Charlotte heeft een afwijking die bij mij ook af en toe opduikt ;-)

Gisteren typte ik een verhaal over een genant moment van mezelf. Helaas - totale crash en weg verhaal.
Heel kort samengevat: nieuw tapijt eindigde met een vork in mijn kuit. De eerste keer niet eens zo diep, de tweede keer (met meer kracht) zo diep in de spieren dat ik een week nauwelijks kon lopen en nog weken gehinkt heb. Ik heb lang een voorkeur voor vorken met lange tanden gehad, vandaar.
Ik heb nog vier keurige kleine littekentjes op rij, alsof een kannibaal even getest heeft of ik al gaar was. Het ergste is nog wel dat ikzelf die (halfgare?) kannibaal was...
En wie het verband tussen dat nieuwe tapijt en die vork kan leggen, is helderziend of net zo'n onhandige chaoot als ik.

Het grootste nadeel van de herfst is niet dat je 's ochtends door het donker en de mist moet fietsen. Ook niet dat je kletsnat regent terwijl die wind tegen al zo koud aanvoelde.
Het allerergste is de bedwelmende geur van natte hond in de lift.

Ik haat kleding kopen. Postorderbedrijven leven van mensen zoals ik. Je zoekt iets uit, geeft dat door, en een paar dagen later kun je in je iegen huis rustig passen. Als je vaker iets besteld hebt, weet je ook welke maat je bij welk bedrijf hebt. Dat kan fors schelen per bedrijf.
Jas besteld, in mijn standaardmaat bij dat bedrijf. Ook binnen die standaardmaat kan het wat variëren - soms is iets wat strak, soms aan de ruime kant. Voor de meeste kledingstukken is het niet erg als het een beetje ruim valt. Voor een jas ook niet. Maar de jas die ik net paste, gaat terug. Ik voelde me als een klein meisje dat de jas van haar moeder paste: ik verzoop. Hij is minimaal een maat te groot. Zelfs met een dikke trui eronder.
Het is heel lang geleden dat ik mijn maat naar beneden moest bijstellen.

Enquête op het werk. Herstel: een vragenlijstonderzoek. 11 losse vragen met een schaal van zes gradaties (helemaal niet - niet - matig - voldoende - goed - heel goed), en een vragenlijst waarbij je hokjes moest aankruisen, met keuze uit ja / nee / weet niet / nvt.
Het waren in totaal bijna 300 vragen.
Onder de collega's ontstond onrust: hoe vul je zoiets nou in? Het was wel anoniem, maar je moest wel je functie op de envelop zetten, en via de antwoorden is echt wel te achterhalen wie ze gaf.
Daarna het volgende probleem: hoe vul je zoiets in? Zijn er in het weekend genoeg mensen? Ehhh... Jawel, maar als er iets gebeurt, zit je onmiddellijk klem. Als je bij zo'n vraag ja invult, zou het wel eens kunnen leiden tot snijden in de weekendbezetting. Dat kàn gewoon niet; ondanks dat je in sommige weekends een beetje ruimer zit, kunnen die mensen niet gemist worden. Dus dan maar nee invullen.
Komt er weleens een onaangename geur uit de vuilnisbak? Da's een makkelijke: nee.
Reageert u weleens niet op een rinkelende telefoon? Dubbele ontkenning - ik reageer altijd op de telefoon, desnoods met 'even wachten'. Dus nee, ik reageer weleens niet. Nee: fout. Ja, ik reageer weleens niet. Hm, dat klopt ook niet. Dan maar nvt.
Heeft u weleens geld of goederen aangenomen als steekpenningen? Huh?? Stel dat iemand dat doet, zou ie dan eerlijk antwoord geven op deze vraag? Wat is hier nou de zin van?

Er stonden gelukkig ook veel vragen bij die wel zinvol waren. Maar we hebben vandaag tussen de drukke momenten door af en toe flink de slappe lach gehad.

Nu zal ik er weer aan moeten wennen dat ik 'gewoon' kan muizen. Een gewone muis, met draad, zonder scrollwieltje. Hij ligt wat anders in de hand, we moeten nog aan elkaar wennen. Maar dat komt wel goed, denk ik.

Diepe zucht...

