Op Twitter ging het over 'waar kom je een nieuwe liefde tegen'. Een onderzoek wijst uit dat de sportclub een goede plek is, maar hé, dan heb je een nieuwe liefde die van sporten houdt. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar als je zelf niet zo sportief bent is een sportclub niet echt een goeie habitat.
Soms komen mensen elkaar op vreemde plekken tegen. Of ontdek je op een vreemde plek dat je verliefd bent. Zoals in een politiecel. Klinkt gek, maar zo ging het.
We hadden elkaar al een paar keer gezien in een café, en ik vond 'm aardig, en het intrigeerde me dat ie gewoon van Utrecht naar Amsterdam fietste (dat leek me toen nog heel ver).
Toen kwam die demonstratie, voor mij de eerste keer. Hij ging ook, om foto's te maken. Er waren nog een paar honderd anderen.
De demonstratie liep verbijsterend uit de hand doordat iemand zo stom was een rookbom naar binnen te gooien. Die werd weer naar buiten gegooid, logisch, alleen bleef ie hangen in de goedkope nylon gordijnen, die direct in de hens vlogen. In no time stond alles in de fik en brak er paniek uit.
Een groot deel van de demonstranten maakte dat ze wegkwamen, een ander deel reageerde niet snel genoeg en werd opgepakt.
Zo zaten we met een flinke groep mensen in de luchtruimte, later vanwege de venijnige kou binnen in een soort verhoorruimte, uiteraard met de deur op slot.
Hij werd iets later opgepakt, en met camera en al bij de groep in de verhoorruimte gezet. Dat leidde tot hilariteit, en hij schoot snel zijn filmpje vol (jaja, dit was ver voor de tijd van digitale camera's). Intussen besefte ik dat ik volslagen verliefd was op die jongen.
(De politie heeft het filmpje in beslag genomen en ontwikkeld, en heeft aan hem gevraagd waar die foto's gemaakt waren. Dat vroegen ze in exact diezelfde ruimte, en ze werden kwaad toen hij naar waarheid antwoordde dat ie ze daar, op die plek had gemaakt. Gelukkig hingen nog precies dezelfde dingen aan de muur, zodat snel bleek dat zijn verhaal klopte. Terwijl de politie dacht dat ze een soort samenzweringsruimte op het spoor waren ;p)
Uiteindelijk hebben we het bijna 20 jaar volgehouden samen. Een politiecel kan dus ook een plek zijn om een nieuwe liefde tegen te komen ;-)
zaterdag, februari 13, 2016
dinsdag, januari 12, 2016
Thuiszorg deel 174903 (ruwe schatting)
Nog iets in de categorie bureaucratie.
Sorry, weer de thuiszorgindicatie.
Die in april - 2015 - werd aangevraagd en bleef hangen in het systeem omdat het Buurtteam geen toegang had tot bepaalde gemeentelijke info.
En die toen kwijtraakte.
En die werd heraangevraagd.
En verdween.
En opnieuw zou worden heraangevraagd, maar toen werd iemand ziek.
En opnieuw zou worden heraangevraagd, waarop diegene weer ziek werd (nee, dat lag niet aan mij, just in case you're wondering).
En de indicatie-aanvraag overgenomen werd door een collega.
En overgenomen werd door weer iemand anders.
Wel: er is Nieuws!
De indicatie is verstrekt. Het Buurtteam weet dat - hun zorg eindigt dus binnenkort.
Probleempje (u dacht toch niet dat het klaar was hè?): Careyn (die de thuiszorg moet verstrekken) en ik (die de zorg moet krijgen) weten nergens van. Terwijl we toch een brief zouden moeten hebben gekregen.
Zorg dichtbij - nu weet de enige instantie die niks hoeft te doen dat het rond is - en verder niemand ;p
Sorry, weer de thuiszorgindicatie.
Die in april - 2015 - werd aangevraagd en bleef hangen in het systeem omdat het Buurtteam geen toegang had tot bepaalde gemeentelijke info.
En die toen kwijtraakte.
En die werd heraangevraagd.
En verdween.
En opnieuw zou worden heraangevraagd, maar toen werd iemand ziek.
En opnieuw zou worden heraangevraagd, waarop diegene weer ziek werd (nee, dat lag niet aan mij, just in case you're wondering).
En de indicatie-aanvraag overgenomen werd door een collega.
En overgenomen werd door weer iemand anders.
Wel: er is Nieuws!
De indicatie is verstrekt. Het Buurtteam weet dat - hun zorg eindigt dus binnenkort.
Probleempje (u dacht toch niet dat het klaar was hè?): Careyn (die de thuiszorg moet verstrekken) en ik (die de zorg moet krijgen) weten nergens van. Terwijl we toch een brief zouden moeten hebben gekregen.
Zorg dichtbij - nu weet de enige instantie die niks hoeft te doen dat het rond is - en verder niemand ;p
maandag, januari 11, 2016
RIP David Bowie
Inherent aan ouder worden: die helden die je ontdekte in je puberteit,
en toen pakweg 20 jaar ouder waren dan jijzelf, zijn als je 45, 50 bent
intussen 65, 70. En dan is het niet heel erg uitzonderlijk als mensen
overlijden. Maar het zou niet moeten mogen - die mensen waren er altijd.
Daar ben je mee opgegroeid, je leerde andere muzikanten en andere
stijlen kennen als ze eens uitstapjes maakten of misschien zelf altijd
andere stijlen gebruikten. Het eerste nummer van Bowie dat ik oppikte,
was Heroes. Ik was 10 en ik vond het eigenlijk een klereherrie. De
disco-achtige periode daarna vond ik niks, maar intussen had ik al wel
zijn oudere werk ontdekt: zijn eerste hit was net zo oud als ikzelf (wat
op zich al een schok is: dat die mensen al minstens zo lang bezig zijn
als jijzelf bestáát - als egocentrische puber bijna niet te bevatten dat
er leven was voor je er zelf was). Under Pressure week af, was
opvallend anders. Ik was 14 en rende naar de platenzaak. Ik kocht ook
een verzamelalbum. Wat daarna kwam, Let's Dance, vond ik wel aardig maar
sprak me niet aan. China Girl vond (en vind) ik heel erg niet leuk.
Dancing in the Street getuigde van humor. Na Tin Machine raakte Bowie
een beetje uit zicht bij mij, tot 2013 - Where Are We Now vond ik weer
ouderwets intrigerend, typisch Bowie: altijd anders dan verwacht. En
onlangs Blackstar, op zijn verjaardag. Het voelt nu aan als totaal
geregisseerd: met je laatste krachten een album uitbrengen, reacties
meepikken, en wegwezen.
Nu moeten wij verder zonder Bowie. Maar gelukkig hebben we zijn kunst nog, in alle vormen, en de herinneringen.
Als er een hemel is, hebben ze daar inmiddels een heel aardig huisbandje.
Nu moeten wij verder zonder Bowie. Maar gelukkig hebben we zijn kunst nog, in alle vormen, en de herinneringen.
Als er een hemel is, hebben ze daar inmiddels een heel aardig huisbandje.
zondag, januari 10, 2016
Een nieuw jaar, een nieuw begin
Waarom vinden we dat eigenlijk? Waarom niet een nieuwe start op 17 april, of 5 augustus, of 12 november, of wanneer je er maar behoefte aan hebt? Wat is de magie van die datum 1 januari?
Wat gisteren niet goed ging, kun je meestal vandaag opnieuw proberen. Je hoeft jezelf niet voor de gek te houden dat iets 'mislukt' is en dat je tot volgende week, volgende maand, volgend jaar moet wachten om het weer te proberen. Mislukte oliebollen? De mix is nu in de aanbieding, probeer het gewoon opnieuw! Mislukte gezonder-leven-voornemens? Straks kun je er weer mee verder. En wat die goeie voornemens betreft: je hoeft niet perfect te worden. En je hoeft niet elke minuut van elke dag van elke week alle voorschriften die je jezelf oplegt, te volgen. Een beetje soepelheid maakt alles makkelijker. Oké, als je wilt afvallen, dan is het niet slim om twee supersize snackbarmenu's weg te kanen als 'break', maar een flinke appel bevat meer Kcal dan een volkoren biscuitje. Ja, die appel bevat ook meer 'gezonde' elementen, maar het gaat om het idee: weet wat je eet en waarom je het eet.
Elke dag gaan hardlopen? Prima, mits met goede warming up en goede schoenen - zomaar in het wilde weg gaan hardlopen levert geheid blessures op. Link en ontmoedigend.
Stoppen met roken? Heel verstandig. Spaart je gezondheid, spaart bakken geld, spaart gestress van zoeken naar je aansteker en naar de rookplek buiten. Maar als je vandaag toch gerookt hebt, dan kun je vanavond weer starten met niet meer roken.
Vriendelijker zijn tegen de mensen om je heen? Mooi voornemen! Maar als je vandaag uitviel tegen iemand, kun je morgen weer proberen vriendelijk te zijn - zonder dat je over je hoeft te laten lopen.
Ik zou willen dat mensen zich voornamen een beetje genuanceerd te zijn, en om zelf na te denken. Het is fijn om je ideeën en oordelen bevestigd te zien, maar: klopt het wel?
Op Facebook kom ik regelmatig 'schokkende' berichten of 'slimme tips' tegen: als je denkt dat de wachtende achter je bij de pinautomaat je wil beroven, dan moet je je pincode omgekeerd invoeren, dan wordt de politie gealarmeerd en/of dan gaat de camera van de pinautomaat aan. Onzin. Eén Google-actie en je weet dat het een hoax is. (Als je serieus denkt dat een beroving dreigt, pak dan domweg je geld niet uit de automaat. De automaat slikt het dan weer in en registreert dat, waarna je saldo aangepast wordt.) Idem voor de verhalen van het muntje in de autodeur, het kruis naast de voordeur, vaccinaties die tot overlijden leiden, de orgaanmaffia enzovoorts. (Goede site op dit gebied: De Hoax-wijzer - tref je een 'schokkend bericht' aan, kijk daar eerst, of voer de trefwoorden in bij Google, dan kom je er waarschijnlijk net zo snel op terecht.) Check zulke berichten zelf eerst eens voor je ze gedachteloos doorplakt met Heel!!!!! Veel!!!!! Uitroeptekens!!!!
Idem: 'Vluchtelingen mogen een auto uitzoeken' (uiteraard van een duur merk), 'Vluchtelingen krijgen een huis, en meer geld dan een Nederlander', 'Vluchtelingen zijn IS-strijders' enzovoorts. Je kent de verhalen wel. Denk ná. Klinkt het bizar? Controleer het dan eerst even voor je het op Facebook of Twitter zet, of voor je gaat schuimbekken van woede. Je maakt jezelf belachelijk als je zomaar iedereen nablaat.
Idem: 'Keulen'. Wat daar gebeurd is, kan niet. Maar wat is het vreemd dat de halve wereld laaiend is, en dat dat bericht over het misbruik van koorknapen in Regensburg ter kennisgeving aangenomen werd. Ik las niets over 'Alle katholieken het land uit', Greet stelt geen Kamervragen en blaast er geen tweet uit over de bescherming van onze knapen. Terwijl 'Keulen' wél leidt tot veroordeling van álle moslims. Iedereen weet dat alle moslimvluchtelingen gewend zijn in hun land van herkomst elk weekend straalbezopen seksueel geweld te gebruiken op overvolle pleinen, toch? Zoals álle Nederlanders de afgelopen week over straat schaatsten, op klompen, in klederdracht, met een Goudse kaas onder de arm voor onderweg. Zoals alle Amerikanen een Trumpkapsel hebben en zich nu collectief in Oregon bij de Bundy Bunch hebben aangesloten.
Als je zulke dingen zegt, krijg je het verwijt dat je een Linkschmensch bent, dat je de realiteit onder het kleed wilt vegen. Lekker makkelijk scoren. Een soort omgekeerde Godwin. Nuancering is geen ontkenning. Ageren tegen 'Alle moslims zijn zo' is niet 'Er is niets gebeurd en alle moslims zijn perfect'.
Degenen die wezen op het _feit_ dat misbruik niet is voorbehouden aan baardmansen met djellaba's en kromzwaarden, kregen het verwijt dat ze vanuit feministische hoek (??) de moslims vrijpleitten (??). Terwijl ze alleen opmerkten dat het opvallend is dat hier zoveel méér woede over is dan over bijvoorbeeld het seksueel geweld tijdens de Oktoberfesten. Sinds 2003 bestaat 'Safe Oktoberfest for Girls and Women'. Veel Oktoberfest-sites verwijzen ernaar, en ze hebben een eigen pagina met tips voor vrouwen tijdens het Oktoberfest. Lees en huiver. Een cynicus zou zeggen dat die gekken in Keulen behoorlijk geïntegreerd gedrag vertoonden.
Nee, dat is geen ontkenning van wat er in Keulen gebeurd is. Nee, dat "onze" mannen het ook doen is geen ontkenning van wat er in Keulen gebeurd is. Iemand die erop wijst dat "onze" mannen net zo gevaarlijk zijn voor "onze" vrouwen, wegzetten als "linksfeministisch kutwijf die het vreemdelingengevaar ontkent' is zelf doen wat je de ander - onterecht - verwijt. Maar vraag je je in het geval dat je dat denkt, toch eens af: waarom is er (terecht) ophef als het om etnische daders gaat, en geen enkele ophef als het om "onze" daders gaat? Los van de vluchtelingendiscussie lijkt dat me toch iets om over na te denken.
Het is al na 6 januari, dus tegen de etiquette, maar ik doe het toch: ik wens je een fijn jaar, met veel ontspanning, successen op welke schaal ook, zo gezond als mogelijk en met veel vriendelijkheid en wat nuance.
Wat gisteren niet goed ging, kun je meestal vandaag opnieuw proberen. Je hoeft jezelf niet voor de gek te houden dat iets 'mislukt' is en dat je tot volgende week, volgende maand, volgend jaar moet wachten om het weer te proberen. Mislukte oliebollen? De mix is nu in de aanbieding, probeer het gewoon opnieuw! Mislukte gezonder-leven-voornemens? Straks kun je er weer mee verder. En wat die goeie voornemens betreft: je hoeft niet perfect te worden. En je hoeft niet elke minuut van elke dag van elke week alle voorschriften die je jezelf oplegt, te volgen. Een beetje soepelheid maakt alles makkelijker. Oké, als je wilt afvallen, dan is het niet slim om twee supersize snackbarmenu's weg te kanen als 'break', maar een flinke appel bevat meer Kcal dan een volkoren biscuitje. Ja, die appel bevat ook meer 'gezonde' elementen, maar het gaat om het idee: weet wat je eet en waarom je het eet.
