Ik kan niet opruimen. Niet als in: ik vind het vervelend, of als in: het is soms wat rommelig, maar als in: ik kan het niet. Rommel verzamelt zich, bij een beetje denk ik dat het nog wel gaat, maar al rap is het zoveel dat het me overweldigt en ik geen idee meer heb waar te beginnen. Aangezien rommel zichzelf niet opheft, wordt mijn huis dan een enorme bende. Denk aan 'Mijn leven in puin'. Denk aan heel veel spullen zonder vaste plek, die overal rondzwerven behalve in kasten. Uiteindelijk lag overal een berg zooi van minstens een meter hoog, met 'paden' erdoor richting badkamer, bed, stoel, koelkast. Dat kon niet langer zo, en ik kreeg gespecialiseerde thuiszorg. Zoiets heeft veel voeten in de aarde: bezoek van allerlei deskundigen op divers gebied die een kijkje kwamen nemen, besloten dat hulp echt nodig was, en uiteindelijk daadwerkelijk hulp van een thuiszorgorganisatie.
Ik trof het met A, die vriendelijk kordaat was en met veel humor met mij aan de slag ging. We ruimden en gooiden weg en poetsten, en voor het eerst had ik zowaar plezier in huishoudelijk werk. Als A. na 3 uur vertrok, ging ik opgewekt verder en mijn huis werd niet heel netjes, maar wel een stuk leefbaarder en schoner.
A. nam na een conflict met haar werkgever ontslag en B. nam haar werk over. Dat liep wat stroever, maar we deden nog wel dingen. Na B. kwam er een 'gewone' huishoudelijke hulp, C., en ook die nam ontslag (om ander werk te gaan doen), waarop een andere hulp, D., kwam - een lief mens, maar na een tijdje besefte ik dat ik nu vooral betaalde om haar problemen te bespreken. Dat wilde ik niet, en de hulp werd stopgezet.
In de loop der tijd verrommelde mijn huis weer. 'Bijhouden' is een kunst die ik niet beheers, tenzij er heel vaak mensen langskomen voor wie ik dan wel een beetje opruim.
Na een tijdje trok ik aan de bel en werd de gespecialiseerde thuiszorg weer opgestart. E. kwam, en we ruimden weer samen. Dat liep aardig.
Een indicatie was vroeger een jaar geldig, maar toen kwam de transitie in de zorg. En er kwamen Buurtteams, voor zorg dichtbij. Mijn indicatie liep tot 23 februari, en het Buurtteam moest de nieuwe indicatie afgeven.
Intussen was ik ook aangemeld bij Altrecht (voorheen het RIAGG), want daar is een specifieke therapie voor hoarders (verzamelaars). In december vond het intakegesprek plaats, begin januari hoorde ik dat men dacht mij hulp te kunnen bieden maar dat ik dan eerst uitgebreid onderzocht moest worden, op een andere locatie. Een gesprek, en aan de hand daarvan bepalen welke tests ik zou moeten doen, geschatte duur 3 uur. Gezien de aflopende indicatie zou dat met grote spoed gebeuren, en E. belde er meermalen achteraan. De afspraak voor dat onderzoek staat op 8 april. 'Spoed' is dus drie maanden wachten.
Het beleid van Altrecht was: therapie plus gespecialiseerde thuiszorg. De thuiszorg om samen te ruimen, te oefenen, en ook als 'exposuretherapie' ("Het (langdurig) confronteren met de angstige situatie op intens niveau
waarbij de client zich committeert om ondanks de hoge angst niet uit de
situatie te gaan." Dat doen de thuiszorg en ik dus al.) Daarnaast de therapie bij Altrecht, die doorgaans bestaat uit cognitieve therapie en eventueel medicatie, waarbij antidepressiva en/of Ritalin de voorkeur hebben. Klein dingetje is dat ik door andere medische problemen geen antidepressiva noch Ritalin mag gebruiken, maar daar passen we vast wel een mouw aan mocht dat nodig zijn.
Terug naar de indicatie. Het Buurtteam was kersvers, en dame F. moest de indicatie maken. Eerst was er een computerstoring, vervolgens moesten ze eerst op cursus om te leren hoe zo'n indicatie te maken, en na veel technisch gelazer was er een keurige indicatie, maar die kon F. niet indienen, want de gemeentecomputer vrat 'm niet. Na inschakelen van alle mogelijke helpdesks en specialisten werd het probleem achterhaald. Ik heb een geheim adres in de gemeentelijke administratie. Als F. de indicatie wilde indienen, werd het Buurtteam niet gezien als gemeentelijke dienst, was er geen toegang tot de administratie en bestond ik niet, dus kon er geen indicatie afgegeven worden.
Toen het probleem eenmaal duidelijk was, werd er ook een workaround gevonden en de indicatie werd ingediend. Omdat dat nog een tijdje bij de gemeente blijft hangen, het inmiddels eind maart was en ik al een maand zonder hulp zat, werd er telefonisch toestemming gegeven: E. mocht weer aan de slag met mij.
Nu heb ik de indicatie van het Buurtteam, maar de officiële indicatie van de gemeente moet nog komen. Het gaat hier om een tijdelijke indicatie van 2 (kalender)maanden, van eind februari tot half april. Het is nu begin april en we wachten zoet op de gemeente. Door de telefonische toestemming kon E. weer komen, een maand nadat de indicatie geldig was geworden. Waar een indicatie is, moet een eigen bijdrage aan het CAK betaald worden. Gezien de hoogte van mijn inkomen, betaal ik de minimale bijdrage, bijna 20 euro, per 4 weken. Ook voor die 4 weken dat ik geen hulp kreeg, want er was (met terugwerkende kracht) een indicatie.
Het idee was dat die indicatie zou doorlopen tot na het Altrechtonderzoek. Maar de uitslagen daarvan zullen ook weer een tijd op zich laten wachten, en pas daarna kan bepaald worden wat het handigst is. Gezien de manier waarop Altrecht werkt, is de kans groot dat ze gespecialiseerde thuiszorg adviseren, maar misschien is dat na de transitie anders.
Hoe dan ook: vandaag kwam F. langs om te kijken hoe nu verder. E. en ik hadden een voorkeur voor verlengen, ook met het oog op de continuïteit. Probleem daarbij is wel dat E. in de zomer ontslagen wordt (want ja, de thuiszorgorganisatie heeft minder werk omdat er minder huishoudelijke hulp in welke vorm dan ook gegeven wordt).
Praatpraat. Uitkomst: F. komt voorlopig eens per week langs, en dan gaan we samen aan de slag. Ze zal volgende week komen kijken hoe E. dat aanpakt met mij, en de week daarna komt ze terwijl E. kijkt of dat lukt, en dan is het afscheid nemen van E.
Dit is niet wat E. of ik wilden, maar de enige optie was akkoord gaan. Want F. is goedkoper dan E. En hoe het straks verder gaat, zien we dan wel weer.
F. heeft geen ervaring met dit soort werk, maar het Buurtteam heeft nu eenmaal geen mensen die - zoals bij de thuiszorgorganisatie - gespecialiseerd zijn en al jaren dit werk doen. We zullen zien hoe het gaat.
Ik heb alleen sterk het gevoel dat E. en ik mochten meepraten en onze visie mochten geven, maar dat de uitkomst al vastlag.
Daarnaast wordt continu gehamerd op mantelzorg. Dat begrijp ik, als buren, vrienden, familie een handje kunnen helpen scheelt dat officiële zorg en dus geld. En ik begrijp dat een keer stofzuigen, ramen lappen, de plee poetsen of een tijdje boodschappen doen voor iemand best aan 'het netwerk' gevraagd mag worden. Maar in mijn geval is het geen kwestie van 'even de stofzuiger erdoor en klaar'. Dan was gewone huishoudelijke hulp ruim voldoende geweest. Het gaat bij mij om het organiseren en structureren, om te voorkomen dat ik dingen laat slingeren omdat ze nog geen perfecte plek hebben en daarom 'zolang even' dáár staan, waar ze dan blijven staan en er als vanzelf meer rommel bijkomt tot het zoveel is dat ik niet meer weet waar te beginnen. Ik moet hulp hebben die zegt: 'Kom, we gaan wat doen, waar zullen we beginnen?' en die samen met mij aan de slag gaat, zich niet laat afschrikken door een berg kleren van een meter hoog en die begrijpt dat ik in de stress raak als ik dat ga sorteren. Die snapt dat ik gek word van zooi die ik wel op wil ruimen, maar waarvan ik geen idee heb hoe dat aan te pakken.
Ik wil best vrienden vragen of ze regelmatig langs willen komen zodat ik daarom al een beetje ruim en schuif met spullen. Maar de meeste vrienden wonen ver weg, en de vrienden dichtbij hebben het domweg heel druk. En ik wil helemaal niet dat een vriend een hulpverlener wordt - vrienden moeten vrienden zijn, geen A, B, C enzovoorts. Mijn buren zijn oud en hebben zelf huishoudelijke hulp (teruggebracht tot minimale tijden).
Ik word er woest van dat er feitelijk eerst gekeken wordt naar 'hoe zijn we zo goedkoop mogelijk uit' ipv naar 'wat is er nodig en hoe kunnen we dat zo voordelig mogelijk regelen'.
En dan beschouw ik mezelf nog als iemand die hulp nódig heeft, maar die niet acuut in gevaar komt zonder die hulp. Als ik de schrijnende en vaak onvoorstelbare verhalen lees van mensen met een PGB voor zeer noodzakelijke hulp, vind ik dat ik niet mag zeuren.
Maar ik vind het allemaal symptomatisch voor hoe er met zorgvragers wordt omgegaan. Ik krijg sterk het gevoel (NIET van de zorgverleners, laat dat heel duidelijk zijn!) dat wie zorg en/of hulp nodig heeft, vooral een lastpost is. We kosten geld, en dat zou niet moeten. We hebben zorg nodig, en dat is duur. Kortom: we zijn kneuzen, we brengen te weinig in en we vragen teveel. Kan uw buurvrouw niet uw billen wassen? Oh, uw rolstoel heeft een lekke band? Gaan we oplossen, heeft u een paar weken? Uw PGB is niet betaald? Volgens Van Rijn is alles opgelost hoor, en kijk, hier: een betaling aan uw zorgverlener. Oh, dat is een betaling voor januari, in maart gedaan, aan iemand die tot en met december bij u werkte maar nu niet meer? Sja, waar gewerkt wordt, worden foutjes gemaakt - wat zegt u? Uw huidige zorgverleners melden dat ze na 3 maanden niet betaald te zijn helaas ontslag moeten nemen? Geen zorgen! Andrée van Es gaat kijken wat er mis gegaan is. Nee, dat betekent niet dat u nu alsnog met spoed dat PGB-geld krijgt, dat zoekt u maar uit met uw zorgverleners. Ja, u heeft een indicatie, dus u moet betalen, ook al kreeg u geen hulp. Het is al april en die indicatie per februari - waarvan dus vorig jaar februari al bekend was dat die verlengd moest worden - is nog steeds niet helemaal rond? Sja, transitie hè.
En al die mensen die klagen dat er dingen misgaan, zijn zeurpieten. Ze moeten blij zijn dat ze hulp krijgen. Al is die hulp op papier, en wordt die niet geleverd: de intenties zijn goed. Dus bek houden en dankbaar zijn. En betalen, dat natuurlijk ook.
vrijdag, april 03, 2015
maandag, november 17, 2014
Week van Kinderen Veilig
Vanmiddag zag ik Malou Gorter van het Noord Nederlands Toneel, die 'Mama' speelde. (Artikel hierover van vorig jaar.)
Een confronterend stuk over kindermishandeling, fysiek en psychisch, en de vraag: wat doen we daaraan?
Het was verwarrend, want hele stukken kon ik zo op mijn eigen jeugd plakken, terwijl ik als toeschouwer nu goed zag hoe het mechanisme werkt. Als kind raakte ik in de war van 'Doe dit, doe dat, ik zeg toch dat je DIT moet doen, ben je nou zo stom of doe je het expres om mij te pesten?' bijvoorbeeld, en ik besefte (veel later!) wel dat per definitie alles fout was wat je ook deed, domweg omdat de opdrachten te tegenstrijdig zijn of volstrekt onmogelijk voor een kind, dat het helemaal niet de bedoeling was dat je iets goed zou doen, dat het er alleen maar om ging dat je zou falen zodat je op je donder kon krijgen. Terwijl je als kind zó je best doet om aan al die eisen te voldoen. Haarscherp uitgebeeld was het ineens zo logisch, zo inzichtelijk gemaakt. (Niet als in logisch gedrag, maar als: duidelijk hoe het systeem werkt.)
Het enge is dat je als kind wel denkt dat het niet overal zo is, maar toch - als er bezoek is, is je ma ook een lieve moeder. Misschien gaat het bij die andere kinderen precies zo als er verder niemand bij is. En ze heeft ook goeie dingen, en je bent nu eenmaal een rotkind dat niet luistert en onhandig is en niks kan, het is heel begrijpelijk dat ze er spijt van heeft dat ze je ooit geadopteerd hebben, dus eigenlijk is het gewoon je eigen schuld dat je moeder zo doet.
En gek genoeg besefte ik ineens iets dat nooit eerder tot me doordrong. Simpelweg gezegd was ik nergens veilig - op school werd ik gepest en thuis was het ook vaak erg onveilig. Maar vanmiddag besefte ik ineens dat school mijn vluchtplek was van thuis, en thuis mijn vluchtplek van school. Niet zo gek dat dat niet heel lang goed ging. (Geen zorgen, het gaat nu een stuk beter met me!)
De actrice zocht nog een figurant (voor als de medespeler niet op tijd zou arriveren), ik was er niet erg happig op, maar ik durf dan ook niet goed nee te zeggen. Tot ze zei dat ik het niet moest doen als ik zelf 'een historie' had. Toen ik zwetend in het publiek zat was ik erg blij dat ze die waarschuwing had gegeven, want ik denk niet dat ik het had getrokken (diegene speelde het kind in kwestie, waar de actrice als moeder tegen tekeer ging).
Gezien de stilte bij het publiek denk ik dat het bij veel mensen flink aankwam, ook al waren dit allemaal mensen 'uit het vak'.
Deze week is het de Week van Kinderen Veilig. Van de site: "Jaarlijks worden 119.000 kinderen mishandeld. Dat zijn drie op de 100 kinderen, gemiddeld 1 in iedere schoolklas."
Per jaar overlijden 50 tot 70 kinderen aan de gevolgen van mishandeling.
Bij hoeveel van die 119000 kinderen zouden mensen uit de omgeving twijfels gehad hebben? En hoeveel van die mensen die iets vermoeden, trekken aan de bel?
Hoe dan ook: merk je iets in je omgeving? Vermoed je iets dat niet pluis is? Heeft een kind vaak blauwe plekken, met steeds een prima verhaal over hoe vaak z/hij valt of zich stoot? Ken je zo'n kind dat altijd stil en gezeglijk is, op een rare manier? Zie je een ouder zijn/haar kind vernederen? Spreek je uit! Bemoei je ermee. Vraag advies wat je kunt doen. Maak melding van verdachte gevallen. Misschien ben je de enige die dat doet. Maar misschien ben jij ook de enige kans die ouders en kind hebben om normaler met elkaar om te leren gaan, om hulp te krijgen.
Laat die kinderen, én hun ouders, niet in de kou staan.
Een confronterend stuk over kindermishandeling, fysiek en psychisch, en de vraag: wat doen we daaraan?
Het was verwarrend, want hele stukken kon ik zo op mijn eigen jeugd plakken, terwijl ik als toeschouwer nu goed zag hoe het mechanisme werkt. Als kind raakte ik in de war van 'Doe dit, doe dat, ik zeg toch dat je DIT moet doen, ben je nou zo stom of doe je het expres om mij te pesten?' bijvoorbeeld, en ik besefte (veel later!) wel dat per definitie alles fout was wat je ook deed, domweg omdat de opdrachten te tegenstrijdig zijn of volstrekt onmogelijk voor een kind, dat het helemaal niet de bedoeling was dat je iets goed zou doen, dat het er alleen maar om ging dat je zou falen zodat je op je donder kon krijgen. Terwijl je als kind zó je best doet om aan al die eisen te voldoen. Haarscherp uitgebeeld was het ineens zo logisch, zo inzichtelijk gemaakt. (Niet als in logisch gedrag, maar als: duidelijk hoe het systeem werkt.)
Het enge is dat je als kind wel denkt dat het niet overal zo is, maar toch - als er bezoek is, is je ma ook een lieve moeder. Misschien gaat het bij die andere kinderen precies zo als er verder niemand bij is. En ze heeft ook goeie dingen, en je bent nu eenmaal een rotkind dat niet luistert en onhandig is en niks kan, het is heel begrijpelijk dat ze er spijt van heeft dat ze je ooit geadopteerd hebben, dus eigenlijk is het gewoon je eigen schuld dat je moeder zo doet.
En gek genoeg besefte ik ineens iets dat nooit eerder tot me doordrong. Simpelweg gezegd was ik nergens veilig - op school werd ik gepest en thuis was het ook vaak erg onveilig. Maar vanmiddag besefte ik ineens dat school mijn vluchtplek was van thuis, en thuis mijn vluchtplek van school. Niet zo gek dat dat niet heel lang goed ging. (Geen zorgen, het gaat nu een stuk beter met me!)
