Je koopt een groot pak allerhande, van die roomboterkoekjes. Janhagel, kattentongen, kokoskoekjes, koffiekoekjes, 'tante Alie-koekjes' (waarvan ik de naam steeds vergeet, maar mijn tante Alie had ze altijd: platte ronde koekjes met van die stukjes gebrande suiker erin). Een dichte verpakking. Dus die kan gewoon op tafel blijven staan tot je 'm morgen in je tas stopt om mee te nemen naar je werk.
Dat denk je tenminste. Tot je om drie uur 's nachts wakker wordt van iets. Hoorde je nou iets? Ja! Wat is dat? Oh oh...
Je loopt de huiskamer in, ziet een opengerukt pak koekjes waarvan zo ongeveer alle koekjes aangevreten zijn (de janhagel en de chocokoekjes vielen niet in de smaak). De dader zit ont-zet-tend onschuldig te kijken, onder de tafel. Maar die kruimels in haar snorharen verraden haar.
Vandaag heeft ze een activiteit waar ik me meer in kan vinden. Want soms is ze simpel bezig te houden: zet een leeg doosje in de gang, leg er een dik touw in waar je wat knopen in gemaakt hebt, en de dame ragt door tot de doos gesloopt is. Dan zijn die calorieën er ook weer een beetje af.