maar even open als ze denken naar buiten te moeten. Regen in de snuit, o, nee, wat doe je nou, we worden nát! Tom gaat lekker op de vensterbank liggen, net buiten de natte plek; Tijger rent Beledigd naar de bank.
Raam weer dicht, ik wíst het wel, maar ja...
Nu is het droog. En het raam staat weer op een kier. En ik heb het koud.
Het is herfst.