De actrice zocht nog een figurant (voor als de medespeler niet op tijd zou arriveren), ik was er niet erg happig op, maar ik durf dan ook niet goed nee te zeggen. Tot ze zei dat ik het niet moest doen als ik zelf 'een historie' had. Toen ik zwetend in het publiek zat was ik erg blij dat ze die waarschuwing had gegeven, want ik denk niet dat ik het had getrokken (diegene speelde het kind in kwestie, waar de actrice als moeder tegen tekeer ging).
Gezien de stilte bij het publiek denk ik dat het bij veel mensen flink aankwam, ook al waren dit allemaal mensen 'uit het vak'.
Deze week is het de Week van Kinderen Veilig. Van de site: "Jaarlijks worden 119.000 kinderen mishandeld. Dat zijn drie op de 100 kinderen, gemiddeld 1 in iedere schoolklas."
Per jaar overlijden 50 tot 70 kinderen aan de gevolgen van mishandeling.
Bij hoeveel van die 119000 kinderen zouden mensen uit de omgeving twijfels gehad hebben? En hoeveel van die mensen die iets vermoeden, trekken aan de bel?
Hoe dan ook: merk je iets in je omgeving? Vermoed je iets dat niet pluis is? Heeft een kind vaak blauwe plekken, met steeds een prima verhaal over hoe vaak z/hij valt of zich stoot? Ken je zo'n kind dat altijd stil en gezeglijk is, op een rare manier? Zie je een ouder zijn/haar kind vernederen? Spreek je uit! Bemoei je ermee. Vraag advies wat je kunt doen. Maak melding van verdachte gevallen. Misschien ben je de enige die dat doet. Maar misschien ben jij ook de enige kans die ouders en kind hebben om normaler met elkaar om te leren gaan, om hulp te krijgen.
Laat die kinderen, én hun ouders, niet in de kou staan.
zaterdag, juli 26, 2014
Emoties
Ik begrijp niet goed waarom mensen anderen willen voorschrijven wat ze moeten voelen of vinden. Nou ja, vinden, dat wel ;p
Ik hoorde iemand zeggen dat het "ongeluk" een soort luxeprobleem was, als 'ze' niet waren gaan vliegen hadden ze nu nog geleefd.
Dus als iemand geld heeft om naar Kuala Lumpur te vliegen, is het gerechtvaardigd dat zijn/haar vliegtuig als een kleiduif uit de lucht geschoten wordt? We weten nauwelijks iets van die mensen. Een deel was voor werk onderweg, een deel voor toerisme of studie of familiebezoek, of om de kinderen te laten zien waar ze vandaan kwamen.
Ze hadden niets met de oorlog daar te maken. Sterker, het is sowieso een afschuwelijke 'vergissing', want het lijkt erop dat de rebellen dachten dat ze een Oekraïens vliegtuig hadden neergehaald (alsof dat wel gerechtvaardigd was).
Je mag niet meerouwen als je niemand kende in het vliegtuig. Mag je wel geschokt zijn? Mag je je wel voorstellen hoe het voor de achterblijvers is?
Ik ging gisteren naar het transport kijken, moeite doend me niet voor te stellen wat er in die kisten met loden binnenbekleding lag. Is dat ramptoerisme? Het voelde als iets dat moest, net zoals ik op 4 mei 2 minuten stil ben.
Er werd niet geklapt gisteren op de brug waar ik stond. Het gebabbel, met soms een lach, verstomde geheel toen de stoet eraan kwam. Het werd letterlijk en figuurlijk doodstil.
Gezien de reacties is de rest van de wereld onder de indruk van hoe dit is aangepakt. Ik hoop dat de nabestaanden, zowel in Nederland als elders, er nu en/of later een beetje steun aan ontlenen.
Ik ben geen Rutte-fan, maar als je zo'n crisis aan je broek krijgt, heb je het maar te regelen - en dat is naar mijn gevoel goed gedaan. Hij heeft mazzel dat ie Timmermans als rechterhand heeft, die zowel slim, diplomatiek als handig is, Russisch spreekt en de Russische manier van doen kent. En als je dat uit, vallen er weer mensen over je heen om je uit te maken voor VVD'er of PvdA'er. Ik ben geen van beide, maar dat betekent niet dat ik niet mag vinden dat ze iets goed doen.
De rimpelingen van de schokgolf zullen afnemen voor de niet-direct betrokkenen, steeds weer even heftiger wordend als er nieuws komt. Voor de nabestaanden zal het veel langer duren voor het verdriet zelfs maar hanteerbaar wordt.
Laten we elkaar de ruimte geven om hiermee om te gaan zoals we dat zelf het beste achten. Of je nu ergens bloemen legt, naar de rouwstoet kijkt, of niets doet: het is goed.
Ik hoorde iemand zeggen dat het "ongeluk" een soort luxeprobleem was, als 'ze' niet waren gaan vliegen hadden ze nu nog geleefd.
Dus als iemand geld heeft om naar Kuala Lumpur te vliegen, is het gerechtvaardigd dat zijn/haar vliegtuig als een kleiduif uit de lucht geschoten wordt? We weten nauwelijks iets van die mensen. Een deel was voor werk onderweg, een deel voor toerisme of studie of familiebezoek, of om de kinderen te laten zien waar ze vandaan kwamen.
Ze hadden niets met de oorlog daar te maken. Sterker, het is sowieso een afschuwelijke 'vergissing', want het lijkt erop dat de rebellen dachten dat ze een Oekraïens vliegtuig hadden neergehaald (alsof dat wel gerechtvaardigd was).
Je mag niet meerouwen als je niemand kende in het vliegtuig. Mag je wel geschokt zijn? Mag je je wel voorstellen hoe het voor de achterblijvers is?
Ik ging gisteren naar het transport kijken, moeite doend me niet voor te stellen wat er in die kisten met loden binnenbekleding lag. Is dat ramptoerisme? Het voelde als iets dat moest, net zoals ik op 4 mei 2 minuten stil ben.
Er werd niet geklapt gisteren op de brug waar ik stond. Het gebabbel, met soms een lach, verstomde geheel toen de stoet eraan kwam. Het werd letterlijk en figuurlijk doodstil.
Gezien de reacties is de rest van de wereld onder de indruk van hoe dit is aangepakt. Ik hoop dat de nabestaanden, zowel in Nederland als elders, er nu en/of later een beetje steun aan ontlenen.
Ik ben geen Rutte-fan, maar als je zo'n crisis aan je broek krijgt, heb je het maar te regelen - en dat is naar mijn gevoel goed gedaan. Hij heeft mazzel dat ie Timmermans als rechterhand heeft, die zowel slim, diplomatiek als handig is, Russisch spreekt en de Russische manier van doen kent. En als je dat uit, vallen er weer mensen over je heen om je uit te maken voor VVD'er of PvdA'er. Ik ben geen van beide, maar dat betekent niet dat ik niet mag vinden dat ze iets goed doen.
De rimpelingen van de schokgolf zullen afnemen voor de niet-direct betrokkenen, steeds weer even heftiger wordend als er nieuws komt. Voor de nabestaanden zal het veel langer duren voor het verdriet zelfs maar hanteerbaar wordt.
Laten we elkaar de ruimte geven om hiermee om te gaan zoals we dat zelf het beste achten. Of je nu ergens bloemen legt, naar de rouwstoet kijkt, of niets doet: het is goed.
donderdag, juli 17, 2014
Treinen
Misschien
klinkt het raar, in elk geval reageren mensen er soms raar op. Ik woon
in een wijk grenzend aan een spoorweg. Dat heeft z'n voordelen, hoewel
het altijd sneller is om de bus naar Centraal te nemen dan om op het
wijkstation de trein te nemen, maar er zit voor mij nog een heel
specifiek voordeel aan.
Met dit weer staat het raam open, en dan hoor ik de treinen langskomen, vooral in de avond en nacht, als het verder stil is.
Thuis hadden we een auto, en ik zat niet zo vaak in de trein - een paar keer per jaar, als mijn moeder en ik naar de grote stad gingen om bijvoorbeeld schoenen te kopen. De trein was iets spannends en iets magisch, je kon zomaar instappen en eigenlijk overal heen. De vader van een buurmeisje werkte 'bij het spoor', en zij gingen elk jaar met de trein op vakantie, naar Italië bijvoorbeeld. Dat klonk voor mij als heel ver weg en als een compleet avontuur.
Er was een korte periode dat ik reizen per trein eng vond: rondom de Molukse kapingen, want omdat er in ons stadje veel Molukkers woonden, stapte er ook altijd wel een Molukker in, destijds standaard met een indrukwekkend afrokapsel. Als bang kind keek ik dan altijd goed naar wat ze bij zich hadden. Het nieuws rond de treinen en de school had veel indruk gemaakt, en in die tijd was de Molukse wijk naast ons zo ongeveer afgegrendeld door soldaten. Maar die onrust en de angst verdween langzaam en de trein werd weer iets magisch.
Als ik dus een trein hoor langskomen, droom ik weg: waar zou ie heen gaan? Is het een goederentrein, die je de hele nacht hoort doorrijden, vol met van alles en nog wat? (Toen ik zelf bij ProRail werkte, heb ik me eens verdiept in de coderingen op die treinen zodat ik al snel wist wat er vervoerd werd als ik die plaatjes op de wagons kon zien.) Of is het een internationale trein, vol mensen onderweg naar zaken, vakantie, familie, vrienden? Waarbij ik terugdenk aan m'n eigen Interrailreis in '92, toen ik in Utrecht opstapte en letterlijk overal heen kon, net zoals m'n pet stond. Ik treinde door Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, heel even door Finland, ik zakte af naar toen nog Tsjechoslowakije, Oostenrijk en strandde in Venetië toen ik struikelde. Anders had ik nog een stuk Italië gedaan of misschien wel Griekenland, ik kon nog een week reizen. Zomaar op de bonnefooi rondreizen per trein, gemengd met veel veerboten: ik was gelukkig. En iets daarvan komt altijd terug als ik nu in die zoele nachten een trein hoor rijden.
Met dit weer staat het raam open, en dan hoor ik de treinen langskomen, vooral in de avond en nacht, als het verder stil is.
Thuis hadden we een auto, en ik zat niet zo vaak in de trein - een paar keer per jaar, als mijn moeder en ik naar de grote stad gingen om bijvoorbeeld schoenen te kopen. De trein was iets spannends en iets magisch, je kon zomaar instappen en eigenlijk overal heen. De vader van een buurmeisje werkte 'bij het spoor', en zij gingen elk jaar met de trein op vakantie, naar Italië bijvoorbeeld. Dat klonk voor mij als heel ver weg en als een compleet avontuur.
Er was een korte periode dat ik reizen per trein eng vond: rondom de Molukse kapingen, want omdat er in ons stadje veel Molukkers woonden, stapte er ook altijd wel een Molukker in, destijds standaard met een indrukwekkend afrokapsel. Als bang kind keek ik dan altijd goed naar wat ze bij zich hadden. Het nieuws rond de treinen en de school had veel indruk gemaakt, en in die tijd was de Molukse wijk naast ons zo ongeveer afgegrendeld door soldaten. Maar die onrust en de angst verdween langzaam en de trein werd weer iets magisch.
Als ik dus een trein hoor langskomen, droom ik weg: waar zou ie heen gaan? Is het een goederentrein, die je de hele nacht hoort doorrijden, vol met van alles en nog wat? (Toen ik zelf bij ProRail werkte, heb ik me eens verdiept in de coderingen op die treinen zodat ik al snel wist wat er vervoerd werd als ik die plaatjes op de wagons kon zien.) Of is het een internationale trein, vol mensen onderweg naar zaken, vakantie, familie, vrienden? Waarbij ik terugdenk aan m'n eigen Interrailreis in '92, toen ik in Utrecht opstapte en letterlijk overal heen kon, net zoals m'n pet stond. Ik treinde door Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, heel even door Finland, ik zakte af naar toen nog Tsjechoslowakije, Oostenrijk en strandde in Venetië toen ik struikelde. Anders had ik nog een stuk Italië gedaan of misschien wel Griekenland, ik kon nog een week reizen. Zomaar op de bonnefooi rondreizen per trein, gemengd met veel veerboten: ik was gelukkig. En iets daarvan komt altijd terug als ik nu in die zoele nachten een trein hoor rijden.
zondag, juni 29, 2014
Indië-veteraan
De afgelopen tijd was op Radio 1 regelmatig een spotje te horen, waarin Gerdi Verbeet vertelt dat haar vader een Indië-veteraan was, en oproept om naar de Veteranendag te gaan.
Ook mijn vader was een Indië-veteraan. Dat wist ik omdat in oude fotoboeken foto's zaten: mijn vader in uniform in een tropisch decor, met zijn maten. Ook waren er nog kaarten en brieven uit die tijd.
Hij heeft er één keer iets over gezegd. We liepen in de V&D, er lag een boek over Java, en ik zei: 'Daar heb jij toch gezeten?' Antwoord: ' Ja. Dat was niet leuk'.
Mijn vader was van 1924. Toen de Tweede Wereldoorlog begon was hij 16, een schriel, mager jochie, te jong om direct voor iets ingeschakeld te worden, oud genoeg om iets te willen doen. Af en toe vertelde hij er iets over, met name als hij flink wat alcohol op had. Verhalen over hoe er in de kelder joden zaten, en op zolder Duitsers, want het was een strategisch gelegen huis, vlakbij de rivier. Hoe hij ooit bijna betrapt werd als gezochte jongen, en hoe zijn zus toen noodgedwongen een soldaat op de trap afleidde met een kus, zodat hij weg kon komen.
Hoe hij tot drie keer toe naar Duitsland werd gestuurd om te werken, en drie keer terugkwam. Eén keer sprong hij uit de trein om vervolgens recht in de armen van een hoge Duitse pief te lopen, die daar wandelde met zijn vrouw. Zijn toch al magere bouw, versterkt door voedselgebrek, redde hem die keer: de echtgenote vond dat zulke 'kinderen' niet aan het werk gezet mochten worden, ze namen hem mee naar huis, stopten hem vol eten en zetten hem op de trein terug naar Nederland, met een verklaring zodat hij veilig kon reizen. Over de andere keren heb ik niets gehoord.
Ik weet dat hij, toen het zuiden al bevrijd was, heen en weer koerierde tussen bezet en bevrijd gebied om informatie over te brengen. Dat deed hij niet alleen, wel was hij een keer de enige die overleefde.
Ergens eind jaren zeventig ontstond er contact met een oude maat, die regelmatig op bezoek kwam. Dan werd er stevig gedronken, en werden er herinneringen opgehaald. Ik herinner me een verhaal dat de maat vertelde als 'bewijs' hoe zachtaardig (hij gebruikte de term 'slap') mijn vader was: het was in de hongerwinter, het eten was op, ook al werd er wat extra verstrekt aan het gezin wegens die Duitsers die ingekwartierd zaten. Maar voor mijn vader en voor de onderduikers werd natuurlijk geen voedsel verschaft, en alle voorraden waren op. De maat en mijn pa wisten ergens nog een schaap te staan, dus ze gingen erop af met een mes. Het schaap moest afgemaakt worden. De grote grap (volgens de maat) was dat mijn vader het niet kon. Ondanks de honger, ondanks de mensen die afhankelijk waren van dat voedsel. De maat moest het schaap de hals afsnijden, en dat vond hij decennia later nog steeds een geweldige mop - mijn vader niet.
Rond de stoel van mijn vader lagen stapels boeken over WO2. Hij las niets anders. Jaren later begreep ik pas waarom ik vanaf mijn zevende elke nacht droomde over oorlog: als ik mijn pa welterusten kuste, zag ik altijd wel een boek op zijn schoot, met foto's. Soms vrij onschuldige foto's, soms foto's uit concentratiekampen.
Het gekke is dat het in mijn dromen altijd nacht was. Op de een of andere manier was oorlog donker. Op mijn 16e las ik een citaat uit een dagboek van Hans Warren, die als ik het me goed herinner beschrijft dat hij met vrienden op de dijk is, op een stralende zonnige dag, en dat ze ineens het bericht krijgen dat het oorlog is. Waarop ik automatisch dacht: 'Dat hadden ze kunnen weten, dan was het donker geworden - wacht eens... Dat kan natuurlijk helemaal niet!'
Na 5 jaar was de oorlog voorbij. Nu zou het altijd vrede blijven - zoals men ook dacht na wat tot deze oorlog de Grote Oorlog had geheten, WO1.
Men probeerde het leven weer op te pikken, rouwde om wie men verloren was, botvierde de woede op verraders en moffenhoeren (een mooie bewijs van de vreedzaamheid...), en maakte plannen voor de toekomst.
En toen moest mijn vader naar Indië. Ik weet niet in welk jaar. Ik weet wel dat hij ging met het idee dat dat gebied bevrijd moest worden, zoals Nederland bevrijd was van de Duitsers. Ik weet ook dat hij al vrij snel het besef kreeg dat de Nederlanders daar de rol van de Duitsers speelden: bezetters, verkrachters, moordenaars. Na die vreselijke oorlog moest hij nog een oorlog uitvechten, in een rol waar hij van walgde. En toen die oorlog voorbij was, kwam het niet meer goed in zijn hoofd. Hij was de oorlog uit, maar de oorlog verdween nooit uit hem. Ze kwamen ook niet als heldhaftige overwinnaars terug, dat zal ook niet meegeholpen hebben.
Zodra hij de kans had, vertrok hij met zijn vriendin naar zo ver mogelijk weg: Nieuw-Zeeland. Dat gebied zou nooit bij een oorlog betrokken raken, redeneerden ze. Dan zouden ze de oorlog achter zich kunnen laten. Dat bleek een illusie, en het beloofde land was het ook niet: in '71 kwamen ze terug, met twee kinderen, en vestigden zich weer in de oude woonplaats van mijn vader.
