Toch lastig. Je struikelt over een kat en je blijft wel overeind, maar hoe - je voelt je knie draaien en al heel snel is de boel dik, warm, bijzonder pijnlijk en nauwelijks te gebruiken.
Nou heb ik helaas wel wat ervaring met overbelastingen van de knie, mijn knieën worden feitelijk altijd al overbelast door mijn gewicht, maar elk raar zwabbertje dat ik maak wreekt zich vaak in m'n rechterknie.
De oorsprong daarvan ligt eigenlijk bij de Guggenheim Collection in Venetië (je moet toch iets de schuld geven).
Ik liep door Venetië, zwaar onder de indruk van wat ik net in het museum gezien had. Maar zeker in Venetië is het erg aan te raden op te letten waar je loopt. Dus ik struikelde en knalde met m'n knieschijf precies op de rand van een trede van zo'n idyllisch bruggetje.
Mijn Interrailkaart was nog een week geldig, ik wilde nog langer in Venetië blijven en daarna, ach, wie weet waarheen. Maar ik hinkte naar de jeugdherberg, pakte m'n spullen en de volgende dag reisde ik via Milaan terug. Dat was op zich de snelste verbinding, het was alleen niet fijn dat ik met m'n volle rugzak minuten voor vertrek van de trein ineens een trap op en een trap af moest denderen omdat ze - logisch - voor die internationale trein pas 5 minuten van tevoren en alleen in het Italiaans omriepen dat er een spoorwijziging was.
In de trein zat ik goed - mensen haalden eten en drinken voor me want ik kon die knie echt nauwelijks meer bewegen.
Eenmaal thuis was het nog wat erger geworden, ook m'n scheenbeen was inmiddels aan het branden, dus op naar de dokter. De knie was gekneusd, de banden hadden een klap gehad maar waren niet gescheurd, en door het gedwongen lopen met extra belasting en scheve stand was het botvlies van het scheenbeen ontstoken geraakt. Koelen, drukverband op de knie, rust, rust, rust.
Dus inmiddels ken ik de verschijnselen en de behandelmethode wel. Toen ik over Tijger struikelde, zat ik vrij snel met een kussen onder m'n knie op de bank, heel romantisch met een zak diepvriesdoperwten op de zwelling.
Als je maar niks doet, neemt die zwelling vanzelf af, de pijn zakt ook vanzelf en dan wordt het link. Want dan denk je dat je wel weer uit de voeten kunt. Lopen is gevoelig maar lukt weer, fietsen is makkelijker zolang je langzaam fietst, lichte versnelling, oppassen met afstappen.
Dat gaat dan ook goed, en dan fiets je weer eens een stukje verder, terug met wind tegen en bruggetjes over.
Gek genoeg zit je dan gelijk weer met een dikke, gevoelige knie. Goede waarschuwing om nog wat langer extra voorzichtig te zijn. En even onthouden dat ik voor noodgevallen een nieuwe zak vriesdoppers in huis haal.