Ik kan het wel uitstellen, maar ooit zal er toch iets moeten gebeuren met de inhoud van die doos met bollen.
Het zijn er veel. En ze moeten echt geplant, ik kan ze niet gewoon uitstrooien en hopen dat ze dan wel zelf begrijpen wat de bedoeling is. Ik weet dat dat niet werkt.
Ik las een slimme tip over de grasmat losmaken, bollen de grond induwen, grasmat er weer over. Maar mijzelf kennende zou dat eindigen in een grasmat in 361 stukken, die ik dan weer in elkaar moet puzzelen. Dan is het idee van 200 kleine gaatjes maken geloof ik toch aantrekkelijker.
In de lente zal ik er ongetwijfeld blij mee zijn (want jullie komen vast wel op bolletjes, ik doe moeite om jullie te planten, dan doen jullie de moeite om op te komen en mooi te gaan bloeien, toch?). En als ze inderdaad vrolijk verwilderen, ben ik volgend jaar rond deze tijd nog veel blijer. (Klopt niet geloof ik, want of ze aanslaan weet ik volgende lente, maar of ze het jaar daarna terugkomen kan ik natuurlijk in de herfst niet voorzien.)

Soms kan ik overal een probleem van maken. Wat me er dan weer van weerhoudt om iets praktisch te _doen_ . Alleen maar omdat ik alle beren van de wereld op alle mogelijke afslagen van alle mogelijke wegen eerst de revue laat passeren.

Eh... Je hebt zowel je mobiele telefoon als de afstandsbediening van de tv op je werkblad liggen.
En dan ben je nog verbaasd als je niet kunt zappen met je telefoon.
(Idee: naast de mobiel met wap-mogelijkheid, ook de mobiel met zap-mogelijkheid!)

(Naar aanleiding van de adoptiepostjes.)
Ik ben dus geadopteerd. Ben bij mijn geboorte direct afgestaan, en na tien dagen opgehaald door mijn ouders (mijn adoptiefouders dus, maar dat zijn voor mij gewoon mijn ouders - zij hebben me opgevoed).
Veel mensen vragen dan: wanneer hoorde je dat je geadopteerd was? Dat kan ik me niet herinneren. Dus ik denk dat ze me dat vroeg hebben verteld, en ook op een manier die ik als pukkie kon bevatten. Ik ken gruwelijke verhalen van mensen die voor hun huwelijk een geboorte-acte nodig hadden, en ging zoeken zoeken in de papieren van hun overleden ouders. En er toen achterkwamen dat ze geadopteerd waren. Het feit van geadopteerd-zijn is voor hun niet anders dan voor mij, maar zij voelen zich met terugwerkende kracht belazerd. En omdat het nooit verteld was, was het blijkbaar iets ergs en schandaligs, dat geadopteerd zijn.
Voor mij maakte het gewoon deel uit van mijn leven - ik had een andere moeder en vader ergens, soit. Ik wist wel dat ik ooit wilde weten waarom, en wie, en hoe ze eruit zagen.
Ik heb lang getwijfeld en gewacht. Want ik kon wel op zoek gaan, zelfs heel makkelijk, maar...
In Nieuw-Zeeland is een wet die zorgt dat geadopteerden en afstandsouders de gegevens van de 'andere partij' kunnen opvragen. Beide partijen kunnen daar ook een veto over uitspreken.
Ik was bang, bang dat er zo'n veto zou zijn, of dat zou blijken dat mijn moeder overleden was, of dat ik misschien een nare geschiedenis op het spoor zou komen. Je zult maar te horen krijgen dat je voortgekomen bent uit een verkrachting, bijvoorbeeld.
Ik was bang dat ik dat niet aan zou kunnen.
Een aantal jaren terug nam ik de stap om info op te vragen. Het bleek dat ik een kopie van mijn geboortebewijs moest opsturen, met een kopie van mijn paspoort, en een bewijs van betaling van de kosten.
Dus: eerst correspondentie heen en weer om die kopie van het geboortebewijs op te vragen. Spannend, want als haar naam daar niet op zou staan...
Hij stond er wel op. En mijn geboortenaam stond er op: Lesley. Het ging over mij, en het was me volkomen vreemd.
Ik heb alle kopietjes weer opgestuurd naar Nieuw-Zeeland, en kreeg een uitdraai van het kiesregister, met daarop aangestreept de persoon die hoogstwaarschijnlijk mijn geboortemoeder zou zijn.
En dan??
Binnen een minuut had ik haar telefoonnummer gevonden. Toen was ze nog maar een paar nummers bij me vandaan.
Complicatie: ze had een Hollandse achternaam (raar maar waar: dezelfde naam die de man van mijn nicht heeft, en die toch echt niet vaak voorkomt. Bovendien kwamen de ouders van haar man uit dezelfde regio als mijn aangetrouwde neef). Dus kon ik wel zomaar een brief sturen? Zou haar man zich niet afvragen waarom _zij_ ineens post uit Holland kreeg?
Ik liet het uitzoeken, en het bleek dat ze nog wel onder die naam in het register stond, maar dat ze inmiddels gescheiden was.
Ik stuurde een brief en lag op de loer voor de postbode. Ik hoorde niets.
Toen ik het wachten niet meer volhield, besloot ik te bellen.
Ik noemde mijn naam en haar stem schoot de hoogte in, waardoor ik wist dat ze mijn brief wel degelijk gehad had. We wisselden wat nietszeggende dingen uit, ze beloofde te schrijven, en wat later kwam haar brief, in februari.
Die gaf antwoord op veel vragen: ze had een relatie met mijn vader gehad, die vlak voor mijn geboorte beëindigd was. Ze zag geen kans me zelf op te voeden, en besloot me af te staan. Ze gaf me de naam en leeftijd van mijn vader, en zijn achtergronden.
Ze schreef ook dat ze vaak aan me dacht, wat me op de een of andere manier een gevoel van bevestiging gaf.
En oh ja, ze had toevallig net met een vriendin een reis door Europa gepland, en zou 1 dag in Nederland zijn, in juni.