Elke dag gaan hardlopen? Prima, mits met goede warming up en goede schoenen - zomaar in het wilde weg gaan hardlopen levert geheid blessures op. Link en ontmoedigend.
Stoppen met roken? Heel verstandig. Spaart je gezondheid, spaart bakken geld, spaart gestress van zoeken naar je aansteker en naar de rookplek buiten. Maar als je vandaag toch gerookt hebt, dan kun je vanavond weer starten met niet meer roken.
Vriendelijker zijn tegen de mensen om je heen? Mooi voornemen! Maar als je vandaag uitviel tegen iemand, kun je morgen weer proberen vriendelijk te zijn - zonder dat je over je hoeft te laten lopen.
Ik zou willen dat mensen zich voornamen een beetje genuanceerd te zijn, en om zelf na te denken. Het is fijn om je ideeën en oordelen bevestigd te zien, maar: klopt het wel?
Op Facebook kom ik regelmatig 'schokkende' berichten of 'slimme tips' tegen: als je denkt dat de wachtende achter je bij de pinautomaat je wil beroven, dan moet je je pincode omgekeerd invoeren, dan wordt de politie gealarmeerd en/of dan gaat de camera van de pinautomaat aan. Onzin. Eén Google-actie en je weet dat het een hoax is. (Als je serieus denkt dat een beroving dreigt, pak dan domweg je geld niet uit de automaat. De automaat slikt het dan weer in en registreert dat, waarna je saldo aangepast wordt.) Idem voor de verhalen van het muntje in de autodeur, het kruis naast de voordeur, vaccinaties die tot overlijden leiden, de orgaanmaffia enzovoorts. (Goede site op dit gebied: De Hoax-wijzer - tref je een 'schokkend bericht' aan, kijk daar eerst, of voer de trefwoorden in bij Google, dan kom je er waarschijnlijk net zo snel op terecht.) Check zulke berichten zelf eerst eens voor je ze gedachteloos doorplakt met Heel!!!!! Veel!!!!! Uitroeptekens!!!!
Idem: 'Vluchtelingen mogen een auto uitzoeken' (uiteraard van een duur merk), 'Vluchtelingen krijgen een huis, en meer geld dan een Nederlander', 'Vluchtelingen zijn IS-strijders' enzovoorts. Je kent de verhalen wel. Denk ná. Klinkt het bizar? Controleer het dan eerst even voor je het op Facebook of Twitter zet, of voor je gaat schuimbekken van woede. Je maakt jezelf belachelijk als je zomaar iedereen nablaat.
Idem: 'Keulen'. Wat daar gebeurd is, kan niet. Maar wat is het vreemd dat de halve wereld laaiend is, en dat dat bericht over het misbruik van koorknapen in Regensburg ter kennisgeving aangenomen werd. Ik las niets over 'Alle katholieken het land uit', Greet stelt geen Kamervragen en blaast er geen tweet uit over de bescherming van onze knapen. Terwijl 'Keulen' wél leidt tot veroordeling van álle moslims. Iedereen weet dat alle moslimvluchtelingen gewend zijn in hun land van herkomst elk weekend straalbezopen seksueel geweld te gebruiken op overvolle pleinen, toch? Zoals álle Nederlanders de afgelopen week over straat schaatsten, op klompen, in klederdracht, met een Goudse kaas onder de arm voor onderweg. Zoals alle Amerikanen een Trumpkapsel hebben en zich nu collectief in Oregon bij de Bundy Bunch hebben aangesloten.
Als je zulke dingen zegt, krijg je het verwijt dat je een Linkschmensch bent, dat je de realiteit onder het kleed wilt vegen. Lekker makkelijk scoren. Een soort omgekeerde Godwin. Nuancering is geen ontkenning. Ageren tegen 'Alle moslims zijn zo' is niet 'Er is niets gebeurd en alle moslims zijn perfect'.
Degenen die wezen op het _feit_ dat misbruik niet is voorbehouden aan baardmansen met djellaba's en kromzwaarden, kregen het verwijt dat ze vanuit feministische hoek (??) de moslims vrijpleitten (??). Terwijl ze alleen opmerkten dat het opvallend is dat hier zoveel méér woede over is dan over bijvoorbeeld het seksueel geweld tijdens de Oktoberfesten. Sinds 2003 bestaat 'Safe Oktoberfest for Girls and Women'. Veel Oktoberfest-sites verwijzen ernaar, en ze hebben een eigen pagina met tips voor vrouwen tijdens het Oktoberfest. Lees en huiver. Een cynicus zou zeggen dat die gekken in Keulen behoorlijk geïntegreerd gedrag vertoonden.
Nee, dat is geen ontkenning van wat er in Keulen gebeurd is. Nee, dat "onze" mannen het ook doen is geen ontkenning van wat er in Keulen gebeurd is. Iemand die erop wijst dat "onze" mannen net zo gevaarlijk zijn voor "onze" vrouwen, wegzetten als "linksfeministisch kutwijf die het vreemdelingengevaar ontkent' is zelf doen wat je de ander - onterecht - verwijt. Maar vraag je je in het geval dat je dat denkt, toch eens af: waarom is er (terecht) ophef als het om etnische daders gaat, en geen enkele ophef als het om "onze" daders gaat? Los van de vluchtelingendiscussie lijkt dat me toch iets om over na te denken.
Het is al na 6 januari, dus tegen de etiquette, maar ik doe het toch: ik wens je een fijn jaar, met veel ontspanning, successen op welke schaal ook, zo gezond als mogelijk en met veel vriendelijkheid en wat nuance.
zondag, november 15, 2015
Two cents
Daar gaan we weer. Verslaggever R1 is naar de buurt geweest waar de geïdentificeerde dader van de Parijse aanslagen vroeger heeft gewoond. "Alle mensen zeggen dat het een gewone jongen was, een gewoon gezin, niets bijzonders."
DAT IS GEEN NIEUWS!! Als het een gevaarlijke gek was geweest, was ie allang een keer opgesloten of opgepakt. Zo'n jongen is per definitie 'heel gewoon', tot het moment dat ie besluit dat ie niet meer gewoon zal zijn.
Ooit, eens heeft hij het besluit (over)genomen om dit te gaan doen. En hij is het gaan voorbereiden. Toen was het van levensbelang om niet teveel op te vallen. Radicaal zijn op zichzelf is niet genoeg om op te vallen. En voordat hij zó gek werd dat ie dit wilde gaan doen, zal ie dus heel gewoon zijn geweest. Zoals jij en ik, zoals onze buren en vrienden.
Mensen die gevoed worden met een giftige constructie waardoor ze alles dat misgegaan is in hun leven gaan wijten aan de samenleving, of nog erger: waardoor ze overtuigd raken dat hen afgenomen is waar ze recht op hebben, kunnen de conclusie trekken dat ze niets te verliezen hebben.
Misschien lijkt het op een depressie met suïcidale gedachtes, waarbij je zeker weet dat je leven niets is en niets zal worden, dat er een eind aan maken in elk geval de winst oplevert dat je niet nog wie weet hoe lang moet uitzitten, lijdend. Depressie is verdriet dat alles opvreet.
Ik kan me voorstellen dat het met woede en afgunst net zo kan werken. Zoals je je bij een depressie geen deel meer voelt van je omgeving, voel je je bij die woede vermoedelijk ook geen deel van de samenleving. Als je overtuigd wordt dat 'zij' jou niet willen, buitensluiten, waarom zou je dan geen wraak op die anderen nemen? En als 'opoffering' dan ook nog eens verheerlijkt wordt, heb je een levensgevaarlijke mix. Met een beetje pech klonteren zulke 'radicalen' samen waarbij ze zich op een sektarische manier nog verder terugtrekken van de samenleving. Als zulke mensen of groepjes de beschikking krijgen over wapens, kun je erop wachten dat er een aanslag komt.
Ik filosofeer maar wat, ik kan er helemaal naast zitten. Maar stel dat dit (enigszins) klopt, wat dan? Hoe voorkom of doorbreek je dit mechanisme? Waar moet je ingrijpen, en hoe? Een voor de hand liggende stap is voorkomen dat wapens en explosieven verkrijgbaar zijn. Kennelijk kunnen we dat niet, want ook nu al zouden die dingen niet verkrijgbaar moeten zijn, en toch zijn ze dat.
Daarnaast moet er iets gedaan worden aan dat verloren gevoel - ook om te voorkomen dat het voortwoekert en verergert in komende generaties. Maar hoe doe je dat? Hoe zorg je dat zulke mensen meer wortelen in de maatschappij waarin ze wonen, dat ze daar deel van uit gaan maken (en willen maken) in plaats van ernaast staan? Dat ze niet meer openstaan voor een verziekte uitleg van hun geloof? Die verziekte uitleg moet ook aangepakt worden, en dat is een taak van mensen binnen hun geloof. Besef wel: dit is niet alleen de verantwoordelijkheid van imams. We kunnen het niet op hen afschuiven. We zijn met z'n allen de samenleving, en we moeten dit ook met z'n allen aanpakken.
Het grote brein achter dit soort aanslagen (actief of niet-actief aanmoedigend) zal het toejuichen als er verdere polarisatie optreedt, want dat maakt dat er meer mensen zullen komen die zich uitgesloten voelen. Naar mijn overtuiging spelen mensen zoals Geert Wilders en zijn aanhang die terroristen in de kaart. (Het zou me niet verbazen als dat Wilders heel goed uitkomt: meer polarisatie vergroot de kans op een aanslag, een aanslag vergroot de polarisatie, en daar zou de PVV van kunnen profiteren. Hij roept nu al bij elke aanslag 'Zie je wel! Grenzen dicht!' Hij twittert geen woord van medeleven.)
Die aanslagen zijn dus naast de gruwelijkheden op zich ook een vicieuze cirkel. Nóg een reden om te proberen ze te voorkomen (alsof daar een extra reden voor nodig is, maar toch).
DAT IS GEEN NIEUWS!! Als het een gevaarlijke gek was geweest, was ie allang een keer opgesloten of opgepakt. Zo'n jongen is per definitie 'heel gewoon', tot het moment dat ie besluit dat ie niet meer gewoon zal zijn.
Ooit, eens heeft hij het besluit (over)genomen om dit te gaan doen. En hij is het gaan voorbereiden. Toen was het van levensbelang om niet teveel op te vallen. Radicaal zijn op zichzelf is niet genoeg om op te vallen. En voordat hij zó gek werd dat ie dit wilde gaan doen, zal ie dus heel gewoon zijn geweest. Zoals jij en ik, zoals onze buren en vrienden.
Mensen die gevoed worden met een giftige constructie waardoor ze alles dat misgegaan is in hun leven gaan wijten aan de samenleving, of nog erger: waardoor ze overtuigd raken dat hen afgenomen is waar ze recht op hebben, kunnen de conclusie trekken dat ze niets te verliezen hebben.
Misschien lijkt het op een depressie met suïcidale gedachtes, waarbij je zeker weet dat je leven niets is en niets zal worden, dat er een eind aan maken in elk geval de winst oplevert dat je niet nog wie weet hoe lang moet uitzitten, lijdend. Depressie is verdriet dat alles opvreet.
Ik kan me voorstellen dat het met woede en afgunst net zo kan werken. Zoals je je bij een depressie geen deel meer voelt van je omgeving, voel je je bij die woede vermoedelijk ook geen deel van de samenleving. Als je overtuigd wordt dat 'zij' jou niet willen, buitensluiten, waarom zou je dan geen wraak op die anderen nemen? En als 'opoffering' dan ook nog eens verheerlijkt wordt, heb je een levensgevaarlijke mix. Met een beetje pech klonteren zulke 'radicalen' samen waarbij ze zich op een sektarische manier nog verder terugtrekken van de samenleving. Als zulke mensen of groepjes de beschikking krijgen over wapens, kun je erop wachten dat er een aanslag komt.
Ik filosofeer maar wat, ik kan er helemaal naast zitten. Maar stel dat dit (enigszins) klopt, wat dan? Hoe voorkom of doorbreek je dit mechanisme? Waar moet je ingrijpen, en hoe? Een voor de hand liggende stap is voorkomen dat wapens en explosieven verkrijgbaar zijn. Kennelijk kunnen we dat niet, want ook nu al zouden die dingen niet verkrijgbaar moeten zijn, en toch zijn ze dat.
Daarnaast moet er iets gedaan worden aan dat verloren gevoel - ook om te voorkomen dat het voortwoekert en verergert in komende generaties. Maar hoe doe je dat? Hoe zorg je dat zulke mensen meer wortelen in de maatschappij waarin ze wonen, dat ze daar deel van uit gaan maken (en willen maken) in plaats van ernaast staan? Dat ze niet meer openstaan voor een verziekte uitleg van hun geloof? Die verziekte uitleg moet ook aangepakt worden, en dat is een taak van mensen binnen hun geloof. Besef wel: dit is niet alleen de verantwoordelijkheid van imams. We kunnen het niet op hen afschuiven. We zijn met z'n allen de samenleving, en we moeten dit ook met z'n allen aanpakken.
Het grote brein achter dit soort aanslagen (actief of niet-actief aanmoedigend) zal het toejuichen als er verdere polarisatie optreedt, want dat maakt dat er meer mensen zullen komen die zich uitgesloten voelen. Naar mijn overtuiging spelen mensen zoals Geert Wilders en zijn aanhang die terroristen in de kaart. (Het zou me niet verbazen als dat Wilders heel goed uitkomt: meer polarisatie vergroot de kans op een aanslag, een aanslag vergroot de polarisatie, en daar zou de PVV van kunnen profiteren. Hij roept nu al bij elke aanslag 'Zie je wel! Grenzen dicht!' Hij twittert geen woord van medeleven.)
Die aanslagen zijn dus naast de gruwelijkheden op zich ook een vicieuze cirkel. Nóg een reden om te proberen ze te voorkomen (alsof daar een extra reden voor nodig is, maar toch).
donderdag, oktober 08, 2015
Polarisatie
Het allernaarste is dat de doelbewuste polarisatie toch vruchten afwerpt. Niet helemaal zoals Greet beoogt, maar toch. Ik vind mezelf een redelijk genuanceerd persoon. Ik ben tegen de doodstraf. Ik vind dat iedereen zou moeten mogen stemmen.
En toch, als ik sommige reacties in de diverse media hoor, zie, lees, dan bekruipen mij dubieuze gedachtes. Als:
- kunnen die mensen geen reservaat krijgen voor zichzelf, zodat ze geen last hebben van anderen?
- mogen die mensen óók stemmen? en dóen ze dat ook?
