Toch is het vreemd, als je met de trein door je oude woonplaats rijdt en je ziet dat er veel veranderd is, en er tegelijkertijd zoveel hetzelfde is gebleven. Een opvallende verandering is dat er nu een soort toeristisch spoor dwars door het centrum gaat, richting rivier. Hoewel, spoor, rails zijn er niet. En vreemd dat je toen toch echt eerst een stuk over de dijk moest (soms jakkerend omdat je zag dat de pont al bijna ging vertrekken), terwijl de pont nu vertrekt vanaf een punt direct na de bocht na de oude huizen. En dan zit je in wat toch een auto blijkt, en die rijdt de pont op terwijl je nog net zo'n soort gat in de oprijplank ziet zoals in die brug laatst, maar dan nog wat groter. Dus sja, blub, het water in. Iedereen in de stress, ik bedenk: ach, het water is niet koud, we zitten vlakbij de kant, de stroming voert ons wel mee naar dat bochtje in de oever. Waar we aanspoelen, waarna ik mijn deur opendoe, de auto even verder op de oever trek (bedenkend dat het mooi is dat water weinig weerstand geeft, over die oever hebben we het verder niet...) en de andere inzittenden ook rustig, zij het wat nat, uitstappen en al hun spullen uit de auto halen.

Eergisteren was ik in Engeland, aan de kust. Sta je dan aan zee foto's te maken van die mooie surfgolven, eerder Hawaii-achtig, tot je ziet dat er een tsunami aankomt. En niet een, maar een hele serie (errug waarschijnlijk). Dus weer op de vlucht via een oude fabriek, en weer anderen waarschuwen (die niet allemaal luisteren natuurlijk). En sinds kort ben ik in mijn dromen vaak bij mijn ouders, dus samen in het groene autootje dat ze al 25 jaar niet meer hebben en zoef weg, over de hoge weg langs de kust. Terwijl de camera verandert in een radiootje en onhandig is en de auto te vol is en meer van dat gedoe. Het ergste was wel dat er stoere surfers waren die gewoon doorgingen, en dat er een enorme golf over de weg spoelde vol verzopen vogels.
Dan word ik gelukkig niet bang wakker, eerder verbaasd: waar haal ik het allemaal vandaan ;-)

Voor de droomduiders: ja, ik droom altijd over water, stromend water doorgaans, hoewel ik deze week zowaar over een meer droomde. En meestal ben ik op de vlucht. Vroeger altijd alleen, tegenwoordig altijd met anderen. Waarbij ik moet zorgen dat die anderen veilig wegkomen, ook, of misschien juist, als ze niet doorhebben dat we weg, wèg! moeten.

Snotterend en rochelend naar de tandarts, maar ja, ik wilde dat er naar die afgebroken kies zou worden gekeken.
Met steeds maar die bedragen in m'n kop: zo'n vulling als bij die andere kies zou me pakweg 15 euro kosten, na vergoeding, maar die was niet tot onder het tandvlees afgebroken en o wee als het nou een kroon moet worden dan kost het me misschien wel 500 euro en kan zo'n kroon de krachten tijdens een stuip wel weerstaan paniek zenuwen stress.
Foto's gemaakt, dat moest sowieso al, controle, en tandarts zegt: 'Oh, nee hoor, daar maken we gewoon weer net zo'n drievlaksvulling van, composiet, staat mooi, is sterk, geen probleem, en verder is alles prachtig - geen tandsteen, tandvlees gezond, prima.'

Stom hè, ik win er geen cent bij maar ik voel me ineens alsof ik 500 euro cadeau heb gehad :-)
Half augustus kan ik terugkomen voor de vulling, en intussen hoef ik me geen zorgen te maken want het blootliggende tandbeen is gezond en dus keihard, geen risico voor meer gebrokkel.

