Slecht nieuws, mailde ze. In juni leek het een besmettelijke ziekte en bleek het longkanker. Maar het goede nieuws was dat het behandelbaar was.
Met diverse haperingen lukte dat ook, waarna ze anderhalve week geleden acuut ziek werd en een longabces bleek te hebben. En uitzaaiingen, ook in haar hoofd. Termijn: zes weken tot zes maanden, afhankelijk van de behandelingen en hoe goed die zouden aanslaan. Over een of twee weken starten met bestralingen, om de tijd die ze nog had zo goed mogelijk te maken en wat te rekken. En nog een paar dagen naar het vaste vakantieadres, nog even genieten zoals ze dat zo goed kon.
Vorige week zondag bezochten we haar. Ze was moe, ze was ziek, ze had pijn, ze was optimistisch hoewel realistisch en ze was haar humor nog lang niet kwijt.
We telden de morfine en de antibiotica uit, we hadden lol, maakten een bakje yoghurt waarvan ze twee muizenhapjes wegkreeg, we kletsten, we hielden het bakje op toen de yoghurt er weer uit kwam, wreven haar rug in, haalden herinneringen op, bekeken haar kunst, hielden haar vast toen ze een heftige pijnaanval kreeg.
Het was geen afscheid, hielden we allemaal vol toen we weg gingen.
Gisteren kwam een mail van haar man, die meldde dat ze die ochtend overleden was.
Gevloekt, gehuild, het nieuws doorgegeven aan vrienden, naar bed om daar wakker te liggen. Blij dat we haar nog gezien hebben. Woedend dat het zo snel is gegaan. Opgelucht dat ze niet langer heeft hoeven lijden. Verward, boos, verdrietig, bezorgd over haar gezin.
Net een deelnemingskaart gekocht bij de Bruna. En een postzegel erbij, ja, ik wéét dat die per 10 gaan, kan mij dat schelen. De kassadame overhandigde me een velletje met groene zegels, met onder andere 'Samen naar een duurzame toekomst', waarop ik zei dat die me niet geschikt leken voor een rouwkaart en ik met excuses een velletje neutrale Bea's kreeg.
De uitnodigingen voor de crematie worden vandaag verstuurd.
Ik zet de radio aan en hoor eigenlijk hetzelfde nieuws als gisteren. Maar dat kan niet. Want de wereld is veranderd. Mijn wereld in elk geval wel. Het weer heeft zich vandaag ook aangepast aan mijn stemming: grijs, grauw, weinig licht, af en toe wat motregen. Ik blijf het maar koud hebben, ook met de verwarming hoog en twee truien aan, ben moe, schiet van huilbui naar genieten van een mooie foto naar weer tranen, van woede naar zin om met m'n kop tegen de muur te slaan naar - ja, naar wat eigenlijk?
Zij heeft er niets meer aan. De achterblijvers moeten verder. Ik weet nu alleen even niet hoe.
Dag Liesbeth. Je laat een grote leegte achter in mijn hart, maar ik ben blij dat ik je heb mogen kennen. Je was een bijzonder mens.