We hebben elkaar op de avond van die dag ontmoet. En waar ik me vertwijfeld afvroeg wat ik moest doen (stel je je voor? Geef je een hand?), en wat ik vooral allemaal moest vragen, was het o zo simpel: ze sloeg haar armen om me heen, en dat was dat. Dat voelde zo eigen, zo vertrouwd. Al die vragen deden er niet meer toe. Ik voelde me geaccepteerd en dat was voldoende.

We corresponderen nu, mailen en schrijven. Het is geen hecht contact, ze is geen moeder voor me, maar dat hoeft ook niet. We zijn tevreden zo. Haar foto hangt aan mijn muur, en als ik naar NZ ga, zoek ik haar beslist op. En dan zien we wel weer verder.

Via Wilde Spinnen: Hogerhand.

Voor alles is een eerste keer. Vandaag was de eerste keer dat ik me in een squashcentrum heb vertoond.
Het werk heeft een competitie, en toevallig viel die van vandaag samen met het afscheidsetentje van een collega.
Het was erg gezellig, ik heb braaf aangemoedigd en op spullen gepast en zo.
Het etentje was bij een Griek, ook heel gezellig. Alleen vraag ik me elke keer bij een Griek restaurant af: gebruiken ze nou voor elk vlees dezelfde kruiden? Ik vind alles zo hetzelfde smaken.

V&D-folder in huis. Ze hebben onder andere damessokken in de aanbieding, tot en met maat 42. Nou ja, ik wist altijd al dat ik geen dame was. En als ik wel in de sokken had gepast, had ik ze ongetwijfeld niet willen hebben.
Maar ik had een tijdje hoop, ik zag steeds meer damesschoenen plots tot maat 42 gaan, en als dat nou doorgezet was, had ik nu misschien ook eens een schoenenzaak in kunnen lopen zonder rare blikken te oogsten omdat ik direct naar de herenafdeling loop.
Helaas zijn damesschoenen maat 44 nog steeds alleen verkrijgbaar in gespecialiseerde zaken, waar ze dan weer vooral superdamesachtige schoenen verkopen die mij niet aanspreken. Vandaar: gympen, bootschoenen, bergschoenen. Loopt prima, in mijn maat te krijgen, en niemand die gek opkijkt als je die draagt. Grootste nadeel: ik kan nooit schoenen in de uitverkoop kopen, mijn maat en maat 43 zijn altijd op tegen die tijd.
(En néé, ik wil liever niet weer zo'n mailtje met: 'Ik val enorm op vrouwen met grote voeten.' Ik val namelijk niet op mannen die alleen maar vallen op mijn schoenmaat.)

