Het was droog toen ik vanochtend op pad ging. Maar de gloeiendrode wolken voorspelden weinig goeds. Het trok snel verder dicht, en de wereld werd geel. Goudgeel, alsof ik door een stukje gekleurd folie keek zoals ik als kind deed: dan was de wereld groen, of de mensen paars.
Ik dacht terug aan vroeger bij oma, als het zonlicht door het glas-in-loodraam viel. De gekleurde plekken op de vloer, de tafel, de muur, en ze verplaatsten zich nog ook: de verwondering...
Maar vanochtend was de wereld goud, en de weg was vol mensen die omhoog keken.
Sommigen keken bewonderend, of verbaasd. Anderen keken schattend: haal ik het nog droog naar mijn bestemming?
Toen de regen eenmaal doorzette, werd het licht grauw. En ineens was de weg vol mensen zonder hoofd, omdat ze hun paraplu dicht tegen zich aanhielden.
De hele dag zicht op regen, en soms zelfs nauwelijks zicht omdat het wel heel hard naar beneden kwam. Pessimistische gedachtes over de thuisreis - maar ik ging weg met wat druppels, waarna de zon doorbrak. Tot het eenmaal thuis weer verdacht gelig werd en de katten gepikeerd binnenrenden: een Bui. En nu is het weer droog, de zon schijnt, je zou bijna hoop krijgen op een nazomer. Tot je de weerberichten leest - dus dat doe ik maar even niet...