Overtegenwoordigd in criminaliteitsstatistieken?

De PVV stelt op basis van misinterpratie van statistieken dat 'veel' Marokkanen crimineel zouden zijn.

Dit zijn de cijfers van 2014, per 10.000 inwoners:

totaal verdachten van misdrijven 124

autochtoon 92

allochtoon 245

westerse allochtoon 126

niet-westerse allochtoon 350

Dus ja, de niet-westerse allochtoon is oververtegenwoordigd. Daar kunnen diverse redenen/oorzaken voor zijn, sociaal-economische bijvoorbeeld, maar ook het feit dat een gemiddelde Marokkaanse jongen eerder verdachte is dan een gemiddelde Nederlandse jongen, omdát ie van Marokkaanse afkomst is.

Voor de PVV is dit alles een reden om te spreken over afnemen van de Nederlandse nationaliteit, uitzetten, aanpakken die hap.

Het percentage (ex-)PVV-leden dat verdacht wordt van een of meerdere misdrijven is 100. Geert Wilders is het enige lid en heeft nu weer een rechtszaak aan zijn broek

Daarnaast duiken er vaak PVV-vertegenwoordigers op in het nieuws wegens criminele verdenkingen:

- de mishandelingen, bedreigingen en fraude door Dion Graus

- Daniël van der Stoep bood minderjarige meisjes geld en drugs in ruil voor seks

- René Eekhuis fraudeerde met fractiegeld en werd verdacht van zware mishandeling

-  Eric Lucassen verwierf faam als brievenbuspisser en burenbedreiger, waarna bleek dat hij in zijn defensietijd veroordeeld was wegens misbruik van vrouwelijke soldaten in opleiding

-  Gidi Markuszower werd veroordeeld voor verboden wapenbezit

- James Sharpe was pornomaker en fraudeur en niet vies van bedreigingen

- Michael Heemels, woordvoerder van Wilders, stal 175.000 euro

- Arjan Brogt werd gepakt voor fraude

- Martin Bosma twitterde ooit dat hij 'de rode neuzen' van NOS-mensen wilde afhakken

- Hero Brinkman beledigde de minister van Justitie van de Antillen, werd gepakt voor dronken rijden, pleegde diefstal en bedreigde en mishandelde mensen

- Marcial Hernandez gaf een ambtenaar een kopstoot

- Jos van Hal Scheffer pleegde zelfmoord nadat zijn vrouw gepakt werd voor oplichting waar hij vermoedelijk aan meegewerkt had

- Marjolein Faber betaalde het bedrijf van zoon met fractiegeld

- Jochem Daeter deed mee aan de aanslag op de noodopvang in Woerden

- Arnoud van Doorn wordt verdacht van handel in hennep, schending van het ambtsgeheim, het bezit van een alarmpistool en het medeplegen van diefstal met een valse sleutel in het stadhuis van Den Haag.

En dan heb ik niet eens echt lang gezocht.

Hoe hoog is het percentage verdachten in PVV-kringen eigenlijk? En wanneer gaat daar eens iets aan gebeuren?
Ik zou graag 'Minder! Minder! Minder!' PVV-ers zien in deze statistieken. Als ze anderen zo de maat nemen, mogen ze zelf weleens het goede voorbeeld geven.

Dan kom je langs Utrecht Centraal en staat daar een ME-busje. Er worden op sociale media foto's gepost van politieagenten in diverse uitrustingen. Vlaggen hangen halfstok.

Het meest verwarrende vind ik dat zelfs dit soort nieuws went. Terwijl het nieuws was omdat Brussel dichtbij is, want veel andere moordpartijen in de wereld, met veel slachtoffers, kregen nauwelijks aandacht.

Tegelijkertijd krijg ik het gevoel dat het onvermijdelijk is dat misleide geesten in eigen land besluiten dit voorbeeld na te volgen. Wat dan weer direct het gevoel oproept dat ik het vertik om nu bang te gaan doen en drukke plekken te mijden. Ik laat mijn leven niet regisseren door een stel gasten met wanen. Of ze nu denken dat ze een kruistocht tegen anders/niet-gelovigen houden vanuit het idee dat zij het enige ware geloof in de enige juiste vorm aanhangen, of dat ze nu denken dat zij de enige zijn die weten hoe het gevaar in te dammen, namelijk door alle andersdenkenden af te voeren.

Verstop-eitjes

Ik heb blijkbaar iets gemist. Jamin en Hema hebben ergens paaseitjes 'verstop-eitjes' genoemd. In de stinkende krochten van de sociale media weet men dat dat de schuld van de islam is en gaat men los. Want paaseitjes zijn gristelijk en daar hebben die moslims vanaf te blijven.
Maar zoals kerst geen spat met de geboorte van een godenzoon te maken heeft - dat is het oude midwinterfeest dat de kerk niet uit kon roeien en dat dan maar als datum voor die 'gebeurtenis' is gekozen - heeft pasen geen zak met diezelfde figuur te maken. Pasen is het lentefeest, en is veel ouder dan welke religie ook. Lente = eieren, lente = kuikens. Daar is niets christelijks aan. Dat de kerk zich ook dit feest toegeëigend heeft, maakt die eitjes nog steeds niet christelijk. Het christelijke verhaal is van de kruisiging en wederopstanding - van Jezus, niet van kuikens.
Wederom hebben de "Dit is onze cultuur"-blaters geen enkel benul waar ze het over hebben, en diskwalificeren ze zichzelf.

Meerderheid van het volk - over cijfers en meningen

We worden 'overspoeld' door vluchtelingen en asielzoekers. Het is zelfs een tsunami, volgens sommigen. Het volk wil dit niet, zegt men. De meerderheid is tegen, zegt men - om diverse redenen. Dat leidt tot rellen als een gemeenteraad vergadert over wel of niet asielzoekers opvangen in de gemeente. Dat leidt tot een Pegida Nederland, tot varkens die in bomen gehangen worden, varkenskoppen en vuurwerkbommen bij AZC's, aanslagen op woningen van mensen die asiel gekregen hebben en tot een glorieuze stijging van de PVV in de peilingen.

Maar: die cijfers over dat 'overspoelen' kloppen niet. Zie het blog van Flip van Dyke, bijvoorbeeld deze post (al zijn andere stukken zijn ook zeer aanbevolen als je echt wilt weten hoe het zit. En realiseer je dan dat deze man weggepest is van Twitter - gewoon, omdat hij feiten noemt.)

Maar: bij demonstraties zie je vaak dezelfde mensen (oké, dat geldt voor beide zijdes).

Hoeveel zegt het over de mening van de lokale bevolking als ergens 200 mensen tegen de mogelijke komst van een AZC demonstreren als daar veel niet-bewoners bij zijn, afkomstig van Voorpost, Pegida, Blood and Honour, Pro Patria, Identitair Verzet, NVU,  Demonstranten Tegen Gemeenten, andere dubieuze groepen? (Info over de diverse groepen onder andere hier en hier.)