De oorlog was altijd aanwezig in ons gezin. Buren gingen naar Duitsland op vakantie: prachtig land, mooie natuur, oude steden - mijn vader trok altijd wit weg als er weer zo'n lofzang op dát land kwam.
Later gingen we vaak op vakantie naar Zeeland: lekker dichtbij, erg mooi, meestal mooi weer, alleen wel erg veel Duitsers, dus elke vakantie was er een tijdje dat mijn pa zich terugtrok in zichzelf. 'Laat 'm maar', zei mijn moeder dan. We kenden dat wel, want het gebeurde vaak.
Mijn vader was geknakt door de oorlog. Misschien was één oorlog al genoeg geweest, in elk geval was hij mentaal in die oorlog blijven hangen. Ik kan niet inschatten of hij een betere kans had gehad als hij niet daarna die andere oorlog ingestuurd was. Ik weet ook niet of zijn zwijgen over die oorlog een teken was dat dat trauma nog dieper was, of dat het alleen dat van de eerste oorlog versterkt heeft.
En ik vraag me steeds af of de kinderen van de huidige en toekomstige veteranen over x tijd ook zo'n verhaal zullen schrijven...
Ook mijn vader was een Indië-veteraan. Dat wist ik omdat in oude fotoboeken foto's zaten: mijn vader in uniform in een tropisch decor, met zijn maten. Ook waren er nog kaarten en brieven uit die tijd.
Hij heeft er één keer iets over gezegd. We liepen in de V&D, er lag een boek over Java, en ik zei: 'Daar heb jij toch gezeten?' Antwoord: ' Ja. Dat was niet leuk'.
Mijn vader was van 1924. Toen de Tweede Wereldoorlog begon was hij 16, een schriel, mager jochie, te jong om direct voor iets ingeschakeld te worden, oud genoeg om iets te willen doen. Af en toe vertelde hij er iets over, met name als hij flink wat alcohol op had. Verhalen over hoe er in de kelder joden zaten, en op zolder Duitsers, want het was een strategisch gelegen huis, vlakbij de rivier. Hoe hij ooit bijna betrapt werd als gezochte jongen, en hoe zijn zus toen noodgedwongen een soldaat op de trap afleidde met een kus, zodat hij weg kon komen.
Hoe hij tot drie keer toe naar Duitsland werd gestuurd om te werken, en drie keer terugkwam. Eén keer sprong hij uit de trein om vervolgens recht in de armen van een hoge Duitse pief te lopen, die daar wandelde met zijn vrouw. Zijn toch al magere bouw, versterkt door voedselgebrek, redde hem die keer: de echtgenote vond dat zulke 'kinderen' niet aan het werk gezet mochten worden, ze namen hem mee naar huis, stopten hem vol eten en zetten hem op de trein terug naar Nederland, met een verklaring zodat hij veilig kon reizen. Over de andere keren heb ik niets gehoord.
Ik weet dat hij, toen het zuiden al bevrijd was, heen en weer koerierde tussen bezet en bevrijd gebied om informatie over te brengen. Dat deed hij niet alleen, wel was hij een keer de enige die overleefde.
Ergens eind jaren zeventig ontstond er contact met een oude maat, die regelmatig op bezoek kwam. Dan werd er stevig gedronken, en werden er herinneringen opgehaald. Ik herinner me een verhaal dat de maat vertelde als 'bewijs' hoe zachtaardig (hij gebruikte de term 'slap') mijn vader was: het was in de hongerwinter, het eten was op, ook al werd er wat extra verstrekt aan het gezin wegens die Duitsers die ingekwartierd zaten. Maar voor mijn vader en voor de onderduikers werd natuurlijk geen voedsel verschaft, en alle voorraden waren op. De maat en mijn pa wisten ergens nog een schaap te staan, dus ze gingen erop af met een mes. Het schaap moest afgemaakt worden. De grote grap (volgens de maat) was dat mijn vader het niet kon. Ondanks de honger, ondanks de mensen die afhankelijk waren van dat voedsel. De maat moest het schaap de hals afsnijden, en dat vond hij decennia later nog steeds een geweldige mop - mijn vader niet.
Rond de stoel van mijn vader lagen stapels boeken over WO2. Hij las niets anders. Jaren later begreep ik pas waarom ik vanaf mijn zevende elke nacht droomde over oorlog: als ik mijn pa welterusten kuste, zag ik altijd wel een boek op zijn schoot, met foto's. Soms vrij onschuldige foto's, soms foto's uit concentratiekampen.
Het gekke is dat het in mijn dromen altijd nacht was. Op de een of andere manier was oorlog donker. Op mijn 16e las ik een citaat uit een dagboek van Hans Warren, die als ik het me goed herinner beschrijft dat hij met vrienden op de dijk is, op een stralende zonnige dag, en dat ze ineens het bericht krijgen dat het oorlog is. Waarop ik automatisch dacht: 'Dat hadden ze kunnen weten, dan was het donker geworden - wacht eens... Dat kan natuurlijk helemaal niet!'
Na 5 jaar was de oorlog voorbij. Nu zou het altijd vrede blijven - zoals men ook dacht na wat tot deze oorlog de Grote Oorlog had geheten, WO1.
Men probeerde het leven weer op te pikken, rouwde om wie men verloren was, botvierde de woede op verraders en moffenhoeren (een mooie bewijs van de vreedzaamheid...), en maakte plannen voor de toekomst.
En toen moest mijn vader naar Indië. Ik weet niet in welk jaar. Ik weet wel dat hij ging met het idee dat dat gebied bevrijd moest worden, zoals Nederland bevrijd was van de Duitsers. Ik weet ook dat hij al vrij snel het besef kreeg dat de Nederlanders daar de rol van de Duitsers speelden: bezetters, verkrachters, moordenaars. Na die vreselijke oorlog moest hij nog een oorlog uitvechten, in een rol waar hij van walgde. En toen die oorlog voorbij was, kwam het niet meer goed in zijn hoofd. Hij was de oorlog uit, maar de oorlog verdween nooit uit hem. Ze kwamen ook niet als heldhaftige overwinnaars terug, dat zal ook niet meegeholpen hebben.
Zodra hij de kans had, vertrok hij met zijn vriendin naar zo ver mogelijk weg: Nieuw-Zeeland. Dat gebied zou nooit bij een oorlog betrokken raken, redeneerden ze. Dan zouden ze de oorlog achter zich kunnen laten. Dat bleek een illusie, en het beloofde land was het ook niet: in '71 kwamen ze terug, met twee kinderen, en vestigden zich weer in de oude woonplaats van mijn vader.
De oorlog was altijd aanwezig in ons gezin. Buren gingen naar Duitsland op vakantie: prachtig land, mooie natuur, oude steden - mijn vader trok altijd wit weg als er weer zo'n lofzang op dát land kwam.
Later gingen we vaak op vakantie naar Zeeland: lekker dichtbij, erg mooi, meestal mooi weer, alleen wel erg veel Duitsers, dus elke vakantie was er een tijdje dat mijn pa zich terugtrok in zichzelf. 'Laat 'm maar', zei mijn moeder dan. We kenden dat wel, want het gebeurde vaak.
Mijn vader was geknakt door de oorlog. Misschien was één oorlog al genoeg geweest, in elk geval was hij mentaal in die oorlog blijven hangen. Ik kan niet inschatten of hij een betere kans had gehad als hij niet daarna die andere oorlog ingestuurd was. Ik weet ook niet of zijn zwijgen over die oorlog een teken was dat dat trauma nog dieper was, of dat het alleen dat van de eerste oorlog versterkt heeft.
En ik vraag me steeds af of de kinderen van de huidige en toekomstige veteranen over x tijd ook zo'n verhaal zullen schrijven...
woensdag, mei 14, 2014
Hart
Voor de operatie moest ik naar de anesthesist, voor een pre-operatieve controle. Medicatie doornemen, van alles controleren, uitleg over de narcose.
Twee maanden daarvoor was ik gecontroleerd door de internist, die geen afwijkingen vond behalve een blaasontsteking.De anesthesist was tevreden over mijn bloeddruk, maar meldde dat hij een hartruis hoorde. Niks bijzonders, zeker geen hindernis voor de operatie, geen probleem. Normaal gesproken zou ik gevraagd hebben wat ie precies hoorde, en wat dat betekende. Maar ik was al zo gespannen, en ik liet het maar.
Eenmaal weer thuis ging de telefoon: de anesthesist. Hij had even overlegd, en het leek toch raadzaam als ik naar de cardioloog ging. Nee, dat had geen invloed op de operatie, maar gewoon ter controle.
Ik maakte een afspraak voor een ECG. De dame die dat afnam, vroeg waarvoor die controle was, en ik legde uit dat ik geopereerd moest worden. Toen ze vroeg wat voor operatie, dacht ik: 'Hm, dat ga jij niet begrijpen, jij bent zo slank...', maar toen ik het vertelde, pakte ze haar telefoon, bladerde naar wat foto's en liet ze zien. Een behoorlijk stevige dame - zijzelf, voor haar eigen maagverkleining. Zo word je eens met je neus op je eigen vooroordelen gedrukt. Maar het was wel een opsteker :-)
Een tijdje na de operatie kreeg ik een hartecho. Wonderbaarlijk als je dan je hart kunt bekijken, en kunt horen. Ik meende iets te zien dat volgens mij niet klopte, maar hé, ik weet niet hoe ik zo'n echo moet beoordelen, en ik wist wel beter dan het aan de echodame te vragen - die mag het niet beoordelen en zeker geen uitspraken doen.
Wachten op het telefoontje van de cardioloog dus.
De ruis die ik heb, is een zogenaamde systolische ruis. Als je een hart beluistert, hoor je als het goed is: tik - stilte - tik - stilte. De eerste tik is het sluiten van de kleppen tussen boezems en kamers (mitralis- en tricuspidaalklep), de tweede tik is het sluiten van de kleppen bovenin het hart (de aorta- en de pulmonaalklep). Daartussen hoort stilte te zijn. Bij mij is het bonk - ruis - bonk - stilte.
Een systolische ruis komt vaak voor en kan allerlei oorzaken hebben. Zo kan hij optreden bij flinke spanning: het hart moet dan meer bloed wegpompen dan anders, de bloeddruk is hoger door de stress, en je hoort een soort 'inspanningsruis'. Geen enkel probleem, zodra iemand meer ontspannen is, is de ruis weg.
Er is een heel rijtje andere mogelijke oorzaken, variërend van totaal nietszeggend en ongevaarlijk, tot levensbedreigend. De gevaarlijkste oorzaak van een ruis is een probleem met de aortaklep. Die klep zit tussen de linkerkamer van het hart en de aorta, hij opent zich gedurende de systole om bloed door te laten naar de aorta, en hij sluit als de kleppen onderin het hart opengaan, waarbij hij voorkomt dat er bloed uit de aorta teruglekt naar de linkerkamer.
Hieronder zie je de werkende aortaklep van een varken, in een zoutoplossing (geleend van Wikipedia).
Je ziet dat de klep drie 'slippen' heeft, die netjes open en sluiten. Dat gaat automatisch: als de druk van het bloed toeneemt (omdat de kamer zich samentrekt), openen de slippen zich; als de druk wegvalt omdat de kamer grotendeels leeg is, vallen ze vanzelf weer dicht.
Ik blijk een verkalkte aortaklep te hebben, die tweeslippig is. Wat oorzaak is en wat gevolg, is onduidelijk. Het zou kunnen dat ik ben geboren met een tweeslippige klep, waardoor de doorstroming niet helemaal perfect is en zich kalk is gaan afzetten op de klep.
Het kan ook zijn dat door een andere oorzaak de klep is gaan verkalken en daardoor twee slippen zijn vergroeid tot één. In elk geval sluit de klep niet helemaal goed meer, wat tot lekkage leidt (en een verklaring _zou_ kunnen zijn voor mijn tromboses en de TIA's - maar dan is het vreemd dat die ruis nooit eerder is opgemerkt). Ook opent ie niet helemaal goed meer, waardoor de doorstroming van het bloed niet perfect is.
Heel dramatisch is het allemaal (nog) niet. Maar er zijn veel vragen: is die tweevoudige klep aangeboren? Waarom is dat dan nooit eerder opgevallen? Is het een vergroeiing door verkalking? Zou kunnen, dat komt veel voor, maar de vragen die dat oproept zijn: waarom is dat gebeurd? Als ik in de zeventig was, zou het niet zo gek zijn, maar ik ben 46. En: als dit pas later is ontstaan, wanneer dan? Met andere woorden: hoe _snel_ is het gebeurd? En wat zegt dat over de toekomst?
Het is niet gerelateerd aan overgewicht. Het is vermoedelijk wel de verklaring voor de zeer lichte hartritmestoornis die ik heb. Ook daarvoor geldt: pas sinds een jaar of twee. Overige klachten heb ik niet. Die zouden wel kunnen komen: flauwtes en/of pijn op de borst, vooral bij inspanning; duizeligheid; ernstige vermoeidheid.
Zodra ik daar last van krijg, moet ik me gelijk melden voor controle, omdat dat duidt op hartfalen - als de doorstroming steeds moeilijker wordt, moet de linkerkamer steeds meer kracht zetten. De wand verdikt, waardoor er minder ruimte is voor bloed, waardoor er meer en vaker gepompt moet worden om de zuurstofvoorziening op peil te houden, waardoor de klep zwaarder belast wordt, en zo verder. Zo niet, dan moet ik (voorlopig) elke twee jaar een nieuwe echo laten maken. Het kan zijn dat het zo blijft, dan is er niets aan de hand. Het kan zijn dat het langzaam erger wordt met het stijgen van de leeftijd. Dat hoeft ook nog geen problemen te geven, tenzij de hartritmestoornis erger wordt. Het kan flink verergeren, op korte of lange termijn, en de uiterste oplossing is een nieuwe hartklep - dat lost het probleem direct op. Maar een hartoperatie is niet echt zonder risico, dus ik hoop maar dat het hierbij blijft.
In elk geval is gewichtsverlies al winst, want dan wordt het hart minder zwaar belast. Stollingsremmers slik ik al, en daar moet ik vooral mee doorgaan.
Zo zit je een half jaar in de zenuwen voor een maagverkleining, en uiteindelijk beland je bij de cardioloog. Maar goed, het probleem bestaat, en dan kun je het maar beter weten. Ook al heeft het nu geen consequenties en hoef ik er verder geen rekening mee te houden.
Twee maanden daarvoor was ik gecontroleerd door de internist, die geen afwijkingen vond behalve een blaasontsteking.De anesthesist was tevreden over mijn bloeddruk, maar meldde dat hij een hartruis hoorde. Niks bijzonders, zeker geen hindernis voor de operatie, geen probleem. Normaal gesproken zou ik gevraagd hebben wat ie precies hoorde, en wat dat betekende. Maar ik was al zo gespannen, en ik liet het maar.
Eenmaal weer thuis ging de telefoon: de anesthesist. Hij had even overlegd, en het leek toch raadzaam als ik naar de cardioloog ging. Nee, dat had geen invloed op de operatie, maar gewoon ter controle.
Ik maakte een afspraak voor een ECG. De dame die dat afnam, vroeg waarvoor die controle was, en ik legde uit dat ik geopereerd moest worden. Toen ze vroeg wat voor operatie, dacht ik: 'Hm, dat ga jij niet begrijpen, jij bent zo slank...', maar toen ik het vertelde, pakte ze haar telefoon, bladerde naar wat foto's en liet ze zien. Een behoorlijk stevige dame - zijzelf, voor haar eigen maagverkleining. Zo word je eens met je neus op je eigen vooroordelen gedrukt. Maar het was wel een opsteker :-)
Een tijdje na de operatie kreeg ik een hartecho. Wonderbaarlijk als je dan je hart kunt bekijken, en kunt horen. Ik meende iets te zien dat volgens mij niet klopte, maar hé, ik weet niet hoe ik zo'n echo moet beoordelen, en ik wist wel beter dan het aan de echodame te vragen - die mag het niet beoordelen en zeker geen uitspraken doen.
Wachten op het telefoontje van de cardioloog dus.
De ruis die ik heb, is een zogenaamde systolische ruis. Als je een hart beluistert, hoor je als het goed is: tik - stilte - tik - stilte. De eerste tik is het sluiten van de kleppen tussen boezems en kamers (mitralis- en tricuspidaalklep), de tweede tik is het sluiten van de kleppen bovenin het hart (de aorta- en de pulmonaalklep). Daartussen hoort stilte te zijn. Bij mij is het bonk - ruis - bonk - stilte.
Een systolische ruis komt vaak voor en kan allerlei oorzaken hebben. Zo kan hij optreden bij flinke spanning: het hart moet dan meer bloed wegpompen dan anders, de bloeddruk is hoger door de stress, en je hoort een soort 'inspanningsruis'. Geen enkel probleem, zodra iemand meer ontspannen is, is de ruis weg.
Er is een heel rijtje andere mogelijke oorzaken, variërend van totaal nietszeggend en ongevaarlijk, tot levensbedreigend. De gevaarlijkste oorzaak van een ruis is een probleem met de aortaklep. Die klep zit tussen de linkerkamer van het hart en de aorta, hij opent zich gedurende de systole om bloed door te laten naar de aorta, en hij sluit als de kleppen onderin het hart opengaan, waarbij hij voorkomt dat er bloed uit de aorta teruglekt naar de linkerkamer.
