Humor. Ik werd naadloos doorgeschoven naar het onderzoek "Return study: Evaluatie van MRDTI (Magnetic Resonance Direct Thrombus Imaging) bij de diagnostiek van recidief acute diepe veneuze trombose".
Dus moest er een MRI-scan gemaakt worden. Ik meldde de arts al dat ik me afvroeg of ik in zo'n apparaat zou passen, maar dat zou wel lukken dacht ie.
Ik kom opdraven, alle metaal uitgedaan en afgelegd en als een blinde kip (want zonder bril) richting apparaat, waar mijn twijfels niet minder werden.
Even passen: hm, ik paste wel, maar erg krapjes. En er moesten nog platen op en onder me. De platen onder werden al gelijk geschrapt. Dus dan alleen platen op me en weer apparaat in: volkomen klem.
De scan zou nog wel kunnen, maar met het risico dat alle klemme delen oververhit zouden raken, nog los van dat een half uur klem liggen niet echt prettig is.
Aangezien het onderzoek voor de wetenschap was en niet direct medisch noodzakelijk voor mij, hebben we het daar maar bij gelaten.
Er is een grotere scanner, maar daar kan dit specifieke onderzoek niet mee gedaan worden. We waren in een kwartier klaar.

Eenmaal weer thuis had de poli gemaild dat ze mij niet konden bereiken en dat er een afspraak was in Zeist, want een afspraak in Utrecht kan pas over 3 weken.
En de Trombosedienst belde, dat ik vrijdag geprikt moet worden maar ook een intakegesprek moet hebben en dat ik dus weer op pad zou moeten. Dat heb ik toch maar in een afspraak aan huis omgezet, de controleprikken kunnen gewoon hier in de wijk bij het prikpunt, daar kan ik makkelijk zelf heen.
Maar dinsdag een halve dag op pad voor het been, vandaag voor niets heen en weer gebust en vooral op de terugweg akelig opgevouwen gezeten zodat m'n been weer erg pijnlijk is, morgen naar de poli, dinsdag naar Zeist en dan vrijdag even niet ergens heen hoeven is wel zo fijn.
Wat kun je zoet zijn met zo'n been.