Toch vreemd. Of niet?
Ik word meestal langzzzzaam wakker. Héél langzaam. Radio luisteren, kat aaien, horen dat het weer weer niks is, en dan eens denken aan uit bed stappen.
Vandaag werd ik wakker en was ik Wakker. Hm, dan maar gelijk uit bed, half uur eerder naar het werk is tenslotte ook een half uur eerder naar huis.
Als altijd voorovergebogen bij de wasbak. Alleen kon ik nu niet meer overeind komen. PIJN.
Het voordeel als je zoiets weleens eerder hebt gehad, is dat je weet dat er eigenlijk niks aan de hand (of eigenlijk rug) is. Alleen helpt dat geen zak om overeind te komen.
In schuinvoorovergebogen krabscharrelloop de badkamer uit. Au au au. Dat wordt niks, dat halve uurtje eerder. Met kunst- en vliegwerk kleren aan, schoenen half aan, en toen was het al hoog tijd voor de bus.
Eenmaal op het werk willen zitten als je loopt en willen lopen als je zit.
Maar ja, volgehouden, en met nog veel meer moeite weer naar huis terug.
Waar een nieuw probleem opdoemt: ik ben Moe. Ik wil liggen, al is het maar even want ik weet best dat liggen niet helpt. Maar als ik ga liggen, kom ik denkelijk nooit meer overeind. Tenminste, zo voelt het.

Waarom kan het wel ineens IN je rug schieten, maar er nooit ineens UIT?