Hieronder zie je de werkende aortaklep van een varken, in een zoutoplossing (geleend van Wikipedia).
Ik blijk een verkalkte aortaklep te hebben, die tweeslippig is. Wat oorzaak is en wat gevolg, is onduidelijk. Het zou kunnen dat ik ben geboren met een tweeslippige klep, waardoor de doorstroming niet helemaal perfect is en zich kalk is gaan afzetten op de klep.
Het kan ook zijn dat door een andere oorzaak de klep is gaan verkalken en daardoor twee slippen zijn vergroeid tot één. In elk geval sluit de klep niet helemaal goed meer, wat tot lekkage leidt (en een verklaring _zou_ kunnen zijn voor mijn tromboses en de TIA's - maar dan is het vreemd dat die ruis nooit eerder is opgemerkt). Ook opent ie niet helemaal goed meer, waardoor de doorstroming van het bloed niet perfect is.
Heel dramatisch is het allemaal (nog) niet. Maar er zijn veel vragen: is die tweevoudige klep aangeboren? Waarom is dat dan nooit eerder opgevallen? Is het een vergroeiing door verkalking? Zou kunnen, dat komt veel voor, maar de vragen die dat oproept zijn: waarom is dat gebeurd? Als ik in de zeventig was, zou het niet zo gek zijn, maar ik ben 46. En: als dit pas later is ontstaan, wanneer dan? Met andere woorden: hoe _snel_ is het gebeurd? En wat zegt dat over de toekomst?
Het is niet gerelateerd aan overgewicht. Het is vermoedelijk wel de verklaring voor de zeer lichte hartritmestoornis die ik heb. Ook daarvoor geldt: pas sinds een jaar of twee. Overige klachten heb ik niet. Die zouden wel kunnen komen: flauwtes en/of pijn op de borst, vooral bij inspanning; duizeligheid; ernstige vermoeidheid.
Zodra ik daar last van krijg, moet ik me gelijk melden voor controle, omdat dat duidt op hartfalen - als de doorstroming steeds moeilijker wordt, moet de linkerkamer steeds meer kracht zetten. De wand verdikt, waardoor er minder ruimte is voor bloed, waardoor er meer en vaker gepompt moet worden om de zuurstofvoorziening op peil te houden, waardoor de klep zwaarder belast wordt, en zo verder. Zo niet, dan moet ik (voorlopig) elke twee jaar een nieuwe echo laten maken. Het kan zijn dat het zo blijft, dan is er niets aan de hand. Het kan zijn dat het langzaam erger wordt met het stijgen van de leeftijd. Dat hoeft ook nog geen problemen te geven, tenzij de hartritmestoornis erger wordt. Het kan flink verergeren, op korte of lange termijn, en de uiterste oplossing is een nieuwe hartklep - dat lost het probleem direct op. Maar een hartoperatie is niet echt zonder risico, dus ik hoop maar dat het hierbij blijft.
In elk geval is gewichtsverlies al winst, want dan wordt het hart minder zwaar belast. Stollingsremmers slik ik al, en daar moet ik vooral mee doorgaan.
Zo zit je een half jaar in de zenuwen voor een maagverkleining, en uiteindelijk beland je bij de cardioloog. Maar goed, het probleem bestaat, en dan kun je het maar beter weten. Ook al heeft het nu geen consequenties en hoef ik er verder geen rekening mee te houden.
Afvallen
Maar weer eens een update.
Mijn weegschaal gaf vanochtend 160,1 aan, uit ervaring weet ik inmiddels dat hij 2,2 kilo meer aangeeft dan de geijkte weegschaal in het ziekenhuis (157,9 zou dat zijn).
Vergeleken met vorig jaar mei ben ik 37 kilo kwijt.
Het gekke is: ik merk het aan alles en iedereen ziet het, behalve ik.
De eerste twee maanden verloor ik 4 cm heupomvang per maand, de laatste maand 2. Ik pas broeken die 4 maten kleiner zijn, blouses die 5 maten kleiner zijn (en eigenlijk al wat erg ruim vallen). Opvallend genoeg kan ik ook schoenen aan die een maat kleiner zijn, wat waarschijnlijk vooral te maken heeft met vocht in m'n voeten dat nu weg is.
Mensen melden opvallend vaak exact hetzelfde: 'Je gezicht ziet er zoveel frisser uit', en dat zal wel als compliment bedoeld zijn ;p Ik merk dat er veel meer ruimte is tussen de randen van mijn gezicht en de brillenpootjes, maar nogmaals: ik _zie_ geen verschil. Ik zie mezelf natuurlijk te vaak, en ik weet dat mensen in hun hoofd dik blijven ook al hebben ze inmiddels een volstrekt normaal figuur.
Ik loop wat makkelijker, hoewel dat na een tijdje echt nog moeite kost, en dat 'tijdje' moet je nog steeds zien als een paar honderd meter. Maar voorheen liep ik naar de bushalte, 100 meter verderop, en moest ik soms halverwege even pauzeren en zodra ik er was, plofte ik op het bankje. Nu betrap ik me erop dat ik blijf staan wachten en alleen ga zitten als ik moe ben.
Eten en drinken gaat makkelijker, ik ben gewend aan eten van een ontbijtbordje met kinderbestek, ik ben gewend aan het ritme. Rundvlees valt nog steeds erg zwaar, kip en vis gaat makkelijker en dat eet ik dus veel vaker. Soms is er een dag dat het allemaal niet vlot gaat, dan merk ik bij het ontbijt al dat de standaardboterham met kaas teveel is. Tijger ontfermt zich dan over een halve plak kaas, de vogels krijgen de halve boterham die over is, en ik schakel een dagje over op beschuit, yoghurt, kwark en 's avonds een klein beetje lichtverteerbaar eten. De volgende dag is er dan niets meer aan de hand.
Een andere rare gewaarwording is dat water, gewoon kraanwater, als lood in m'n maag aankomt. Ik voel het naar beneden zakken, en zodra het in m'n maag is, voel ik me overvol, moet ik heftig boeren en kan er niets meer bij. Ik hoor het van veel mensen met een maagverkleining, en ik gebruik dan ook het standaardtrucje: gooi een klein beetje suikervrije limonadesiroop in het water en het gaat wel. Niemand die weet waarom, maar dan levert drinken geen problemen op. Het water moet niet te koud zijn, anders voel ik m'n maag direct verkrampen.
Laatst heb ik ijs gegeten - dat ging best, als ik het maar in m'n mond liet smelten. Waar ik eerst rustig een grote beker Ben & Jerry's leeglepelde (waarbij het na een tijdje niet eens meer lekker was, maar wel op 'moest'), kocht ik nu een klein bekertje choco-noten-ijs, schepte twee lepels op een bordje, deed er een schep kersen uit de vriezer bij en ik genoot. En ach, roomijs is zuivel, die kersen zijn fruit, noten zijn goed voor me, dus het was best gezond ;-) En na dat bordje zat ik ook echt vol.
Inmiddels doe ik een keer per week aquarobics, in een groepje speciaal voor dikke mensen. Dat gaat me goed af, en het voelde als een overwinning om na 31 jaar weer naar het zwembad te gaan.
Een normaal gewicht zou in mijn geval rond de 80 kilo zijn, maar de kans dat ik dat ooit zal wegen is niet groot. Dan moet ik nog 80 kilo afvallen. Maar alles dat eraf gaat is goed.
Volgens het appje 'Monitor je gewicht', dat keurig een lijntje in tijd en gewicht tekent met gepland gewichtsverlies, plus een veel steiler lijntje met werkelijk verlies :), ben ik in 5,57% van de geplande tijd 23,28% van mijn overgewicht kwijt. Dat is al een vijfde, vanaf mijn gewicht in februari. Volgens de app zou ik mijn streefgewicht bereiken op 23 maart 2018; als ik zo doorga als nu komt de doorgetrokken lijn van de grafiek uit bij 3 juli 2015. Dat is vertekend natuurlijk, omdat je de eerste twee maanden heel hard gewicht verliest en het daarna langzamer gaat, maar toch. Mijn BMI is gezakt van 57,8 vorig jaar naar 47,3 nu. Nog steeds veel te hoog natuurlijk, maar ik ben onderweg.
Mijn weegschaal gaf vanochtend 160,1 aan, uit ervaring weet ik inmiddels dat hij 2,2 kilo meer aangeeft dan de geijkte weegschaal in het ziekenhuis (157,9 zou dat zijn).
Vergeleken met vorig jaar mei ben ik 37 kilo kwijt.
Het gekke is: ik merk het aan alles en iedereen ziet het, behalve ik.
De eerste twee maanden verloor ik 4 cm heupomvang per maand, de laatste maand 2. Ik pas broeken die 4 maten kleiner zijn, blouses die 5 maten kleiner zijn (en eigenlijk al wat erg ruim vallen). Opvallend genoeg kan ik ook schoenen aan die een maat kleiner zijn, wat waarschijnlijk vooral te maken heeft met vocht in m'n voeten dat nu weg is.
Mensen melden opvallend vaak exact hetzelfde: 'Je gezicht ziet er zoveel frisser uit', en dat zal wel als compliment bedoeld zijn ;p Ik merk dat er veel meer ruimte is tussen de randen van mijn gezicht en de brillenpootjes, maar nogmaals: ik _zie_ geen verschil. Ik zie mezelf natuurlijk te vaak, en ik weet dat mensen in hun hoofd dik blijven ook al hebben ze inmiddels een volstrekt normaal figuur.
Ik loop wat makkelijker, hoewel dat na een tijdje echt nog moeite kost, en dat 'tijdje' moet je nog steeds zien als een paar honderd meter. Maar voorheen liep ik naar de bushalte, 100 meter verderop, en moest ik soms halverwege even pauzeren en zodra ik er was, plofte ik op het bankje. Nu betrap ik me erop dat ik blijf staan wachten en alleen ga zitten als ik moe ben.
Eten en drinken gaat makkelijker, ik ben gewend aan eten van een ontbijtbordje met kinderbestek, ik ben gewend aan het ritme. Rundvlees valt nog steeds erg zwaar, kip en vis gaat makkelijker en dat eet ik dus veel vaker. Soms is er een dag dat het allemaal niet vlot gaat, dan merk ik bij het ontbijt al dat de standaardboterham met kaas teveel is. Tijger ontfermt zich dan over een halve plak kaas, de vogels krijgen de halve boterham die over is, en ik schakel een dagje over op beschuit, yoghurt, kwark en 's avonds een klein beetje lichtverteerbaar eten. De volgende dag is er dan niets meer aan de hand.
Een andere rare gewaarwording is dat water, gewoon kraanwater, als lood in m'n maag aankomt. Ik voel het naar beneden zakken, en zodra het in m'n maag is, voel ik me overvol, moet ik heftig boeren en kan er niets meer bij. Ik hoor het van veel mensen met een maagverkleining, en ik gebruik dan ook het standaardtrucje: gooi een klein beetje suikervrije limonadesiroop in het water en het gaat wel. Niemand die weet waarom, maar dan levert drinken geen problemen op. Het water moet niet te koud zijn, anders voel ik m'n maag direct verkrampen.
Laatst heb ik ijs gegeten - dat ging best, als ik het maar in m'n mond liet smelten. Waar ik eerst rustig een grote beker Ben & Jerry's leeglepelde (waarbij het na een tijdje niet eens meer lekker was, maar wel op 'moest'), kocht ik nu een klein bekertje choco-noten-ijs, schepte twee lepels op een bordje, deed er een schep kersen uit de vriezer bij en ik genoot. En ach, roomijs is zuivel, die kersen zijn fruit, noten zijn goed voor me, dus het was best gezond ;-) En na dat bordje zat ik ook echt vol.
Inmiddels doe ik een keer per week aquarobics, in een groepje speciaal voor dikke mensen. Dat gaat me goed af, en het voelde als een overwinning om na 31 jaar weer naar het zwembad te gaan.
Een normaal gewicht zou in mijn geval rond de 80 kilo zijn, maar de kans dat ik dat ooit zal wegen is niet groot. Dan moet ik nog 80 kilo afvallen. Maar alles dat eraf gaat is goed.
Volgens het appje 'Monitor je gewicht', dat keurig een lijntje in tijd en gewicht tekent met gepland gewichtsverlies, plus een veel steiler lijntje met werkelijk verlies :), ben ik in 5,57% van de geplande tijd 23,28% van mijn overgewicht kwijt. Dat is al een vijfde, vanaf mijn gewicht in februari. Volgens de app zou ik mijn streefgewicht bereiken op 23 maart 2018; als ik zo doorga als nu komt de doorgetrokken lijn van de grafiek uit bij 3 juli 2015. Dat is vertekend natuurlijk, omdat je de eerste twee maanden heel hard gewicht verliest en het daarna langzamer gaat, maar toch. Mijn BMI is gezakt van 57,8 vorig jaar naar 47,3 nu. Nog steeds veel te hoog natuurlijk, maar ik ben onderweg.
maandag, maart 17, 2014
Kleding
Shock 1... Kennis, een paar maanden geleden een sleeve gehad, besloot haar te grote kleding, maat 54 en maat 54/56 aan mij te doneren. Dat zouden twee dozen zijn, blouses en broeken. Nou, graag! Broeken zouden misschien ooit eens passen, want ik had 64/66 als broekmaat en heb me al heel lang geleden bekeerd tot joggingbroeken met een touwtje, knoopje in het uiterste stukje en dat ging goed. Voor de operatie was ik al 15 kilo afgevallen, erna ruim 10 kilo. Dus waarschijnlijk zou de boel nog niet passen, maar dan had ik maar vast wat redeneerde kennis.
Komen ze net, met VIJF dozen! Ik demonstreerde m'n joggingbroek en hé... Ik kon dat touwtje ineens wel erg ver aantrekken, dat was me nog niet opgevallen. Zittend bijna 40 cm, oké, m'n taille is duidelijk smaller dan m'n heupen dus dat vertekent, maar toch... zo ver kon het eerst niet.
Ze hadden nog een prachtig boeket meegenomen ook *shock 2*
Kennis weer op pad, en ik duik in de dozen. De broeken laat ik nog maar even, die passen echt niet. Maar al die prachtige blouses, shirts, jasjes, vrijwel gloednieuw, maat 54 en maat 54/56: ze passen!! Shock 3! Hoe kan dat nou? Vorig jaar kocht ik nog shirts (van dezelfde winkel) in maat 62/64... En jasjes maat 60 pasten nog niet.
Even bijkomen... Van de enorme gift en van de ontdekking dat ik kennelijk al veel meer in omvang aan het afnemen ben dan ik zelf doorhad.
Komen ze net, met VIJF dozen! Ik demonstreerde m'n joggingbroek en hé... Ik kon dat touwtje ineens wel erg ver aantrekken, dat was me nog niet opgevallen. Zittend bijna 40 cm, oké, m'n taille is duidelijk smaller dan m'n heupen dus dat vertekent, maar toch... zo ver kon het eerst niet.
Ze hadden nog een prachtig boeket meegenomen ook *shock 2*
Kennis weer op pad, en ik duik in de dozen. De broeken laat ik nog maar even, die passen echt niet. Maar al die prachtige blouses, shirts, jasjes, vrijwel gloednieuw, maat 54 en maat 54/56: ze passen!! Shock 3! Hoe kan dat nou? Vorig jaar kocht ik nog shirts (van dezelfde winkel) in maat 62/64... En jasjes maat 60 pasten nog niet.
Even bijkomen... Van de enorme gift en van de ontdekking dat ik kennelijk al veel meer in omvang aan het afnemen ben dan ik zelf doorhad.
zondag, maart 16, 2014
Rondje rond het blok
 |
| Prunus in de wind |
 |
| Speenkruid langs het pad |
 |
| Het speelveld staat op een plek vol met maarts viooltje (Viola odorata) |
 |
| De kronkelwilg loopt al groen aan |
 |
| Witte Japanse kers |
 |
| Roze Japanse kers |
 |
| Narcis in m'n tuin |
 |
| De pioenroos groeit flink |
 |
| De aucuba zit vol rode bessen, nooit zoveel bessen gezien! |
donderdag, maart 13, 2014
Drie weken na de operatie
Het voelt als langer geleden dan drie weken. Inmiddels ben ik aardig bijgetrokken, gewoon de hele dag op, en ik eet weer vast: als ontbijt en lunch driekwart boterham met smeersel en beleg (1 keer kaas, 1 keer vlees). 's Avonds een klein beetje groente, wat krieltjes en een klein stukje vlees/kip/vis (vlees ongeveer 40 gram, vis iets meer). En daar tussendoor twee keer fruit, een keer yoghurt, plus anderhalve liter drinken waarvan een deel yoghurtdrank zonder suiker.
Wegens het 'een kwartier voor het eten en een half uur na het eten niet drinken' ben je soms vooral op de klok aan het kijken. Het niet drinken bij of direct na het eten mis ik echt - ontbijt met een bak koffie of thee, een glas water bij het avondeten...
Afgelopen zaterdag ging er duidelijk iets mis: ik was naar de winkels gefietst, wat geen enkel probleem is. Maar het was warm, ik moest in beide winkels lang staan wachten, en op de terugweg heb ik nog lang met iemand staan praten. Tijdens dat gesprek werd ik 'zwabberig', dus ik heb het gesprek beëindigd en ben weer op de fiets geklommen. Pakweg 150 meter verder ging het mis: het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde me of ik elk moment van m'n stokje kon gaan. Geen goed idee als je op een hoger gelegen weggetje langs een sloot fietst. Afstappen dus, maar lopen was ook nauwelijks te doen.