Kan het nou please weer even rustig zijn? Een soort herfststop, zoals soaps een zomerstop kennen? Asjeblieft?

Het lijkt er heel sterk op dat mijn provider Wanadoo na het ten onrechte blokkeren van een mailgroep (op 1 melding dat de mail spam zou zijn), nu een andere mailgroep heeft geblokkeerd. In ieder geval bounct mijn mail erheen omdat de mail er vandaan niet geaccepteerd wordt door Wanadoo.
Mail naar Wanadoo heeft weinig zin, je krijgt per omgaande (dat dan weer wel) een bericht dat je mail is aangekomen, met daarin je eigen mail en de mededeling dat je bij eventueel verder mailen met de helpdesk vooral moet knippen en plakken. Bij elke mail krijg je dus je eigen mail in het automatisch gegenereerde antwoord terug. En ja, na heel lang wachten krijg je soms ook nog een soort van antwoord op je vraag. Alleen heeft dat antwoord dan niets met je vraag te maken. Alsof je naar de winkel gaat voor sinaasappels en naar buiten komt met maandverband - er zitten drie a's in het woord, dus dat bedoelde je, toch?
Het lijkt er heel sterk op dat ik maar eens op zoek moet naar een provider die wel kan nadenken.

Complimenten voor de politie. Ze zijn met een arrestatieteam binnengevallen bij een hennepkwekerij. De eigenaar krijgt een boete van 500 euro. Want 5 planten worden gedoogd, elke plant extra levert 100 euro boete op. De 13-jarige eigenaar wilde met de kweek een extra centje verdienen voor zijn duiven.
Resultaat: de staat krijgt 500 euro, er zijn 10 (tien) hennepplanten vernietigd, en dit alles slechts tegen de rekening van de inzet van een arrestatieteam.
De grote jongens zijn blij dat de politie zich zoet houdt met tieners, lijkt me...

Vlekjes, poriën, teint, uitstraling... Er is een creme die er tegen helpt. 'Tegen de 7 tekenen van het ouder worden'. Maar een porie is geen teken van ouder worden, het vergroten van die porie wel. En ik wil zeer beslist geen creme die helpt tegen uitstraling.
Wat ik wel een leuke reclame vind: die van het dingen in een ander perspectief zien als je ouder wordt. Dat dingen die onbereikbaar leken, ineens dichtbij blijken en andersom. Oftewel een reclame voor multifocale glazen.
Sinds een paar maanden merk ik dat ik, als ik iets kleins van dichtbij wil bekijken, beter mijn bril kan af zetten. Een splinter uit mijn vinger peuteren? Bril af. Dan zie ik scherper. En ik ben pas 35...

Aansluitend op het vorige postje:
En ELKE verjaardag weer: A (zus) lijkt op jullie moeder (kleinste en lichtharig), jij lijkt op je vader (langer en donkerharig).
En ELKE verjaardag weer ging ik, eerlijkheid voor alles, uitleggen dat dat niet kon, omdat we geadopteerd waren.
En ELKE verjaardag weer dan zo'n gegeneerde stilte.
Al eerder beschreven geloof ik: die biologieleraar die eerst van ons allemaal vroeg welke bloedgroep onze ouders hadden, en dat op het bord zette. Waarna we onze eigen bloedgroep moesten bepalen. Sja: pa 0, moeder A, ikke B. (Met Rhesusfactor was ie nog leuker geworden: zij beiden positief, ik negatief).
Ik denk dat die leraar dat voortaan anders aanpakt...