Het verzet maakt niet altijd een goede indruk - dit filmpje van PowNed is exemplarisch:  

Dit oogt meer als jongeren die zich vervelen en weten dat ze in beeld komen als ze bepaalde dingen roepen, dan als mensen die reden hebben om de komst van asielzoekers te vrezen en daarom demonstreren. Ze laten zich wel ophitsen door al die ongefundeerde tsunami-verhalen.
Wat het in mijn ogen nog belachelijker maakt, is dat 'rechts' in de media doorlopend kermt dat rechts nooit aan het woord komt in de media. Want de media zijn links en dus mag rechts niks zeggen. Waarom hoor of lees ik dan elke dag wel dat dat zo is? Dat lijkt voor mij op een behoorlijke hoop ruimte in de media, dus wat is dan het probleem van rechts? Als ze hun tijd en pagina's alleen maar gebruiken om te sneuneuzen dat ze door links onderdrukt worden, sja, dan moeten ze maar eens van de vele gelegenheden gebruikmaken om iets steekhoudends te zeggen.

Het is tegenwoordig 'normaal' om bij berichten over criminaliteit waarbij de term 'lichtgetint' valt een hoop reacties te lezen in de trant van 'Ze moeten terug, schop ze het land uit'. Op bepaalde sites kom je niet weg met zo'n subtiele mening, daar struikelen de reaguurders over elkaar heen om een nóg grovere reactie te geven dan degene die er al staan (nee, geen voorbeeld, u kunt ze zelf wel bedenken of anders even Google raadplegen).

Ik ken vooral mensen die niet zo denken. Dat zegt natuurlijk veel over mij, de kans dat ik hartelijke relaties onderhoud met mensen die vinden dat asielzoekers best opgevangen mogen worden maar wel in een kamp zoals Auschwitz, is niet erg groot.
Ik vraag me oprecht af wat 'het volk' nu eigenlijk vindt. Vluchtelingen opvangen zonder beperkingen? Vluchtelingen opvangen tot een bepaald aantal? Niemand opvangen maar betere opvang in bijvoorbeeld Griekenland en Turkije, waar we dan aan meebetalen? Inzetten op vrede in de gebieden waar mensen vandaan vluchten, en daaraan meewerken? En hoeveel mensen vinden werkelijk dat we niets moeten doen en dat we dat kunnen maken? (Waarbij ik gelijk denk: dat mogen ze vinden. Maar dan neem ik aan dat ze zelf ook geen gebruikmaken van collectieve voorzieningen - gelijke monniken, gelijke kappen. Hebben ze dat er voor over?)

De media hebben vooral oog voor de 'anti's'. Logisch, want het is lekker nieuws, zo'n varken in een boom. Daar trek je lezers/kijkers mee. En zo'n filmpje als hierboven, daar kijken veel mensen naar - lachen om domme Tokkies. Desondanks schijnt het gevoel wel te zijn dat 'de meerderheid' tegen (uitgebreide) asielopvang is. Maar alle argumenten zijn allang onderuitgehaald. En zo'n 'Is er ook bier?'-jongen wordt meegeteld als 'tegen opvang', terwijl hij geen idee heeft dat dat zo is. Dus nogmaals: hoe liggen die verhoudingen eigenlijk? En in hoeverre is het meer 'Not in my backyard' dan 'Laat die mensen verzuipen, kan mij het schelen'?

Af en toe is er aandacht voor mensen die bijvoorbeeld kleding inzamelen voor vluchtelingen, die naar Griekenland gaan om te helpen, die kinderen in een opvang les geven, die met een groep vluchtelingen een concert organiseren.
Er is genoeg gaande aan de 'niet-anti'-kant, maar dat leidt nauwelijks tot 'lekkere soundbites' want geen schokkende filmpjes. Zo'n groepje kaalkoppen dat de rechterarm heft met op de achtergrond een bordje 'Tokkie power' is nou eenmaal aansprekender dan de diverse acties aan de 'andere kant'.
Om aandacht te krijgen voor de ellende in Lesbos, moet je al met een bekende acteur aankomen:

Ik hoop dat mensen aan die 'andere kant' zich nog meer zullen laten horen. Ontzenuw de onzinverhalen dat 'de meerderheid van het volk tegen opvang' zou zijn.
Ik ben het zelden erg met een politicus eens, maar wat Jesse Klaver onlangs zei, was me uit het hart gegrepen. Laten we niet doen alsof het allemaal makkelijk en leuk is, maar laten we realistisch zijn en er tegenaan gaan. En laten we ons laten horen en zien. Laat rechts zich dit onderwerp niet toe-eigenen alsof dat de enige mening is.

Verliefd in de cel

Op Twitter ging het over 'waar kom je een nieuwe liefde tegen'. Een onderzoek wijst uit dat de sportclub een goede plek is, maar hé, dan heb je een nieuwe liefde die van sporten houdt. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar als je zelf niet zo sportief bent is een sportclub niet echt een goeie habitat.
Soms komen mensen elkaar op vreemde plekken tegen. Of ontdek je op een vreemde plek dat je verliefd bent. Zoals in een politiecel. Klinkt gek, maar zo ging het.
We hadden elkaar al een paar keer gezien in een café, en ik vond 'm aardig, en het intrigeerde me dat ie gewoon van Utrecht naar Amsterdam fietste (dat leek me toen nog heel ver).
Toen kwam die demonstratie, voor mij de eerste keer. Hij ging ook, om foto's te maken. Er waren nog een paar honderd anderen.
De demonstratie liep verbijsterend uit de hand doordat iemand zo stom was een rookbom naar binnen te gooien. Die werd weer naar buiten gegooid, logisch, alleen bleef ie hangen in de goedkope nylon gordijnen, die direct in de hens vlogen. In no time stond alles in de fik en brak er paniek uit.
Een groot deel van de demonstranten maakte dat ze wegkwamen, een ander deel reageerde niet snel genoeg en werd opgepakt.
Zo zaten we met een flinke groep mensen in de luchtruimte, later vanwege de venijnige kou binnen in een soort verhoorruimte, uiteraard met de deur op slot.
Hij werd iets later opgepakt, en met camera en al bij de groep in de verhoorruimte gezet. Dat leidde tot hilariteit, en hij schoot snel zijn filmpje vol (jaja, dit was ver voor de tijd van digitale camera's). Intussen besefte ik dat ik volslagen verliefd was op die jongen.
(De politie heeft het filmpje in beslag genomen en ontwikkeld, en heeft aan hem gevraagd waar die foto's gemaakt waren. Dat vroegen ze in exact diezelfde ruimte, en ze werden kwaad toen hij naar waarheid antwoordde dat ie ze daar, op die plek had gemaakt. Gelukkig hingen nog precies dezelfde dingen aan de muur, zodat snel bleek dat zijn verhaal klopte. Terwijl de politie dacht dat ze een soort samenzweringsruimte op het spoor waren ;p)
Uiteindelijk hebben we het bijna 20 jaar volgehouden samen. Een politiecel kan dus ook een plek zijn om een nieuwe liefde tegen te komen ;-)