Ik wankelde naar zo'n plastic paaltje en ging daar op zitten, hangend over m'n fiets, energie verzamelend om uit m'n tas een Sultana te halen. Dat was er bij ons ingehamerd: altijd iets te eten en te drinken bij je hebben.
Een man vroeg of het wel goed ging, ik piepte NEE en hij bleef bij me, in de veronderstelling dat ik suiker had. Ik kwam niet verder dan zeggen: 'Ik ben geopereerd', maar waarom ik zo slap was kon ik niet goed duidelijk maken. Ik nam wat hapjes Sultana en bedacht dat dat allemaal veel te lang zou duren. Inmiddels was er ook een vrouw langsgekomen die de bewaking overnam, want de man moest dringend weg.
Ik besloot ook wat water te drinken en langzaam, heel langzaam knapte ik op.
Uiteindelijk kwam de wereld weer helemaal in beeld, tolde mijn hoofd wat minder en durfde ik weer op de fiets te stappen.
Naar huis, in m'n stoel ploffen, verder bijkomen.
Voortaan neem ik van die zakjes knijpfruit mee, appel-perenmoes met wat sap, zonder toegevoegde suikers. Maar het bevat genoeg fruitsuikers en vocht om in nood razendsnel bij te trekken. Los van dat ik dit soort geintjes uiteraard probeer te voorkomen.
Ik ben inmiddels één kilo (1) verder afgevallen. Maar ja, sommigen vallen de eerste maand 20 kilo af, sommigen 10, en ik was de eerste 10 dagen al 10 kilo kwijt.
Met dit mooie weer zit ik regelmatig buiten, rommel dan wat in de tuin (denk aan: twee takken van de vlinderstruik zagen, zitten, vogelvoer bijvullen, zitten, dorre stengels uit planten halen, zitten - u krijgt een idee).
Ook alweer een keer in de bus gezeten omdat ik nog huiverig was om te fietsen. Rijden over verkeersdrempels en vooral die noodstop: dat voelde ik behoorlijk.
Rondjes rond het blok lopen gaat prima.
De meeste wonden zijn mooi genezen, alleen de wond die was gaan bloeden ziet er niet zo mooi uit: de andere plekken zijn dunne streepjes, dit ziet eruit alsof het een lelijke openstaande vleeswond is geweest. Ook steekt er nog een stukje (inwendige) hechtdraad uit. Zal ik tzt wel laten zien bij de controle bij de chirurg (volgende maand pas). Ik trek er liever niet zelf aan ;-)
De paarse plekken worden steeds kleiner, de randen zijn aan het vergelen, dus dat gaat ook goed.
Boven het wondje iets linksboven m'n navel (met nog wat blauwe plekken), het is ongeveer 2,5 cm lang. Zo zitten er drie op een rij, plus nog een kleinere er linksboven, een wondje van een paar millimeter onder mijn linkerborst en een wondje van een centimeter net links van mijn borstbeen (van bovenaf gezien).
De onderste foto is van de wond die open was gegaan, die ziet er duidelijk iets minder mooi uit. Je ziet ook de striae die ik kreeg toen ik heel snel heel veel dikker werd. En je ziet dat de huid al heel licht rimpelt omdat m'n buik niet zo strak meer staat ;-)
Hoe dan ook zijn het minieme plekken als je bedenkt dat daardoor mijn maag met tweederde is verkleind en dat afgeknipte stuk naar buiten is gehaald. Die laparoscopische techniek is echt een wonder.
Wegens het 'een kwartier voor het eten en een half uur na het eten niet drinken' ben je soms vooral op de klok aan het kijken. Het niet drinken bij of direct na het eten mis ik echt - ontbijt met een bak koffie of thee, een glas water bij het avondeten...
Afgelopen zaterdag ging er duidelijk iets mis: ik was naar de winkels gefietst, wat geen enkel probleem is. Maar het was warm, ik moest in beide winkels lang staan wachten, en op de terugweg heb ik nog lang met iemand staan praten. Tijdens dat gesprek werd ik 'zwabberig', dus ik heb het gesprek beëindigd en ben weer op de fiets geklommen. Pakweg 150 meter verder ging het mis: het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde me of ik elk moment van m'n stokje kon gaan. Geen goed idee als je op een hoger gelegen weggetje langs een sloot fietst. Afstappen dus, maar lopen was ook nauwelijks te doen.
Ik wankelde naar zo'n plastic paaltje en ging daar op zitten, hangend over m'n fiets, energie verzamelend om uit m'n tas een Sultana te halen. Dat was er bij ons ingehamerd: altijd iets te eten en te drinken bij je hebben.
Een man vroeg of het wel goed ging, ik piepte NEE en hij bleef bij me, in de veronderstelling dat ik suiker had. Ik kwam niet verder dan zeggen: 'Ik ben geopereerd', maar waarom ik zo slap was kon ik niet goed duidelijk maken. Ik nam wat hapjes Sultana en bedacht dat dat allemaal veel te lang zou duren. Inmiddels was er ook een vrouw langsgekomen die de bewaking overnam, want de man moest dringend weg.
Ik besloot ook wat water te drinken en langzaam, heel langzaam knapte ik op.
Uiteindelijk kwam de wereld weer helemaal in beeld, tolde mijn hoofd wat minder en durfde ik weer op de fiets te stappen.
Naar huis, in m'n stoel ploffen, verder bijkomen.
Voortaan neem ik van die zakjes knijpfruit mee, appel-perenmoes met wat sap, zonder toegevoegde suikers. Maar het bevat genoeg fruitsuikers en vocht om in nood razendsnel bij te trekken. Los van dat ik dit soort geintjes uiteraard probeer te voorkomen.
Ik ben inmiddels één kilo (1) verder afgevallen. Maar ja, sommigen vallen de eerste maand 20 kilo af, sommigen 10, en ik was de eerste 10 dagen al 10 kilo kwijt.
Met dit mooie weer zit ik regelmatig buiten, rommel dan wat in de tuin (denk aan: twee takken van de vlinderstruik zagen, zitten, vogelvoer bijvullen, zitten, dorre stengels uit planten halen, zitten - u krijgt een idee).
Ook alweer een keer in de bus gezeten omdat ik nog huiverig was om te fietsen. Rijden over verkeersdrempels en vooral die noodstop: dat voelde ik behoorlijk.
Rondjes rond het blok lopen gaat prima.
De meeste wonden zijn mooi genezen, alleen de wond die was gaan bloeden ziet er niet zo mooi uit: de andere plekken zijn dunne streepjes, dit ziet eruit alsof het een lelijke openstaande vleeswond is geweest. Ook steekt er nog een stukje (inwendige) hechtdraad uit. Zal ik tzt wel laten zien bij de controle bij de chirurg (volgende maand pas). Ik trek er liever niet zelf aan ;-)
De paarse plekken worden steeds kleiner, de randen zijn aan het vergelen, dus dat gaat ook goed.
Boven het wondje iets linksboven m'n navel (met nog wat blauwe plekken), het is ongeveer 2,5 cm lang. Zo zitten er drie op een rij, plus nog een kleinere er linksboven, een wondje van een paar millimeter onder mijn linkerborst en een wondje van een centimeter net links van mijn borstbeen (van bovenaf gezien).
De onderste foto is van de wond die open was gegaan, die ziet er duidelijk iets minder mooi uit. Je ziet ook de striae die ik kreeg toen ik heel snel heel veel dikker werd. En je ziet dat de huid al heel licht rimpelt omdat m'n buik niet zo strak meer staat ;-)
Hoe dan ook zijn het minieme plekken als je bedenkt dat daardoor mijn maag met tweederde is verkleind en dat afgeknipte stuk naar buiten is gehaald. Die laparoscopische techniek is echt een wonder.
maandag, februari 24, 2014
Operatie en daarna
Zondagmiddag thuisgekomen, dagje later dan gepland.
Operatie stond gepland voor 13.30 maar om 12 uur kwam het bericht dat ik verwacht werd. Op naar de voorbereiding, operatiejak aan, zetpil paracetamol en wachten maar.
Voor mijn gevoel na een half uur richting OK, met een anesthesist die mijn hand zowat brak met zijn stevige handdruk ;p Naald in m'n hand, gesprekje met chirurg, nog wat controles en me daarna druk liggen maken over die drie mensen rond m'n bed die zeurden dat ik m'n ogen open moest doen en houden. Vrij snel weer naar de kamer, waar een lieve vriendin op me wachtte.
Ik was moe moe moe, herinner me nog wel dat de chirurg 's avonds even geweest is om te melden dat het een sleeve geworden was, overeenkomstig de afspraak: een GBP als het zou kunnen, een sleeve als dat geen optie was.
De pijn viel me erg mee, er hing wel een paracetamolinfuus en later slikte ik 2x 2x500 paracetamol, maar ik voelde geen verschil toen het infuus eruit ging of toen ik stopte met paracetamol slikken.
Ik mocht op m'n zij liggen, en omdat ik altijd op m'n linkerzij draai tot ik bijna slaap, deed ik dat nu ook.
Toen een pleeg kwam kijken werd er alarm geslagen: een van de wonden was gaan bloeden, en goed ook. Het halve bed was doorweekt, dat werd verschoond terwijl ik braaf een handdoek tegen de wond perste. Dok werd opgeroepen voor een uitwendige hechting, en ik werd gecontroleerd: buik zacht dus waarschijnlijk alleen een wondbloeding naar buiten toe, maar erg lage bloeddruk en hoge pols en verdere tekenen die al richting shock gingen.
Hb werd ter plekke bepaald om te besluiten of ik wel of niet een bloedtransfusie nodig zou hebben, maar hoewel m'n Hb gezakt was van 8 naar iets boven de 5, werd besloten pas bij onder de 5 bloed te geven, juist omdat de wond uitwendig bloedde.
Ondanks de hechting gulpte er nog steeds flink wat bloed uit de wond als ik bewoog of als er ter controle op gedrukt werd. Of ik maar stil wilde liggen voor de rest van de nacht, tot ze weer bloed zouden prikken.
Het kon me allemaal weinig schelen, als ik maar mocht slapen.
De volgende ochtend was de wond redelijk dicht.
Ik mocht dus ook een dag langer blijven, ter controle. En weer bloedprikken, en ik was al zo bont en blauw ;-)
Intussen mocht ik ook 'gladgemalen' voer eten. Ik kan u meedelen: gemalen sperzies gaan best. Aardappelpuree met wat kruiden smaakte uitstekend. De rundvleesmousse heb ik geproefd maar dat was voldoende. En vla viel beter dan yoghurt, meestal is dat andersom. Ik kreeg ook een bakje griesmeel, maar het minihapje dat ik nam voelde ik als een baksteen naar beneden vallen, dus nee.
Verdund appelsap smaakte ook niet zo, bouillon wel.
Toen ik barstende koppijn kreeg (ondanks de paracetamol) bleek ik wat uitgedroogd, meer drinken dus.
Probleem: je neemt een slokje drinken (of een hapje eten) en je zit minutenlang te boeren voordat je nog een slokje/hapje kunt nemen. Je moet 3 maaltjes en 3 tussendoortjes nemen (denk aan: paar happen yoghurt als ontbijt, glas melkspul als tussendoor, enz), en je mag een half uur voor en na het eten niet drinken.
Je bent dus de hele dag aan het eten/drinken/boeren ;p
Zondag beek m'n Hb ééntiende gestegen, dus ik mocht weg.
Vrienden pikten me op en brachten me thuis, waar de katten uit narrigheid samen in 1 van beide bakken hadden gepoept en toen die te vies werd, lekker op het zeil gescheten hadden. Vriendin ruimde het op, de schat.
Tom stond intussen loeiend bij het raam: hij wou al zo graag naar buiten en nou kwamen er ineens ook nog 3 mensen binnen die hij niet kende! Gauw het raam open en hij is pas laat in de avond weer binnengekomen, en pas vanochtend liet ie zich achterdochtig weer aanhalen.
Tijger vergaf me dezelfde avond al, die wilde vooral veel aan me snuffelen en kopjes geven.
En toen ik lusteloos wat eten lepelde uit een Olvaritpotje, werd Tijger zelf heel erg blij - er zat kip in! Zij heeft er meer van op dan ik. Vanavond nog een paar hapjes als diner, en dan voer ik de rest wel aan de katten ;-)
Vandaag heerlijk op m'n stoel gezeten, in de zon, met het raam op de kattenkier, vogels buiten aan het zingen, en vloog van alles voorbij. Allerlei lieve acties van vrienden maken me steeds weer aan het huilen (de tranen zitten heel hoog, op een soort PMS-achtige manier).
Intussen heb ik nog steeds geen pijn, de pleisters kriebelen wat, de wonden trekken soms een beetje als ik me te wild beweeg, en het enige dat vervelend is, is die moeheid. Ik voel me alsof het winterslaaptijd is. Maar ik slaap steeds een paar uur, dan word ik wakker, drentel wat rond, en na anderhalf uur is het wel op, dan moet ik weer slapen of minstens een tijdje zitten suffen in de stoel. Doe ik dat niet, dan gaat m'n hoofd tollen, lijkt me een duidelijk signaal: nu rust nemen.
Operatie stond gepland voor 13.30 maar om 12 uur kwam het bericht dat ik verwacht werd. Op naar de voorbereiding, operatiejak aan, zetpil paracetamol en wachten maar.
Voor mijn gevoel na een half uur richting OK, met een anesthesist die mijn hand zowat brak met zijn stevige handdruk ;p Naald in m'n hand, gesprekje met chirurg, nog wat controles en me daarna druk liggen maken over die drie mensen rond m'n bed die zeurden dat ik m'n ogen open moest doen en houden. Vrij snel weer naar de kamer, waar een lieve vriendin op me wachtte.
Ik was moe moe moe, herinner me nog wel dat de chirurg 's avonds even geweest is om te melden dat het een sleeve geworden was, overeenkomstig de afspraak: een GBP als het zou kunnen, een sleeve als dat geen optie was.
De pijn viel me erg mee, er hing wel een paracetamolinfuus en later slikte ik 2x 2x500 paracetamol, maar ik voelde geen verschil toen het infuus eruit ging of toen ik stopte met paracetamol slikken.
Ik mocht op m'n zij liggen, en omdat ik altijd op m'n linkerzij draai tot ik bijna slaap, deed ik dat nu ook.
Toen een pleeg kwam kijken werd er alarm geslagen: een van de wonden was gaan bloeden, en goed ook. Het halve bed was doorweekt, dat werd verschoond terwijl ik braaf een handdoek tegen de wond perste. Dok werd opgeroepen voor een uitwendige hechting, en ik werd gecontroleerd: buik zacht dus waarschijnlijk alleen een wondbloeding naar buiten toe, maar erg lage bloeddruk en hoge pols en verdere tekenen die al richting shock gingen.
Hb werd ter plekke bepaald om te besluiten of ik wel of niet een bloedtransfusie nodig zou hebben, maar hoewel m'n Hb gezakt was van 8 naar iets boven de 5, werd besloten pas bij onder de 5 bloed te geven, juist omdat de wond uitwendig bloedde.
Ondanks de hechting gulpte er nog steeds flink wat bloed uit de wond als ik bewoog of als er ter controle op gedrukt werd. Of ik maar stil wilde liggen voor de rest van de nacht, tot ze weer bloed zouden prikken.
Het kon me allemaal weinig schelen, als ik maar mocht slapen.
De volgende ochtend was de wond redelijk dicht.
Ik mocht dus ook een dag langer blijven, ter controle. En weer bloedprikken, en ik was al zo bont en blauw ;-)
Intussen mocht ik ook 'gladgemalen' voer eten. Ik kan u meedelen: gemalen sperzies gaan best. Aardappelpuree met wat kruiden smaakte uitstekend. De rundvleesmousse heb ik geproefd maar dat was voldoende. En vla viel beter dan yoghurt, meestal is dat andersom. Ik kreeg ook een bakje griesmeel, maar het minihapje dat ik nam voelde ik als een baksteen naar beneden vallen, dus nee.
Verdund appelsap smaakte ook niet zo, bouillon wel.
Toen ik barstende koppijn kreeg (ondanks de paracetamol) bleek ik wat uitgedroogd, meer drinken dus.
Probleem: je neemt een slokje drinken (of een hapje eten) en je zit minutenlang te boeren voordat je nog een slokje/hapje kunt nemen. Je moet 3 maaltjes en 3 tussendoortjes nemen (denk aan: paar happen yoghurt als ontbijt, glas melkspul als tussendoor, enz), en je mag een half uur voor en na het eten niet drinken.
Je bent dus de hele dag aan het eten/drinken/boeren ;p
Zondag beek m'n Hb ééntiende gestegen, dus ik mocht weg.
Vrienden pikten me op en brachten me thuis, waar de katten uit narrigheid samen in 1 van beide bakken hadden gepoept en toen die te vies werd, lekker op het zeil gescheten hadden. Vriendin ruimde het op, de schat.
Tom stond intussen loeiend bij het raam: hij wou al zo graag naar buiten en nou kwamen er ineens ook nog 3 mensen binnen die hij niet kende! Gauw het raam open en hij is pas laat in de avond weer binnengekomen, en pas vanochtend liet ie zich achterdochtig weer aanhalen.
Tijger vergaf me dezelfde avond al, die wilde vooral veel aan me snuffelen en kopjes geven.