- die 'ze motten allemaal tegen de muur gezet'-schreeuwers, stel nou toch dat die aan de macht komen?
- die mensen die zich 'echte Nederlanders' noemen, waar baseren ze dat op?
- hoeveel begrip moet ik hebben voor mensen die bewust fascistische uitspraken doen?
- waarom lijkt het soms zo makkelijk om zwartwit te zijn in plaats van genuanceerd?
- hoe dom zijn die lui eigenlijk? en zijn er grenzen aan domheid?
Zulke gedachtes wil ik helemaal niet hebben. Maar ze worden in de hand gewerkt door de media. Nuance mag niet, lijkt het. Dat verkoopt natuurlijk ook niet erg.
En toch, als ik sommige reacties in de diverse media hoor, zie, lees, dan bekruipen mij dubieuze gedachtes. Als:
- kunnen die mensen geen reservaat krijgen voor zichzelf, zodat ze geen last hebben van anderen?
- mogen die mensen óók stemmen? en dóen ze dat ook?
- die 'ze motten allemaal tegen de muur gezet'-schreeuwers, stel nou toch dat die aan de macht komen?
- die mensen die zich 'echte Nederlanders' noemen, waar baseren ze dat op?
- hoeveel begrip moet ik hebben voor mensen die bewust fascistische uitspraken doen?
- waarom lijkt het soms zo makkelijk om zwartwit te zijn in plaats van genuanceerd?
- hoe dom zijn die lui eigenlijk? en zijn er grenzen aan domheid?
Zulke gedachtes wil ik helemaal niet hebben. Maar ze worden in de hand gewerkt door de media. Nuance mag niet, lijkt het. Dat verkoopt natuurlijk ook niet erg.
Het hep op Feesboek gestaan
Genuanceerd oordeel, gebaseerd op feiten en onderzoek. Die vluchtelingen krijgen over 4 maanden allemaal een baan, en 'wij' niet. Het hep op Feesboek gestaan.
woensdag, oktober 07, 2015
Gifmengers
In Hilversum is een actiegroep opgericht tegen 'teveel' asielzoekers. Dat snap ik best - de mensen zijn niet tegen asielzoekers op zich, maar wel tegen 'teveel' (waarbij 'teveel' niet gedefinieerd is).
Heb ik niks op tegen. Tot ik de argumentatie van de vrouw van het tweetal hoorde. Haar kinderen kunnen niet meer op straat spelen, "want" aan de andere kant van de plaats is een asielzoekerscentrum. Vandaag op Radio 1, en ik blijf erover denken. Kinderen die niet op straat kunnen spelen omdat kilometers verderop een AZC is. Waarom? Is het een AZC voor erkende pedoseksuelen? Of voor kannibalen met een voorkeur voor krielmensjes? Los van de "argumentatie" die nergens op slaat, vraag ik me af wie dit soort gedachtes plant. Want zoiets bedenk je niet spontaan. De verslaggever reageerde er helemaal niet op, vreemd.
Bovenin het Jaarbeursgebouw worden ook vluchtelingen opgevangen, ook maar een paar kilometer verderop. Ik zie ze hier nooit en ik betwijfel ten zeerste of er ook maar één ouder in de wijk denkt dat de kinderen niet naar buiten kunnen omdat in de Jaarbeurs vluchtelingen verblijven. Dus waar haalt die vrouw dat idee vandaan? Wie doseert dit gif?
Wat mij betreft mogen degenen die dit soort dingen veroorzaken berecht worden wegens opruiing.
En Rutte zou de lont uit het kruitvat kunnen halen door duidelijk te zijn en het goede voorbeeld te geven, in plaats van de bal voor open doel te leggen en Wilders ermee vandoor te laten gaan.
Radio Eén Vandaag, de bewuste uitspraak zit net na 1:30.
Heb ik niks op tegen. Tot ik de argumentatie van de vrouw van het tweetal hoorde. Haar kinderen kunnen niet meer op straat spelen, "want" aan de andere kant van de plaats is een asielzoekerscentrum. Vandaag op Radio 1, en ik blijf erover denken. Kinderen die niet op straat kunnen spelen omdat kilometers verderop een AZC is. Waarom? Is het een AZC voor erkende pedoseksuelen? Of voor kannibalen met een voorkeur voor krielmensjes? Los van de "argumentatie" die nergens op slaat, vraag ik me af wie dit soort gedachtes plant. Want zoiets bedenk je niet spontaan. De verslaggever reageerde er helemaal niet op, vreemd.
Bovenin het Jaarbeursgebouw worden ook vluchtelingen opgevangen, ook maar een paar kilometer verderop. Ik zie ze hier nooit en ik betwijfel ten zeerste of er ook maar één ouder in de wijk denkt dat de kinderen niet naar buiten kunnen omdat in de Jaarbeurs vluchtelingen verblijven. Dus waar haalt die vrouw dat idee vandaan? Wie doseert dit gif?
Wat mij betreft mogen degenen die dit soort dingen veroorzaken berecht worden wegens opruiing.
En Rutte zou de lont uit het kruitvat kunnen halen door duidelijk te zijn en het goede voorbeeld te geven, in plaats van de bal voor open doel te leggen en Wilders ermee vandoor te laten gaan.
Radio Eén Vandaag, de bewuste uitspraak zit net na 1:30.
dinsdag, oktober 06, 2015
maandag, oktober 05, 2015
Voorwaarts vos
Ik heb het helemaal gehad met de haatblaters. Vluchtelingen zijn allemaal strijders van IS die hier alleen komen om én hun hand op te houden voor een uitkering én onze banen in te pikken én onze huizen, én aanslagen te plegen én 'onze' vrouwen te verkrachten. Alle vluchtelingen zijn gelukszoekers en puur economisch gemotiveerd. "Hun zijn van de islam" en de islam, dat weten we, die is fout. Als we niks doen, wordt hier de sharia ingevoerd. Enzovoorts en zo verder.
De PVV maakt handig gebruik van de onderbuikgevoelens en de begrijpelijke onrust, door die op de meest misselijkmakende wijze aan te wakkeren. Die PVV, die die meeuw als symbool heeft. Een prachtige vogel, sterk, schitterend om te zien als ie op de wind zeilt. Iets minder prettig als ie met velen loopt te krijsen, alles zonder aanzien des persoons onderschijt, alles jat dat vaag eetbaar is en andere dieren verdrijft. Die meeuw, die ook al gebruikt werd in andere tijden, als symbool van de Jeugdstorm.
Ik zat een beetje voor me uit te fantaseren: als al die "Echte Vaderlandschlievende Nederlanders" nou eens een meeuwenspeldje op zouden doen? Zoals een deel van de PVV-fractie Prinsenvlagspeldjes droeg. Ik zou best door zoiets willen weten wie er dit soort gedachtegoed op nahoudt.
Of zullen we het omdraaien? De natuurlijke vijand van de (zilver)meeuw is de vos. Slim, behendig, een wijze gids die gebruik weet te maken van mogelijkheden, in Japan beschermt de vos tegen boze geesten, in veel culturen is een vos een beschermer zonder meer.
Wie maakt er een mooi logo van een vos? Voor wie wil laten zien dat z/hij niet bij de blatende groep hoort, die zo groot lijkt maar ongetwijfeld helemaal niet zo groot is.
Intussen heb ik wat vossenspul verzameld op Pinterest, klik (opent in een nieuw venster).
Een vossensjaal, vossenmuts, een vossenbroche, een origami-vos, een vossentas... Je kunt alle kanten op.
Vooruit met de vos!
De PVV maakt handig gebruik van de onderbuikgevoelens en de begrijpelijke onrust, door die op de meest misselijkmakende wijze aan te wakkeren. Die PVV, die die meeuw als symbool heeft. Een prachtige vogel, sterk, schitterend om te zien als ie op de wind zeilt. Iets minder prettig als ie met velen loopt te krijsen, alles zonder aanzien des persoons onderschijt, alles jat dat vaag eetbaar is en andere dieren verdrijft. Die meeuw, die ook al gebruikt werd in andere tijden, als symbool van de Jeugdstorm.
Ik zat een beetje voor me uit te fantaseren: als al die "Echte Vaderlandschlievende Nederlanders" nou eens een meeuwenspeldje op zouden doen? Zoals een deel van de PVV-fractie Prinsenvlagspeldjes droeg. Ik zou best door zoiets willen weten wie er dit soort gedachtegoed op nahoudt.
Of zullen we het omdraaien? De natuurlijke vijand van de (zilver)meeuw is de vos. Slim, behendig, een wijze gids die gebruik weet te maken van mogelijkheden, in Japan beschermt de vos tegen boze geesten, in veel culturen is een vos een beschermer zonder meer.
Wie maakt er een mooi logo van een vos? Voor wie wil laten zien dat z/hij niet bij de blatende groep hoort, die zo groot lijkt maar ongetwijfeld helemaal niet zo groot is.
Een vossensjaal, vossenmuts, een vossenbroche, een origami-vos, een vossentas... Je kunt alle kanten op.
Vooruit met de vos!
vrijdag, april 03, 2015
Zorgtransitie
Ik kan niet opruimen. Niet als in: ik vind het vervelend, of als in: het is soms wat rommelig, maar als in: ik kan het niet. Rommel verzamelt zich, bij een beetje denk ik dat het nog wel gaat, maar al rap is het zoveel dat het me overweldigt en ik geen idee meer heb waar te beginnen. Aangezien rommel zichzelf niet opheft, wordt mijn huis dan een enorme bende. Denk aan 'Mijn leven in puin'. Denk aan heel veel spullen zonder vaste plek, die overal rondzwerven behalve in kasten. Uiteindelijk lag overal een berg zooi van minstens een meter hoog, met 'paden' erdoor richting badkamer, bed, stoel, koelkast. Dat kon niet langer zo, en ik kreeg gespecialiseerde thuiszorg. Zoiets heeft veel voeten in de aarde: bezoek van allerlei deskundigen op divers gebied die een kijkje kwamen nemen, besloten dat hulp echt nodig was, en uiteindelijk daadwerkelijk hulp van een thuiszorgorganisatie.
Ik trof het met A, die vriendelijk kordaat was en met veel humor met mij aan de slag ging. We ruimden en gooiden weg en poetsten, en voor het eerst had ik zowaar plezier in huishoudelijk werk. Als A. na 3 uur vertrok, ging ik opgewekt verder en mijn huis werd niet heel netjes, maar wel een stuk leefbaarder en schoner.
A. nam na een conflict met haar werkgever ontslag en B. nam haar werk over. Dat liep wat stroever, maar we deden nog wel dingen. Na B. kwam er een 'gewone' huishoudelijke hulp, C., en ook die nam ontslag (om ander werk te gaan doen), waarop een andere hulp, D., kwam - een lief mens, maar na een tijdje besefte ik dat ik nu vooral betaalde om haar problemen te bespreken. Dat wilde ik niet, en de hulp werd stopgezet.
In de loop der tijd verrommelde mijn huis weer. 'Bijhouden' is een kunst die ik niet beheers, tenzij er heel vaak mensen langskomen voor wie ik dan wel een beetje opruim.
Na een tijdje trok ik aan de bel en werd de gespecialiseerde thuiszorg weer opgestart. E. kwam, en we ruimden weer samen. Dat liep aardig.
Een indicatie was vroeger een jaar geldig, maar toen kwam de transitie in de zorg. En er kwamen Buurtteams, voor zorg dichtbij. Mijn indicatie liep tot 23 februari, en het Buurtteam moest de nieuwe indicatie afgeven.
Intussen was ik ook aangemeld bij Altrecht (voorheen het RIAGG), want daar is een specifieke therapie voor hoarders (verzamelaars). In december vond het intakegesprek plaats, begin januari hoorde ik dat men dacht mij hulp te kunnen bieden maar dat ik dan eerst uitgebreid onderzocht moest worden, op een andere locatie. Een gesprek, en aan de hand daarvan bepalen welke tests ik zou moeten doen, geschatte duur 3 uur. Gezien de aflopende indicatie zou dat met grote spoed gebeuren, en E. belde er meermalen achteraan. De afspraak voor dat onderzoek staat op 8 april. 'Spoed' is dus drie maanden wachten.
Het beleid van Altrecht was: therapie plus gespecialiseerde thuiszorg. De thuiszorg om samen te ruimen, te oefenen, en ook als 'exposuretherapie' ("Het (langdurig) confronteren met de angstige situatie op intens niveau waarbij de client zich committeert om ondanks de hoge angst niet uit de situatie te gaan." Dat doen de thuiszorg en ik dus al.) Daarnaast de therapie bij Altrecht, die doorgaans bestaat uit cognitieve therapie en eventueel medicatie, waarbij antidepressiva en/of Ritalin de voorkeur hebben. Klein dingetje is dat ik door andere medische problemen geen antidepressiva noch Ritalin mag gebruiken, maar daar passen we vast wel een mouw aan mocht dat nodig zijn.
Terug naar de indicatie. Het Buurtteam was kersvers, en dame F. moest de indicatie maken. Eerst was er een computerstoring, vervolgens moesten ze eerst op cursus om te leren hoe zo'n indicatie te maken, en na veel technisch gelazer was er een keurige indicatie, maar die kon F. niet indienen, want de gemeentecomputer vrat 'm niet. Na inschakelen van alle mogelijke helpdesks en specialisten werd het probleem achterhaald. Ik heb een geheim adres in de gemeentelijke administratie. Als F. de indicatie wilde indienen, werd het Buurtteam niet gezien als gemeentelijke dienst, was er geen toegang tot de administratie en bestond ik niet, dus kon er geen indicatie afgegeven worden.
Toen het probleem eenmaal duidelijk was, werd er ook een workaround gevonden en de indicatie werd ingediend. Omdat dat nog een tijdje bij de gemeente blijft hangen, het inmiddels eind maart was en ik al een maand zonder hulp zat, werd er telefonisch toestemming gegeven: E. mocht weer aan de slag met mij.
Nu heb ik de indicatie van het Buurtteam, maar de officiële indicatie van de gemeente moet nog komen. Het gaat hier om een tijdelijke indicatie van 2 (kalender)maanden, van eind februari tot half april. Het is nu begin april en we wachten zoet op de gemeente. Door de telefonische toestemming kon E. weer komen, een maand nadat de indicatie geldig was geworden. Waar een indicatie is, moet een eigen bijdrage aan het CAK betaald worden. Gezien de hoogte van mijn inkomen, betaal ik de minimale bijdrage, bijna 20 euro, per 4 weken. Ook voor die 4 weken dat ik geen hulp kreeg, want er was (met terugwerkende kracht) een indicatie.