Thuiszorg deel 174903 (ruwe schatting)

Nog iets in de categorie bureaucratie.
Sorry, weer de thuiszorgindicatie.
Die in april - 2015 - werd aangevraagd en bleef hangen in het systeem omdat het Buurtteam geen toegang had tot bepaalde gemeentelijke info.
En die toen kwijtraakte.
En die werd heraangevraagd.
En verdween.
En opnieuw zou worden heraangevraagd, maar toen werd iemand ziek.
En opnieuw zou worden heraangevraagd, waarop diegene weer ziek werd (nee, dat lag niet aan mij, just in case you're wondering).
En de indicatie-aanvraag overgenomen werd door een collega.
En overgenomen werd door weer iemand anders.
Wel: er is Nieuws!
De indicatie is verstrekt. Het Buurtteam weet dat - hun zorg eindigt dus binnenkort.
Probleempje (u dacht toch niet dat het klaar was hè?): Careyn (die de thuiszorg moet verstrekken) en ik (die de zorg moet krijgen) weten nergens van. Terwijl we toch een brief zouden moeten hebben gekregen.
Zorg dichtbij - nu weet de enige instantie die niks hoeft te doen dat het rond is - en verder niemand ;p

RIP David Bowie

Inherent aan ouder worden: die helden die je ontdekte in je puberteit, en toen pakweg 20 jaar ouder waren dan jijzelf, zijn als je 45, 50 bent intussen 65, 70. En dan is het niet heel erg uitzonderlijk als mensen overlijden. Maar het zou niet moeten mogen - die mensen waren er altijd. Daar ben je mee opgegroeid, je leerde andere muzikanten en andere stijlen kennen als ze eens uitstapjes maakten of misschien zelf altijd andere stijlen gebruikten. Het eerste nummer van Bowie dat ik oppikte, was Heroes. Ik was 10 en ik vond het eigenlijk een klereherrie. De disco-achtige periode daarna vond ik niks, maar intussen had ik al wel zijn oudere werk ontdekt: zijn eerste hit was net zo oud als ikzelf (wat op zich al een schok is: dat die mensen al minstens zo lang bezig zijn als jijzelf bestáát - als egocentrische puber bijna niet te bevatten dat er leven was voor je er zelf was). Under Pressure week af, was opvallend anders. Ik was 14 en rende naar de platenzaak. Ik kocht ook een verzamelalbum. Wat daarna kwam, Let's Dance, vond ik wel aardig maar sprak me niet aan. China Girl vond (en vind) ik heel erg niet leuk. Dancing in the Street getuigde van humor. Na Tin Machine raakte Bowie een beetje uit zicht bij mij, tot 2013 - Where Are We Now vond ik weer ouderwets intrigerend, typisch Bowie: altijd anders dan verwacht. En onlangs Blackstar, op zijn verjaardag. Het voelt nu aan als totaal geregisseerd: met je laatste krachten een album uitbrengen, reacties meepikken, en wegwezen.
Nu moeten wij verder zonder Bowie. Maar gelukkig hebben we zijn kunst nog, in alle vormen, en de herinneringen.
Als er een hemel is, hebben ze daar inmiddels een heel aardig huisbandje.

Een nieuw jaar, een nieuw begin

Waarom vinden we dat eigenlijk? Waarom niet een nieuwe start op 17 april, of 5 augustus, of 12 november, of wanneer je er maar behoefte aan hebt? Wat is de magie van die datum 1 januari?
Wat gisteren niet goed ging, kun je meestal vandaag opnieuw proberen. Je hoeft jezelf niet voor de gek te houden dat iets 'mislukt' is en dat je tot volgende week, volgende maand, volgend jaar moet wachten om het weer te proberen. Mislukte oliebollen? De mix is nu in de aanbieding, probeer het gewoon opnieuw! Mislukte gezonder-leven-voornemens? Straks kun je er weer mee verder. En wat die goeie voornemens betreft: je hoeft niet perfect te worden. En je hoeft niet elke minuut van elke dag van elke week alle voorschriften die je jezelf oplegt, te volgen. Een beetje soepelheid maakt alles makkelijker. Oké, als je wilt afvallen, dan is het niet slim om twee supersize snackbarmenu's weg te kanen als 'break', maar een flinke appel bevat meer Kcal dan een volkoren biscuitje. Ja, die appel bevat ook meer 'gezonde' elementen, maar het gaat om het idee: weet wat je eet en waarom je het eet.
Elke dag gaan hardlopen? Prima, mits met goede warming up en goede schoenen - zomaar in het wilde weg gaan hardlopen levert geheid blessures op. Link en ontmoedigend.
Stoppen met roken? Heel verstandig. Spaart je gezondheid, spaart bakken geld, spaart gestress van zoeken naar je aansteker en naar de rookplek buiten. Maar als je vandaag toch gerookt hebt, dan kun je vanavond weer starten met niet meer roken.
Vriendelijker zijn tegen de mensen om je heen? Mooi voornemen! Maar als je vandaag uitviel tegen iemand, kun je morgen weer proberen vriendelijk te zijn - zonder dat je over je hoeft te laten lopen.
Ik zou willen dat mensen zich voornamen een beetje genuanceerd te zijn, en om zelf na te denken. Het is fijn om je ideeën en oordelen bevestigd te zien, maar: klopt het wel?
Op Facebook kom ik regelmatig 'schokkende' berichten of 'slimme tips' tegen: als je denkt dat de wachtende achter je bij de pinautomaat je wil beroven, dan moet je je pincode omgekeerd invoeren, dan wordt de politie gealarmeerd en/of dan gaat de camera van de pinautomaat aan. Onzin. Eén Google-actie en je weet dat het een hoax is. (Als je serieus denkt dat een beroving dreigt, pak dan domweg je geld niet uit de automaat. De automaat slikt het dan weer in en registreert dat, waarna je saldo aangepast wordt.) Idem voor de verhalen van het muntje in de autodeur, het kruis naast de voordeur, vaccinaties die tot overlijden leiden, de orgaanmaffia enzovoorts. (Goede site op dit gebied: De Hoax-wijzer - tref je een 'schokkend bericht' aan, kijk daar eerst, of voer de trefwoorden in bij Google, dan kom je er waarschijnlijk net zo snel op terecht.) Check zulke berichten zelf eerst eens voor je ze gedachteloos doorplakt met Heel!!!!! Veel!!!!! Uitroeptekens!!!!
Idem: 'Vluchtelingen mogen een auto uitzoeken' (uiteraard van een duur merk), 'Vluchtelingen krijgen een huis, en meer geld dan een Nederlander', 'Vluchtelingen zijn IS-strijders' enzovoorts. Je kent de verhalen wel. Denk ná. Klinkt het bizar? Controleer het dan eerst even voor je het op Facebook of Twitter zet, of voor je gaat schuimbekken van woede. Je maakt jezelf belachelijk als je zomaar iedereen nablaat.
Idem: 'Keulen'. Wat daar gebeurd is, kan niet. Maar wat is het vreemd dat de halve wereld laaiend is, en dat dat bericht over het misbruik van koorknapen in Regensburg ter kennisgeving aangenomen werd. Ik las niets over 'Alle katholieken het land uit', Greet stelt geen Kamervragen en blaast er geen tweet uit over de bescherming van onze knapen. Terwijl 'Keulen' wél leidt tot veroordeling van álle moslims. Iedereen weet dat alle moslimvluchtelingen gewend zijn in hun land van herkomst elk weekend straalbezopen seksueel geweld te gebruiken op overvolle pleinen, toch? Zoals álle Nederlanders de afgelopen week over straat schaatsten, op klompen, in klederdracht, met een Goudse kaas onder de arm voor onderweg. Zoals alle Amerikanen een Trumpkapsel hebben en zich nu collectief in Oregon bij de Bundy Bunch hebben aangesloten.
Als je zulke dingen zegt, krijg je het verwijt dat je een Linkschmensch bent, dat je de realiteit onder het kleed wilt vegen. Lekker makkelijk scoren. Een soort omgekeerde Godwin. Nuancering is geen ontkenning. Ageren tegen 'Alle moslims zijn zo' is niet 'Er is niets gebeurd en alle moslims zijn perfect'.
Degenen die wezen op het _feit_ dat misbruik niet is voorbehouden aan baardmansen met djellaba's en kromzwaarden, kregen het verwijt dat ze vanuit feministische hoek (??) de moslims vrijpleitten (??). Terwijl ze alleen opmerkten dat het opvallend is dat hier zoveel méér woede over is dan over bijvoorbeeld het seksueel geweld tijdens de Oktoberfesten. Sinds 2003 bestaat 'Safe Oktoberfest for Girls and Women'. Veel Oktoberfest-sites verwijzen ernaar, en ze hebben een eigen pagina met tips voor vrouwen tijdens het Oktoberfest. Lees en huiver. Een cynicus zou zeggen dat die gekken in Keulen behoorlijk geïntegreerd gedrag vertoonden.
Nee, dat is geen ontkenning van wat er in Keulen gebeurd is. Nee, dat "onze" mannen het ook doen is geen ontkenning van wat er in Keulen gebeurd is. Iemand die erop wijst dat "onze" mannen net zo gevaarlijk zijn voor "onze" vrouwen, wegzetten als "linksfeministisch kutwijf die het vreemdelingengevaar ontkent' is zelf doen wat je de ander - onterecht - verwijt. Maar vraag je je in het geval dat je dat denkt, toch eens af: waarom is er (terecht) ophef als het om etnische daders gaat, en geen enkele ophef als het om "onze" daders gaat? Los van de vluchtelingendiscussie lijkt dat me toch iets om over na te denken.
Het is al na 6 januari, dus tegen de etiquette, maar ik doe het toch: ik wens je een fijn jaar, met veel ontspanning, successen op welke schaal ook, zo gezond als mogelijk en met veel vriendelijkheid en wat nuance.