En toen ik lusteloos wat eten lepelde uit een Olvaritpotje, werd Tijger zelf heel erg blij - er zat kip in! Zij heeft er meer van op dan ik. Vanavond nog een paar hapjes als diner, en dan voer ik de rest wel aan de katten ;-)
Vandaag heerlijk op m'n stoel gezeten, in de zon, met het raam op de kattenkier, vogels buiten aan het zingen, en vloog van alles voorbij. Allerlei lieve acties van vrienden maken me steeds weer aan het huilen (de tranen zitten heel hoog, op een soort PMS-achtige manier).
Intussen heb ik nog steeds geen pijn, de pleisters kriebelen wat, de wonden trekken soms een beetje als ik me te wild beweeg, en het enige dat vervelend is, is die moeheid. Ik voel me alsof het winterslaaptijd is. Maar ik slaap steeds een paar uur, dan word ik wakker, drentel wat rond, en na anderhalf uur is het wel op, dan moet ik weer slapen of minstens een tijdje zitten suffen in de stoel. Doe ik dat niet, dan gaat m'n hoofd tollen, lijkt me een duidelijk signaal: nu rust nemen.
woensdag, februari 19, 2014
Al m'n hele leven worstel ik met overgewicht. Mijn moeder had heel wat met me stellen - niet alleen was ik lang, maar ik was ook dik, en dus paste ik nooit in standaardkinderkleding. Maten die voor mijn lengte goed waren, waren niet goed voor mijn breedte en andersom. Gelukkig kon mijn moeder goed naaien, en zomerbroeken en dergelijke maakte ze zelf: keurig passend en geen hoog water.
In m'n puberteit ontwikkelde zich een forse eetstoornis, die flink bijdroeg aan het uitdijen.
In gespecialiseerde winkels voor grote maten kon ik meestal terecht bij de grootste maten. Ooit was 56 daar de grootste maat, maar ik was duidelijk niet de enige die groeide en groeide, want tegenwoordig gaan zulke winkels vaak standaard tot en maat 62, en soms tot 66. Wat opvalt: shirts en blouses gaan vaak tot 66, broeken niet. Terwijl ik toch veel vrouwen zie met mijn bouw: een flink 'onderstel' en een bovenkant die fors is maar niet zo fors als de onderkant.
Een andere 'klerenprobleem' is de keuze die je hebt. Ik ben niet zo van de woeste prints, ook door de neiging niet nóg opvallender te willen zijn dan ik al ben. Maar de meeste XL-kleding in Nederland is oorspronkelijk Duits. Dan is het speuren naar kleding zonder 'vrolijke' prints (denk aan Hawaii meets psychedelica) of glitters of stenen ('charmante siersteentjes').
Zie bijvoorbeeld hier, hier, hier, hier, hier, of hier. U heeft een idee ;-)
Die kleding is natuurlijk maar een klein onderdeel.
Een groter probleem is dat afvallen steeds moeilijker wordt.
Ik woog na behandeling van mijn eetstoornis 130 kilo, en eigenlijk kon ik alles - lekker een dagje fietsen, gewoon waarheen de wind me voerde, 150 kilometer was geen probleem. Wandelen kostte meer moeite, maar lukte wel.
Ik kwam weer aan, en na een tijd woog ik 195 kilo. Mijn grootste omvang kwam in de buurt van mijn lengte en het was genoeg. Misschien ben ik een paar kilo zwaarder geweest, maar niet veel meer. De 200 heb ik nooit gehaald. Maar het lukte me niet er wat af te krijgen, en ik was ontmoedigd: als ik nu weer 30 kilo af zou vallen en er weer 50 kilo aan zou komen, dan werd het alleen maar erger.
Ik werd ziek en dat was een aanslag op mijn conditie: naar de bushalte lopen (100 meter) was vermoeiend, en het was een overwinning toen ik weer naar de bouwmarkt kon fietsen (misschien 7 kilometer heen en terug).
Je wereld verandert: voorheen ging ik regelmatig naar een museum, nu liet ik dat want zou ik daar wel kunnen zitten als het niet meer ging? Een afspraak met een vriendin in een café - hebben ze daar bankjes, want in een stoel pas ik niet?
Toen bij een standaardcontrole mijn nierwaardes verslechterd leken, was dat de druppel. Ik meldde me aan voor een maagverkleining. Mede omdat een vriendin daar goede resultaten mee behaald had. Het is geen wondermiddel, je valt niet magischerwijze af zonder daar iets voor te doen - je moet nog steeds op je eten letten en extra bewegen. Maar dat opletten wordt op zichzelf iets makkelijker, en eenmaal wat lichter zal bewegen ook weer makkelijker gaan.
Bij nader inzien was die nierwaarde waarschijnlijk een effect van een ander medicijn. Maar het was het zetje dat ik nodig had.
Vreemd genoeg ben ik nu zonder er iets extra's voor te doen ineens 15 kilo afgevallen - broeken beginnen te slobberen en het valt me op dat ik bij de bushalte steeds sta te wachten in plaats van direct amechtig hijgend op het bankje te ploffen.
Morgen is het zover.
De vriezer zit vol groenvoer en vlees dat gepureerd kan worden (voor de eerste 2 weken). Ik vind het doodeng maar we zullen zien...
In m'n puberteit ontwikkelde zich een forse eetstoornis, die flink bijdroeg aan het uitdijen.
In gespecialiseerde winkels voor grote maten kon ik meestal terecht bij de grootste maten. Ooit was 56 daar de grootste maat, maar ik was duidelijk niet de enige die groeide en groeide, want tegenwoordig gaan zulke winkels vaak standaard tot en maat 62, en soms tot 66. Wat opvalt: shirts en blouses gaan vaak tot 66, broeken niet. Terwijl ik toch veel vrouwen zie met mijn bouw: een flink 'onderstel' en een bovenkant die fors is maar niet zo fors als de onderkant.
Een andere 'klerenprobleem' is de keuze die je hebt. Ik ben niet zo van de woeste prints, ook door de neiging niet nóg opvallender te willen zijn dan ik al ben. Maar de meeste XL-kleding in Nederland is oorspronkelijk Duits. Dan is het speuren naar kleding zonder 'vrolijke' prints (denk aan Hawaii meets psychedelica) of glitters of stenen ('charmante siersteentjes').
Zie bijvoorbeeld hier, hier, hier, hier, hier, of hier. U heeft een idee ;-)
Die kleding is natuurlijk maar een klein onderdeel.
Een groter probleem is dat afvallen steeds moeilijker wordt.
Ik woog na behandeling van mijn eetstoornis 130 kilo, en eigenlijk kon ik alles - lekker een dagje fietsen, gewoon waarheen de wind me voerde, 150 kilometer was geen probleem. Wandelen kostte meer moeite, maar lukte wel.
Ik kwam weer aan, en na een tijd woog ik 195 kilo. Mijn grootste omvang kwam in de buurt van mijn lengte en het was genoeg. Misschien ben ik een paar kilo zwaarder geweest, maar niet veel meer. De 200 heb ik nooit gehaald. Maar het lukte me niet er wat af te krijgen, en ik was ontmoedigd: als ik nu weer 30 kilo af zou vallen en er weer 50 kilo aan zou komen, dan werd het alleen maar erger.
Ik werd ziek en dat was een aanslag op mijn conditie: naar de bushalte lopen (100 meter) was vermoeiend, en het was een overwinning toen ik weer naar de bouwmarkt kon fietsen (misschien 7 kilometer heen en terug).
Je wereld verandert: voorheen ging ik regelmatig naar een museum, nu liet ik dat want zou ik daar wel kunnen zitten als het niet meer ging? Een afspraak met een vriendin in een café - hebben ze daar bankjes, want in een stoel pas ik niet?
Toen bij een standaardcontrole mijn nierwaardes verslechterd leken, was dat de druppel. Ik meldde me aan voor een maagverkleining. Mede omdat een vriendin daar goede resultaten mee behaald had. Het is geen wondermiddel, je valt niet magischerwijze af zonder daar iets voor te doen - je moet nog steeds op je eten letten en extra bewegen. Maar dat opletten wordt op zichzelf iets makkelijker, en eenmaal wat lichter zal bewegen ook weer makkelijker gaan.
Bij nader inzien was die nierwaarde waarschijnlijk een effect van een ander medicijn. Maar het was het zetje dat ik nodig had.
Vreemd genoeg ben ik nu zonder er iets extra's voor te doen ineens 15 kilo afgevallen - broeken beginnen te slobberen en het valt me op dat ik bij de bushalte steeds sta te wachten in plaats van direct amechtig hijgend op het bankje te ploffen.
Morgen is het zover.
De vriezer zit vol groenvoer en vlees dat gepureerd kan worden (voor de eerste 2 weken). Ik vind het doodeng maar we zullen zien...
maandag, september 09, 2013
Reis naar en door de Arena
Reis naar en door de Arena
Ruim op tijd vertrokken. Gelukkig maar. Een massa mensen stapte in de trein - veel met Pink Floyd- of The Wall-t-shirts, maar ook velen met koffers, want Schiphol was bereikbaar via bus vanaf station Bijlmer Arena. Alle treinen stopten daar dan ook.
Behalve deze, deze zou omrijden via Hilversum en dus niet daar stoppen. Een veeg teken.
De volgende trein naar Bijlmer werd omgeroepen, inmiddels stond er een dubbele lading passagiers klaar. We persten ons in de trein, om vervolgens te horen... Inderdaad.
Er bleek een defecte trein bij Holendrecht te staan. Stress sloeg toe: mensen moesten een vliegtuig halen, of wilden op tijd bij het concert zijn. Het vervelendste was dat steeds werd omgeroepen dat reizigers voor Schiphol naar Bijlmer moesten - alleen was dat station niet rechtstreeks bereikbaar. (Omreizen via Hilversum, in Amsterdam een trein of metro pakken naar Bijlmer, daar over op de bus naar het vliegveld - een mijl op zeven).
Ik zag wat later een sprinter staan waarbij gemeld werd dat ie op Holendrecht zou stoppen. Ik vond het best, daar kun je de metro pakken.
Eenmaal in de trein werd omgeroepen dat ie door zal rijden naar Bijlmer. Hoera: onderweg. Het is snel opgelost, en dat mag ook weleens gezegd worden.
Zoef naar het station.
De trein stroomde leeg en in colonne liepen we richting de Arena. Mja, ik had een plek aan de zuidkant, maar ik moest aan de noordkant naar binnen, Noord C. Dus moest ik het hele gebouw rond, en dan in het gebouw hetzelfde eind weer teruglopen. Maar zowel op de site als aan de telefoon was me verzekerd: geen trappen. Er zijn liften en roltrappen, alleen naar je zitplek moet je een trapje nemen.
Eenmaal bij de ingang zag ik toch echt twee trappen vóór de roltrappen begonnen.
Ik moest mijn opvouwplu inleveren en ik kreeg een ontvangstbewijs, na de show zou ik 'm weer kunnen ophalen.
Ik zwoegde de trappen op. Daarna de roltrappen. Ik kwam uit bij vak 414 (meen ik), en ik moest naar vak 427. Linksom (waar de nummers oplopen) lijkt dan handig, maar kon niet: de hele noordkant was afgezet. Sjoksjoksjok. 413, 412, 411. En zo verder, waarna achter 401 of 400 vak nummer 430 opdoemde. Sjoksjoksjok.
Vak 427! Hoera! Ik was kapot inmiddels, want ik heb al een waardeloze conditie en loop niet zo makkelijk. En zeker geen trappen.
Naar het vak moest ik een trapje op. Nou, dat red ik nog wel. Waarna een steward me verwees: nog een trap van 17 treden, hellingspercentage 37 graden, en ik bleek aan de andere kant van het vak te zitten. Gezien mijn figuur zou dat betekenen dat de volledige rij mensen van hun plek zou moeten. Ik ging terug naar de steward: volgens mij kan ik beter via de ingang van het volgende vak, dan kan ik direct op m'n plek gaan zitten, ik zit aan dat pad. Nee, dat mocht niet.
Ik had het gehad, en ging maar zitten op de trap. Iemand schuin achter me waarschuwde me op tijd dat iemand zijn bier had laten vallen, een grote plas kwam mijn richting uit. Ik stond op, en depte de boel op met het pleepapier dat ik altijd bij me heb. Geen probleem. Helaas liet daarna iemand zijn cola omvallen en merkten we dat te laat. Natte broek dus.
De steward kwam melden dat ik niet op de trap mocht zitten. Snap ik, stel dat er iets gebeurt. Naast me waren twee stoelen leeg, die mensen waren of niet gekomen of elders gaan zitten, dus ik heb een stoel ingepikt.
Geweldig concert, zie de voorgaande post.
Einde concert, de tribunes stroomden leeg. We werden richting dichtstbijzijnde uitgang gedirigeerd, mooi, want dat was dichterbij het station. Maar: trappen. Gevraagd of ik gebruik kon maken van de lift. Nee, dat kon niet. Met de moed der wanhoop het trappenhuis in. Links aanhoudend, zodat ik m'n linkerknie kon ontzien. Me tegen de leuning persend zodat mensen achter me erlangs konden. Bij elk vlakke stuk op adem komend. Later aan de rechterkant omdat m'n rechterknie ging gillen.
Uiteindelijk was ik beneden. Bij vak Zuid H, en ik kon m'n plu zo ophalen bij Noord C. Behalve dat ik niet in staat was daar 'even' heen te lopen en weer terug. Ja, nou, goh, vervelend, dan gaat ie naar gevonden voorwerpen, u mag wel binnendoor lopen hoor? Nee, ik kan dat stuk niet meer extra lopen. Dan kon ik 'm later ophalen bij gevonden voorwerpen. Alsof ik hier ooit vrijwillig terug zou komen. En waarom was die lift niet te gebruiken? De steward wist absoluut zeker dat dat niet zo was, ik had het alleen even moeten vragen. Maar dat hád ik gedaan, en er was me gezegd dat de lift buiten gebruik was. Ze vonden het raar dat ik had moeten omlopen via ingang Noord C en ze vonden het vervelend dat ik ondanks toezeggingen toch trappen had moeten lopen, waarvoor ze excuses aanboden.
Op naar het station. Dat is niet ver van die uitgang, behalve als je al gesloopt bent. Sjoksjoksjokpauzesjoksjokpauzesjoksjokpauze. Voor Pathé ging ik maar even zitten op een muurtje. Er stond een ambulance, een brandweerwagen, 4 politieauto's. Het leek allemaal rustig behalve dat er nog veel meer sirenes in aantocht waren en er na een tijdje een agent begon te rennen met afzetlint. Omdat hij links vóór me begon en daarna naar rechts áchter me rende, kreeg ik het lint in m'n gezicht en werd m'n bril van m'n neus gezwiept. Gelukkig kon ik 'm opvangen. (Later las ik dat de hele handel was opgeroepen om te ventileren. Inmiddels blijkt dat een hufter met traangas bezig is geweest: zie hier.)
Na een tijdje stonden er 5 politiewagens,een brandweerauto, twee ambulances en een brandweercommandowagen, plus wat fietspolitie. En nog steeds meer sirenes in aantocht.
Door naar het station, de roltrap werkte niet, maar gelukkig was er een lift.
In de trein naar huis, op het balkon met een groep zatte ruziemakers.
In de laatste trein zat een stel dat van een soort fantasyfeest in België kwam, vooral hij was het bekijken waard, in krokodillenpak ;-)
Laatste stukje van de reis, op de fiets, ineens beseffend dat ik tóch wat vergeten was: m'n fietslampjes. Gelukkig ging dat goed.
Tevreden over de show thuisgekomen, bijzonder pissig over de Arena.
De hele nacht kramp gehad in m'n been - bed in, bed uit, drentelen, strekken, drentelen, bed in, bed uit enzovoorts.
En toch was het het waard. Ik moet alleen nog even een brief naar de Arena schrijven.
*schoot me nog te binnen: je mag niet roken in de Arena, behalve op bepaalde plekken van de 'loop'ring buitenom. Maar er zaten flink wat rokers om me heen, en iemand met een joint die zo walmde dat het halve vak waarschijnlijk ietwat onder invloed raakte. En daar reageerden de stewards helemaal niet op.
Ruim op tijd vertrokken. Gelukkig maar. Een massa mensen stapte in de trein - veel met Pink Floyd- of The Wall-t-shirts, maar ook velen met koffers, want Schiphol was bereikbaar via bus vanaf station Bijlmer Arena. Alle treinen stopten daar dan ook.
Behalve deze, deze zou omrijden via Hilversum en dus niet daar stoppen. Een veeg teken.
De volgende trein naar Bijlmer werd omgeroepen, inmiddels stond er een dubbele lading passagiers klaar. We persten ons in de trein, om vervolgens te horen... Inderdaad.
Er bleek een defecte trein bij Holendrecht te staan. Stress sloeg toe: mensen moesten een vliegtuig halen, of wilden op tijd bij het concert zijn. Het vervelendste was dat steeds werd omgeroepen dat reizigers voor Schiphol naar Bijlmer moesten - alleen was dat station niet rechtstreeks bereikbaar. (Omreizen via Hilversum, in Amsterdam een trein of metro pakken naar Bijlmer, daar over op de bus naar het vliegveld - een mijl op zeven).
Ik zag wat later een sprinter staan waarbij gemeld werd dat ie op Holendrecht zou stoppen. Ik vond het best, daar kun je de metro pakken.
Eenmaal in de trein werd omgeroepen dat ie door zal rijden naar Bijlmer. Hoera: onderweg. Het is snel opgelost, en dat mag ook weleens gezegd worden.