Ziekjes, overmatig hoestend, geen honger. Fles water naast m'n bed want regelmatig een slok water helpt tegen die hoestkriebel. En een kwarkbol naast m'n bed voor als ik toch nog trek krijg: een rozijnenbol gemaakt met kwark.
Dan word je wakker, in een bed vol kruimels, en op bed ligt een aangevreten kwarkbol, een kwart is weg. Blijkbaar zat er een gaatje in de verpakking en vond Tijger het erg lekker ruiken. De dame lag zelf met een geheel onschuldige blik uit te buiken op het voeteneind, met nog wat kruimels in haar snorharen.

Een terugkomdag voor beginnende automobilisten. Zou het niet slim zijn dat voor elke automobilist te doen? Ik kan me zo voorstellen dat je na pakweg 10 jaar misschien juist ingesleten gewoontes hebt die niet zo verstandig zijn.

Ik snap het niet. Bepaalde mensen zijn helemaal in paniek, want vandaag is het 6-6-6 en dat is het getal van de duivel. Dus (?) heeft die duivel vandaag meer macht, en zijn er her en der groepen bepaalde christenen aan het bidden, als tegenwicht.
Maar als die duivel zo zwak is dat ie moet wachten op een datum die eens per eeuw langskomt, en als ie dan nog met bidden tegen te houden is - waarom zou je daar dan bang voor moeten zijn? Kun je dan niet beter elke dag minstens zo grootschalig bidden tegen verkeersongelukken, ziektes, criminaliteit?
Ook grappig om te zien dat veel mensen juist nu trouwen, omdat de datum makkelijk te onthouden is. Voor 7-7-7 zijn ook al reserveringen, of hoe dat heet bij huwelijken.

Kokmeeuwen vlakbij de boot:

Aalscholvers en een knipje:

Griend in de verte:

Foto's vanaf de boot:

Afvaart:

Hummel krijgt een koekje bestaand uit geperst fruit. En het bevalt overduidelijk niet. Koekje bleef liggen, en toen was er interesse vanuit een andere hoek:

Een haai!

Grauwe abeel:

Formerumer bos:

Rups, geen idee welke:

Aardappelbovist, nog klein (vergelijk maar met de konijnenkeutel):

Ik weet nooit of ik moet lachen, medelijden moet hebben of bozig moet worden. Ik fiets door de duinen, en hé! Paars! Dan stap ik af om te kijken. Ik zit op m'n hurken bij een heel veldje orchideeën, en er komt een groep fietsers voorbij. Een man vertelt op gezaghebbende toon iets over helm, en ogen openhouden en zo mooi. En met al zijn 'de natuur is zo mooi' ziet hij helemaal niets van die orchissen. Ik ben niet erg thuis in deze soort, maar ik vermoed zomaar dat het de gevlekte orchis is, Dactylorhiza maculata.

Hoe verpest ik het duinlandschap:

Verfbrem meen ik, nogal opvallend:

Duinroos:

Duinfietspad:

Koekoeksbloemenveldje:

Bergeend; even later landde er nog één waarna een heftig geblaas en gewiegel losbarstte. Vonden ze elkaar leuk of moest er juist even duidelijk gemaakt worden wie de baas was?

Soms moet je oppassen als je op zo'n Waddendijk zit. Het is schapengebied, fietsers worden gedoogd. Maar als je zit, zeker als je stilzit omdat je door je verrekijker tuurt, denken de schapen: 'Wat is dat?' Waarna je ineens voelt dat er iets aan je rugzak knabbelt en er plots 30 schapen om je heen staan. Ze waren ineens allemaal op pad, er kwamen een stuk of 100 beesten voorbij.

Het wad bij Striep:

Weiland:

Het rode vel begint nu toch echt een bruinzweem te krijgen...

Veilig terug, heel veel plezier gehad, lekker uitgewaaid, veel gezien, veel gekletst. Aan het kijken hoeveel van de ruim 150 foto's een beetje okee zijn en die duiken vanzelf wel op hier.