Ik heb pas één keer eerder zo'n noodweer meegemaakt.
Het begon vrij rustig, als een gewoon onweer. Wat gerommel, nu en dan een flits, ach, geen probleem.
Waarna het flitsen continu werd, het rommelen snel veranderde in oorverdovend dreunen en de regen toenam tot een wolkbreuk.
Tijger keek in het begin nog erg boos naar boven bij elke donder, later werd ze bang. Tom bleef nog even buiten, maar die kwam toch ook maar binnen.
Zit je dan, met twee katten tegen je aan die dol worden, voor die katten proberend te doen alsof het helemáál niet eng is, met je kop op je knieën in de (valse) hoop de lichteffecten ietwat uit te bannen - als epilepticus die gevoelig is voor snelle lichtflitsen was ik panisch dat ik een stuip zou krijgen.
Bang voor de katten, bang voor mezelf, bang voor inslag, bang voor m'n oren, bang dat het huis het niet zou houden zelfs. Dat laatste zal wel overdreven zijn, maar alles stond werkelijk te schudden en te trillen.
Na enen was het min of meer voorbij. Het rommelde, het flitste, het regende - maar vergeleken met wat daarvoor gebeurde was het niets. Het water op de straat zakte langzaam weg, hoewel het vanochtend nog erg plassig was op sommige plekken.
Nou ja. De tuin heeft voorlopig geen water nodig...