Zoef naar het station.
De trein stroomde leeg en in colonne liepen we richting de Arena. Mja, ik had een plek aan de zuidkant, maar ik moest aan de noordkant naar binnen, Noord C. Dus moest ik het hele gebouw rond, en dan in het gebouw hetzelfde eind weer teruglopen. Maar zowel op de site als aan de telefoon was me verzekerd: geen trappen. Er zijn liften en roltrappen, alleen naar je zitplek moet je een trapje nemen.
Eenmaal bij de ingang zag ik toch echt twee trappen vóór de roltrappen begonnen.
Ik moest mijn opvouwplu inleveren en ik kreeg een ontvangstbewijs, na de show zou ik 'm weer kunnen ophalen.
Ik zwoegde de trappen op. Daarna de roltrappen. Ik kwam uit bij vak 414 (meen ik), en ik moest naar vak 427. Linksom (waar de nummers oplopen) lijkt dan handig, maar kon niet: de hele noordkant was afgezet. Sjoksjoksjok. 413, 412, 411. En zo verder, waarna achter 401 of 400 vak nummer 430 opdoemde. Sjoksjoksjok.
Vak 427! Hoera! Ik was kapot inmiddels, want ik heb al een waardeloze conditie en loop niet zo makkelijk. En zeker geen trappen.
Naar het vak moest ik een trapje op. Nou, dat red ik nog wel. Waarna een steward me verwees: nog een trap van 17 treden, hellingspercentage 37 graden, en ik bleek aan de andere kant van het vak te zitten. Gezien mijn figuur zou dat betekenen dat de volledige rij mensen van hun plek zou moeten. Ik ging terug naar de steward: volgens mij kan ik beter via de ingang van het volgende vak, dan kan ik direct op m'n plek gaan zitten, ik zit aan dat pad. Nee, dat mocht niet.
Ik had het gehad, en ging maar zitten op de trap. Iemand schuin achter me waarschuwde me op tijd dat iemand zijn bier had laten vallen, een grote plas kwam mijn richting uit. Ik stond op, en depte de boel op met het pleepapier dat ik altijd bij me heb. Geen probleem. Helaas liet daarna iemand zijn cola omvallen en merkten we dat te laat. Natte broek dus.
De steward kwam melden dat ik niet op de trap mocht zitten. Snap ik, stel dat er iets gebeurt. Naast me waren twee stoelen leeg, die mensen waren of niet gekomen of elders gaan zitten, dus ik heb een stoel ingepikt.
Geweldig concert, zie de voorgaande post.
Einde concert, de tribunes stroomden leeg. We werden richting dichtstbijzijnde uitgang gedirigeerd, mooi, want dat was dichterbij het station. Maar: trappen. Gevraagd of ik gebruik kon maken van de lift. Nee, dat kon niet. Met de moed der wanhoop het trappenhuis in. Links aanhoudend, zodat ik m'n linkerknie kon ontzien. Me tegen de leuning persend zodat mensen achter me erlangs konden. Bij elk vlakke stuk op adem komend. Later aan de rechterkant omdat m'n rechterknie ging gillen.
Uiteindelijk was ik beneden. Bij vak Zuid H, en ik kon m'n plu zo ophalen bij Noord C. Behalve dat ik niet in staat was daar 'even' heen te lopen en weer terug. Ja, nou, goh, vervelend, dan gaat ie naar gevonden voorwerpen, u mag wel binnendoor lopen hoor? Nee, ik kan dat stuk niet meer extra lopen. Dan kon ik 'm later ophalen bij gevonden voorwerpen. Alsof ik hier ooit vrijwillig terug zou komen. En waarom was die lift niet te gebruiken? De steward wist absoluut zeker dat dat niet zo was, ik had het alleen even moeten vragen. Maar dat hád ik gedaan, en er was me gezegd dat de lift buiten gebruik was. Ze vonden het raar dat ik had moeten omlopen via ingang Noord C en ze vonden het vervelend dat ik ondanks toezeggingen toch trappen had moeten lopen, waarvoor ze excuses aanboden.
Op naar het station. Dat is niet ver van die uitgang, behalve als je al gesloopt bent. Sjoksjoksjokpauzesjoksjokpauzesjoksjokpauze. Voor Pathé ging ik maar even zitten op een muurtje. Er stond een ambulance, een brandweerwagen, 4 politieauto's. Het leek allemaal rustig behalve dat er nog veel meer sirenes in aantocht waren en er na een tijdje een agent begon te rennen met afzetlint. Omdat hij links vóór me begon en daarna naar rechts áchter me rende, kreeg ik het lint in m'n gezicht en werd m'n bril van m'n neus gezwiept. Gelukkig kon ik 'm opvangen. (Later las ik dat de hele handel was opgeroepen om te ventileren. Inmiddels blijkt dat een hufter met traangas bezig is geweest: zie hier.)
Na een tijdje stonden er 5 politiewagens,een brandweerauto, twee ambulances en een brandweercommandowagen, plus wat fietspolitie. En nog steeds meer sirenes in aantocht.
Door naar het station, de roltrap werkte niet, maar gelukkig was er een lift.
In de trein naar huis, op het balkon met een groep zatte ruziemakers.
In de laatste trein zat een stel dat van een soort fantasyfeest in België kwam, vooral hij was het bekijken waard, in krokodillenpak ;-)
Laatste stukje van de reis, op de fiets, ineens beseffend dat ik tóch wat vergeten was: m'n fietslampjes. Gelukkig ging dat goed.
Tevreden over de show thuisgekomen, bijzonder pissig over de Arena.
De hele nacht kramp gehad in m'n been - bed in, bed uit, drentelen, strekken, drentelen, bed in, bed uit enzovoorts.
En toch was het het waard. Ik moet alleen nog even een brief naar de Arena schrijven.
*schoot me nog te binnen: je mag niet roken in de Arena, behalve op bepaalde plekken van de 'loop'ring buitenom. Maar er zaten flink wat rokers om me heen, en iemand met een joint die zo walmde dat het halve vak waarschijnlijk ietwat onder invloed raakte. En daar reageerden de stewards helemaal niet op.
The Wall in de Arena
The Wall in de Arena
Wat moet je zeggen over zo'n show? Overdonderend? Heftig? Geweldig?
Een rockopera met een boodschap en heel veel visueel spektakel - van stukken uit de film, geprojecteerd op de muur die op het podium staat, en opblaasfiguren (de schoolmeester, de moeder, de vrouw, de rechter, het varken, de hamers).
Op de muur worden ook slachtoffers van geweld geprojecteerd. Van Waters' vader en andere militairen die tijdens hun werk sneuvelden tot burgerslachtoffers van aanslagen en militair geweld.
Een vliegtuig en een heli vliegen. De vleermuis die voorbij kwam hoorde ongetwijfeld niet bij de show.
Een extra applaus werd gevraagd voor het kinderkoor, met de uitleg dat de band elke dag met een ander koor werkt, dat zich om 13 uur meldt en Another Brick in the Wall dan maar snel moet oefenen.
Ik blijf het eng vinden dat een uitvoering die voor mij ook gaat over het gevaar van meelopen, een mensenmassa in een willoos geheel lijkt te veranderen. Waters maakt een gebaar, iedereen doet 'm na. En altijd moet ik dan denken aan beelden uit dictaturen, waar je net zulke beelden van ziet. Griezelig.
Het geluid was niet continu top, soms waren er rare (nietbedoelde) effecten. Als Roger Waters sprak, was het dan ook matig te verstaan, behalve zijn Nederlandse toespraakje, omdat hij toen langzaam sprak ;-)
Maar als je daar zit, ondergedompeld in dat geweld (letterlijk en figuurlijk), dan geeft dat niets.
De geprojecteerde delen uit de film houden het verhaal samen en geven Waters de kans om wat geintjes uit te halen, zoals een duet met zichzelf in een opname van een vroege uitvoering (1980) van The Wall. Ondanks dat ie erbij zegt dat ie bang is dat het wel erg narcistisch overkomt, werkt het goed.
In de rustiger nummers merk je dat hij 70 is, die kosten hem wat meer moeite dan de ruigere nummers. Te zien aan de brede grijns op zijn gezicht, had hij er zelf ook veel plezier in, ook al is The Wall al 34 jaar oud.
De band is niet Pink Floyd, maar duidelijk een goed op elkaar ingespeelde eenheid.
De recensies zijn juichend, zie bijvoorbeeld op Nu.nl en op Maxazine.nl (waar ook een reactie is over bar slecht geluid - ik ben benieuwd waar diegene zat). Op diverse sites zijn foto's en filmpjes te vinden. Opvallend, het halve veld stond vol mensen die het hele concert lang aan het filmen waren - zouden ze thuis pas zien waar ze geweest zijn? Voordeel is dat je mee kunt kijken, zij het met matig geluid en natuurlijk lang niet zo verpletterend als live. Zoals hier.
Wat moet je zeggen over zo'n show? Overdonderend? Heftig? Geweldig?
Een rockopera met een boodschap en heel veel visueel spektakel - van stukken uit de film, geprojecteerd op de muur die op het podium staat, en opblaasfiguren (de schoolmeester, de moeder, de vrouw, de rechter, het varken, de hamers).
Op de muur worden ook slachtoffers van geweld geprojecteerd. Van Waters' vader en andere militairen die tijdens hun werk sneuvelden tot burgerslachtoffers van aanslagen en militair geweld.
Een vliegtuig en een heli vliegen. De vleermuis die voorbij kwam hoorde ongetwijfeld niet bij de show.
Een extra applaus werd gevraagd voor het kinderkoor, met de uitleg dat de band elke dag met een ander koor werkt, dat zich om 13 uur meldt en Another Brick in the Wall dan maar snel moet oefenen.
Ik blijf het eng vinden dat een uitvoering die voor mij ook gaat over het gevaar van meelopen, een mensenmassa in een willoos geheel lijkt te veranderen. Waters maakt een gebaar, iedereen doet 'm na. En altijd moet ik dan denken aan beelden uit dictaturen, waar je net zulke beelden van ziet. Griezelig.
Het geluid was niet continu top, soms waren er rare (nietbedoelde) effecten. Als Roger Waters sprak, was het dan ook matig te verstaan, behalve zijn Nederlandse toespraakje, omdat hij toen langzaam sprak ;-)
Maar als je daar zit, ondergedompeld in dat geweld (letterlijk en figuurlijk), dan geeft dat niets.
De geprojecteerde delen uit de film houden het verhaal samen en geven Waters de kans om wat geintjes uit te halen, zoals een duet met zichzelf in een opname van een vroege uitvoering (1980) van The Wall. Ondanks dat ie erbij zegt dat ie bang is dat het wel erg narcistisch overkomt, werkt het goed.
In de rustiger nummers merk je dat hij 70 is, die kosten hem wat meer moeite dan de ruigere nummers. Te zien aan de brede grijns op zijn gezicht, had hij er zelf ook veel plezier in, ook al is The Wall al 34 jaar oud.
De band is niet Pink Floyd, maar duidelijk een goed op elkaar ingespeelde eenheid.
De recensies zijn juichend, zie bijvoorbeeld op Nu.nl en op Maxazine.nl (waar ook een reactie is over bar slecht geluid - ik ben benieuwd waar diegene zat). Op diverse sites zijn foto's en filmpjes te vinden. Opvallend, het halve veld stond vol mensen die het hele concert lang aan het filmen waren - zouden ze thuis pas zien waar ze geweest zijn? Voordeel is dat je mee kunt kijken, zij het met matig geluid en natuurlijk lang niet zo verpletterend als live. Zoals hier.
maandag, juli 22, 2013
Granny's
Een nieuwe gekte heeft toegeslagen.
Nadat er een oproep was gedaan om champies te haken in verband met een feest in de wijk (bij de ingang van onze wijk staat een grote paddestoel, vandaar, zie hier), kreeg ik het via een video-instructie onder de knie. Dat haken, dat een regelrecht jeugdtrauma was. Dat bleek ineens toch wel erg leuk te zijn.
Mijn oma haakte granny's. En ja, die ken je wel - die blokjes die uit kleine blokjes bestaan, en waarvan je in de jaren zeventig kussenhoezen zag, pannenlappen, en spreien.
Het was even prutsen, want die champies gingen met vasten en de granny's bestaan uit stokjes. De eerste mislukte, de tweede ook, en toen ging het licht aan. Het gaat niet zo snel, ook omdat ik aan m'n elleboog voel dat ik een beetje op moet passen, maar inmiddels zijn het er 42. Tzt moeten ze tot een leuk patroontje gemaakt worden en aan elkaar gehaakt. Als ik een sprei wil maken voor mijn bed van 2 bij 1,4 heb ik maar 350 nodig...
Een overzicht vind je hier.
Nadat er een oproep was gedaan om champies te haken in verband met een feest in de wijk (bij de ingang van onze wijk staat een grote paddestoel, vandaar, zie hier), kreeg ik het via een video-instructie onder de knie. Dat haken, dat een regelrecht jeugdtrauma was. Dat bleek ineens toch wel erg leuk te zijn.
Mijn oma haakte granny's. En ja, die ken je wel - die blokjes die uit kleine blokjes bestaan, en waarvan je in de jaren zeventig kussenhoezen zag, pannenlappen, en spreien.
Het was even prutsen, want die champies gingen met vasten en de granny's bestaan uit stokjes. De eerste mislukte, de tweede ook, en toen ging het licht aan. Het gaat niet zo snel, ook omdat ik aan m'n elleboog voel dat ik een beetje op moet passen, maar inmiddels zijn het er 42. Tzt moeten ze tot een leuk patroontje gemaakt worden en aan elkaar gehaakt. Als ik een sprei wil maken voor mijn bed van 2 bij 1,4 heb ik maar 350 nodig...
Een overzicht vind je hier.
dinsdag, juli 02, 2013
Maatschappelijke stage voor beleidsmakers, bestuurders en politici.
Maatschappelijke stage voor beleidsmakers, bestuurders en politici
Ik blijf pleiten voor mijn stage-idee: elke beleidsmaker en politicus et cetera vóór aanvang van hun baan eerst een maatschappelijke stage laten doen. Je zet ze (minimaal) een maand in een verkrot huis met een kapotte wasmachine en een haperende koelkast, je geeft ze (voor 1 persoon) 200 euro en 60 euro erbij voor een 2e volwassene of 50 voor een kind. Huur, zorgverzekering, energie en water zijn betaald. Zie maar dat je eten, kleding, reiskosten, onvoorziene kosten betaalt. Uiteraard moeten ze wel verplicht minimaal 1 keer naar een Werkplein op een flinke reisafstand. Via het openbaar vervoer of met die fiets in de schuur die eerst opgeknapt moet worden. En nee, met 200 euro per maand zit je boven de Voedselbanknorm. En ja, uiteraard kunnen we zorgen voor wat extra (dure) tegenslag.
Daarna een maandje "bijkomen" in een verpleeghuis, met voldoende medicijnen om te zorgen dat ze niet zelfstandig kunnen lopen en niet kunnen praten. Hoop maar dat je op tijd naar de wc geholpen wordt, hoop maar dat je gevoerd wordt voor je eten koud is. En oh ja, misschien als bonus na 2 weken een katheter, te vervangen door een werkloze (en ik hoop zo dat ze het dan alleen over het zakje hebben, hoewel ook dat geen klus is voor leken).
Thuis'zorg'
Thuis'zorg'
Oké. Ik wist dat ze gek geworden waren. Werklozen aan de dwangarbeid in de thuiszorg, bedacht bijvoorbeeld Florijn in 010. Waarbij hij benadrukte dat het dan ging om de 'eenvoudige' dingen, poetsen, boodschappen doen, en beslist niets medisch.
En dan dit:
"De gemeente Deventer wil werklozen en vrijwilligers inzetten bij het wassen en aankleden van ouderen en hulpbehoevenden.
Ook kan hun gevraagd worden om medische handelingen te doen, zoals het vervangen van een katheter of het aanzetten van protheses. Dat meldt Nieuwsuur in de uitzending van vanavond."
(Bron en meer)
Leuk. Fijn. Goed geregeld. Fijn voor de dwangarbeider, fijn voor de zorgontvanger ('Nee mevrouw Jansen, ik heb ook niet zo'n zin om u uit die diarreeluier te halen, maar ja, anders stopt mijn uitkering hè?').
En katheters vervangen, ach ja, daar hoef je niks voor te kunnen en kennen. Als je het fout doet, kan er niks misgaan.
Protheses aanzetten, idem. Geen enkel risico. Dus geeft het ook niet als er niemand is die alarmsignalen kan waarnemen, of met wie je kunt overleggen als zorgontvanger.
Het verdringingscriterium is allang opgegeven. Tewerkgestelden doen voor hun uitkering werk dat anders door mensen op een sociale werkplaats zou zijn gedaan - dus is er voor die laatste groep minder werk, ze raken hun baan kwijt, maar dat geeft niet, want werkgevers moeten een x percentage arbeidsgehandicapten aannemen, tenminste, als ze dat eventueel zouden willen want die eis is geen eis meer en de invoerdatum wordt opgeschoven en de hoogte van het percentage zakt steeds verder.
Laten we dan gelijk even dóórpakken. We ontslaan alle verzorgenden en verplegenden, want hun vakkennis en vakkundigheid is blijkbaar niets waard. Want elke willekeurige aanhetwerkgezette kan hun plaats innemen.