Het idee was dat die indicatie zou doorlopen tot na het Altrechtonderzoek. Maar de uitslagen daarvan zullen ook weer een tijd op zich laten wachten, en pas daarna kan bepaald worden wat het handigst is. Gezien de manier waarop Altrecht werkt, is de kans groot dat ze gespecialiseerde thuiszorg adviseren, maar misschien is dat na de transitie anders.
Hoe dan ook: vandaag kwam F. langs om te kijken hoe nu verder. E. en ik hadden een voorkeur voor verlengen, ook met het oog op de continuïteit. Probleem daarbij is wel dat E. in de zomer ontslagen wordt (want ja, de thuiszorgorganisatie heeft minder werk omdat er minder huishoudelijke hulp in welke vorm dan ook gegeven wordt).
Praatpraat. Uitkomst: F. komt voorlopig eens per week langs, en dan gaan we samen aan de slag. Ze zal volgende week komen kijken hoe E. dat aanpakt met mij, en de week daarna komt ze terwijl E. kijkt of dat lukt, en dan is het afscheid nemen van E.
Dit is niet wat E. of ik wilden, maar de enige optie was akkoord gaan. Want F. is goedkoper dan E. En hoe het straks verder gaat, zien we dan wel weer.
F. heeft geen ervaring met dit soort werk, maar het Buurtteam heeft nu eenmaal geen mensen die - zoals bij de thuiszorgorganisatie - gespecialiseerd zijn en al jaren dit werk doen. We zullen zien hoe het gaat.
Ik heb alleen sterk het gevoel dat E. en ik mochten meepraten en onze visie mochten geven, maar dat de uitkomst al vastlag.
Daarnaast wordt continu gehamerd op mantelzorg. Dat begrijp ik, als buren, vrienden, familie een handje kunnen helpen scheelt dat officiële zorg en dus geld. En ik begrijp dat een keer stofzuigen, ramen lappen, de plee poetsen of een tijdje boodschappen doen voor iemand best aan 'het netwerk' gevraagd mag worden. Maar in mijn geval is het geen kwestie van 'even de stofzuiger erdoor en klaar'. Dan was gewone huishoudelijke hulp ruim voldoende geweest. Het gaat bij mij om het organiseren en structureren, om te voorkomen dat ik dingen laat slingeren omdat ze nog geen perfecte plek hebben en daarom 'zolang even' dáár staan, waar ze dan blijven staan en er als vanzelf meer rommel bijkomt tot het zoveel is dat ik niet meer weet waar te beginnen. Ik moet hulp hebben die zegt: 'Kom, we gaan wat doen, waar zullen we beginnen?' en die samen met mij aan de slag gaat, zich niet laat afschrikken door een berg kleren van een meter hoog en die begrijpt dat ik in de stress raak als ik dat ga sorteren. Die snapt dat ik gek word van zooi die ik wel op wil ruimen, maar waarvan ik geen idee heb hoe dat aan te pakken.
Ik wil best vrienden vragen of ze regelmatig langs willen komen zodat ik daarom al een beetje ruim en schuif met spullen. Maar de meeste vrienden wonen ver weg, en de vrienden dichtbij hebben het domweg heel druk. En ik wil helemaal niet dat een vriend een hulpverlener wordt - vrienden moeten vrienden zijn, geen A, B, C enzovoorts. Mijn buren zijn oud en hebben zelf huishoudelijke hulp (teruggebracht tot minimale tijden).
Ik word er woest van dat er feitelijk eerst gekeken wordt naar 'hoe zijn we zo goedkoop mogelijk uit' ipv naar 'wat is er nodig en hoe kunnen we dat zo voordelig mogelijk regelen'.
En dan beschouw ik mezelf nog als iemand die hulp nódig heeft, maar die niet acuut in gevaar komt zonder die hulp. Als ik de schrijnende en vaak onvoorstelbare verhalen lees van mensen met een PGB voor zeer noodzakelijke hulp, vind ik dat ik niet mag zeuren.
Maar ik vind het allemaal symptomatisch voor hoe er met zorgvragers wordt omgegaan. Ik krijg sterk het gevoel (NIET van de zorgverleners, laat dat heel duidelijk zijn!) dat wie zorg en/of hulp nodig heeft, vooral een lastpost is. We kosten geld, en dat zou niet moeten. We hebben zorg nodig, en dat is duur. Kortom: we zijn kneuzen, we brengen te weinig in en we vragen teveel. Kan uw buurvrouw niet uw billen wassen? Oh, uw rolstoel heeft een lekke band? Gaan we oplossen, heeft u een paar weken? Uw PGB is niet betaald? Volgens Van Rijn is alles opgelost hoor, en kijk, hier: een betaling aan uw zorgverlener. Oh, dat is een betaling voor januari, in maart gedaan, aan iemand die tot en met december bij u werkte maar nu niet meer? Sja, waar gewerkt wordt, worden foutjes gemaakt - wat zegt u? Uw huidige zorgverleners melden dat ze na 3 maanden niet betaald te zijn helaas ontslag moeten nemen? Geen zorgen! Andrée van Es gaat kijken wat er mis gegaan is. Nee, dat betekent niet dat u nu alsnog met spoed dat PGB-geld krijgt, dat zoekt u maar uit met uw zorgverleners. Ja, u heeft een indicatie, dus u moet betalen, ook al kreeg u geen hulp. Het is al april en die indicatie per februari - waarvan dus vorig jaar februari al bekend was dat die verlengd moest worden - is nog steeds niet helemaal rond? Sja, transitie hè.
En al die mensen die klagen dat er dingen misgaan, zijn zeurpieten. Ze moeten blij zijn dat ze hulp krijgen. Al is die hulp op papier, en wordt die niet geleverd: de intenties zijn goed. Dus bek houden en dankbaar zijn. En betalen, dat natuurlijk ook.
Ik trof het met A, die vriendelijk kordaat was en met veel humor met mij aan de slag ging. We ruimden en gooiden weg en poetsten, en voor het eerst had ik zowaar plezier in huishoudelijk werk. Als A. na 3 uur vertrok, ging ik opgewekt verder en mijn huis werd niet heel netjes, maar wel een stuk leefbaarder en schoner.
A. nam na een conflict met haar werkgever ontslag en B. nam haar werk over. Dat liep wat stroever, maar we deden nog wel dingen. Na B. kwam er een 'gewone' huishoudelijke hulp, C., en ook die nam ontslag (om ander werk te gaan doen), waarop een andere hulp, D., kwam - een lief mens, maar na een tijdje besefte ik dat ik nu vooral betaalde om haar problemen te bespreken. Dat wilde ik niet, en de hulp werd stopgezet.
In de loop der tijd verrommelde mijn huis weer. 'Bijhouden' is een kunst die ik niet beheers, tenzij er heel vaak mensen langskomen voor wie ik dan wel een beetje opruim.
Na een tijdje trok ik aan de bel en werd de gespecialiseerde thuiszorg weer opgestart. E. kwam, en we ruimden weer samen. Dat liep aardig.
Een indicatie was vroeger een jaar geldig, maar toen kwam de transitie in de zorg. En er kwamen Buurtteams, voor zorg dichtbij. Mijn indicatie liep tot 23 februari, en het Buurtteam moest de nieuwe indicatie afgeven.
Intussen was ik ook aangemeld bij Altrecht (voorheen het RIAGG), want daar is een specifieke therapie voor hoarders (verzamelaars). In december vond het intakegesprek plaats, begin januari hoorde ik dat men dacht mij hulp te kunnen bieden maar dat ik dan eerst uitgebreid onderzocht moest worden, op een andere locatie. Een gesprek, en aan de hand daarvan bepalen welke tests ik zou moeten doen, geschatte duur 3 uur. Gezien de aflopende indicatie zou dat met grote spoed gebeuren, en E. belde er meermalen achteraan. De afspraak voor dat onderzoek staat op 8 april. 'Spoed' is dus drie maanden wachten.
Het beleid van Altrecht was: therapie plus gespecialiseerde thuiszorg. De thuiszorg om samen te ruimen, te oefenen, en ook als 'exposuretherapie' ("Het (langdurig) confronteren met de angstige situatie op intens niveau waarbij de client zich committeert om ondanks de hoge angst niet uit de situatie te gaan." Dat doen de thuiszorg en ik dus al.) Daarnaast de therapie bij Altrecht, die doorgaans bestaat uit cognitieve therapie en eventueel medicatie, waarbij antidepressiva en/of Ritalin de voorkeur hebben. Klein dingetje is dat ik door andere medische problemen geen antidepressiva noch Ritalin mag gebruiken, maar daar passen we vast wel een mouw aan mocht dat nodig zijn.
Terug naar de indicatie. Het Buurtteam was kersvers, en dame F. moest de indicatie maken. Eerst was er een computerstoring, vervolgens moesten ze eerst op cursus om te leren hoe zo'n indicatie te maken, en na veel technisch gelazer was er een keurige indicatie, maar die kon F. niet indienen, want de gemeentecomputer vrat 'm niet. Na inschakelen van alle mogelijke helpdesks en specialisten werd het probleem achterhaald. Ik heb een geheim adres in de gemeentelijke administratie. Als F. de indicatie wilde indienen, werd het Buurtteam niet gezien als gemeentelijke dienst, was er geen toegang tot de administratie en bestond ik niet, dus kon er geen indicatie afgegeven worden.
Toen het probleem eenmaal duidelijk was, werd er ook een workaround gevonden en de indicatie werd ingediend. Omdat dat nog een tijdje bij de gemeente blijft hangen, het inmiddels eind maart was en ik al een maand zonder hulp zat, werd er telefonisch toestemming gegeven: E. mocht weer aan de slag met mij.
Nu heb ik de indicatie van het Buurtteam, maar de officiële indicatie van de gemeente moet nog komen. Het gaat hier om een tijdelijke indicatie van 2 (kalender)maanden, van eind februari tot half april. Het is nu begin april en we wachten zoet op de gemeente. Door de telefonische toestemming kon E. weer komen, een maand nadat de indicatie geldig was geworden. Waar een indicatie is, moet een eigen bijdrage aan het CAK betaald worden. Gezien de hoogte van mijn inkomen, betaal ik de minimale bijdrage, bijna 20 euro, per 4 weken. Ook voor die 4 weken dat ik geen hulp kreeg, want er was (met terugwerkende kracht) een indicatie.
Het idee was dat die indicatie zou doorlopen tot na het Altrechtonderzoek. Maar de uitslagen daarvan zullen ook weer een tijd op zich laten wachten, en pas daarna kan bepaald worden wat het handigst is. Gezien de manier waarop Altrecht werkt, is de kans groot dat ze gespecialiseerde thuiszorg adviseren, maar misschien is dat na de transitie anders.
Hoe dan ook: vandaag kwam F. langs om te kijken hoe nu verder. E. en ik hadden een voorkeur voor verlengen, ook met het oog op de continuïteit. Probleem daarbij is wel dat E. in de zomer ontslagen wordt (want ja, de thuiszorgorganisatie heeft minder werk omdat er minder huishoudelijke hulp in welke vorm dan ook gegeven wordt).
Praatpraat. Uitkomst: F. komt voorlopig eens per week langs, en dan gaan we samen aan de slag. Ze zal volgende week komen kijken hoe E. dat aanpakt met mij, en de week daarna komt ze terwijl E. kijkt of dat lukt, en dan is het afscheid nemen van E.
Dit is niet wat E. of ik wilden, maar de enige optie was akkoord gaan. Want F. is goedkoper dan E. En hoe het straks verder gaat, zien we dan wel weer.
F. heeft geen ervaring met dit soort werk, maar het Buurtteam heeft nu eenmaal geen mensen die - zoals bij de thuiszorgorganisatie - gespecialiseerd zijn en al jaren dit werk doen. We zullen zien hoe het gaat.
Ik heb alleen sterk het gevoel dat E. en ik mochten meepraten en onze visie mochten geven, maar dat de uitkomst al vastlag.
Daarnaast wordt continu gehamerd op mantelzorg. Dat begrijp ik, als buren, vrienden, familie een handje kunnen helpen scheelt dat officiële zorg en dus geld. En ik begrijp dat een keer stofzuigen, ramen lappen, de plee poetsen of een tijdje boodschappen doen voor iemand best aan 'het netwerk' gevraagd mag worden. Maar in mijn geval is het geen kwestie van 'even de stofzuiger erdoor en klaar'. Dan was gewone huishoudelijke hulp ruim voldoende geweest. Het gaat bij mij om het organiseren en structureren, om te voorkomen dat ik dingen laat slingeren omdat ze nog geen perfecte plek hebben en daarom 'zolang even' dáár staan, waar ze dan blijven staan en er als vanzelf meer rommel bijkomt tot het zoveel is dat ik niet meer weet waar te beginnen. Ik moet hulp hebben die zegt: 'Kom, we gaan wat doen, waar zullen we beginnen?' en die samen met mij aan de slag gaat, zich niet laat afschrikken door een berg kleren van een meter hoog en die begrijpt dat ik in de stress raak als ik dat ga sorteren. Die snapt dat ik gek word van zooi die ik wel op wil ruimen, maar waarvan ik geen idee heb hoe dat aan te pakken.
Ik wil best vrienden vragen of ze regelmatig langs willen komen zodat ik daarom al een beetje ruim en schuif met spullen. Maar de meeste vrienden wonen ver weg, en de vrienden dichtbij hebben het domweg heel druk. En ik wil helemaal niet dat een vriend een hulpverlener wordt - vrienden moeten vrienden zijn, geen A, B, C enzovoorts. Mijn buren zijn oud en hebben zelf huishoudelijke hulp (teruggebracht tot minimale tijden).
Ik word er woest van dat er feitelijk eerst gekeken wordt naar 'hoe zijn we zo goedkoop mogelijk uit' ipv naar 'wat is er nodig en hoe kunnen we dat zo voordelig mogelijk regelen'.
En dan beschouw ik mezelf nog als iemand die hulp nódig heeft, maar die niet acuut in gevaar komt zonder die hulp. Als ik de schrijnende en vaak onvoorstelbare verhalen lees van mensen met een PGB voor zeer noodzakelijke hulp, vind ik dat ik niet mag zeuren.
