Ik was verhuisd, naar de hoogste verdieping van het flatgebouw dat bovenop het Centraal was gebouwd. 78 hoog. Op die hoogte heb je geen last van het station, maar eigenlijk vond ik het uitzicht niet eens geweldig: je zag vooral een waas van vervuiling in de verte, net iets te confronterend.
In het hart van het gebouw waren de liften: een redelijk schone voor de bovenste verdiepingen, verboden voor de mensen die lager woonden (hij stopte ook alleen op de zeventigplus-verdiepingen en op de onderste), en een grote lift waar iedereen in mocht, en die ondanks de nieuwheid van het gebouw al doordringend naar pis stonk.
De liften bevonden zich in een soort donkerbruin gewelf, dus altijd donker en somber, dat hadden ze wel beter kunnen aanpakken.
Maar het ergste was... Als je de deur van het appartement opendeed, moest je over een soort loopplank naar je huiskamer. Breed genoeg om over te lopen, maar niet als je beseft dat je je op 78 hoog bevindt, met helemaal niets ónder die plank. Dus dwangmatig NIET naar beneden kijken. Je afvragen hoe die nieuwe buurvrouw dat met haar kinderwagen doet.
En tenslotte maar besluiten om in de centrale hal een briefje op te hangen, of iemand van huis wil ruilen, tot maximaal 6 hoog.
Ik werd misselijk en met vlinders in m'n maag wakker en ik liep wankel naar de wc, ik voelde die diepte gewoon nog...