Things that are NOT to be Said to Adoptees:

1. You're special because you're adopted.
2. You were chosen.
3. Your Birthmother loved you so much that she gave you up.
4. You're lucky.
5. It doesn't matter.
6. You shouldn't be angry.
7. You shouldn't be sad.
8. You should be careful what you ask for -- you might get it.
9. By finding her, you're invading her life.
10. Why are you interested in someone who didn't want you ?
11. Why do you want to find someone you didn't ever know?
12. Ever since you started searching you have become obsessed.
13. ...but your adoptive parents love(d) you so much.
14. ...but you're hurting your adoptive parents
15. Babies don't remember anything.
16. You're being ungrateful!
17. You have no respect for your adoptive parents.
18. Get over it!
19. If she loved you, she wouldn't have given you away.
20. You're being over sensititve
21. Forget it and get on with your life.
22. Why would you want to find her?
23. It's the past, you can't change it.
24. You have no right to disturb her life.
25. ...but your adoptive parents really wanted you.
26. ...What's wrong? Weren't your adoptive parents good enough?
27. You're being selfish and disrespectful!
28. Didn't your parents do a good enough job?
29. How many mothers do you need?
30. Oh...you're one of them?
31. You adopted children should respect her privacy.
32. ...but you look like you come from such a good family.
33. ...but you don't look adopted.
34. Well, maybe that's the way it was meant to be.
35. If she didn't want you then, why would she want you now. You'll get rejected.
36. You might be opening Pandora's Box

Leenmuis heeft helaas de verkeerde connector. Ik muis nog even verkeerd om door, en morgen koop ik een noodmuis. Als die goed in de hand ligt, wordt het gewoon Mijn muis, zo niet, ga ik druk op speurtocht naar een muis die in mijn hand past. Ik wil niet zo'n ergonomische (de meeste die ik tegengekomen ben, zorgen er binnen een uur voor dat ik kramp heb), geen kleine (lange handen), geen hoge (dat kost me mijn polsen).
Vriendje begon al over een doorzichtige muis - maar hoe dat ding eruit ziet interesseert me geen lor. Liever een oerlelijke knaloranje groen gestippelde roze gestreepte die past, dan een design ding waarmee niet te werken valt.

Dit is 'm, de eerste PS2-muis van IBM, uit 1987. Hij heeft het heel lang volgehouden, en wie weet is ie nog te repareren.

...ki sla nezium ed sla nedard ed lewoZ !raw ed nI

Eén keer raden wat er gebeurt als je met twee computers werkt met twee verschillend ingestelde muizen.
De rechtercomputer heeft de muis links liggen en is rechts ingesteld, de linkercomputer heeft de muis rechts liggen en is links ingesteld.
Nog even en ik ga achterstevoren typen denk ik.

Dan denk je slim te zijn door for the time being je muis linkshandig in te stellen, omdat dat rechterknopje het nog wel een beetje doet.
Maar dan verandert er meer dan alleen met welk knopje je klikt - da's ook niet alles.

Mijn muis is heel, heel oud. Fossiel zelfs, in computertermen.
Jaren deed ie het uitstekend, maar nu komt het einde in zicht geloof ik.
Linksklikken wil niet meer zo geweldig, of preciezer: meestal niet.
Het is geen kwestie van schoonmaken - ik vrees dat ie gewoon op is.
Ik kan 'm ook niet even verwisselen - op de andere comp zit een ander soort muis.
Ik klik me suf en vind ineens lang vergeten toetscombinaties terug.
Als jullie even niets meer van me horen, is muis definitief ontslapen...

Meisje slaat broertje dood terwijl moeder tv kijkt

LAS CRUCES - De moeder van een 10-jarig meisje dat haar 4-jarige broertje heeft doodgeslagen terwijl ze in een andere kamer televisie zat te kijken, is in Las Cruces, in de Amerikaanse staat New Mexico, gearresteerd wegens nalatigheid.
Dat heeft de politie in die stad zaterdag bekendgemaakt.
Het zusje van de 4-jarige Devon handelde volgens de aanklacht in opdracht van hun stiefvader, de 38-jarige Louie Guerrero. Ze moest de kleuter straffen voor onder andere bedplassen. Devon werd zaterdagavond tot diep in de nacht geslagen. Hij overleed maandag in een ziekenhuis in Albuquerque.
De stiefvader was al eerder deze week gearresteerd, op beschuldiging van kindermishandeling met de dood als gevolg. Hij zit net als de moeder, Natasha Guerrero, in de gevangenis. De twee worden later deze week gehoord door een jury.
Het meisje wordt wegens haar leeftijd niet vervolgd. Zij en twee andere kinderen uit het gezin zijn ondergebracht bij de kinderbescherming en worden waarschijnlijk in pleeggezinnen geplaatst.
(Bron)

Om dan gelijk in bikini buiten te gaan zitten is misschien wat overdreven.