Maar ik vind het allemaal symptomatisch voor hoe er met zorgvragers wordt omgegaan. Ik krijg sterk het gevoel (NIET van de zorgverleners, laat dat heel duidelijk zijn!) dat wie zorg en/of hulp nodig heeft, vooral een lastpost is. We kosten geld, en dat zou niet moeten. We hebben zorg nodig, en dat is duur. Kortom: we zijn kneuzen, we brengen te weinig in en we vragen teveel. Kan uw buurvrouw niet uw billen wassen? Oh, uw rolstoel heeft een lekke band? Gaan we oplossen, heeft u een paar weken? Uw PGB is niet betaald? Volgens Van Rijn is alles opgelost hoor, en kijk, hier: een betaling aan uw zorgverlener. Oh, dat is een betaling voor januari, in maart gedaan, aan iemand die tot en met december bij u werkte maar nu niet meer? Sja, waar gewerkt wordt, worden foutjes gemaakt - wat zegt u? Uw huidige zorgverleners melden dat ze na 3 maanden niet betaald te zijn helaas ontslag moeten nemen? Geen zorgen! Andrée van Es gaat kijken wat er mis gegaan is. Nee, dat betekent niet dat u nu alsnog met spoed dat PGB-geld krijgt, dat zoekt u maar uit met uw zorgverleners. Ja, u heeft een indicatie, dus u moet betalen, ook al kreeg u geen hulp. Het is al april en die indicatie per februari - waarvan dus vorig jaar februari al bekend was dat die verlengd moest worden - is nog steeds niet helemaal rond? Sja, transitie hè.
En al die mensen die klagen dat er dingen misgaan, zijn zeurpieten. Ze moeten blij zijn dat ze hulp krijgen. Al is die hulp op papier, en wordt die niet geleverd: de intenties zijn goed. Dus bek houden en dankbaar zijn. En betalen, dat natuurlijk ook.
maandag, november 17, 2014
Week van Kinderen Veilig
Vanmiddag zag ik Malou Gorter van het Noord Nederlands Toneel, die 'Mama' speelde. (Artikel hierover van vorig jaar.)
Een confronterend stuk over kindermishandeling, fysiek en psychisch, en de vraag: wat doen we daaraan?
Het was verwarrend, want hele stukken kon ik zo op mijn eigen jeugd plakken, terwijl ik als toeschouwer nu goed zag hoe het mechanisme werkt. Als kind raakte ik in de war van 'Doe dit, doe dat, ik zeg toch dat je DIT moet doen, ben je nou zo stom of doe je het expres om mij te pesten?' bijvoorbeeld, en ik besefte (veel later!) wel dat per definitie alles fout was wat je ook deed, domweg omdat de opdrachten te tegenstrijdig zijn of volstrekt onmogelijk voor een kind, dat het helemaal niet de bedoeling was dat je iets goed zou doen, dat het er alleen maar om ging dat je zou falen zodat je op je donder kon krijgen. Terwijl je als kind zó je best doet om aan al die eisen te voldoen. Haarscherp uitgebeeld was het ineens zo logisch, zo inzichtelijk gemaakt. (Niet als in logisch gedrag, maar als: duidelijk hoe het systeem werkt.)
Het enge is dat je als kind wel denkt dat het niet overal zo is, maar toch - als er bezoek is, is je ma ook een lieve moeder. Misschien gaat het bij die andere kinderen precies zo als er verder niemand bij is. En ze heeft ook goeie dingen, en je bent nu eenmaal een rotkind dat niet luistert en onhandig is en niks kan, het is heel begrijpelijk dat ze er spijt van heeft dat ze je ooit geadopteerd hebben, dus eigenlijk is het gewoon je eigen schuld dat je moeder zo doet.
En gek genoeg besefte ik ineens iets dat nooit eerder tot me doordrong. Simpelweg gezegd was ik nergens veilig - op school werd ik gepest en thuis was het ook vaak erg onveilig. Maar vanmiddag besefte ik ineens dat school mijn vluchtplek was van thuis, en thuis mijn vluchtplek van school. Niet zo gek dat dat niet heel lang goed ging. (Geen zorgen, het gaat nu een stuk beter met me!)
De actrice zocht nog een figurant (voor als de medespeler niet op tijd zou arriveren), ik was er niet erg happig op, maar ik durf dan ook niet goed nee te zeggen. Tot ze zei dat ik het niet moest doen als ik zelf 'een historie' had. Toen ik zwetend in het publiek zat was ik erg blij dat ze die waarschuwing had gegeven, want ik denk niet dat ik het had getrokken (diegene speelde het kind in kwestie, waar de actrice als moeder tegen tekeer ging).
Gezien de stilte bij het publiek denk ik dat het bij veel mensen flink aankwam, ook al waren dit allemaal mensen 'uit het vak'.
Deze week is het de Week van Kinderen Veilig. Van de site: "Jaarlijks worden 119.000 kinderen mishandeld. Dat zijn drie op de 100 kinderen, gemiddeld 1 in iedere schoolklas."
Per jaar overlijden 50 tot 70 kinderen aan de gevolgen van mishandeling.
Bij hoeveel van die 119000 kinderen zouden mensen uit de omgeving twijfels gehad hebben? En hoeveel van die mensen die iets vermoeden, trekken aan de bel?
Hoe dan ook: merk je iets in je omgeving? Vermoed je iets dat niet pluis is? Heeft een kind vaak blauwe plekken, met steeds een prima verhaal over hoe vaak z/hij valt of zich stoot? Ken je zo'n kind dat altijd stil en gezeglijk is, op een rare manier? Zie je een ouder zijn/haar kind vernederen? Spreek je uit! Bemoei je ermee. Vraag advies wat je kunt doen. Maak melding van verdachte gevallen. Misschien ben je de enige die dat doet. Maar misschien ben jij ook de enige kans die ouders en kind hebben om normaler met elkaar om te leren gaan, om hulp te krijgen.
Laat die kinderen, én hun ouders, niet in de kou staan.
Een confronterend stuk over kindermishandeling, fysiek en psychisch, en de vraag: wat doen we daaraan?
Het was verwarrend, want hele stukken kon ik zo op mijn eigen jeugd plakken, terwijl ik als toeschouwer nu goed zag hoe het mechanisme werkt. Als kind raakte ik in de war van 'Doe dit, doe dat, ik zeg toch dat je DIT moet doen, ben je nou zo stom of doe je het expres om mij te pesten?' bijvoorbeeld, en ik besefte (veel later!) wel dat per definitie alles fout was wat je ook deed, domweg omdat de opdrachten te tegenstrijdig zijn of volstrekt onmogelijk voor een kind, dat het helemaal niet de bedoeling was dat je iets goed zou doen, dat het er alleen maar om ging dat je zou falen zodat je op je donder kon krijgen. Terwijl je als kind zó je best doet om aan al die eisen te voldoen. Haarscherp uitgebeeld was het ineens zo logisch, zo inzichtelijk gemaakt. (Niet als in logisch gedrag, maar als: duidelijk hoe het systeem werkt.)
Het enge is dat je als kind wel denkt dat het niet overal zo is, maar toch - als er bezoek is, is je ma ook een lieve moeder. Misschien gaat het bij die andere kinderen precies zo als er verder niemand bij is. En ze heeft ook goeie dingen, en je bent nu eenmaal een rotkind dat niet luistert en onhandig is en niks kan, het is heel begrijpelijk dat ze er spijt van heeft dat ze je ooit geadopteerd hebben, dus eigenlijk is het gewoon je eigen schuld dat je moeder zo doet.
En gek genoeg besefte ik ineens iets dat nooit eerder tot me doordrong. Simpelweg gezegd was ik nergens veilig - op school werd ik gepest en thuis was het ook vaak erg onveilig. Maar vanmiddag besefte ik ineens dat school mijn vluchtplek was van thuis, en thuis mijn vluchtplek van school. Niet zo gek dat dat niet heel lang goed ging. (Geen zorgen, het gaat nu een stuk beter met me!)
De actrice zocht nog een figurant (voor als de medespeler niet op tijd zou arriveren), ik was er niet erg happig op, maar ik durf dan ook niet goed nee te zeggen. Tot ze zei dat ik het niet moest doen als ik zelf 'een historie' had. Toen ik zwetend in het publiek zat was ik erg blij dat ze die waarschuwing had gegeven, want ik denk niet dat ik het had getrokken (diegene speelde het kind in kwestie, waar de actrice als moeder tegen tekeer ging).
Gezien de stilte bij het publiek denk ik dat het bij veel mensen flink aankwam, ook al waren dit allemaal mensen 'uit het vak'.
Deze week is het de Week van Kinderen Veilig. Van de site: "Jaarlijks worden 119.000 kinderen mishandeld. Dat zijn drie op de 100 kinderen, gemiddeld 1 in iedere schoolklas."
Per jaar overlijden 50 tot 70 kinderen aan de gevolgen van mishandeling.
Bij hoeveel van die 119000 kinderen zouden mensen uit de omgeving twijfels gehad hebben? En hoeveel van die mensen die iets vermoeden, trekken aan de bel?
Hoe dan ook: merk je iets in je omgeving? Vermoed je iets dat niet pluis is? Heeft een kind vaak blauwe plekken, met steeds een prima verhaal over hoe vaak z/hij valt of zich stoot? Ken je zo'n kind dat altijd stil en gezeglijk is, op een rare manier? Zie je een ouder zijn/haar kind vernederen? Spreek je uit! Bemoei je ermee. Vraag advies wat je kunt doen. Maak melding van verdachte gevallen. Misschien ben je de enige die dat doet. Maar misschien ben jij ook de enige kans die ouders en kind hebben om normaler met elkaar om te leren gaan, om hulp te krijgen.
Laat die kinderen, én hun ouders, niet in de kou staan.
zaterdag, juli 26, 2014
Emoties
Ik begrijp niet goed waarom mensen anderen willen voorschrijven wat ze moeten voelen of vinden. Nou ja, vinden, dat wel ;p
Ik hoorde iemand zeggen dat het "ongeluk" een soort luxeprobleem was, als 'ze' niet waren gaan vliegen hadden ze nu nog geleefd.
Dus als iemand geld heeft om naar Kuala Lumpur te vliegen, is het gerechtvaardigd dat zijn/haar vliegtuig als een kleiduif uit de lucht geschoten wordt? We weten nauwelijks iets van die mensen. Een deel was voor werk onderweg, een deel voor toerisme of studie of familiebezoek, of om de kinderen te laten zien waar ze vandaan kwamen.
Ze hadden niets met de oorlog daar te maken. Sterker, het is sowieso een afschuwelijke 'vergissing', want het lijkt erop dat de rebellen dachten dat ze een Oekraïens vliegtuig hadden neergehaald (alsof dat wel gerechtvaardigd was).
Je mag niet meerouwen als je niemand kende in het vliegtuig. Mag je wel geschokt zijn? Mag je je wel voorstellen hoe het voor de achterblijvers is?
Ik ging gisteren naar het transport kijken, moeite doend me niet voor te stellen wat er in die kisten met loden binnenbekleding lag. Is dat ramptoerisme? Het voelde als iets dat moest, net zoals ik op 4 mei 2 minuten stil ben.
Er werd niet geklapt gisteren op de brug waar ik stond. Het gebabbel, met soms een lach, verstomde geheel toen de stoet eraan kwam. Het werd letterlijk en figuurlijk doodstil.
Gezien de reacties is de rest van de wereld onder de indruk van hoe dit is aangepakt. Ik hoop dat de nabestaanden, zowel in Nederland als elders, er nu en/of later een beetje steun aan ontlenen.
Ik ben geen Rutte-fan, maar als je zo'n crisis aan je broek krijgt, heb je het maar te regelen - en dat is naar mijn gevoel goed gedaan. Hij heeft mazzel dat ie Timmermans als rechterhand heeft, die zowel slim, diplomatiek als handig is, Russisch spreekt en de Russische manier van doen kent. En als je dat uit, vallen er weer mensen over je heen om je uit te maken voor VVD'er of PvdA'er. Ik ben geen van beide, maar dat betekent niet dat ik niet mag vinden dat ze iets goed doen.
De rimpelingen van de schokgolf zullen afnemen voor de niet-direct betrokkenen, steeds weer even heftiger wordend als er nieuws komt. Voor de nabestaanden zal het veel langer duren voor het verdriet zelfs maar hanteerbaar wordt.
Laten we elkaar de ruimte geven om hiermee om te gaan zoals we dat zelf het beste achten. Of je nu ergens bloemen legt, naar de rouwstoet kijkt, of niets doet: het is goed.
Ik hoorde iemand zeggen dat het "ongeluk" een soort luxeprobleem was, als 'ze' niet waren gaan vliegen hadden ze nu nog geleefd.
Dus als iemand geld heeft om naar Kuala Lumpur te vliegen, is het gerechtvaardigd dat zijn/haar vliegtuig als een kleiduif uit de lucht geschoten wordt? We weten nauwelijks iets van die mensen. Een deel was voor werk onderweg, een deel voor toerisme of studie of familiebezoek, of om de kinderen te laten zien waar ze vandaan kwamen.
Ze hadden niets met de oorlog daar te maken. Sterker, het is sowieso een afschuwelijke 'vergissing', want het lijkt erop dat de rebellen dachten dat ze een Oekraïens vliegtuig hadden neergehaald (alsof dat wel gerechtvaardigd was).
Je mag niet meerouwen als je niemand kende in het vliegtuig. Mag je wel geschokt zijn? Mag je je wel voorstellen hoe het voor de achterblijvers is?
Ik ging gisteren naar het transport kijken, moeite doend me niet voor te stellen wat er in die kisten met loden binnenbekleding lag. Is dat ramptoerisme? Het voelde als iets dat moest, net zoals ik op 4 mei 2 minuten stil ben.
Er werd niet geklapt gisteren op de brug waar ik stond. Het gebabbel, met soms een lach, verstomde geheel toen de stoet eraan kwam. Het werd letterlijk en figuurlijk doodstil.
Gezien de reacties is de rest van de wereld onder de indruk van hoe dit is aangepakt. Ik hoop dat de nabestaanden, zowel in Nederland als elders, er nu en/of later een beetje steun aan ontlenen.
Ik ben geen Rutte-fan, maar als je zo'n crisis aan je broek krijgt, heb je het maar te regelen - en dat is naar mijn gevoel goed gedaan. Hij heeft mazzel dat ie Timmermans als rechterhand heeft, die zowel slim, diplomatiek als handig is, Russisch spreekt en de Russische manier van doen kent. En als je dat uit, vallen er weer mensen over je heen om je uit te maken voor VVD'er of PvdA'er. Ik ben geen van beide, maar dat betekent niet dat ik niet mag vinden dat ze iets goed doen.
De rimpelingen van de schokgolf zullen afnemen voor de niet-direct betrokkenen, steeds weer even heftiger wordend als er nieuws komt. Voor de nabestaanden zal het veel langer duren voor het verdriet zelfs maar hanteerbaar wordt.