Persbericht via de Ulu-moskee Utrecht

Persbericht via HDV Utrecht Ulu Camii, de Ulu-moskee op Lombok.
(Bron)

Lees dit.

Two cents

Daar gaan we weer. Verslaggever R1 is naar de buurt geweest waar de geïdentificeerde dader van de Parijse aanslagen vroeger heeft gewoond. "Alle mensen zeggen dat het een gewone jongen was, een gewoon gezin, niets bijzonders."
DAT IS GEEN NIEUWS!! Als het een gevaarlijke gek was geweest, was ie allang een keer opgesloten of opgepakt. Zo'n jongen is per definitie 'heel gewoon', tot het moment dat ie besluit dat ie niet meer gewoon zal zijn.
Ooit, eens heeft hij het besluit (over)genomen om dit te gaan doen. En hij is het gaan voorbereiden. Toen was het van levensbelang om niet teveel op te vallen. Radicaal zijn op zichzelf is niet genoeg om op te vallen. En voordat hij zó gek werd dat ie dit wilde gaan doen, zal ie dus heel gewoon zijn geweest. Zoals jij en ik, zoals onze buren en vrienden.
Mensen die gevoed worden met een giftige constructie waardoor ze alles dat misgegaan is in hun leven gaan wijten aan de samenleving, of nog erger: waardoor ze overtuigd raken dat hen afgenomen is waar ze recht op hebben, kunnen de conclusie trekken dat ze niets te verliezen hebben.
Misschien lijkt het op een depressie met suïcidale gedachtes, waarbij je zeker weet dat je leven niets is en niets zal worden, dat er een eind aan maken in elk geval de winst oplevert dat je niet nog wie weet hoe lang moet uitzitten, lijdend. Depressie is verdriet dat alles opvreet.
Ik kan me voorstellen dat het met woede en afgunst net zo kan werken. Zoals je je bij een depressie geen deel meer voelt van je omgeving, voel je je bij die woede vermoedelijk ook geen deel van de samenleving. Als je overtuigd wordt dat 'zij' jou niet willen, buitensluiten, waarom zou je dan geen wraak op die anderen nemen? En als 'opoffering' dan ook nog eens verheerlijkt wordt, heb je een levensgevaarlijke mix. Met een beetje pech klonteren zulke 'radicalen' samen waarbij ze zich op een sektarische manier nog verder terugtrekken van de samenleving. Als zulke mensen of groepjes de beschikking krijgen over wapens, kun je erop wachten dat er een aanslag komt.
Ik filosofeer maar wat, ik kan er helemaal naast zitten. Maar stel dat dit (enigszins) klopt, wat dan? Hoe voorkom of doorbreek je dit mechanisme? Waar moet je ingrijpen, en hoe? Een voor de hand liggende stap is voorkomen dat wapens en explosieven verkrijgbaar zijn. Kennelijk kunnen we dat niet, want ook nu al zouden die dingen niet verkrijgbaar moeten zijn, en toch zijn ze dat.
Daarnaast moet er iets gedaan worden aan dat verloren gevoel - ook om te voorkomen dat het voortwoekert en verergert in komende generaties. Maar hoe doe je dat? Hoe zorg je dat zulke mensen meer wortelen in de maatschappij waarin ze wonen, dat ze daar deel van uit gaan maken (en willen maken) in plaats van ernaast staan? Dat ze niet meer openstaan voor een verziekte uitleg van hun geloof? Die verziekte uitleg moet ook aangepakt worden, en dat is een taak van mensen binnen hun geloof. Besef wel: dit is niet alleen de verantwoordelijkheid van imams. We kunnen het niet op hen afschuiven. We zijn met z'n allen de samenleving, en we moeten dit ook met z'n allen aanpakken.
Het grote brein achter dit soort aanslagen (actief of niet-actief aanmoedigend) zal het toejuichen als er verdere polarisatie optreedt, want dat maakt dat er meer mensen zullen komen die zich uitgesloten voelen. Naar mijn overtuiging spelen mensen zoals Geert Wilders en zijn aanhang die terroristen in de kaart. (Het zou me niet verbazen als dat Wilders heel goed uitkomt: meer polarisatie vergroot de kans op een aanslag, een aanslag vergroot de polarisatie, en daar zou de PVV van kunnen profiteren. Hij roept nu al bij elke aanslag 'Zie je wel! Grenzen dicht!' Hij twittert geen woord van medeleven.)
Die aanslagen zijn dus naast de gruwelijkheden op zich ook een vicieuze cirkel. Nóg een reden om te proberen ze te voorkomen (alsof daar een extra reden voor nodig is, maar toch).

