Ik moest naar een ander bedrijf. Het was niet helemaal duidelijk waarom, maar het moest wel.
Een schitterend gebouw met een koninklijk trappenhuis, straalde een enorm 'welkom!' uit. Ik wantrouwde het een beetje, en dat bleek terecht.
Eenmaal boven, waar alle luxe verdwenen was, op de kamers voor het personeel, bleek ik een tweepersoonskamer te hebben, met een vreemd bed: wel gewoon een lattenbodem, maar wat erop lag leek meer een dekmatras dan een echte matras. Dat werd niks, met dat zware lijf van mij. En kasten waren er ook niet, je kon je spullen op een stoel hangen.
M'n kamergenote stelde me op de hoogte van alle do's en dont's en uit alles bleek dat je hier niet goed zat. Ik kon maar één ding bedenken: hoe kom ik hier weg! Maar die kans was minimaal werd er gezegd. Wie hier terecht kwam, lieten ze niet zomaar gaan, ze wilden ons koste wat kost houden. Mijn redenering dat ze dan ook wel beter voor ons mochten zorgen, werd als eigenaardig gezien. Waardoor ik nog meer het gevoel kreeg dat ik in een soort sektarisch geheel terecht was gekomen, en de angst toesloeg dat ik over een tijdje misschien net zo krankzinnig zou denken.

Waarna ik wakker werd, en bewust besloot dat ik niet wil nadenken over of deze droom iets Betekent.