Laten we elkaar de ruimte geven om hiermee om te gaan zoals we dat zelf het beste achten. Of je nu ergens bloemen legt, naar de rouwstoet kijkt, of niets doet: het is goed.
donderdag, juli 17, 2014
Treinen
Misschien
klinkt het raar, in elk geval reageren mensen er soms raar op. Ik woon
in een wijk grenzend aan een spoorweg. Dat heeft z'n voordelen, hoewel
het altijd sneller is om de bus naar Centraal te nemen dan om op het
wijkstation de trein te nemen, maar er zit voor mij nog een heel
specifiek voordeel aan.
Met dit weer staat het raam open, en dan hoor ik de treinen langskomen, vooral in de avond en nacht, als het verder stil is.
Thuis hadden we een auto, en ik zat niet zo vaak in de trein - een paar keer per jaar, als mijn moeder en ik naar de grote stad gingen om bijvoorbeeld schoenen te kopen. De trein was iets spannends en iets magisch, je kon zomaar instappen en eigenlijk overal heen. De vader van een buurmeisje werkte 'bij het spoor', en zij gingen elk jaar met de trein op vakantie, naar Italië bijvoorbeeld. Dat klonk voor mij als heel ver weg en als een compleet avontuur.
Er was een korte periode dat ik reizen per trein eng vond: rondom de Molukse kapingen, want omdat er in ons stadje veel Molukkers woonden, stapte er ook altijd wel een Molukker in, destijds standaard met een indrukwekkend afrokapsel. Als bang kind keek ik dan altijd goed naar wat ze bij zich hadden. Het nieuws rond de treinen en de school had veel indruk gemaakt, en in die tijd was de Molukse wijk naast ons zo ongeveer afgegrendeld door soldaten. Maar die onrust en de angst verdween langzaam en de trein werd weer iets magisch.
Als ik dus een trein hoor langskomen, droom ik weg: waar zou ie heen gaan? Is het een goederentrein, die je de hele nacht hoort doorrijden, vol met van alles en nog wat? (Toen ik zelf bij ProRail werkte, heb ik me eens verdiept in de coderingen op die treinen zodat ik al snel wist wat er vervoerd werd als ik die plaatjes op de wagons kon zien.) Of is het een internationale trein, vol mensen onderweg naar zaken, vakantie, familie, vrienden? Waarbij ik terugdenk aan m'n eigen Interrailreis in '92, toen ik in Utrecht opstapte en letterlijk overal heen kon, net zoals m'n pet stond. Ik treinde door Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, heel even door Finland, ik zakte af naar toen nog Tsjechoslowakije, Oostenrijk en strandde in Venetië toen ik struikelde. Anders had ik nog een stuk Italië gedaan of misschien wel Griekenland, ik kon nog een week reizen. Zomaar op de bonnefooi rondreizen per trein, gemengd met veel veerboten: ik was gelukkig. En iets daarvan komt altijd terug als ik nu in die zoele nachten een trein hoor rijden.
Met dit weer staat het raam open, en dan hoor ik de treinen langskomen, vooral in de avond en nacht, als het verder stil is.
Thuis hadden we een auto, en ik zat niet zo vaak in de trein - een paar keer per jaar, als mijn moeder en ik naar de grote stad gingen om bijvoorbeeld schoenen te kopen. De trein was iets spannends en iets magisch, je kon zomaar instappen en eigenlijk overal heen. De vader van een buurmeisje werkte 'bij het spoor', en zij gingen elk jaar met de trein op vakantie, naar Italië bijvoorbeeld. Dat klonk voor mij als heel ver weg en als een compleet avontuur.
Er was een korte periode dat ik reizen per trein eng vond: rondom de Molukse kapingen, want omdat er in ons stadje veel Molukkers woonden, stapte er ook altijd wel een Molukker in, destijds standaard met een indrukwekkend afrokapsel. Als bang kind keek ik dan altijd goed naar wat ze bij zich hadden. Het nieuws rond de treinen en de school had veel indruk gemaakt, en in die tijd was de Molukse wijk naast ons zo ongeveer afgegrendeld door soldaten. Maar die onrust en de angst verdween langzaam en de trein werd weer iets magisch.
Als ik dus een trein hoor langskomen, droom ik weg: waar zou ie heen gaan? Is het een goederentrein, die je de hele nacht hoort doorrijden, vol met van alles en nog wat? (Toen ik zelf bij ProRail werkte, heb ik me eens verdiept in de coderingen op die treinen zodat ik al snel wist wat er vervoerd werd als ik die plaatjes op de wagons kon zien.) Of is het een internationale trein, vol mensen onderweg naar zaken, vakantie, familie, vrienden? Waarbij ik terugdenk aan m'n eigen Interrailreis in '92, toen ik in Utrecht opstapte en letterlijk overal heen kon, net zoals m'n pet stond. Ik treinde door Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, heel even door Finland, ik zakte af naar toen nog Tsjechoslowakije, Oostenrijk en strandde in Venetië toen ik struikelde. Anders had ik nog een stuk Italië gedaan of misschien wel Griekenland, ik kon nog een week reizen. Zomaar op de bonnefooi rondreizen per trein, gemengd met veel veerboten: ik was gelukkig. En iets daarvan komt altijd terug als ik nu in die zoele nachten een trein hoor rijden.
zondag, juni 29, 2014
Indië-veteraan
De afgelopen tijd was op Radio 1 regelmatig een spotje te horen, waarin Gerdi Verbeet vertelt dat haar vader een Indië-veteraan was, en oproept om naar de Veteranendag te gaan.
Ook mijn vader was een Indië-veteraan. Dat wist ik omdat in oude fotoboeken foto's zaten: mijn vader in uniform in een tropisch decor, met zijn maten. Ook waren er nog kaarten en brieven uit die tijd.
Hij heeft er één keer iets over gezegd. We liepen in de V&D, er lag een boek over Java, en ik zei: 'Daar heb jij toch gezeten?' Antwoord: ' Ja. Dat was niet leuk'.
Mijn vader was van 1924. Toen de Tweede Wereldoorlog begon was hij 16, een schriel, mager jochie, te jong om direct voor iets ingeschakeld te worden, oud genoeg om iets te willen doen. Af en toe vertelde hij er iets over, met name als hij flink wat alcohol op had. Verhalen over hoe er in de kelder joden zaten, en op zolder Duitsers, want het was een strategisch gelegen huis, vlakbij de rivier. Hoe hij ooit bijna betrapt werd als gezochte jongen, en hoe zijn zus toen noodgedwongen een soldaat op de trap afleidde met een kus, zodat hij weg kon komen.
Hoe hij tot drie keer toe naar Duitsland werd gestuurd om te werken, en drie keer terugkwam. Eén keer sprong hij uit de trein om vervolgens recht in de armen van een hoge Duitse pief te lopen, die daar wandelde met zijn vrouw. Zijn toch al magere bouw, versterkt door voedselgebrek, redde hem die keer: de echtgenote vond dat zulke 'kinderen' niet aan het werk gezet mochten worden, ze namen hem mee naar huis, stopten hem vol eten en zetten hem op de trein terug naar Nederland, met een verklaring zodat hij veilig kon reizen. Over de andere keren heb ik niets gehoord.
Ik weet dat hij, toen het zuiden al bevrijd was, heen en weer koerierde tussen bezet en bevrijd gebied om informatie over te brengen. Dat deed hij niet alleen, wel was hij een keer de enige die overleefde.
Ergens eind jaren zeventig ontstond er contact met een oude maat, die regelmatig op bezoek kwam. Dan werd er stevig gedronken, en werden er herinneringen opgehaald. Ik herinner me een verhaal dat de maat vertelde als 'bewijs' hoe zachtaardig (hij gebruikte de term 'slap') mijn vader was: het was in de hongerwinter, het eten was op, ook al werd er wat extra verstrekt aan het gezin wegens die Duitsers die ingekwartierd zaten. Maar voor mijn vader en voor de onderduikers werd natuurlijk geen voedsel verschaft, en alle voorraden waren op. De maat en mijn pa wisten ergens nog een schaap te staan, dus ze gingen erop af met een mes. Het schaap moest afgemaakt worden. De grote grap (volgens de maat) was dat mijn vader het niet kon. Ondanks de honger, ondanks de mensen die afhankelijk waren van dat voedsel. De maat moest het schaap de hals afsnijden, en dat vond hij decennia later nog steeds een geweldige mop - mijn vader niet.
Rond de stoel van mijn vader lagen stapels boeken over WO2. Hij las niets anders. Jaren later begreep ik pas waarom ik vanaf mijn zevende elke nacht droomde over oorlog: als ik mijn pa welterusten kuste, zag ik altijd wel een boek op zijn schoot, met foto's. Soms vrij onschuldige foto's, soms foto's uit concentratiekampen.
Het gekke is dat het in mijn dromen altijd nacht was. Op de een of andere manier was oorlog donker. Op mijn 16e las ik een citaat uit een dagboek van Hans Warren, die als ik het me goed herinner beschrijft dat hij met vrienden op de dijk is, op een stralende zonnige dag, en dat ze ineens het bericht krijgen dat het oorlog is. Waarop ik automatisch dacht: 'Dat hadden ze kunnen weten, dan was het donker geworden - wacht eens... Dat kan natuurlijk helemaal niet!'
Na 5 jaar was de oorlog voorbij. Nu zou het altijd vrede blijven - zoals men ook dacht na wat tot deze oorlog de Grote Oorlog had geheten, WO1.
Men probeerde het leven weer op te pikken, rouwde om wie men verloren was, botvierde de woede op verraders en moffenhoeren (een mooie bewijs van de vreedzaamheid...), en maakte plannen voor de toekomst.
En toen moest mijn vader naar Indië. Ik weet niet in welk jaar. Ik weet wel dat hij ging met het idee dat dat gebied bevrijd moest worden, zoals Nederland bevrijd was van de Duitsers. Ik weet ook dat hij al vrij snel het besef kreeg dat de Nederlanders daar de rol van de Duitsers speelden: bezetters, verkrachters, moordenaars. Na die vreselijke oorlog moest hij nog een oorlog uitvechten, in een rol waar hij van walgde. En toen die oorlog voorbij was, kwam het niet meer goed in zijn hoofd. Hij was de oorlog uit, maar de oorlog verdween nooit uit hem. Ze kwamen ook niet als heldhaftige overwinnaars terug, dat zal ook niet meegeholpen hebben.
Zodra hij de kans had, vertrok hij met zijn vriendin naar zo ver mogelijk weg: Nieuw-Zeeland. Dat gebied zou nooit bij een oorlog betrokken raken, redeneerden ze. Dan zouden ze de oorlog achter zich kunnen laten. Dat bleek een illusie, en het beloofde land was het ook niet: in '71 kwamen ze terug, met twee kinderen, en vestigden zich weer in de oude woonplaats van mijn vader.
De oorlog was altijd aanwezig in ons gezin. Buren gingen naar Duitsland op vakantie: prachtig land, mooie natuur, oude steden - mijn vader trok altijd wit weg als er weer zo'n lofzang op dát land kwam.
Later gingen we vaak op vakantie naar Zeeland: lekker dichtbij, erg mooi, meestal mooi weer, alleen wel erg veel Duitsers, dus elke vakantie was er een tijdje dat mijn pa zich terugtrok in zichzelf. 'Laat 'm maar', zei mijn moeder dan. We kenden dat wel, want het gebeurde vaak.
Mijn vader was geknakt door de oorlog. Misschien was één oorlog al genoeg geweest, in elk geval was hij mentaal in die oorlog blijven hangen. Ik kan niet inschatten of hij een betere kans had gehad als hij niet daarna die andere oorlog ingestuurd was. Ik weet ook niet of zijn zwijgen over die oorlog een teken was dat dat trauma nog dieper was, of dat het alleen dat van de eerste oorlog versterkt heeft.
En ik vraag me steeds af of de kinderen van de huidige en toekomstige veteranen over x tijd ook zo'n verhaal zullen schrijven...
Ook mijn vader was een Indië-veteraan. Dat wist ik omdat in oude fotoboeken foto's zaten: mijn vader in uniform in een tropisch decor, met zijn maten. Ook waren er nog kaarten en brieven uit die tijd.
Hij heeft er één keer iets over gezegd. We liepen in de V&D, er lag een boek over Java, en ik zei: 'Daar heb jij toch gezeten?' Antwoord: ' Ja. Dat was niet leuk'.
Mijn vader was van 1924. Toen de Tweede Wereldoorlog begon was hij 16, een schriel, mager jochie, te jong om direct voor iets ingeschakeld te worden, oud genoeg om iets te willen doen. Af en toe vertelde hij er iets over, met name als hij flink wat alcohol op had. Verhalen over hoe er in de kelder joden zaten, en op zolder Duitsers, want het was een strategisch gelegen huis, vlakbij de rivier. Hoe hij ooit bijna betrapt werd als gezochte jongen, en hoe zijn zus toen noodgedwongen een soldaat op de trap afleidde met een kus, zodat hij weg kon komen.
Hoe hij tot drie keer toe naar Duitsland werd gestuurd om te werken, en drie keer terugkwam. Eén keer sprong hij uit de trein om vervolgens recht in de armen van een hoge Duitse pief te lopen, die daar wandelde met zijn vrouw. Zijn toch al magere bouw, versterkt door voedselgebrek, redde hem die keer: de echtgenote vond dat zulke 'kinderen' niet aan het werk gezet mochten worden, ze namen hem mee naar huis, stopten hem vol eten en zetten hem op de trein terug naar Nederland, met een verklaring zodat hij veilig kon reizen. Over de andere keren heb ik niets gehoord.
Ik weet dat hij, toen het zuiden al bevrijd was, heen en weer koerierde tussen bezet en bevrijd gebied om informatie over te brengen. Dat deed hij niet alleen, wel was hij een keer de enige die overleefde.
Ergens eind jaren zeventig ontstond er contact met een oude maat, die regelmatig op bezoek kwam. Dan werd er stevig gedronken, en werden er herinneringen opgehaald. Ik herinner me een verhaal dat de maat vertelde als 'bewijs' hoe zachtaardig (hij gebruikte de term 'slap') mijn vader was: het was in de hongerwinter, het eten was op, ook al werd er wat extra verstrekt aan het gezin wegens die Duitsers die ingekwartierd zaten. Maar voor mijn vader en voor de onderduikers werd natuurlijk geen voedsel verschaft, en alle voorraden waren op. De maat en mijn pa wisten ergens nog een schaap te staan, dus ze gingen erop af met een mes. Het schaap moest afgemaakt worden. De grote grap (volgens de maat) was dat mijn vader het niet kon. Ondanks de honger, ondanks de mensen die afhankelijk waren van dat voedsel. De maat moest het schaap de hals afsnijden, en dat vond hij decennia later nog steeds een geweldige mop - mijn vader niet.
