Ik was ergens waar ik al eerder was, maar het was veel groter en inmiddels flink vervallen. Ik moest er onverwachts overnachten, en moest een kamer delen met twee dames die allebei een oogje op me kregen (volgens mij meer om: 'even iemand anders in de buurt' dan om 'wauw die is leuk').
Ik moest naar de wc, en liep eindeloos door lange kronkelende donkere gangen. De enige plees die ik tegenkwam waren herenplees en niet geschikt voor dames.
Uiteindelijk vond ik een dameswc, maar die grensde aan een zaaltje waar net een ontbijt werd klaargezet - ik moest meehelpen.
Inmiddels was me wel duidelijk geworden dat het gebouw als een soort inrichting fungeerde, en dat de overige ontbijtklaarzetters, onder wie Hans Schiffers met baard, en Clairy Polak in spijkertuinbroek, therapeuten waren.
De therapeuten kregen een keurig opgemaakt bord vol lekkers, met een linnen servet.
De bewoners kregen een plastic bord met alleen een papieren servetje, en ik wist dat ze/we alleen wat oud brood zouden krijgen.

Volgens mij moet ik niet meer de tv-gids doorbladeren voor ik naar bed ga.
Hoewel ik daarna nog over de wildernis van Alaska heb gelezen - waarom droom je dan niet dat je door een mooi landschap wandelt?