Polarisatie

Het allernaarste is dat de doelbewuste polarisatie toch vruchten afwerpt. Niet helemaal zoals Greet beoogt, maar toch. Ik vind mezelf een redelijk genuanceerd persoon. Ik ben tegen de doodstraf. Ik vind dat iedereen zou moeten mogen stemmen.
En toch, als ik sommige reacties in de diverse media hoor, zie, lees, dan bekruipen mij dubieuze gedachtes. Als:
- kunnen die mensen geen reservaat krijgen voor zichzelf, zodat ze geen last hebben van anderen?
- mogen die mensen óók stemmen? en dóen ze dat ook?
- die 'ze motten allemaal tegen de muur gezet'-schreeuwers, stel nou toch dat die aan de macht komen?
- die mensen die zich 'echte Nederlanders' noemen, waar baseren ze dat op?
- hoeveel begrip moet ik hebben voor mensen die bewust fascistische uitspraken doen?
- waarom lijkt het soms zo makkelijk om zwartwit te zijn in plaats van genuanceerd?
- hoe dom zijn die lui eigenlijk? en zijn er grenzen aan domheid?

Zulke gedachtes wil ik helemaal niet hebben. Maar ze worden in de hand gewerkt door de media. Nuance mag niet, lijkt het. Dat verkoopt natuurlijk ook niet erg.

Het hep op Feesboek gestaan

Genuanceerd oordeel, gebaseerd op feiten en onderzoek. Die vluchtelingen krijgen over 4 maanden allemaal een baan, en 'wij' niet. Het hep op Feesboek gestaan.

Gifmengers

In Hilversum is een actiegroep opgericht tegen 'teveel' asielzoekers. Dat snap ik best - de mensen zijn niet tegen asielzoekers op zich, maar wel tegen 'teveel' (waarbij 'teveel' niet gedefinieerd is).
Heb ik niks op tegen. Tot ik de argumentatie van de vrouw van het tweetal hoorde. Haar kinderen kunnen niet meer op straat spelen, "want" aan de andere kant van de plaats is een asielzoekerscentrum. Vandaag op Radio 1, en ik blijf erover denken. Kinderen die niet op straat kunnen spelen omdat kilometers verderop een AZC is. Waarom? Is het een AZC voor erkende pedoseksuelen? Of voor kannibalen met een voorkeur voor krielmensjes? Los van de "argumentatie" die nergens op slaat, vraag ik me af wie dit soort gedachtes plant. Want zoiets bedenk je niet spontaan. De verslaggever reageerde er helemaal niet op, vreemd.
Bovenin het Jaarbeursgebouw worden ook vluchtelingen opgevangen, ook maar een paar kilometer verderop. Ik zie ze hier nooit en ik betwijfel ten zeerste of er ook maar één ouder in de wijk denkt dat de kinderen niet naar buiten kunnen omdat in de Jaarbeurs vluchtelingen verblijven. Dus waar haalt die vrouw dat idee vandaan? Wie doseert dit gif?
Wat mij betreft mogen degenen die dit soort dingen veroorzaken berecht worden wegens opruiing.
En Rutte zou de lont uit het kruitvat kunnen halen door duidelijk te zijn en het goede voorbeeld te geven, in plaats van de bal voor open doel te leggen en Wilders ermee vandoor te laten gaan.

Radio Eén Vandaag, de bewuste uitspraak zit net na 1:30.

Voshanger

Het patroon is simpel, en gratis te downloaden op Craftsy.

Voorwaarts vos

Ik heb het helemaal gehad met de haatblaters. Vluchtelingen zijn allemaal strijders van IS die hier alleen komen om én hun hand op te houden voor een uitkering én onze banen in te pikken én onze huizen, én aanslagen te plegen én 'onze' vrouwen te verkrachten. Alle vluchtelingen zijn gelukszoekers en puur economisch gemotiveerd. "Hun zijn van de islam" en de islam, dat weten we, die is fout. Als we niks doen, wordt hier de sharia ingevoerd. Enzovoorts en zo verder.
De PVV maakt handig gebruik van de onderbuikgevoelens en de begrijpelijke onrust, door die op de meest misselijkmakende wijze aan te wakkeren. Die PVV, die die meeuw als symbool heeft. Een prachtige vogel, sterk, schitterend om te zien als ie op de wind zeilt. Iets minder prettig als ie met velen loopt te krijsen, alles zonder aanzien des persoons onderschijt, alles jat dat vaag eetbaar is en andere dieren verdrijft. Die meeuw, die ook al gebruikt werd in andere tijden, als symbool van de Jeugdstorm.

Ik zat een beetje voor me uit te fantaseren: als al die "Echte Vaderlandschlievende Nederlanders" nou eens een meeuwenspeldje op zouden doen? Zoals een deel van de PVV-fractie Prinsenvlagspeldjes droeg. Ik zou best door zoiets willen weten wie er dit soort gedachtegoed op nahoudt.
Of zullen we het omdraaien? De natuurlijke vijand van de (zilver)meeuw is de vos. Slim, behendig, een wijze gids die gebruik weet te maken van mogelijkheden, in Japan beschermt de vos tegen boze geesten, in veel culturen is een vos een beschermer zonder meer.
Wie maakt er een mooi logo van een vos? Voor wie wil laten zien dat z/hij niet bij de blatende groep hoort, die zo groot lijkt maar ongetwijfeld helemaal niet zo groot is.

Intussen heb ik wat vossenspul verzameld op Pinterest, klik (opent in een nieuw venster).
Een vossensjaal, vossenmuts, een vossenbroche, een origami-vos, een vossentas... Je kunt alle kanten op.
Vooruit met de vos!