Rond de stoel van mijn vader lagen stapels boeken over WO2. Hij las niets anders. Jaren later begreep ik pas waarom ik vanaf mijn zevende elke nacht droomde over oorlog: als ik mijn pa welterusten kuste, zag ik altijd wel een boek op zijn schoot, met foto's. Soms vrij onschuldige foto's, soms foto's uit concentratiekampen.
Het gekke is dat het in mijn dromen altijd nacht was. Op de een of andere manier was oorlog donker. Op mijn 16e las ik een citaat uit een dagboek van Hans Warren, die als ik het me goed herinner beschrijft dat hij met vrienden op de dijk is, op een stralende zonnige dag, en dat ze ineens het bericht krijgen dat het oorlog is. Waarop ik automatisch dacht: 'Dat hadden ze kunnen weten, dan was het donker geworden - wacht eens... Dat kan natuurlijk helemaal niet!'
Na 5 jaar was de oorlog voorbij. Nu zou het altijd vrede blijven - zoals men ook dacht na wat tot deze oorlog de Grote Oorlog had geheten, WO1.
Men probeerde het leven weer op te pikken, rouwde om wie men verloren was, botvierde de woede op verraders en moffenhoeren (een mooie bewijs van de vreedzaamheid...), en maakte plannen voor de toekomst.
En toen moest mijn vader naar Indië. Ik weet niet in welk jaar. Ik weet wel dat hij ging met het idee dat dat gebied bevrijd moest worden, zoals Nederland bevrijd was van de Duitsers. Ik weet ook dat hij al vrij snel het besef kreeg dat de Nederlanders daar de rol van de Duitsers speelden: bezetters, verkrachters, moordenaars. Na die vreselijke oorlog moest hij nog een oorlog uitvechten, in een rol waar hij van walgde. En toen die oorlog voorbij was, kwam het niet meer goed in zijn hoofd. Hij was de oorlog uit, maar de oorlog verdween nooit uit hem. Ze kwamen ook niet als heldhaftige overwinnaars terug, dat zal ook niet meegeholpen hebben.
Zodra hij de kans had, vertrok hij met zijn vriendin naar zo ver mogelijk weg: Nieuw-Zeeland. Dat gebied zou nooit bij een oorlog betrokken raken, redeneerden ze. Dan zouden ze de oorlog achter zich kunnen laten. Dat bleek een illusie, en het beloofde land was het ook niet: in '71 kwamen ze terug, met twee kinderen, en vestigden zich weer in de oude woonplaats van mijn vader.
De oorlog was altijd aanwezig in ons gezin. Buren gingen naar Duitsland op vakantie: prachtig land, mooie natuur, oude steden - mijn vader trok altijd wit weg als er weer zo'n lofzang op dát land kwam.
Later gingen we vaak op vakantie naar Zeeland: lekker dichtbij, erg mooi, meestal mooi weer, alleen wel erg veel Duitsers, dus elke vakantie was er een tijdje dat mijn pa zich terugtrok in zichzelf. 'Laat 'm maar', zei mijn moeder dan. We kenden dat wel, want het gebeurde vaak.
Mijn vader was geknakt door de oorlog. Misschien was één oorlog al genoeg geweest, in elk geval was hij mentaal in die oorlog blijven hangen. Ik kan niet inschatten of hij een betere kans had gehad als hij niet daarna die andere oorlog ingestuurd was. Ik weet ook niet of zijn zwijgen over die oorlog een teken was dat dat trauma nog dieper was, of dat het alleen dat van de eerste oorlog versterkt heeft.
En ik vraag me steeds af of de kinderen van de huidige en toekomstige veteranen over x tijd ook zo'n verhaal zullen schrijven...
woensdag, mei 14, 2014
Hart
Voor de operatie moest ik naar de anesthesist, voor een pre-operatieve controle. Medicatie doornemen, van alles controleren, uitleg over de narcose.
Twee maanden daarvoor was ik gecontroleerd door de internist, die geen afwijkingen vond behalve een blaasontsteking.De anesthesist was tevreden over mijn bloeddruk, maar meldde dat hij een hartruis hoorde. Niks bijzonders, zeker geen hindernis voor de operatie, geen probleem. Normaal gesproken zou ik gevraagd hebben wat ie precies hoorde, en wat dat betekende. Maar ik was al zo gespannen, en ik liet het maar.
Eenmaal weer thuis ging de telefoon: de anesthesist. Hij had even overlegd, en het leek toch raadzaam als ik naar de cardioloog ging. Nee, dat had geen invloed op de operatie, maar gewoon ter controle.
Ik maakte een afspraak voor een ECG. De dame die dat afnam, vroeg waarvoor die controle was, en ik legde uit dat ik geopereerd moest worden. Toen ze vroeg wat voor operatie, dacht ik: 'Hm, dat ga jij niet begrijpen, jij bent zo slank...', maar toen ik het vertelde, pakte ze haar telefoon, bladerde naar wat foto's en liet ze zien. Een behoorlijk stevige dame - zijzelf, voor haar eigen maagverkleining. Zo word je eens met je neus op je eigen vooroordelen gedrukt. Maar het was wel een opsteker :-)
Een tijdje na de operatie kreeg ik een hartecho. Wonderbaarlijk als je dan je hart kunt bekijken, en kunt horen. Ik meende iets te zien dat volgens mij niet klopte, maar hé, ik weet niet hoe ik zo'n echo moet beoordelen, en ik wist wel beter dan het aan de echodame te vragen - die mag het niet beoordelen en zeker geen uitspraken doen.
Wachten op het telefoontje van de cardioloog dus.
De ruis die ik heb, is een zogenaamde systolische ruis. Als je een hart beluistert, hoor je als het goed is: tik - stilte - tik - stilte. De eerste tik is het sluiten van de kleppen tussen boezems en kamers (mitralis- en tricuspidaalklep), de tweede tik is het sluiten van de kleppen bovenin het hart (de aorta- en de pulmonaalklep). Daartussen hoort stilte te zijn. Bij mij is het bonk - ruis - bonk - stilte.
Een systolische ruis komt vaak voor en kan allerlei oorzaken hebben. Zo kan hij optreden bij flinke spanning: het hart moet dan meer bloed wegpompen dan anders, de bloeddruk is hoger door de stress, en je hoort een soort 'inspanningsruis'. Geen enkel probleem, zodra iemand meer ontspannen is, is de ruis weg.
Er is een heel rijtje andere mogelijke oorzaken, variërend van totaal nietszeggend en ongevaarlijk, tot levensbedreigend. De gevaarlijkste oorzaak van een ruis is een probleem met de aortaklep. Die klep zit tussen de linkerkamer van het hart en de aorta, hij opent zich gedurende de systole om bloed door te laten naar de aorta, en hij sluit als de kleppen onderin het hart opengaan, waarbij hij voorkomt dat er bloed uit de aorta teruglekt naar de linkerkamer.
Hieronder zie je de werkende aortaklep van een varken, in een zoutoplossing (geleend van Wikipedia).
Je ziet dat de klep drie 'slippen' heeft, die netjes open en sluiten. Dat gaat automatisch: als de druk van het bloed toeneemt (omdat de kamer zich samentrekt), openen de slippen zich; als de druk wegvalt omdat de kamer grotendeels leeg is, vallen ze vanzelf weer dicht.
Ik blijk een verkalkte aortaklep te hebben, die tweeslippig is. Wat oorzaak is en wat gevolg, is onduidelijk. Het zou kunnen dat ik ben geboren met een tweeslippige klep, waardoor de doorstroming niet helemaal perfect is en zich kalk is gaan afzetten op de klep.
Het kan ook zijn dat door een andere oorzaak de klep is gaan verkalken en daardoor twee slippen zijn vergroeid tot één. In elk geval sluit de klep niet helemaal goed meer, wat tot lekkage leidt (en een verklaring _zou_ kunnen zijn voor mijn tromboses en de TIA's - maar dan is het vreemd dat die ruis nooit eerder is opgemerkt). Ook opent ie niet helemaal goed meer, waardoor de doorstroming van het bloed niet perfect is.
Heel dramatisch is het allemaal (nog) niet. Maar er zijn veel vragen: is die tweevoudige klep aangeboren? Waarom is dat dan nooit eerder opgevallen? Is het een vergroeiing door verkalking? Zou kunnen, dat komt veel voor, maar de vragen die dat oproept zijn: waarom is dat gebeurd? Als ik in de zeventig was, zou het niet zo gek zijn, maar ik ben 46. En: als dit pas later is ontstaan, wanneer dan? Met andere woorden: hoe _snel_ is het gebeurd? En wat zegt dat over de toekomst?
Het is niet gerelateerd aan overgewicht. Het is vermoedelijk wel de verklaring voor de zeer lichte hartritmestoornis die ik heb. Ook daarvoor geldt: pas sinds een jaar of twee. Overige klachten heb ik niet. Die zouden wel kunnen komen: flauwtes en/of pijn op de borst, vooral bij inspanning; duizeligheid; ernstige vermoeidheid.
Zodra ik daar last van krijg, moet ik me gelijk melden voor controle, omdat dat duidt op hartfalen - als de doorstroming steeds moeilijker wordt, moet de linkerkamer steeds meer kracht zetten. De wand verdikt, waardoor er minder ruimte is voor bloed, waardoor er meer en vaker gepompt moet worden om de zuurstofvoorziening op peil te houden, waardoor de klep zwaarder belast wordt, en zo verder. Zo niet, dan moet ik (voorlopig) elke twee jaar een nieuwe echo laten maken. Het kan zijn dat het zo blijft, dan is er niets aan de hand. Het kan zijn dat het langzaam erger wordt met het stijgen van de leeftijd. Dat hoeft ook nog geen problemen te geven, tenzij de hartritmestoornis erger wordt. Het kan flink verergeren, op korte of lange termijn, en de uiterste oplossing is een nieuwe hartklep - dat lost het probleem direct op. Maar een hartoperatie is niet echt zonder risico, dus ik hoop maar dat het hierbij blijft.
In elk geval is gewichtsverlies al winst, want dan wordt het hart minder zwaar belast. Stollingsremmers slik ik al, en daar moet ik vooral mee doorgaan.
Zo zit je een half jaar in de zenuwen voor een maagverkleining, en uiteindelijk beland je bij de cardioloog. Maar goed, het probleem bestaat, en dan kun je het maar beter weten. Ook al heeft het nu geen consequenties en hoef ik er verder geen rekening mee te houden.
Twee maanden daarvoor was ik gecontroleerd door de internist, die geen afwijkingen vond behalve een blaasontsteking.De anesthesist was tevreden over mijn bloeddruk, maar meldde dat hij een hartruis hoorde. Niks bijzonders, zeker geen hindernis voor de operatie, geen probleem. Normaal gesproken zou ik gevraagd hebben wat ie precies hoorde, en wat dat betekende. Maar ik was al zo gespannen, en ik liet het maar.
Eenmaal weer thuis ging de telefoon: de anesthesist. Hij had even overlegd, en het leek toch raadzaam als ik naar de cardioloog ging. Nee, dat had geen invloed op de operatie, maar gewoon ter controle.
Ik maakte een afspraak voor een ECG. De dame die dat afnam, vroeg waarvoor die controle was, en ik legde uit dat ik geopereerd moest worden. Toen ze vroeg wat voor operatie, dacht ik: 'Hm, dat ga jij niet begrijpen, jij bent zo slank...', maar toen ik het vertelde, pakte ze haar telefoon, bladerde naar wat foto's en liet ze zien. Een behoorlijk stevige dame - zijzelf, voor haar eigen maagverkleining. Zo word je eens met je neus op je eigen vooroordelen gedrukt. Maar het was wel een opsteker :-)
Een tijdje na de operatie kreeg ik een hartecho. Wonderbaarlijk als je dan je hart kunt bekijken, en kunt horen. Ik meende iets te zien dat volgens mij niet klopte, maar hé, ik weet niet hoe ik zo'n echo moet beoordelen, en ik wist wel beter dan het aan de echodame te vragen - die mag het niet beoordelen en zeker geen uitspraken doen.
Wachten op het telefoontje van de cardioloog dus.
De ruis die ik heb, is een zogenaamde systolische ruis. Als je een hart beluistert, hoor je als het goed is: tik - stilte - tik - stilte. De eerste tik is het sluiten van de kleppen tussen boezems en kamers (mitralis- en tricuspidaalklep), de tweede tik is het sluiten van de kleppen bovenin het hart (de aorta- en de pulmonaalklep). Daartussen hoort stilte te zijn. Bij mij is het bonk - ruis - bonk - stilte.
Een systolische ruis komt vaak voor en kan allerlei oorzaken hebben. Zo kan hij optreden bij flinke spanning: het hart moet dan meer bloed wegpompen dan anders, de bloeddruk is hoger door de stress, en je hoort een soort 'inspanningsruis'. Geen enkel probleem, zodra iemand meer ontspannen is, is de ruis weg.
Er is een heel rijtje andere mogelijke oorzaken, variërend van totaal nietszeggend en ongevaarlijk, tot levensbedreigend. De gevaarlijkste oorzaak van een ruis is een probleem met de aortaklep. Die klep zit tussen de linkerkamer van het hart en de aorta, hij opent zich gedurende de systole om bloed door te laten naar de aorta, en hij sluit als de kleppen onderin het hart opengaan, waarbij hij voorkomt dat er bloed uit de aorta teruglekt naar de linkerkamer.
Hieronder zie je de werkende aortaklep van een varken, in een zoutoplossing (geleend van Wikipedia).
Ik blijk een verkalkte aortaklep te hebben, die tweeslippig is. Wat oorzaak is en wat gevolg, is onduidelijk. Het zou kunnen dat ik ben geboren met een tweeslippige klep, waardoor de doorstroming niet helemaal perfect is en zich kalk is gaan afzetten op de klep.
Het kan ook zijn dat door een andere oorzaak de klep is gaan verkalken en daardoor twee slippen zijn vergroeid tot één. In elk geval sluit de klep niet helemaal goed meer, wat tot lekkage leidt (en een verklaring _zou_ kunnen zijn voor mijn tromboses en de TIA's - maar dan is het vreemd dat die ruis nooit eerder is opgemerkt). Ook opent ie niet helemaal goed meer, waardoor de doorstroming van het bloed niet perfect is.
