Elk jaar weer verrassend. Ineens is het 25 graden en zonnig. Na die grauwe grijze kille dagen breekt er dan acute gekte uit. Ineens liggen gangpaden in de super weer vol met briketten en kooltjes, winkelwagens zijn vol vlees en bier geladen en de eerste dampen zullen zo wel loskomen.
De krentenboompjes waren al lang aan het verkleuren, nog niet erg overtuigend maar toch, maar toch.
En toen ik langs de populieren fietste, al heimweedenkend aan vroeger toen dit dan het laatste stukje vrijheid was voor die helse school weer begon, trof het me als elk jaar letterlijk recht in mijn gezicht: een muur van populierengeur. Afgevallen blad, warrelend in de wind, sterk ruikend, zeker niet onaangenaam maar meer herfst dan zomer. En hé... Die grote populieren zien er goed uit ook al valt er al blad af, maar die knotpopeltjes verderop... Die zijn al vergeeld!
Geuren dringen rechtstreeks je brein binnen, voeren je naar je verleden - rondom mijn school stonden populieren. Bij het gymveld waren populieren. De weg naar het zwembad werd omzoomd door populieren. Half Nederland staat ermee vol, maar het rivierenland lijkt uitsluitend uit populieren en wilgen te bestaan. En die geur blijft je hele leven bij je.