Bovendien heb je dan lekker veel werklozen die in no time in de bijstand komen en die je in kunt zetten als... Inderdaad.
Ik wil best tewerkgesteld worden. Doe maar als gemeentebaasje van Deventer, of nee, doe maar gelijk als minister van ZZS (Zorg- en ZekerheidsSloop).
maandag, maart 11, 2013
Vloekvloekvloekerdevloek. Van kwart voor een tot half zes zoet geweest omdat ik om 2 uur een gesprek van 1 uur moest hebben. Deur uit, bus pakken, overstappen. Die chauffeur vragen of ie zijn collega van de volgende bus kan vragen even te wachten - officieel gaat die volgende bus 1 minuut eerder weg, en beide bussen rijden eens per half uur.
Nee, dat kon niet, want de bus waar ik in zat was van GVU, en het taxibusje waarop ik over moest stappen, is van Connexxion, en communicatie tussen de verkeersleidingen van die twee is onmogelijk (chauffeurs kunnen alleen via die verkeersleiding met elkaar praten). Ieniemini detailtjes: GVU is van Connexxion. Steeds meer 'gewone' stadslijnen van GVU worden overgenomen/aangevuld door die Connexxion taxibusjes. En de overstappen zijn vrijwel overal belabberd. (Als Qbuzz straks ook in Utrecht gaat rijden wordt het vast nog leuker.)
Ik stapte uit bij mijn halte, geen taxibusje te bekennen, dus: een half uur wachten. Gevoelstemperatuur -9. Goeie schoenen, dikke sokken, twee broeken, dikke jas, muts, sjaal, wanten, capuchon, en het was KOUD. Héél erg koud. Sterker: er kwamen continu kleine sneeuwvlokjes naar beneden.
Zover mogelijk wegduiken in het bushokje gaf enige beschutting tegen de wind.
En ja, busje kwam niet. Sterker: volgende busje kwam óók niet.
Doorgesjokt naar de halte van de sneltram, die reed net voor m'n neus weg, paar haltes mee met de volgende, uitstappen.
Ongeveer 750 meter lopen, wat voor mij een halve marathon is, met veel pauzes.
Veel te laat op de afspraak, maar degene met wie ik afgesproken had was ziek, en iemand anders nam de afspraken over waarbij de boel nogal uitgelopen was zodat ik maar een klein beetje te laat was en even moest wachten omdat de dame van de afspraak nog wat mensen moest bellen.
Tranend en hoestend van de koud-warm-overgang gesprek gevoerd.
Klaar, naar buiten, zie ik het taxibusje verderop net wegrijden. Oké, half uur wachten dan. Ergens een broodje gehaald, de maker belegde het met de hand met kaas en salami - dezelfde hand waarmee hij m'n geld aanpakte en het broodje later uit de oven haalde en aanvulde met groen en olijven (die pakte hij met een lepel, ik proefde wel duidelijk ook tonijn dus kennelijk 1 lepel voor alle varianten extra's).
Sjoksjok naar de halte van het taxibusje, wachten. Nog steeds koud.
Busje kwam, heerlijk warm. Stukje rijden, de overstapbus voor m'n neus zien wegrijden. Dan maar het winkelcentrum in, daar was het tenminste warm.
Op tijd weer naar de halte, waar de bus inmiddels bijna een kwartier vertraagd bleek. Stukje rijden, bus weer uit, dezelfde oversteek maken die ik op de heenweg al maakte (er zaten nog steeds opvallend veel putters en een matkop, dat maakte de dag bijna goed ;p), wachten op de vertraagde laatste overstap, flink volle bus, koud! Naar huis, stukje lopen, en hoera, warmte!
Verwarming aan, bijkomen. De neiging bedwingen om met een kruik in bed te gaan liggen. Niet kwaad worden op Tom die niet naar buiten wilde maar wel toen ik op de plee zat ook de badkamer in kwam en gezellig op de douchevloer ging zitten pissen. Alsof ik het kan helpen dat het buiten zo smerig koud is en dat hij niet op de (schone!) bak blieft te gaan.
Niet mijn dag dus. Maar al met al weet ik wel dat uit mijn profiel - gedestilleerd uit antwoorden op een computervragenlijst - blijkt dat ik erg goed ben in communicatie, leidinggeven en dat ik een sterke helicopterview heb. Dat u dat even weet.
Nee, dat kon niet, want de bus waar ik in zat was van GVU, en het taxibusje waarop ik over moest stappen, is van Connexxion, en communicatie tussen de verkeersleidingen van die twee is onmogelijk (chauffeurs kunnen alleen via die verkeersleiding met elkaar praten). Ieniemini detailtjes: GVU is van Connexxion. Steeds meer 'gewone' stadslijnen van GVU worden overgenomen/aangevuld door die Connexxion taxibusjes. En de overstappen zijn vrijwel overal belabberd. (Als Qbuzz straks ook in Utrecht gaat rijden wordt het vast nog leuker.)
Ik stapte uit bij mijn halte, geen taxibusje te bekennen, dus: een half uur wachten. Gevoelstemperatuur -9. Goeie schoenen, dikke sokken, twee broeken, dikke jas, muts, sjaal, wanten, capuchon, en het was KOUD. Héél erg koud. Sterker: er kwamen continu kleine sneeuwvlokjes naar beneden.
Zover mogelijk wegduiken in het bushokje gaf enige beschutting tegen de wind.
En ja, busje kwam niet. Sterker: volgende busje kwam óók niet.
Doorgesjokt naar de halte van de sneltram, die reed net voor m'n neus weg, paar haltes mee met de volgende, uitstappen.
Ongeveer 750 meter lopen, wat voor mij een halve marathon is, met veel pauzes.
Veel te laat op de afspraak, maar degene met wie ik afgesproken had was ziek, en iemand anders nam de afspraken over waarbij de boel nogal uitgelopen was zodat ik maar een klein beetje te laat was en even moest wachten omdat de dame van de afspraak nog wat mensen moest bellen.
Tranend en hoestend van de koud-warm-overgang gesprek gevoerd.
Klaar, naar buiten, zie ik het taxibusje verderop net wegrijden. Oké, half uur wachten dan. Ergens een broodje gehaald, de maker belegde het met de hand met kaas en salami - dezelfde hand waarmee hij m'n geld aanpakte en het broodje later uit de oven haalde en aanvulde met groen en olijven (die pakte hij met een lepel, ik proefde wel duidelijk ook tonijn dus kennelijk 1 lepel voor alle varianten extra's).
Sjoksjok naar de halte van het taxibusje, wachten. Nog steeds koud.
Busje kwam, heerlijk warm. Stukje rijden, de overstapbus voor m'n neus zien wegrijden. Dan maar het winkelcentrum in, daar was het tenminste warm.
Op tijd weer naar de halte, waar de bus inmiddels bijna een kwartier vertraagd bleek. Stukje rijden, bus weer uit, dezelfde oversteek maken die ik op de heenweg al maakte (er zaten nog steeds opvallend veel putters en een matkop, dat maakte de dag bijna goed ;p), wachten op de vertraagde laatste overstap, flink volle bus, koud! Naar huis, stukje lopen, en hoera, warmte!
Verwarming aan, bijkomen. De neiging bedwingen om met een kruik in bed te gaan liggen. Niet kwaad worden op Tom die niet naar buiten wilde maar wel toen ik op de plee zat ook de badkamer in kwam en gezellig op de douchevloer ging zitten pissen. Alsof ik het kan helpen dat het buiten zo smerig koud is en dat hij niet op de (schone!) bak blieft te gaan.
Niet mijn dag dus. Maar al met al weet ik wel dat uit mijn profiel - gedestilleerd uit antwoorden op een computervragenlijst - blijkt dat ik erg goed ben in communicatie, leidinggeven en dat ik een sterke helicopterview heb. Dat u dat even weet.
dinsdag, januari 15, 2013
'Zonder werk geen uitkering in Houten'
HOUTEN - Werklozen in Houten moeten voor het behoud van hun uitkering verplicht aan het werk. Dat staat in een voorstel van CDA en VVD, dat dinsdagavond in de gemeenteraad wordt besproken.
De partijen willen werklozen zo blijven betrekken bij het arbeidsproces. Dat zou hun uitzicht op een nieuwe baan vergroten. Ook heeft het hebben van een baan volgens de partijen een positieve invloed op de fysieke en mentale gezondheid. Verder kunnen werklozen ervaring opdoen en deelnemen aan (om)scholingstrajecten.
De initiatiefnemers denken aan verplichte bijbanen in onder meer de fruitteelt, de verzorging en het verenigingsleven. Ze benadrukken dat het daarbij om maatwerk moet gaan, dus er moet voor iedereen wel passend en zinvol werk worden gevonden. Het plan is ook bedoeld voor mensen die nu al een uitkering krijgen.
Volgens de VVD is er in de gemeenteraad van Houten positief op de plannen gereageerd. Mocht de politiek uiteindelijk met het plan instemmen, dan is Houten volgens de initiatiefnemers de eerste gemeente in de regio die een dergelijke maatregel zo invoert.
Het plan zou al succesvol zijn buiten onze provinciegrenzen, zoals onder meer in Zaanstad en Hoogezand-Sappemeer.
(Bron)
Als dat werk er is, waarom werken daar geen mensen tegen normaal loon?
Of het werk is er, en dan huur je mensen in.
Of het werk is er niet, en dan is dit een smerige deal: werkgevers krijgen goedkope arbeidskrachten en gemeentes vervalste uitstroompremies.
HOUTEN - Werklozen in Houten moeten voor het behoud van hun uitkering verplicht aan het werk. Dat staat in een voorstel van CDA en VVD, dat dinsdagavond in de gemeenteraad wordt besproken.
De partijen willen werklozen zo blijven betrekken bij het arbeidsproces. Dat zou hun uitzicht op een nieuwe baan vergroten. Ook heeft het hebben van een baan volgens de partijen een positieve invloed op de fysieke en mentale gezondheid. Verder kunnen werklozen ervaring opdoen en deelnemen aan (om)scholingstrajecten.
De initiatiefnemers denken aan verplichte bijbanen in onder meer de fruitteelt, de verzorging en het verenigingsleven. Ze benadrukken dat het daarbij om maatwerk moet gaan, dus er moet voor iedereen wel passend en zinvol werk worden gevonden. Het plan is ook bedoeld voor mensen die nu al een uitkering krijgen.
Volgens de VVD is er in de gemeenteraad van Houten positief op de plannen gereageerd. Mocht de politiek uiteindelijk met het plan instemmen, dan is Houten volgens de initiatiefnemers de eerste gemeente in de regio die een dergelijke maatregel zo invoert.
Het plan zou al succesvol zijn buiten onze provinciegrenzen, zoals onder meer in Zaanstad en Hoogezand-Sappemeer.
(Bron)
Als dat werk er is, waarom werken daar geen mensen tegen normaal loon?
Of het werk is er, en dan huur je mensen in.
Of het werk is er niet, en dan is dit een smerige deal: werkgevers krijgen goedkope arbeidskrachten en gemeentes vervalste uitstroompremies.
vrijdag, november 16, 2012
Eten, dik en dun zijn en de redenen ervan, in ons voedselwonderland
Eten, dik en dun zijn en de redenen ervan, in ons voedselwonderland
Waarom worden zoveel mensen te dik? En waarom lijken sommige mensen nooit aan te komen, wat ze ook eten? Waarom helpen diëten nooit langdurig, en wat moeten we dan als we toch gewicht kwijt willen? Waar lopen dikkerds in onze maatschappij tegenaan?
Iedereen weet wel dat het verstandig is om boodschappen te doen mét een lijstje en zonder dat je al trek of honger hebt. Maar wie is zich echt bewust van alle verleidingen in de supermarkt? De auteurs - een psycholoog en een bioloog - lopen met een specialist op dit gebied door een winkel en nemen de proef op de som.
Wat is honger eigenlijk? En hoe en wanneer voel je je verzadigd? Dat verzadigingsgevoel blijkt angstaanjagend makkelijk te foppen, blijkt uit vele, soms hilarische onderzoeken.
Dik word je als je teveel eet, is het algemeen heersende idee. Dat klopt, maar alleen teveel eten is niet voldoende. Je moet óók de juiste (of misschien de 'verkeerde') genen hebben, en de bijbehorende darmbacteriën. De omgeving met een overvloedig voedselaanbod is voor ons allemaal geregeld - en niet op de beste manier: een broodje halen terwijl je winkelt is makkelijk, maar voor een appel moet je al flink meer moeite doen.
Dik zijn is je eigen schuld, nog zo'n idee. Maar in het boek wordt duidelijk omschreven dat het niet altijd meevalt de goede keuzes te maken uit het enorme aanbod van voedsel, en dat gezond eten duurder is dan ongezond eten.
De auteurs hebben ook uitgezocht wat de beste optie is als je blijvend gewicht kwijt wilt. Het kan wel, als je het maar heel rustig aan doet en er veel tijd voor neemt. Dat lijkt heel simpel, maar vereist wel verandering van gewoontes, en valt dus niet mee.
Dikke mensen worden gestigmatiseerd, en deels ten onrechte: wie dik is, is niet per definitie ongezond (of ongedisciplineerd), zoals een dun persoon niet per definitie gezond (of gedisciplineerd) is.
In Amerika blijken te magere vrouwen het meest te verdienen, en dikkere vrouwen het minst. Opvallend genoeg verdienen dikkere mannen over het algemeen meer dan magere mannen. (Zijn de 'dikkerds' misschien vooral de kantoormannen? Dat staat er niet bij.)
In tv-series zijn de (te) slanke vrouwen de sexy vrouwen, de 'dikkerds' zijn degenen waar je mee of om kunt lachen. Bij artikelen over obesitas zie je erg vaak een foto van een dik lijf, het hoofd valt buiten de foto.
Het boek sluit af met een hoofdstuk 'Wat nu?', met een overzicht van mogelijke manieren om gezonder te (laten) kiezen. Een fruitkorting? Een vettaks? Het stoplichtsysteem? Dat zal van de overheid moeten komen. Zelf kun je ook wat doen: koop niet wat je niet nodig hebt, eet aan tafel terwijl je niets anders doet, eet van kleinere borden. Het lijkt zo logisch, maar pas het maar eens toe – het werkt.
Kort samengevat: een zeer toegankelijk boek in heldere hoofdstukken, prettig leesbaar en met humor geschreven, barstensvol met nieuwste inzichten.
Het boek bevat veel verwijzingen naar onderzoeken, allemaal met duidelijke voorbeelden en bronnen. Een aanrader!
Iedereen weet wel dat het verstandig is om boodschappen te doen mét een lijstje en zonder dat je al trek of honger hebt. Maar wie is zich echt bewust van alle verleidingen in de supermarkt? De auteurs - een psycholoog en een bioloog - lopen met een specialist op dit gebied door een winkel en nemen de proef op de som.
Wat is honger eigenlijk? En hoe en wanneer voel je je verzadigd? Dat verzadigingsgevoel blijkt angstaanjagend makkelijk te foppen, blijkt uit vele, soms hilarische onderzoeken.
Dik word je als je teveel eet, is het algemeen heersende idee. Dat klopt, maar alleen teveel eten is niet voldoende. Je moet óók de juiste (of misschien de 'verkeerde') genen hebben, en de bijbehorende darmbacteriën. De omgeving met een overvloedig voedselaanbod is voor ons allemaal geregeld - en niet op de beste manier: een broodje halen terwijl je winkelt is makkelijk, maar voor een appel moet je al flink meer moeite doen.
Dik zijn is je eigen schuld, nog zo'n idee. Maar in het boek wordt duidelijk omschreven dat het niet altijd meevalt de goede keuzes te maken uit het enorme aanbod van voedsel, en dat gezond eten duurder is dan ongezond eten.
De auteurs hebben ook uitgezocht wat de beste optie is als je blijvend gewicht kwijt wilt. Het kan wel, als je het maar heel rustig aan doet en er veel tijd voor neemt. Dat lijkt heel simpel, maar vereist wel verandering van gewoontes, en valt dus niet mee.
Dikke mensen worden gestigmatiseerd, en deels ten onrechte: wie dik is, is niet per definitie ongezond (of ongedisciplineerd), zoals een dun persoon niet per definitie gezond (of gedisciplineerd) is.
In Amerika blijken te magere vrouwen het meest te verdienen, en dikkere vrouwen het minst. Opvallend genoeg verdienen dikkere mannen over het algemeen meer dan magere mannen. (Zijn de 'dikkerds' misschien vooral de kantoormannen? Dat staat er niet bij.)
In tv-series zijn de (te) slanke vrouwen de sexy vrouwen, de 'dikkerds' zijn degenen waar je mee of om kunt lachen. Bij artikelen over obesitas zie je erg vaak een foto van een dik lijf, het hoofd valt buiten de foto.
Het boek sluit af met een hoofdstuk 'Wat nu?', met een overzicht van mogelijke manieren om gezonder te (laten) kiezen. Een fruitkorting? Een vettaks? Het stoplichtsysteem? Dat zal van de overheid moeten komen. Zelf kun je ook wat doen: koop niet wat je niet nodig hebt, eet aan tafel terwijl je niets anders doet, eet van kleinere borden. Het lijkt zo logisch, maar pas het maar eens toe – het werkt.
Kort samengevat: een zeer toegankelijk boek in heldere hoofdstukken, prettig leesbaar en met humor geschreven, barstensvol met nieuwste inzichten.
Het boek bevat veel verwijzingen naar onderzoeken, allemaal met duidelijke voorbeelden en bronnen. Een aanrader!