17 graden met bewolking voelt minder warm aan dan 12 graden in de zon, helaas.
De merel zit druk te fluiten, zoals vaak bij bewolkt weer.
Ik heb in een vlaag van gekte witlof gekocht. Als kind was ik een moeilijke groente-eter, of eigenlijk: ik at appelmoes, spinazie, boerenkool, bonen, erwten en rauwe wortel. De rest kreeg ik niet naar binnen. Grootste gruwels: zuurkool (de lucht alleen al bracht me aan het kokhalzen), uien, spruitjes en witlof.
Jaren terug raakte ik ineens vrijwel verslaafd aan zuurkool - gewoon niet koken maar alleen opwarmen, heerlijk. Of in een salade.
Uien: jammie. Ik maak zelfs weleens 'jeugdsentimentmacaroni' zoals mijn moeder die maakte: gehakt bakken, gesnipperde uien meebakken, blikje tomatenpuree erbij, en dat geheel door de macaroni. Resultaat: eng uitziende glibberige pasta gehuld in oranje olie.
Spruitjes eet ik ook: met spekjes en noten bijvoorbeeld, verrukkelijk.
Witlof at ik wel, als salade. Maar ik had die stronkjes liggen, ik wilde wat warms, ik had kaas en ham in huis... Ik ben bekeerd ;-)
Ik weet dat je smaak verandert als je ouder wordt, ook omdat je als kind veel dingen scherper proeft. Maar witlof heeft geen scherpe smaak, het was gewoon de associatie met snot die maakte dat ik het niet weg kreeg. Bij spruitjes is het een kwestie van goed combineren. Het zuurkoolprobleem is opgelost omdat ik het niet - zoals mijn moeder - eerst een tijd kook (zodat het hele huis wee-zuur rook).
Ik heb nu alleen nog moeite met sommig vlees (vooral orgaanvlees, hoewel ik zo'n type ben dat wel leverworst lust maar terugdeinst voor lever), schaal- en schelpdieren (niet lekker), en sommig fruit (alle meloenen behalve watermeloen, en veel tropisch fruit vind ik nogal wee).
Wat ik nog steeds echt niet blief: verse koriander. Sommige mensen zeggen dat het gewoon wennen is, anderen wijten het aan meekoken - maar ik vind het naar zeep smaken, meegekookt of zo van de plant, en dat went niet. Ketoembar vind ik lekker, maar daar zit niets zepigs aan.
Misschien dat dat ook ooit verandert, maar voorlopig mijd ik het maar.