Zo snel kun je een naam krijgen. Collega heeft haperende comp, en ik doe wat ik wel vaker doe: ik zeg grappend dat ik toch iets blauws aanheb en dat ik de comp wel even instraal. Om vervolgens rare bewegingen met mijn armen te maken en te zeggen: "Instraaaaal... instraaaaal..." - en de comp deed het weer. Toeval.
Even later, andere comp doet vreemd. Ik weer dezelfde act opgevoerd, en verdomd: comp deed weer normaal.
Dag later: monitor lijkt op punt van overlijden te staan. Collega zegt: effe instralen. Dus ik zeg: sja, ik heb nu niets blauws aan, maar vooruit. Ik doe hetzelfde, en ja.
Vandaag: weer een comp met een probleem, een probleem dat de rondlopende IT-er diagnosticeerde als 'Doe je niks meer aan'. Collega komt me halen: 'Kom 'm eens instralen.' Zo snel gaat dat dus.
En na hetzelfde toneelstukje zegt de comp KGGGGGG en start spontaan opnieuw op, wat ie daarvoor dus categorisch weigerde, ook na alle noodingrepen.
Ik ben nu dus bang dat ik maandag van m'n werkplek gehaald word en in de hoek gezet word, de hoek waar alle dode comps en schermen staan/liggen...
En nee, ik ben me niet van Jomandakwaliteiten bewust. Ja, als ik heel erg boos/emotioneel ben gebeurt het me weleens dat lampen spontaan aan of uit gaan. In extreme gevallen ploft zo'n lamp zelfs. Maar: in de puberteit was het veel erger, tegenwoordig is het zeldzaam en ik heb het nooit kunnen sturen.