Zorgtransitie

Ik kan niet opruimen. Niet als in: ik vind het vervelend, of als in: het is soms wat rommelig, maar als in: ik kan het niet. Rommel verzamelt zich, bij een beetje denk ik dat het nog wel gaat, maar al rap is het zoveel dat het me overweldigt en ik geen idee meer heb waar te beginnen. Aangezien rommel zichzelf niet opheft, wordt mijn huis dan een enorme bende. Denk aan 'Mijn leven in puin'. Denk aan heel veel spullen zonder vaste plek, die overal rondzwerven behalve in kasten. Uiteindelijk lag overal een berg zooi van minstens een meter hoog, met 'paden' erdoor richting badkamer, bed, stoel, koelkast. Dat kon niet langer zo, en ik kreeg gespecialiseerde thuiszorg. Zoiets heeft veel voeten in de aarde: bezoek van allerlei deskundigen op divers gebied die een kijkje kwamen nemen, besloten dat hulp echt nodig was, en uiteindelijk daadwerkelijk hulp van een thuiszorgorganisatie.
Ik trof het met A, die vriendelijk kordaat was en met veel humor met mij aan de slag ging. We ruimden en gooiden weg en poetsten, en voor het eerst had ik zowaar plezier in huishoudelijk werk. Als A. na 3 uur vertrok, ging ik opgewekt verder en mijn huis werd niet heel netjes, maar wel een stuk leefbaarder en schoner.
A. nam na een conflict met haar werkgever ontslag en B. nam haar werk over. Dat liep wat stroever, maar we deden nog wel dingen. Na B. kwam er een 'gewone' huishoudelijke hulp, C., en ook die nam ontslag (om ander werk te gaan doen), waarop een andere hulp, D., kwam - een lief mens, maar na een tijdje besefte ik dat ik nu vooral betaalde om haar problemen te bespreken. Dat wilde ik niet, en de hulp werd stopgezet.
In de loop der tijd verrommelde mijn huis weer. 'Bijhouden' is een kunst die ik niet beheers, tenzij er heel vaak mensen langskomen voor wie ik dan wel een beetje opruim.
Na een tijdje trok ik aan de bel en werd de gespecialiseerde thuiszorg weer opgestart. E. kwam, en we ruimden weer samen. Dat liep aardig.
Een indicatie was vroeger een jaar geldig, maar toen kwam de transitie in de zorg. En er kwamen Buurtteams, voor zorg dichtbij. Mijn indicatie liep tot 23 februari, en het Buurtteam moest de nieuwe indicatie afgeven.
Intussen was ik ook aangemeld bij Altrecht (voorheen het RIAGG), want daar is een specifieke therapie voor hoarders (verzamelaars). In december vond het intakegesprek plaats, begin januari hoorde ik dat men dacht mij hulp te kunnen bieden maar dat ik dan eerst uitgebreid onderzocht moest worden, op een andere locatie. Een gesprek, en aan de hand daarvan bepalen welke tests ik zou moeten doen, geschatte duur 3 uur. Gezien de aflopende indicatie zou dat met grote spoed gebeuren, en E. belde er meermalen achteraan. De afspraak voor dat onderzoek staat op 8 april. 'Spoed' is dus drie maanden wachten.
Het beleid van Altrecht was: therapie plus gespecialiseerde thuiszorg. De thuiszorg om samen te ruimen, te oefenen, en ook als 'exposuretherapie' ("Het (langdurig) confronteren met de angstige situatie op intens niveau waarbij de client zich committeert om ondanks de hoge angst niet uit de situatie te gaan." Dat doen de thuiszorg en ik dus al.) Daarnaast de therapie bij Altrecht, die doorgaans bestaat uit cognitieve therapie en eventueel medicatie, waarbij antidepressiva en/of Ritalin de voorkeur hebben. Klein dingetje is dat ik door andere medische problemen geen antidepressiva noch Ritalin mag gebruiken, maar daar passen we vast wel een mouw aan mocht dat nodig zijn.
Terug naar de indicatie. Het Buurtteam was kersvers, en dame F. moest de indicatie maken. Eerst was er een computerstoring, vervolgens moesten ze eerst op cursus om te leren hoe zo'n indicatie te maken, en na veel technisch gelazer was er een keurige indicatie, maar die kon F. niet indienen, want de gemeentecomputer vrat 'm niet. Na inschakelen van alle mogelijke helpdesks en specialisten werd het probleem achterhaald. Ik heb een geheim adres in de gemeentelijke administratie. Als F. de indicatie wilde indienen, werd het Buurtteam niet gezien als gemeentelijke dienst, was er geen toegang tot de administratie en bestond ik niet, dus kon er geen indicatie afgegeven worden.
Toen het probleem eenmaal duidelijk was, werd er ook een workaround gevonden en de indicatie werd ingediend. Omdat dat nog een tijdje bij de gemeente blijft hangen, het inmiddels eind maart was en ik al een maand zonder hulp zat, werd er telefonisch toestemming gegeven: E. mocht weer aan de slag met mij.
Nu heb ik de indicatie van het Buurtteam, maar de officiële indicatie van de gemeente moet nog komen. Het gaat hier om een tijdelijke indicatie van 2 (kalender)maanden, van eind februari tot half april. Het is nu begin april en we wachten zoet op de gemeente. Door de telefonische toestemming kon E. weer komen, een maand nadat de indicatie geldig was geworden. Waar een indicatie is, moet een eigen bijdrage aan het CAK betaald worden. Gezien de hoogte van mijn inkomen, betaal ik de minimale bijdrage, bijna 20 euro, per 4 weken. Ook voor die 4 weken dat ik geen hulp kreeg, want er was (met terugwerkende kracht) een indicatie.
Het idee was dat die indicatie zou doorlopen tot na het Altrechtonderzoek. Maar de uitslagen daarvan zullen ook weer een tijd op zich laten wachten, en pas daarna kan bepaald worden wat het handigst is. Gezien de manier waarop Altrecht werkt, is de kans groot dat ze gespecialiseerde thuiszorg adviseren, maar misschien is dat na de transitie anders.
Hoe dan ook: vandaag kwam F. langs om te kijken hoe nu verder. E. en ik hadden een voorkeur voor verlengen, ook met het oog op de continuïteit. Probleem daarbij is wel dat E. in de zomer ontslagen wordt (want ja, de thuiszorgorganisatie heeft minder werk omdat er minder huishoudelijke hulp in welke vorm dan ook gegeven wordt).
Praatpraat. Uitkomst: F. komt voorlopig eens per week langs, en dan gaan we samen aan de slag. Ze zal volgende week komen kijken hoe E. dat aanpakt met mij, en de week daarna komt ze terwijl E. kijkt of dat lukt, en dan is het afscheid nemen van E.
Dit is niet wat E. of ik wilden, maar de enige optie was akkoord gaan. Want F. is goedkoper dan E. En hoe het straks verder gaat, zien we dan wel weer.
F. heeft geen ervaring met dit soort werk, maar het Buurtteam heeft nu eenmaal geen mensen die - zoals bij de thuiszorgorganisatie - gespecialiseerd zijn en al jaren dit werk doen. We zullen zien hoe het gaat.
Ik heb alleen sterk het gevoel dat E. en ik mochten meepraten en onze visie mochten geven, maar dat de uitkomst al vastlag.
Daarnaast wordt continu gehamerd op mantelzorg. Dat begrijp ik, als buren, vrienden, familie een handje kunnen helpen scheelt dat officiële zorg en dus geld. En ik begrijp dat een keer stofzuigen, ramen lappen, de plee poetsen of een tijdje boodschappen doen voor iemand best aan 'het netwerk' gevraagd mag worden. Maar in mijn geval is het geen kwestie van 'even de stofzuiger erdoor en klaar'. Dan was gewone huishoudelijke hulp ruim voldoende geweest. Het gaat bij mij om het organiseren en structureren, om te voorkomen dat ik dingen laat slingeren omdat ze nog geen perfecte plek hebben en daarom 'zolang even' dáár staan, waar ze dan blijven staan en er als vanzelf meer rommel bijkomt tot het zoveel is dat ik niet meer weet waar te beginnen. Ik moet hulp hebben die zegt: 'Kom, we gaan wat doen, waar zullen we beginnen?' en die samen met mij aan de slag gaat, zich niet laat afschrikken door een berg kleren van een meter hoog en die begrijpt dat ik in de stress raak als ik dat ga sorteren. Die snapt dat ik gek word van zooi die ik wel op wil ruimen, maar waarvan ik geen idee heb hoe dat aan te pakken.
Ik wil best vrienden vragen of ze regelmatig langs willen komen zodat ik daarom al een beetje ruim en schuif met spullen. Maar de meeste vrienden wonen ver weg, en de vrienden dichtbij hebben het domweg heel druk. En ik wil helemaal niet dat een vriend een hulpverlener wordt - vrienden moeten vrienden zijn, geen A, B, C enzovoorts. Mijn buren zijn oud en hebben zelf huishoudelijke hulp (teruggebracht tot minimale tijden).
Ik word er woest van dat er feitelijk eerst gekeken wordt naar 'hoe zijn we zo goedkoop mogelijk uit' ipv naar 'wat is er nodig en hoe kunnen we dat zo voordelig mogelijk regelen'.
En dan beschouw ik mezelf nog als iemand die hulp nódig heeft, maar die niet acuut in gevaar komt zonder die hulp. Als ik de schrijnende en vaak onvoorstelbare verhalen lees van mensen met een PGB voor zeer noodzakelijke hulp, vind ik dat ik niet mag zeuren.
Maar ik vind het allemaal symptomatisch voor hoe er met zorgvragers wordt omgegaan. Ik krijg sterk het gevoel (NIET van de zorgverleners, laat dat heel duidelijk zijn!) dat wie zorg en/of hulp nodig heeft, vooral een lastpost is. We kosten geld, en dat zou niet moeten. We hebben zorg nodig, en dat is duur. Kortom: we zijn kneuzen, we brengen te weinig in en we vragen teveel. Kan uw buurvrouw niet uw billen wassen? Oh, uw rolstoel heeft een lekke band? Gaan we oplossen, heeft u een paar weken? Uw PGB is niet betaald? Volgens Van Rijn is alles opgelost hoor, en kijk, hier: een betaling aan uw zorgverlener. Oh, dat is een betaling voor januari, in maart gedaan, aan iemand die tot en met december bij u werkte maar nu niet meer? Sja, waar gewerkt wordt, worden foutjes gemaakt - wat zegt u? Uw huidige zorgverleners melden dat ze na 3 maanden niet betaald te zijn helaas ontslag moeten nemen? Geen zorgen! Andrée van Es gaat kijken wat er mis gegaan is. Nee, dat betekent niet dat u nu alsnog met spoed dat PGB-geld krijgt, dat zoekt u maar uit met uw zorgverleners. Ja, u heeft een indicatie, dus u moet betalen, ook al kreeg u geen hulp. Het is al april en die indicatie per februari - waarvan dus vorig jaar februari al bekend was dat die verlengd moest worden - is nog steeds niet helemaal rond? Sja, transitie hè.
En al die mensen die klagen dat er dingen misgaan, zijn zeurpieten. Ze moeten blij zijn dat ze hulp krijgen. Al is die hulp op papier, en wordt die niet geleverd: de intenties zijn goed. Dus bek houden en dankbaar zijn. En betalen, dat natuurlijk ook.

