Prednison doet zijn werk, koorts is vrijwel weg, hoesten is controleerbaar (en m'n keel, ribben, borst, mond, oren doen dus ook veel minder zeer).
Speedeffect houdt ook nog aan, straks maar weer proberen wat te slapen. Voel me redelijk zolang ik in bed zit (liggen gaat nog niet, dan stik ik), maar als ik eruit kom, voel ik me binnen een paar minuten alsof ik in volle vaart tegen een muur ben gedenderd, en de muur wint steeds.
De hele wereld voelt anders 'onder invloed'. Het hoofd is scherp, maar ook 'relaxed man', weet je wel. Ik zie en hoor wel alles, en het raakt me niet. En dat het me niet raakt, raakt me niet.
Er zijn wel degelijk dingen die doordringen, een heel slecht bericht over een collega van vriendje kwam wel degelijk aan, en de verwarring en de pijn van vriendje over dat bericht pik ik ook op. Ik kan er met hem over praten, maar ja... Bij sommige dingen helpt praten niks. En dan stelt een longontsteking ineens ook eigenlijk niets meer voor.