Ik krijg jeuk van al die herdenkingen. Tuurlijk is wat er gebeurd is, schokkend. Tuurlijk zijn nog heel veel mensen in de rouw.
Maar er bekruipen me steeds zoveel maars...
Er komen vaker zoveel mensen om - dus om het aantal gaat het niet.
Is al dat gedoe dan vooral om de manier waarop? Zoals honderd doden in India een klein itempje achterin het nieuws zijn, en veel mensen zich de beelden nog herinneren van dat meisje in de put in Colombia?
We zagen het gebeuren, dat hakte erin. Maar het gaat blijkbaar ook niet om het feit dat het zo gewild was door een stel krankzinnigen - hebben we de slachtingen in Rwanda of in Joegoslavië herdacht? Okee, die zijn niet zo direct tot één moment terug te brengen. Maar toch - ik krijg er een vreemde smaak van in mijn mond.
En ik vind het luguber dat 3000 doden in het ene land een veelvoud daarvan in een ander land schijnen te rechtvaardigen.
Ik had een luie dag, en zat nog in bed te lezen. Vriendje belde gehaast op dat er een vliegtuig op het WTC geknald was, en ik dacht aan een crash in Amsterdam. Zette de tv aan en zag het tweede vliegtuig gaan, waarbij het besef kwam dat dit geen ongeluk was.
Daarna verging het mij zoals vele anderen: verbijstering, kwaadheid, angst, speculeren, 'als de Amerikanen maar niet direct de derde wereldoorlog uitroepen', aan de tv vastgezogen zitten.