Week van Kinderen Veilig

Vanmiddag zag ik Malou Gorter van het Noord Nederlands Toneel, die 'Mama' speelde. (Artikel hierover van vorig jaar.)
Een confronterend stuk over kindermishandeling, fysiek en psychisch, en de vraag: wat doen we daaraan?
Het was verwarrend, want hele stukken kon ik zo op mijn eigen jeugd plakken, terwijl ik als toeschouwer nu goed zag hoe het mechanisme werkt. Als kind raakte ik in de war van 'Doe dit, doe dat, ik zeg toch dat je DIT moet doen, ben je nou zo stom of doe je het expres om mij te pesten?' bijvoorbeeld, en ik besefte (veel later!) wel dat per definitie alles fout was wat je ook deed, domweg omdat de opdrachten te tegenstrijdig zijn of volstrekt onmogelijk voor een kind, dat het helemaal niet de bedoeling was dat je iets goed zou doen, dat het er alleen maar om ging dat je zou falen zodat je op je donder kon krijgen. Terwijl je als kind zó je best doet om aan al die eisen te voldoen. Haarscherp uitgebeeld was het ineens zo logisch, zo inzichtelijk gemaakt. (Niet als in logisch gedrag, maar als: duidelijk hoe het systeem werkt.)
Het enge is dat je als kind wel denkt dat het niet overal zo is, maar toch - als er bezoek is, is je ma ook een lieve moeder. Misschien gaat het bij die andere kinderen precies zo als er verder niemand bij is. En ze heeft ook goeie dingen, en je bent nu eenmaal een rotkind dat niet luistert en onhandig is en niks kan, het is heel begrijpelijk dat ze er spijt van heeft dat ze je ooit geadopteerd hebben, dus eigenlijk is het gewoon je eigen schuld dat je moeder zo doet.
En gek genoeg besefte ik ineens iets dat nooit eerder tot me doordrong. Simpelweg gezegd was ik nergens veilig - op school werd ik gepest en thuis was het ook vaak erg onveilig. Maar vanmiddag besefte ik ineens dat school mijn vluchtplek was van thuis, en thuis mijn vluchtplek van school. Niet zo gek dat dat niet heel lang goed ging. (Geen zorgen, het gaat nu een stuk beter met me!)
De actrice zocht nog een figurant (voor als de medespeler niet op tijd zou arriveren), ik was er niet erg happig op, maar ik durf dan ook niet goed nee te zeggen. Tot ze zei dat ik het niet moest doen als ik zelf 'een historie' had. Toen ik zwetend in het publiek zat was ik erg blij dat ze die waarschuwing had gegeven, want ik denk niet dat ik het had getrokken (diegene speelde het kind in kwestie, waar de actrice als moeder tegen tekeer ging).
Gezien de stilte bij het publiek denk ik dat het bij veel mensen flink aankwam, ook al waren dit allemaal mensen 'uit het vak'.

