Het was best eng. Wat het engst was, was dat de passagiers (twee vrienden van me) voetstoots aannamen dat ik dit kon. En goed kon.
Er zat maar één ding op: gaan!
Iedereen in de gordel, oordoppen op, motor aan, en langzaam, voorzichtig, een beetje schokkerig stegen we schuin op. Er zat een gewoon stuurwiel in (niet dat ik ooit een auto bestuurd heb), dus naar links en rechts was geen probleem. Een soort joystick zorgde voor hoger en lager vliegen en ook dat ging na een stroef beginnetje soepel.
Maar hé, een heli, daar kan je toch ook recht mee naar boven?
Terwijl de vrienden enthousiast waren over het uitzicht en over mijn vliegvaardigheid, zag ik het bos in de verte vooral als moeilijkheid: stijgen! Oppassen daar, bij die rivier kan vast wel turbulentie zijn! Waarom denken ze in vredesnaam dat ik dit kan!! Ehm... waarom denk ìk eigenlijk dat ik dit niet kan? We vliegen toch? Vooruit, achteruit, een rondje, omhoog, omlaag...
Ik begon me langzaamaan te ontspannen en te genieten van de helikoptertocht. Toen ik er echt lol in begon te krijgen, werd ik wakker. Maar ik heb nog een hele tijd nagenoten van deze droom :-)