Heel dramatisch is het allemaal (nog) niet. Maar er zijn veel vragen: is die tweevoudige klep aangeboren? Waarom is dat dan nooit eerder opgevallen? Is het een vergroeiing door verkalking? Zou kunnen, dat komt veel voor, maar de vragen die dat oproept zijn: waarom is dat gebeurd? Als ik in de zeventig was, zou het niet zo gek zijn, maar ik ben 46. En: als dit pas later is ontstaan, wanneer dan? Met andere woorden: hoe _snel_ is het gebeurd? En wat zegt dat over de toekomst?
Het is niet gerelateerd aan overgewicht. Het is vermoedelijk wel de verklaring voor de zeer lichte hartritmestoornis die ik heb. Ook daarvoor geldt: pas sinds een jaar of twee. Overige klachten heb ik niet. Die zouden wel kunnen komen: flauwtes en/of pijn op de borst, vooral bij inspanning; duizeligheid; ernstige vermoeidheid.
Zodra ik daar last van krijg, moet ik me gelijk melden voor controle, omdat dat duidt op hartfalen - als de doorstroming steeds moeilijker wordt, moet de linkerkamer steeds meer kracht zetten. De wand verdikt, waardoor er minder ruimte is voor bloed, waardoor er meer en vaker gepompt moet worden om de zuurstofvoorziening op peil te houden, waardoor de klep zwaarder belast wordt, en zo verder. Zo niet, dan moet ik (voorlopig) elke twee jaar een nieuwe echo laten maken. Het kan zijn dat het zo blijft, dan is er niets aan de hand. Het kan zijn dat het langzaam erger wordt met het stijgen van de leeftijd. Dat hoeft ook nog geen problemen te geven, tenzij de hartritmestoornis erger wordt. Het kan flink verergeren, op korte of lange termijn, en de uiterste oplossing is een nieuwe hartklep - dat lost het probleem direct op. Maar een hartoperatie is niet echt zonder risico, dus ik hoop maar dat het hierbij blijft.
In elk geval is gewichtsverlies al winst, want dan wordt het hart minder zwaar belast. Stollingsremmers slik ik al, en daar moet ik vooral mee doorgaan.
Zo zit je een half jaar in de zenuwen voor een maagverkleining, en uiteindelijk beland je bij de cardioloog. Maar goed, het probleem bestaat, en dan kun je het maar beter weten. Ook al heeft het nu geen consequenties en hoef ik er verder geen rekening mee te houden.
Afvallen
Maar weer eens een update.
Mijn weegschaal gaf vanochtend 160,1 aan, uit ervaring weet ik inmiddels dat hij 2,2 kilo meer aangeeft dan de geijkte weegschaal in het ziekenhuis (157,9 zou dat zijn).
Vergeleken met vorig jaar mei ben ik 37 kilo kwijt.
Het gekke is: ik merk het aan alles en iedereen ziet het, behalve ik.
De eerste twee maanden verloor ik 4 cm heupomvang per maand, de laatste maand 2. Ik pas broeken die 4 maten kleiner zijn, blouses die 5 maten kleiner zijn (en eigenlijk al wat erg ruim vallen). Opvallend genoeg kan ik ook schoenen aan die een maat kleiner zijn, wat waarschijnlijk vooral te maken heeft met vocht in m'n voeten dat nu weg is.
Mensen melden opvallend vaak exact hetzelfde: 'Je gezicht ziet er zoveel frisser uit', en dat zal wel als compliment bedoeld zijn ;p Ik merk dat er veel meer ruimte is tussen de randen van mijn gezicht en de brillenpootjes, maar nogmaals: ik _zie_ geen verschil. Ik zie mezelf natuurlijk te vaak, en ik weet dat mensen in hun hoofd dik blijven ook al hebben ze inmiddels een volstrekt normaal figuur.
Ik loop wat makkelijker, hoewel dat na een tijdje echt nog moeite kost, en dat 'tijdje' moet je nog steeds zien als een paar honderd meter. Maar voorheen liep ik naar de bushalte, 100 meter verderop, en moest ik soms halverwege even pauzeren en zodra ik er was, plofte ik op het bankje. Nu betrap ik me erop dat ik blijf staan wachten en alleen ga zitten als ik moe ben.
Eten en drinken gaat makkelijker, ik ben gewend aan eten van een ontbijtbordje met kinderbestek, ik ben gewend aan het ritme. Rundvlees valt nog steeds erg zwaar, kip en vis gaat makkelijker en dat eet ik dus veel vaker. Soms is er een dag dat het allemaal niet vlot gaat, dan merk ik bij het ontbijt al dat de standaardboterham met kaas teveel is. Tijger ontfermt zich dan over een halve plak kaas, de vogels krijgen de halve boterham die over is, en ik schakel een dagje over op beschuit, yoghurt, kwark en 's avonds een klein beetje lichtverteerbaar eten. De volgende dag is er dan niets meer aan de hand.
Een andere rare gewaarwording is dat water, gewoon kraanwater, als lood in m'n maag aankomt. Ik voel het naar beneden zakken, en zodra het in m'n maag is, voel ik me overvol, moet ik heftig boeren en kan er niets meer bij. Ik hoor het van veel mensen met een maagverkleining, en ik gebruik dan ook het standaardtrucje: gooi een klein beetje suikervrije limonadesiroop in het water en het gaat wel. Niemand die weet waarom, maar dan levert drinken geen problemen op. Het water moet niet te koud zijn, anders voel ik m'n maag direct verkrampen.
Laatst heb ik ijs gegeten - dat ging best, als ik het maar in m'n mond liet smelten. Waar ik eerst rustig een grote beker Ben & Jerry's leeglepelde (waarbij het na een tijdje niet eens meer lekker was, maar wel op 'moest'), kocht ik nu een klein bekertje choco-noten-ijs, schepte twee lepels op een bordje, deed er een schep kersen uit de vriezer bij en ik genoot. En ach, roomijs is zuivel, die kersen zijn fruit, noten zijn goed voor me, dus het was best gezond ;-) En na dat bordje zat ik ook echt vol.
Inmiddels doe ik een keer per week aquarobics, in een groepje speciaal voor dikke mensen. Dat gaat me goed af, en het voelde als een overwinning om na 31 jaar weer naar het zwembad te gaan.
Een normaal gewicht zou in mijn geval rond de 80 kilo zijn, maar de kans dat ik dat ooit zal wegen is niet groot. Dan moet ik nog 80 kilo afvallen. Maar alles dat eraf gaat is goed.
Volgens het appje 'Monitor je gewicht', dat keurig een lijntje in tijd en gewicht tekent met gepland gewichtsverlies, plus een veel steiler lijntje met werkelijk verlies :), ben ik in 5,57% van de geplande tijd 23,28% van mijn overgewicht kwijt. Dat is al een vijfde, vanaf mijn gewicht in februari. Volgens de app zou ik mijn streefgewicht bereiken op 23 maart 2018; als ik zo doorga als nu komt de doorgetrokken lijn van de grafiek uit bij 3 juli 2015. Dat is vertekend natuurlijk, omdat je de eerste twee maanden heel hard gewicht verliest en het daarna langzamer gaat, maar toch. Mijn BMI is gezakt van 57,8 vorig jaar naar 47,3 nu. Nog steeds veel te hoog natuurlijk, maar ik ben onderweg.
Mijn weegschaal gaf vanochtend 160,1 aan, uit ervaring weet ik inmiddels dat hij 2,2 kilo meer aangeeft dan de geijkte weegschaal in het ziekenhuis (157,9 zou dat zijn).
Vergeleken met vorig jaar mei ben ik 37 kilo kwijt.
Het gekke is: ik merk het aan alles en iedereen ziet het, behalve ik.
De eerste twee maanden verloor ik 4 cm heupomvang per maand, de laatste maand 2. Ik pas broeken die 4 maten kleiner zijn, blouses die 5 maten kleiner zijn (en eigenlijk al wat erg ruim vallen). Opvallend genoeg kan ik ook schoenen aan die een maat kleiner zijn, wat waarschijnlijk vooral te maken heeft met vocht in m'n voeten dat nu weg is.
Mensen melden opvallend vaak exact hetzelfde: 'Je gezicht ziet er zoveel frisser uit', en dat zal wel als compliment bedoeld zijn ;p Ik merk dat er veel meer ruimte is tussen de randen van mijn gezicht en de brillenpootjes, maar nogmaals: ik _zie_ geen verschil. Ik zie mezelf natuurlijk te vaak, en ik weet dat mensen in hun hoofd dik blijven ook al hebben ze inmiddels een volstrekt normaal figuur.
Ik loop wat makkelijker, hoewel dat na een tijdje echt nog moeite kost, en dat 'tijdje' moet je nog steeds zien als een paar honderd meter. Maar voorheen liep ik naar de bushalte, 100 meter verderop, en moest ik soms halverwege even pauzeren en zodra ik er was, plofte ik op het bankje. Nu betrap ik me erop dat ik blijf staan wachten en alleen ga zitten als ik moe ben.
Eten en drinken gaat makkelijker, ik ben gewend aan eten van een ontbijtbordje met kinderbestek, ik ben gewend aan het ritme. Rundvlees valt nog steeds erg zwaar, kip en vis gaat makkelijker en dat eet ik dus veel vaker. Soms is er een dag dat het allemaal niet vlot gaat, dan merk ik bij het ontbijt al dat de standaardboterham met kaas teveel is. Tijger ontfermt zich dan over een halve plak kaas, de vogels krijgen de halve boterham die over is, en ik schakel een dagje over op beschuit, yoghurt, kwark en 's avonds een klein beetje lichtverteerbaar eten. De volgende dag is er dan niets meer aan de hand.
Een andere rare gewaarwording is dat water, gewoon kraanwater, als lood in m'n maag aankomt. Ik voel het naar beneden zakken, en zodra het in m'n maag is, voel ik me overvol, moet ik heftig boeren en kan er niets meer bij. Ik hoor het van veel mensen met een maagverkleining, en ik gebruik dan ook het standaardtrucje: gooi een klein beetje suikervrije limonadesiroop in het water en het gaat wel. Niemand die weet waarom, maar dan levert drinken geen problemen op. Het water moet niet te koud zijn, anders voel ik m'n maag direct verkrampen.
Laatst heb ik ijs gegeten - dat ging best, als ik het maar in m'n mond liet smelten. Waar ik eerst rustig een grote beker Ben & Jerry's leeglepelde (waarbij het na een tijdje niet eens meer lekker was, maar wel op 'moest'), kocht ik nu een klein bekertje choco-noten-ijs, schepte twee lepels op een bordje, deed er een schep kersen uit de vriezer bij en ik genoot. En ach, roomijs is zuivel, die kersen zijn fruit, noten zijn goed voor me, dus het was best gezond ;-) En na dat bordje zat ik ook echt vol.
Inmiddels doe ik een keer per week aquarobics, in een groepje speciaal voor dikke mensen. Dat gaat me goed af, en het voelde als een overwinning om na 31 jaar weer naar het zwembad te gaan.
Een normaal gewicht zou in mijn geval rond de 80 kilo zijn, maar de kans dat ik dat ooit zal wegen is niet groot. Dan moet ik nog 80 kilo afvallen. Maar alles dat eraf gaat is goed.
Volgens het appje 'Monitor je gewicht', dat keurig een lijntje in tijd en gewicht tekent met gepland gewichtsverlies, plus een veel steiler lijntje met werkelijk verlies :), ben ik in 5,57% van de geplande tijd 23,28% van mijn overgewicht kwijt. Dat is al een vijfde, vanaf mijn gewicht in februari. Volgens de app zou ik mijn streefgewicht bereiken op 23 maart 2018; als ik zo doorga als nu komt de doorgetrokken lijn van de grafiek uit bij 3 juli 2015. Dat is vertekend natuurlijk, omdat je de eerste twee maanden heel hard gewicht verliest en het daarna langzamer gaat, maar toch. Mijn BMI is gezakt van 57,8 vorig jaar naar 47,3 nu. Nog steeds veel te hoog natuurlijk, maar ik ben onderweg.
maandag, maart 17, 2014
Kleding
Shock 1... Kennis, een paar maanden geleden een sleeve gehad, besloot haar te grote kleding, maat 54 en maat 54/56 aan mij te doneren. Dat zouden twee dozen zijn, blouses en broeken. Nou, graag! Broeken zouden misschien ooit eens passen, want ik had 64/66 als broekmaat en heb me al heel lang geleden bekeerd tot joggingbroeken met een touwtje, knoopje in het uiterste stukje en dat ging goed. Voor de operatie was ik al 15 kilo afgevallen, erna ruim 10 kilo. Dus waarschijnlijk zou de boel nog niet passen, maar dan had ik maar vast wat redeneerde kennis.
Komen ze net, met VIJF dozen! Ik demonstreerde m'n joggingbroek en hé... Ik kon dat touwtje ineens wel erg ver aantrekken, dat was me nog niet opgevallen. Zittend bijna 40 cm, oké, m'n taille is duidelijk smaller dan m'n heupen dus dat vertekent, maar toch... zo ver kon het eerst niet.
Ze hadden nog een prachtig boeket meegenomen ook *shock 2*
Kennis weer op pad, en ik duik in de dozen. De broeken laat ik nog maar even, die passen echt niet. Maar al die prachtige blouses, shirts, jasjes, vrijwel gloednieuw, maat 54 en maat 54/56: ze passen!! Shock 3! Hoe kan dat nou? Vorig jaar kocht ik nog shirts (van dezelfde winkel) in maat 62/64... En jasjes maat 60 pasten nog niet.
Even bijkomen... Van de enorme gift en van de ontdekking dat ik kennelijk al veel meer in omvang aan het afnemen ben dan ik zelf doorhad.
Komen ze net, met VIJF dozen! Ik demonstreerde m'n joggingbroek en hé... Ik kon dat touwtje ineens wel erg ver aantrekken, dat was me nog niet opgevallen. Zittend bijna 40 cm, oké, m'n taille is duidelijk smaller dan m'n heupen dus dat vertekent, maar toch... zo ver kon het eerst niet.
Ze hadden nog een prachtig boeket meegenomen ook *shock 2*
Kennis weer op pad, en ik duik in de dozen. De broeken laat ik nog maar even, die passen echt niet. Maar al die prachtige blouses, shirts, jasjes, vrijwel gloednieuw, maat 54 en maat 54/56: ze passen!! Shock 3! Hoe kan dat nou? Vorig jaar kocht ik nog shirts (van dezelfde winkel) in maat 62/64... En jasjes maat 60 pasten nog niet.
Even bijkomen... Van de enorme gift en van de ontdekking dat ik kennelijk al veel meer in omvang aan het afnemen ben dan ik zelf doorhad.