Deze week is het de Week van Kinderen Veilig. Van de site: "Jaarlijks worden 119.000 kinderen mishandeld. Dat zijn drie op de 100 kinderen, gemiddeld 1 in iedere schoolklas."
Per jaar overlijden 50 tot 70 kinderen aan de gevolgen van mishandeling.
Bij hoeveel van die 119000 kinderen zouden mensen uit de omgeving twijfels gehad hebben? En hoeveel van die mensen die iets vermoeden, trekken aan de bel?
Hoe dan ook: merk je iets in je omgeving? Vermoed je iets dat niet pluis is? Heeft een kind vaak blauwe plekken, met steeds een prima verhaal over hoe vaak z/hij valt of zich stoot? Ken je zo'n kind dat altijd stil en gezeglijk is, op een rare manier? Zie je een ouder zijn/haar kind vernederen? Spreek je uit! Bemoei je ermee. Vraag advies wat je kunt doen. Maak melding van verdachte gevallen. Misschien ben je de enige die dat doet. Maar misschien ben jij ook de enige kans die ouders en kind hebben om normaler met elkaar om te leren gaan, om hulp te krijgen.
Laat die kinderen, én hun ouders, niet in de kou staan.

Emoties

Ik begrijp niet goed waarom mensen anderen willen voorschrijven wat ze moeten voelen of vinden. Nou ja, vinden, dat wel ;p
Ik hoorde iemand zeggen dat het "ongeluk" een soort luxeprobleem was, als 'ze' niet waren gaan vliegen hadden ze nu nog geleefd.
Dus als iemand geld heeft om naar Kuala Lumpur te vliegen, is het gerechtvaardigd dat zijn/haar vliegtuig als een kleiduif uit de lucht geschoten wordt? We weten nauwelijks iets van die mensen. Een deel was voor werk onderweg, een deel voor toerisme of studie of familiebezoek, of om de kinderen te laten zien waar ze vandaan kwamen.
Ze hadden niets met de oorlog daar te maken. Sterker, het is sowieso een afschuwelijke 'vergissing', want het lijkt erop dat de rebellen dachten dat ze een Oekraïens vliegtuig hadden neergehaald (alsof dat wel gerechtvaardigd was).
Je mag niet meerouwen als je niemand kende in het vliegtuig. Mag je wel geschokt zijn? Mag je je wel voorstellen hoe het voor de achterblijvers is?
Ik ging gisteren naar het transport kijken, moeite doend me niet voor te stellen wat er in die kisten met loden binnenbekleding lag. Is dat ramptoerisme? Het voelde als iets dat moest, net zoals ik op 4 mei 2 minuten stil ben.
Er werd niet geklapt gisteren op de brug waar ik stond. Het gebabbel, met soms een lach, verstomde geheel toen de stoet eraan kwam. Het werd letterlijk en figuurlijk doodstil.
Gezien de reacties is de rest van de wereld onder de indruk van hoe dit is aangepakt. Ik hoop dat de nabestaanden, zowel in Nederland als elders, er nu en/of later een beetje steun aan ontlenen.
Ik ben geen Rutte-fan, maar als je zo'n crisis aan je broek krijgt, heb je het maar te regelen - en dat is naar mijn gevoel goed gedaan. Hij heeft mazzel dat ie Timmermans als rechterhand heeft, die zowel slim, diplomatiek als handig is, Russisch spreekt en de Russische manier van doen kent. En als je dat uit, vallen er weer mensen over je heen om je uit te maken voor VVD'er of PvdA'er. Ik ben geen van beide, maar dat betekent niet dat ik niet mag vinden dat ze iets goed doen.
De rimpelingen van de schokgolf zullen afnemen voor de niet-direct betrokkenen, steeds weer even heftiger wordend als er nieuws komt. Voor de nabestaanden zal het veel langer duren voor het verdriet zelfs maar hanteerbaar wordt.
Laten we elkaar de ruimte geven om hiermee om te gaan zoals we dat zelf het beste achten. Of je nu ergens bloemen legt, naar de rouwstoet kijkt, of niets doet: het is goed.

Treinen

Misschien klinkt het raar, in elk geval reageren mensen er soms raar op. Ik woon in een wijk grenzend aan een spoorweg. Dat heeft z'n voordelen, hoewel het altijd sneller is om de bus naar Centraal te nemen dan om op het wijkstation de trein te nemen, maar er zit voor mij nog een heel specifiek voordeel aan.
Met dit weer staat het raam open, en dan hoor ik de treinen langskomen, vooral in de avond en nacht, als het verder stil is.
Thuis hadden we een auto, en ik zat niet zo vaak in de trein - een paar keer per jaar, als mijn moeder en ik naar de grote stad gingen om bijvoorbeeld schoenen te kopen. De trein was iets spannends en iets magisch, je kon zomaar instappen en eigenlijk overal heen. De vader van een buurmeisje werkte 'bij het spoor', en zij gingen elk jaar met de trein op vakantie, naar Italië bijvoorbeeld. Dat klonk voor mij als heel ver weg en als een compleet avontuur.
Er was een korte periode dat ik reizen per trein eng vond: rondom de Molukse kapingen, want omdat er in ons stadje veel Molukkers woonden, stapte er ook altijd wel een Molukker in, destijds standaard met een indrukwekkend afrokapsel. Als bang kind keek ik dan altijd goed naar wat ze bij zich hadden. Het nieuws rond de treinen en de school had veel indruk gemaakt, en in die tijd was de Molukse wijk naast ons zo ongeveer afgegrendeld door soldaten. Maar die onrust en de angst verdween langzaam en de trein werd weer iets magisch.
Als ik dus een trein hoor langskomen, droom ik weg: waar zou ie heen gaan? Is het een goederentrein, die je de hele nacht hoort doorrijden, vol met van alles en nog wat? (Toen ik zelf bij ProRail werkte, heb ik me eens verdiept in de coderingen op die treinen zodat ik al snel wist wat er vervoerd werd als ik die plaatjes op de wagons kon zien.) Of is het een internationale trein, vol mensen onderweg naar zaken, vakantie, familie, vrienden? Waarbij ik terugdenk aan m'n eigen Interrailreis in '92, toen ik in Utrecht opstapte en letterlijk overal heen kon, net zoals m'n pet stond. Ik treinde door Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, heel even door Finland, ik zakte af naar toen nog Tsjechoslowakije, Oostenrijk en strandde in Venetië toen ik struikelde. Anders had ik nog een stuk Italië gedaan of misschien wel Griekenland, ik kon nog een week reizen. Zomaar op de bonnefooi rondreizen per trein, gemengd met veel veerboten: ik was gelukkig. En iets daarvan komt altijd terug als ik nu in die zoele nachten een trein hoor rijden.