Je leest een folder over nieuwbouw in Utrecht, je luistert naar een verhaal over de mafia en over kinderen die al jong moeten kiezen welke richting ze op willen wat vak en toekomst betreft.
Het is warm en je slaapt te lang, en dan ga je wild dromen.
Ik ging met een bang jongetje mee naar huis, eerst was ie denk ik 10, later was ie meer een jaar of 16, maar hij kon om de een of andere reden niet alleen naar huis.
Het huis was een enorm huis, overal splitlevels, talloze badkamers en wc's, gek genoeg leek het huis wel van en wcpottenverzamelaar want hoewel alles er erg 'af' uitzag, doken steeds verrassend overal losstaande pleepotten op waar kennelijk nog iets mee moest (nee, ik moest niet plassen, dat was het niet).
Aan een kant was een complete glaswand met zicht op water en juist daar stonden op alle niveaus, als een soort doorlopend iets, banken met de rug naar dat prachtige uitzicht, gericht op een enorme rij tv's - op niveau 1 een bank met tv, een paar meter verder op een iets hoger niveau idem, enzovoorts. Je kon alle zenders tegelijk aanzetten, niet dat je ze allemaal tegelijk zou kunnen zien maar misschien woonden er wel veel mensen.
Opvallend genoeg was er maar één keuken, met een klein kookeilandje - geen kokers kennelijk.
Later zag ik een enorme rij limousines aankomen, ook geheel over the top, van die 16-persoonsauto's, en besefte ik waar ik terecht was gekomen en dat ik niet meer ongezien weg kon komen.
Op zich was er niks engs aan, behalve dat ik die mensen helemaal niet wilde kennen. De moeder des huizes was geloof ik mevrouw Soprano, maar de rest was me allemaal onbekend ;-)
Ik verwachtte een soort gezelligheid, 'familie', maar iedereen plofte ergens op een bank en ging tv kijken. Moeders klaagde. En ik werd wakker ;-)